Τὴν στάσι μου ἀπέναντι στὴν εἰσβολὴ ποὺ πραγματοποιεῖ ἡ χώρα μας, μαζὺ μὲ τοὺς «συμμάχους» της στὴν Λιβύη, τὴν ἔχω ἐκφράσει. Θεωρῶ ἀπαράδεκτο τὴν συμμετοχὴ καὶ συναίνεσίν μας. Ἀπαράδεκτο! Ἀνήθικο! Ἄνευ λογικῆς!
Πίστευα πὼς ἤμουν ἀπὸ τοὺς λίγους ποὺ εἶχαν ἀντιῤῥήσεις. Σήμερα στὸν Ἀντιφωνητὴ διάβασα ἕνα κείμενον ποὺ μὲ χαροποίησε. Ὄχι γιὰ τὶς ἀλήθειες του. Γιὰ τὴν κοινὴ ἀντίληψι!
Τὸ παρακάτω κείμενο πιστεύω πὼς εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐνδιαφέρον καὶ ἐνημερωτικὸ. Ὅπως ἐπίσης καὶ μία κραυγή ἀγωνίας γιὰ τὸ τί μέλλει γενέσθαι μὲ τοὺς πατριῶτες μας ποὺ ἔχουν παρατηθεῖ στὴν «κακὴ τους τύχη»!
Ἡ πολιτεία, ὣς συνήθως ἀπούσα καὶ οἱ Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου, εἶτε θέλουμε νὰ τὸ παραδεχτοῦμε, εἶτε ὄχι σὲ μέγιστον κίνδυνο!
Τὰ ἀπειλητικὰ σύννεφα πλησιάζουν!
Ἐὰν δὲν ληφθοῦν ἄμεσα ἀποφάσεις ποὺ θὰ στηρίξουν καὶ θὰ ἐνισχύσουν τὴν περιοχὴ, τὰ πράγματα θὰ ἐξελιχθοῦν σὲ τραγωδία συντόμως.
