Τὸ περιστατικὸ δὲν τὸ ἐγνώριζα, ἔως καὶ πρὸ μερικῶν ἐτῶν, καὶ αἰσθάνομαι ἰδιαιτέρως ὑπερήφανη γιὰ αὐτὸν τὸν Ἄνθρωπο, ποὺ ἔθεσε πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ τὰ πάντα τὶς ἀξίες του.
Δὲν εἶναι θέμα θρησκευτικὸ ἤ θεοκρατικὸ τὸ νὰ μὴ πολεμᾶς κάποιον λαὸ ποὺ δὲν σοῦ πταίει. Εἶναι θέμα ἀξιῶν. Κι αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος ἠρνήθῃ νὰ πολεμήσῃ κατὰ ἄλλου λαοῦ, κι ἄς τὸν ἀντιμετώπισαν ὥς ἐχθρὸ τῆς Πατρῖδος του.
Ὁ στρατός, γιὰ κάθε χώρα, εἶναι τὸ μέσον νὰ ὑπερασπίζεται τὰ σύνορά της καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὴν ἐλευθερία τῶν πολιτῶν της κι ὄχι τὸ ἐργαλεῖο τοῦ κάθε «ἀφέντου» ποὺ θὰ τὸ χρησιμοποιῇ κατὰ τὸ δοκοῦν.
Πάντα ἐπίστευα πὼς ἡ κάθε χώρα ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ διαχειρίζεται τὰ ἐσωτερικά της ζητήματα κατὰ πῶς Συνέχεια →