Ὑποτίθεται πὼς κάνεις μίαν βόλτα γιὰ νὰ ἡρεμήσῃς καὶ νὰ ταξινομήσῃς σκέψεις, νὰ χαζέψῃς, νὰ ἐπιτύχῃς κάποιον φίλο ποὺ κάνει τὸ ἴδιο μὲ ἐσέναν…
Ὅταν ὅμως ἀντικρύζῃς σύγχρονες κατασκευὲς (μονοκατοικίες καὶ πολυκατοικίες) νὰ ξερνοῦν ντουμάνια καπνοῦ ἀπὸ τζάκια, ξυλολέβητες καὶ ξυλόσομπες, πυλωτὲς μὲ καινούργια αὐτοκίνητα χωρὶς πινακίδες καὶ σαπάκια δεκαετίας καὶ βᾶλε σταθμευμένα στοὺς δρόμους, σκοτεινὲς οἰκοδομὲς σὲ γειτονιὲς ποὺ πρὶν λίγα χρόνια ἀστραποβολοῦσαν ἀπὸ τὸν χριστουγεννιάτικο διάκοσμο, ἀκέφους ἀνθρώπους χωρὶς ψυχή, χωρὶς νεῦρο, χωρὶς χαμόγελο νὰ κυκλοφοροῦν σὰν ζωντανὲς σκιές, κυττάζεις τὰ ῥοῦχα ποὺ φορᾶς καὶ δὲν θυμᾶσαι πιὰ πότε ἀγόρασες τὸ σακάκι, τὰ παπούτσια, τὸ παντελόνι… Συνέχεια
Στὴν Κωνσταντινούπολι ξεσπᾶ τὸ πογκρὸμ τῶν Τούρκων, μὲ ἀφορμὴ τήν, ὅπως ἀπεδείχθη, σκηνοθετημένη ἀπὸ τὴν ἰδίαν τὴν τουρκικὴ κυβέρνησι, προβοκάτσια στὸ σπίτι τοῦ Κεμᾶλ Ἀτατοῦρκ, στὴν Θεσσαλονίκη.