Παράλογο δεν είναι το να μη μπορείς να ξεχάσεις… αλλά το να θέλεις να θυμάσαι…
Παράλογον, κατὰ τὰ συνήθη, δὲν εἶναι τὸ νὰ μὴ μπορῇς νὰ ἀφήσῃς πίσω σου μνῆμες, καταστάσεις, γεγονότα…
Παράλογον εἶναι νὰ θέλῃς νὰ τὰ κουβαλᾷς…
Ὄχι σὰν βάρη…
Σὰν μνῆμες, σὰν τροφοδότες… Σὰν πηγὴ γνώσεως καὶ σοφίας…
Παράλογον εἶναι νὰ διαφέρῃς μέσα στὰ πλήθη καὶ νὰ γίνῃς ἐσύ…
Παράλογον εἶναι νὰ πορεύεσαι ἐνάντια στὸ ῥεῦμα καὶ νὰ χαράζῃς δρόμους…
Καὶ τελικῶς οἱ «παράλογοι» θὰ ὁδηγήσουν τὴν Ἀνθρωπότητα στὸ νέο ξημέρωμα…