Νερό, τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα τῆς ζωῆς.
Τὸ 78% τοῦ σώματός μας ἀποτελεῖται ἀπὸ νερό.
Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἁπλῶς πρέπει νὰ παρατηρήσουμε μόνον. Πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἐὰν δὲν ἀναπληρώνουμε τὰ ἀποθέματα ὕδατος στὸ σῶμα μας, πολὺ μεθοδικά, τότε κινδυνεύουμε ἀπὸ πάρα πολλά. Εἶτε αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι μία ἁπλῇ ἀφυδάτωσις εἶτε ἀκόμη καὶ δεκάδες ἄλλα προβλήματα, τὰ ὁποία δύσκολα ἡ σύγχρονος ἰατρικὴ τὰ συνδέει μαζύ τους.
Ὕδωρ νεαρὸν λοιπὸν ἤ νερό. Τὸ μεγάλο μυστήριον.
Η ινσουλίνη διπλασιάζει το ποσοστό θανάτου σε διαβητικούς τύπου 2:
Μετα τον μύθο της χοληστερόλης και των στατινών, καταρρίπτεται και ο μύθος της ινσουλίνης.
Φαίνεται τόσο έξυπνο:
Τα άτομα με διαβήτη θα πρέπει να κάνουν ενέσεις ινσουλίνης.
Στην περίπτωση των ατόμων με διαβήτη τύπου 1, στην οποία το πάγκρεας δεν παράγει ινσουλίνη, αυτό είναι ίσως αλήθεια.
Η μαστίχα είναι μια φυσική ρητίνη που βγαίνει από τον κορμό του μαστιχόδεντρου.
Το χρώμα της είναι υπόλευκο – υποκίτρινο και είναι ημιδιαφανής εώς διαφανής.
Το μαστιχόδεντρο ευδοκιμεί αποκλειστικά και μόνο στη Νότια Χίο.
Παίρνει την πλήρη ανάπτυξή του στα 40-50 χρόνια και ζει περίπου 100. Από τον 5ο έως τον 6ο χρόνο δίνει τη ρητίνη και μετά τον 15ο παράγει από 60-250γρ και σε σπάνιες περιπτώσεις 400γρ.
Η αποκλειστική παραγωγή της στο νησί της Χίου οφείλεται σύμφωνα με θεωρίες στο εύκρατο κλίμα της περιοχής και στα υποθαλάσσια ηφαίστεια και στο ασβεστολιθικό έδαφος.
Έχουν γίνει προσπάθειες να καλλιεργηθεί ο μαστιχοφόρος σχίνος και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας καθώς και σε άλλα κράτη, αλλά χωρίς επιτυχία και μάλιστα μόνο στο μισό μέρος του νησιού, στα μαστιχοχώρια.
Η ίδρυση των οικισμών χρονολογείται από την Βυζαντινή περίοδο, όμως στα χρόνια της Γενουατοκρατίας(1346–1566), οπότε και συστηματοποιείται η καλλιέργεια της Mαστίχας, παίρνουν την οριστική τους μορφή και παρά τις φθορές και τις καταστροφές που έχουν υποστεί στο πέρασμα των αιώνων εξακολουθούν να αποτελούν μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.
Σκοπός της ίδρυσης και οργάνωσης των χωριών ήταν η συστηματική εκμετάλλευση του μονοπωλιακού προϊόντος της Μαστίχας.
Θα μπορούσε AYTOΣ να είναι ο κρυφός παράγοντας πίσω από την παχυσαρκία, τις καρδιακές παθήσεις, και την χρόνια κόπωση;
Η Δρ Στέφανι Seneff είναι μια ανώτερη επιστήμονας στο ΜΙΤ και διεξάγει έρευνα εκεί για πάνω από τρεις δεκαετίες.
Έχει επίσης ένα πτυχίο στη βιολογία από το MIT, και ένα δεύτερο στα τρόφιμα και τη διατροφή.
