Πρωτοφανείς ρατσιστικές απόψεις και αντιπομακισμός

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το λεύκωμα «Θράκη, τόσο κοντά, τόσο μακριά» της δημοσιογράφου Έλενας Μοσχίδη και της φωτογράφου Πέπης Λουλακάκη. Θα χρειαζόμασταν δύο ολόκληρα φύλλα της εφημερίδας για να σχολιάσουμε τα γραφόμενα του λευκώματος. Στο παρόν φύλλο θα αναφέρουμε κάποια ενδεικτικά πράγματα και θα επανέρθουμε στο επόμενο. Καταρχάς, δεν θα ασχοληθούμε ούτε με κάποιες γραφικές συνεντεύξεις ούτε με γραφικές απόψεις του στυλ «όλοι είναι Τούρκοι». Υπάρχουν όμως, κάποια πράγματα που πρέπει να σχολιαστούν.

Στη σ. 4 υπάρχει άρθρο της υπεύθυνης για το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων καθηγήτριας Άννας Φραγκουδάκη. Στο άρθρο της αυτό, για μια ακόμη φορά, εκφράζει απίστευτες αντιπομακικές θέσεις, χαρακτηριστικό της “σταλινικής” ιδεολογίας πολλών αριστερών καθηγητών, «υπερασπιστών» των …ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Η Φραγκουδάκη ξεκινάει από την άποψη ότι οι Πομάκοι πιέζονται από…δύο πλευρές. Από την τουρκική για να μην δηλώνουν Πομάκοι και από την ελληνική για να δηλώνουν Πομάκοι! Συγκεκριμένα, ποια είναι αυτή η πίεση από ελληνικής πλευράς, σύμφωνα με την Φραγκουδάκη; Το ότι εκδόθηκε ελληνοπομακικό

λεξικό! Το λεξικό δηλαδή …πιέζει και καταπιέζει τους Πομάκους. Το ακούσαμε και αυτό. Δηλαδή η καταγραφή της πομακικής γλώσσας προκειμένου αυτή να σωθεί για τις επόμενες πομακικές γενιές είναι … ενέργεια καταδικαστέα για την κυρία καθηγήτρια.

Τι επιστημονική άποψη! Και τι αντίληψη για τα ανθρώπινα δικαιώματα!

Αν δεν έβγαινε ποτέ το λεξικό, φανταζόμαστε τι …χαρά θα έκανε! Προφανώς θα ενοχλήθηκε και από την έκδοση του πρώτου Αναγνωστικού για τα Πομακόπουλα και για το Πομακικό Αλφάβητο, για την έκδοση της Ζαγάλισα, για τον Πανελλήνιο Σύλλογο Πομάκων και για πολλά άλλα. Την ενοχλεί μάλιστα που και ιδιώτες συνεισέφεραν. Ε, ναι, έπρεπε να ..περίμεναν το «θαρραλέο» ελληνικό κράτος!

Της ξεφεύγει βέβαια της καθηγήτριας ότι συγγραφείς λεξικών και αναγνωστικών είναι Πομάκοι από την Ξάνθη και την Κομοτηνή. Όπως παραβλέπει προκλητικά ότι τα μέλη του Κέντρου Πομακικών Ερευνών βγήκαν πρώτοι προς τα έξω και δήλωσαν υπερήφανα ότι είναι Πομάκοι, σπάζοντας σιωπή αιώνων, με την καταπίεση που δέχονταν από Οθωμανούς και Τούρκους. Που ήταν η κυρία καθηγήτρια όταν έβγαιναν η μία μετά την άλλη, λυσσασμένες ανακοινώσεις εναντίον των μελών του Κέντρου Πομακικών Ερευνών τη δεκαετία του 1990; Όταν αυτοί οι Πομάκοι ήρωες τρομοκρατούνταν μέσα στα χωριά τους; Μήπως καθόταν στο σπίτι της στην Αθήνα;

Συνεχίζει η κα Φραγκουδάκη και λέει τα εξής απίθανα: «ότι ιδιώτες προσπαθούν να ετεροπροσδιορίσουν τους Πομάκους». Δηλαδή τους Πομάκους οι ελληνόφωνοι πώς να τους αποκαλέσουν; Ως ..εξωγήινους; Ή ως ανθρώπους χωρίς όνομα; Ή ανθρώπους των σπηλαίων, όπως τους αποκάλεσε ένα απίθανο βιβλίο που βγήκε τη δεκαετία του 1990. Ή μήπως ως …Τούρκους;

Στη συνέχεια, παραθέτουμε ένα απόσπασμα του άρθρου της για τους Πομάκους, που όταν το διάβασε Πομάκος φίλος με άριστη γνώση ελληνικών, δεν κατάλαβε τίποτα και το χαρακτήρισε ως αρλούμπες: «είναι καιρός να επιδείξουμε τον στοιχειώδη σεβασμό σε αυτούς τους συμπολίτες μας και να αναγνωρίσουμε ότι φοβούνται το κάλεσμα της πομακοφιλίας, επειδή την εξύμνηση της πομακικής τους ταυτότητας την αντιλαμβάνονται ως μεγάλη αδιαφορία γι’ αυτή την ταυτότητα, κάτι που επίσης τους ανησυχεί, καθώς καλούνται να αρνηθούν τους μουσουλμάνους ομοίους τους». Όποιος κατάλαβε τι εννοεί η κα. Φραγκουδάκη κερδίζει δώρο από τη Ζαγάλισα το λεξικό της ελληνικής γλώσσας των Τεγόπουλου – Φυτράκη.
Κατά τα άλλα την έχουν και υπεύθυνη για να μαθαίνουν τα μουσουλμανόπαιδα ελληνικά!

Εμείς ως Πομάκοι να δηλώσουμε ότι από την πλευρά μας ότι μας ανησυχεί το κάλεσμα της τουρκοφιλίας του προγράμματός της Φραγκουδάκη που η μόνη γλώσσα που χρησιμοποιεί ως μητρική γλώσσα των μουσουλμάνων της ελληνικής Θράκης είναι τα τουρκικά.

(τεύχος 50, Φεβρουάριος 2011