Ἡ Φύσις καὶ οἱ Νόμοι της καὶ οἱ μικροὶ ἢ μεγάλοι Κανόνες της πάντα ἦσαν ἰσχυρότεροι ἀπὸ τὰ δικά μας, μικρὰ (ἢ καὶ μικροπρεπῆ πολλὲς φορές) σχέδιά μας.
Στὴν ἐποχή μας εἰδικῶς, τώρα ποὺ σὲ παγκόσμιον ἐπίπεδον τὰ πάντα ἀποδομῶνται, τὸ φαινόμενον γίνεται ὅλο καὶ πιὸ διακριτό.
Οἱ δὲ καπηλευτὲς τῶν ἐξουσιῶν μάλιστα, πανικόβλητοι κυριολεκτικῶς, μὲ ἀγωνιώδεις προσπάθειες ἀπειλοῦν, ἐκφοβίζουν, βιάζουν τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθοῦμε πὼς ἡ ἐξουσία τους λήγει, μὰ κυρίως γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθοῦμε πὼς τώρα τὸν λόγο ἔχουν οἱ Φυσικὲς λειτουργίες, ἡ ἐπικράτησις τοῦ πλέον Ἠθικοῦ καὶ ἡ Νέμεσις τῆς Καθάρσεως…
Συνέχεια →

Στὴν διάρκεια τοῦ βίου μας συχνὰ πυκνὰ κάποιες …πόρτες κλείνουν.
Καλὸ εἶναι νὰ τὶς ἀφήσουμε στὴν …ἠσυχία τους.
Οἱ πόρτες ποὺ μᾶς χρειάζονται εἶναι μόνον ὅσες παραμένουν ὀρθάνοικτες καὶ μποροῦμε νὰ δοῦμε ἀπὸ τὸ ἄνοιγμά τους τὸ τὶ ὑπάρχει πίσω τους. Συνέχεια →

Κυττῶντας μὲ ἀγάπη, σεβασμό, ἀκόμη κι ἔρευνα γύρω μας…
Τὰ πάντα. Τὰ ὄμορφα καὶ τὰ ἄσκημα. Τὰ φωτεινὰ καὶ τὰ σκοτεινά.
Τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ ἀσήμαντα… Συνέχεια →

Κυττῶντας μέσα μας, προσεκτικῶς, διαπιστώνουμε πὼς λίγο-λίγο ἔχουμε ἤδη ξεκινήση, ἄλλοτε συνειδητῶς κι ἄλλοτε ὄχι, νὰ ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τοὺς φερομένους ὡς «τοξικοὺς» ἀνθρώπους καὶ νὰ ἐπιχειροῦμε, ὅλο καὶ πιὸ συστηματικῶς, νὰ προστατεύσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἀπὸ κάθε εἴδους κι ἐπιπέδου ἐξωτερικὲς ἐπιθέσεις. Αὐτὴ ἡ διαδικασία, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως μᾶς συμβαίνει, ἀκόμη ἴσως νὰ μὴ γίνεται συνειδητή, ἀλλὰ ὑφίσταται. Κι ἐνᾦ, ἐκ πρώτης ὄψεως δὲν φαίνεται νὰ μᾶς ἐπιλύῃ προβλήματα, ἐν τούτοις σίγουρα δὲν μᾶς τὰ πολλαπλλασιάζει. Συνέχεια →

Κάθε φορὰ ποὺ κάτι πάει στραβά…

Κάθε φορὰ ποὺ κάτι γκρεμίζεται…
Κάθε φορὰ ποὺ κάτι σπουδαῖο χάνουμε…
…ἔχουμε μίαν μόνον ἐπιλογή: Νὰ τὰ ξανά-πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Συνέχεια →

Πόσο δύσκολο ὅμως εἶναι νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο… Πόσο παράλογον…
Πόσα πρέπει νὰ ἀφήσουμε πίσω μας γιὰ νὰ τὰ ξαναμάθουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Συνέχεια →