«Καὶ τελικά;»
«Τελικά τί;»
«Τελικά τί θὰ κάνῃς;»

«Τί θὰ κάνω, ἢ τί θὰ πῶ ὅτι θὰ κάνω;»
«Ποιά ἡ διαφορά;»
«Μεγάλη. Ὅταν πῶ τί θὰ κάνω, θὰ τὸ κάνω ταὐτόχρονα στὴ Φαντασία μου… ἄρα θὰ ἔχῃ ἤδη γίνει σὲ μιὰν ἄλλη Πραγματικότητα καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ξανὰ  γίνῃ ἐδῶ».
«Ὁπότε;»
«Ὁπότε θὰ τὸ δῇς ὅταν τὸ κάνω».
«Γιατί;»
«Γιατί ἂν τὸ ἔχῃς ἀκούσει πρὶν τὸ δεῖς, δὲν θὰ τὸ δῇς, ἀλλὰ θὰ βλέπεις αὐτὸ ποὺ νομίζεις πὼς ἔχεις ἀκούσει».
«Ὁπότε;»
«Περίμενε καὶ θὰ δῇς»…

© 2012 Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος

Ἔχω πολλὲς φορὲς γράψει γιὰ τὸ ἐὰν αὐτὲς οἱ σκέψεις μας, οἱ ἐπιθυμίες μας, οἱ πόθοι μας, ποὺ κρατᾶμε φυλακισμένες στὸ μυαλό μας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν τὶς κάνουμε πράξιν, εἶναι ἐξ ἴσου  πραγματικότης. 
Τί λέτε; 
Εἶναι;

Φιλονόη.

Υ.Γ. Καλημέρα μας.

φωτογραφία