Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων ἔγραφα, πολὺ θυμωμένη ὁμολογῶ, τὸ ἔσεῖς φταῖτε γιὰ τοὺς δύο θανάτους. Τὸ πιστεύω βαθύτατα.
Παρὰ τοῦ ὅ,τι τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀφοροῦν στὴν ὑπόθεσι, φθάνουν μὲ τὸ σταγονόμετρο στὴν δημοσιότητα (καὶ ἴσως ὡς ἔναν βαθμό νὰ εἶναι ἀπαραίτητον) θὰ ἐπανέλθω σήμερα γιὰ νὰ σᾶς ξαναπροσφέρω τὸν θυμό μου, τὴν ἀγανάκτησίν μου καὶ τὴν βεβαιότητα μου γιὰ τὶς εὐθῦνες σας.
Καταντήσαμε (διότι καταντήσαμε) νὰ ζοῦμε ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ τρόμου καὶ τοῦ φόβου! (Ἀκοῦς «κυρία» Νταράλα; Ἢ πάλι σκηνοθετεῖς μετὰ τοῦ «κυρίου» Γαβρᾶ;) Κάποτε, πήγαινε ὁ ληστὴς στὸ περίπτερο, ἔκλεβε ἕνα πακέτο γαριδάκια, ἕνα κουτάκι τσίχλες ἢ μίαν σακούλα προφυλακτικὰ κι ἐξαφανιζόταν. Ἀκόμη κι ἐὰν εἶχε ὅπλο, ἦταν μικρό καὶ χωροῦσε στὴν τσέπη του.
Τώρα, γιὰ νὰ γίνῃ ληστεία, ἀπαιτεῖται τοὐλάχιστον πολεμικὸ ὅπλο.
Ἐὰν συμβαίνουν τὰ παρακάτω ἀθλιότατοι…
Ἐὰν ἀληθεύουν οἱ καταγγελίες γελοιοδέστατοι…
Ἐὰν ἕνα ἀκόμη παιδί ἔπεσε θύμα βιασμοῦ τοῦ αἰσχροτάτου συστήματός σας…
Ἐὰν ἕνας ἀκόμη νεαρός ἔπεσε θύμα ξυλοδαρμοῦ τῶν αἰσχροτάτων ὑπανθρωπαρίων ποὺ μᾶς κουβαλήσατε…
