Ἐδῶ καὶ χρόνια πασκίζω νὰ κρατῶ ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερες ἀποστάσεις ἀπὸ τὴν χημικὴ ἰατρική. Τὴν ἰατρικὴ ποὺ ἔχει ἐπιμερίσῃ τὴν γνώσι τοῦ ἰατροῦ, μετατρέποντάς τον σὲ διαγνωστικὴ μηχανή, δίχως ὅμως συνδυαστικὴ σκέψι. Αὐτὸ σημαίνει πὼς οὐσιαστικῶς θεραπεύεται τὸ σύμπτωμα κι ὄχι τὸ αἴτιο. Καὶ τὸ σύμπτωμα ἴσως νὰ θεραπευθῇ. Τό αἴτιον ὅμως; Συνέχεια →