Συνεργάζεται με το Ίδρυμα Weston Α. και θα μιλήσει το Νοέμβριο στο συνέδριο τους στο Ντάλας, και τελικά η Δρ Ι. Seneff έχει έναν πλούτο πληροφοριών σε μια περιοχή που δεν είναι πολλοί οι γνώστες, και που είναι η έρευνα του θείου.
Η ανεπάρκεια στο Θείο είναι διάχυτη, και μπορεί να είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει στην:
Παχυσαρκία
Καρδιακά νοσήματα
Νόσου του Aλτσχάιμερ
Χρόνια κόπωση
Και άλλα
Από τη Δρ Ν. Κάμπελ-McBride Η Δρ Νατάσα Campbell-McBride είναι Ρωσσίδα νευρολόγος της οποίας το παιδί της ανέπτυξε αυτισμό
Ζούμε στον κόσμο των εξαπλωμένων επιδημιών . Σε ένα φάσμα Αυτιστικών Διαταραχών, Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ADHD / ADD), σχιζοφρένειας, δυσλεξίας, δυσπραξίας, κατάθλιψης, ψυχαναγκαστικής διαταραχής, διπολικής διαταραχής και άλλων νευρο-ψυχολογικών και ψυχιατρικών προβλήματων σε παιδιά και σε νεαρούς ενήλικες όλο και πιο συχνά .
Στην κλινική πράξη, οι όροι αυτοί τις περισσότερες φορές δεν συμπίπτουν μεταξύ τους. Ένα παιδί με αυτισμό είναι συχνά υπερκινητικό και δυσπρακτικό. Υπάρχει επικάλυψη περίπου 50% μεταξύ δυσλεξίας και δυσπραξίας και 25-50% επικάλυψη μεταξύ υπερκινητικότητας και δυσλεξίας και δυσπραξίας. Τα παιδιά σε αυτές τις καταστάσεις συχνά διαγνώσκονται σαν καταθλιπτικά και καθώς μεγαλώνουν είναι πιο επιρρεπή στην κατάχρηση ουσιών ή αλκοόλ από ό, τι οι τυπικά αναπτυσσόμενοι συμμαθητές τους. Ένας νεαρός ενήλικας που εχει διαγνωστεί με σχιζοφρένεια συχνά θα πάσχει και από δυσλεξία, δυσπραξία ή / και ADHD / ADD στην παιδική ηλικία.
Η Σχιζοφρένεια και η διπολική διαταραχή συχνά περιγράφονται σαν οι δύο όψεις ενός νομίσματος.
Έχουμε δημιουργήσει διαφορετικά διαγνωστικά κουτιά για να χωρέσουν μέσα οι ασθενείς μας, όμως, ένας σύγχρονος ασθενής δεν ταιριάζει σε κανένα από αυτά.
Ο σύγχρονος ασθενής στις περισσότερες περιπτώσεις, εντάσσεται σε μια μάλλον άμορφη εικόνα επικάλυψης από νευρολογικές και ψυχιατρικές παθήσεις.
Όταν εξετάζουμε αυτούς τους ασθενείς σε κλινικό περιβάλλον, διαπιστώνουμε ότι εκτός από τα λεγόμενα ψυχικά προβλήματα, είναι και σωματικά πολύ άρρωστοι.
Όταν κάποιος βρεθεί να ασχοληθεί σ’ ένα εργοστάσιο παραγωγής ζυμαρικών το πρώτο πράγμα που μαθαίνει και έρχεται σε επαφή είναι η γλουτένη.
Πόσο πολύ σημαντική και πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει στη ποιότητα του τελικού προϊόντος και ειδικά στη ποιότητα βρασμού.
Θεωρείται κάτι σαν το ιερό δισκοπότηρο στην τεχνολογία της πάστας για την κατασκευή ενός ποιοτικά καλού ζυμαρικού.
Από την άλλη μεριά όλο και αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν τη λεγόμενη δυσανεξία στη γλουτένη ή κοιλιοκάκη.
Ας δούμε πως περιγράφει τη κατάσταση αυτή το EUFIC (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Πληροφόρησης για τα Τρόφιμα):
Συνέχεια
