Ἕναν σχεδὸν μήνα μετά, δῆλα δὴ μὲ ἡμερομηνία παραλαβῆς τὴν 28η Μαρτίου 2013, (ἀποστολὴ ἐκ τοῦ ὑπουργείου 19η Μαρτίου 2013) ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῶν ὀχλήσεῶν μου πρὸς τὸ ὑπουργεῖον, καθῶς ἐπίσης κι ἄλλους φορεῖς, κόμματα καὶ ὑπηρεσίες,  ἔλαβα ἐπὶ τέλους τὴν πολυπόθητο ἀπάντησιν. 
Ἡ ἀπάντησις προέρχεται ἐκ τοῦ ὑπουργείου ἀ-παιδείας, καὶ ὑπογράφεται ἐκ τοῦ Κωνσταντίνου Παπαχρήσου, προϊσταμένου διευθυντῶν, μὲ ἐπὶ πλέον ὑπογραφὴ καὶ σφραγίδα ἐκ τοῦ Ἰωάννου Σπηλιοπούλου, διευθυντή(;;;) πρωτοκόλλου. 
Ἐπίσημα πράγματα δῆλα δή… (Ὤχ μανούλα μου…!)

Ἡ ἀπάντησις τοῦ ὑπουργείου ἦταν ἀναμενόμενος. 
Ἐγὼ σήμερα θὰ σᾶς παραθέσω τὴν δική τους ἀπάντησιν καὶ τὴν δική μου ἀντ-ἀπάντησι-σχολιασμό, διότι ἐξ ὅσων ἀντιλαμβάνομαι, ἀνοίξαμε δουλειὲς μὲ φοῦντες μαζύ τους. (Βασικὰ μόνον φοῦντες, διότι δουλειὲς δὲν ἀνοίγει κάποιος μὲ παπαγάλους!!!)

Ἀγαπητὲ κύριε Παπαχρῆστε. 
Ἐξ ὅσων ἀντιλαμβάνομαι δὲν ἐρεύνησες διόλου, ὡς ὑπουργεῖο κι ὡς ὑπάλληλός του, τὰ ὅσα ἔγραψα. 
Σὲ κάθε λογικὸ ὄν, ποὺ θέλει νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς λογικὸ ὄν, κι ὄχι ὡς παπαγάλος, ἀντιστοιχεῖ μία κοινὴ λογική, μικροῦ, μεσαίου ἤ μεγάλου μεγέθους… 
Αὐτὴ λοιπὸν ἡ λογικὴ ἀξιώνει, στὸν βαθμὸ βέβαια ποὺ ἀντέχει τὸ ἐν λόγῳ ὄν, νὰ ζυγίσῃ θετικά, ἀρνητικά, ὑπέρ, κατά, δοξασίες, διάχυτες πληροφορίες καὶ κατόπιν τούτου νὰ καταλήξῃ σὲ κάποιο συμπέρασμα. 
Ἐσὺ κύριε Παπαχρῆστε δὲν ἔκανες τίποτα ἀπὸ ὅσα θὰ ἔκανε ἕνα νοήμον ὄν. Δὲν μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ κίνητρά σου, ἀλλὰ δυστυχῶς, κι ἀναμενομένη ἦταν ἡ συμπεριφορά σου καὶ προβλεπομένη. 

Γιὰ παράδειγμα.
Ἔρχεσαι νὰ μοῦ παρουσιάσῃς ὡς ὀρθὸ καὶ λογικὸ καὶ πεπαιδευτικὸ τὸ νέο σύστημα διδαχῆς τῆς γραμματικῆς. Σοῦ διαφεύγει ἴσως πὼς ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια τὰ παιδιά μας μάθαιναν κλασσικὴ γραμματικὴ καὶ κατάφερναν νὰ εἶναι μορφωμένα, γνωρίζοντας ὀρθογραφία, ἐτυμολογία, σκέψι. 
Ἀντιθέτως, μὲ τὴν ἐν λόγῳ «γραμματική», καθῶς φυσικὰ καὶ μὲ ὅλα τὰ προηγούμενα βήματα τῶν «ἐκπαιδευτῶν» ποὺ μᾶς ὁδήγησαν σὲ αὐτήν, ἔχετε ἐπιτύχῃ νὰ παράξετε στρατιὲς ἀμορφώτων, ἀγραμμάτων καὶ τελικῶς δουλοποιημένων, διότι ἁπλούστατα δὲν ἀντιλαμβάνονται τὰ προφανή. Ἀλήθεια, δέν αἰσθάνεσαι συνυπεύθυνος γιά τήν κατάντια ὅλων αὐτῶν τῶν νέων ἀνθρώπων πού περιφέρονται ὡς ζόμπι γύρω σου; Δέν αἰσθάνεσαι συνεργός στό ἔγκλημα τῆς ἀμορφωσιᾶς πού ἔχετε ὅλοι μαζύ διαπράξῃ;
Εἶσαι εὐτυχής κύριε Παπαχρῆστε; Σοῦ ἀρέσει αὐτή ἡ κατάντια πού τήν ἀποκαλεῖς «ἀποτέλεσμα μελέτης καί πορίσματα εἰδικῶν»; Δῆλα δή τί χειρότερο νά περιμένουμε τώρα πιά; Νά σκούζουν σάν τόν Ταρζᾶν καί τήν Τζέην τά παιδιά μας, πρό κειμένου νά δεῖτε ἐκεῖ μέσα τά αὐτονόητα; Ἤ ἀκόμη καί τότε θά πρέπῃ νά σεβόμαστε τίς γνῶμες τῶν «εἰδικῶν»; 
Ποῦ ἀκριβῶς  εἶναι λοιπόν ἐκεῖνο τό σημεῖον, στόν ὁποῖον διαφαίνεται ἡ ἐπιτυχία, τοῦ συστήματος πού ὑπερασπίζεσαι, γιά νά μπορέσω κι ἐγώ νά τό διακρίνω; Ἐγὼ διακρίνω μία παταγώδη ἀποτυχία, καὶ δική σου, ἀλλὰ κι ὅλων αὐτῶν ποὺ φέρονται ὡς εἰδικοί, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν γενεὰ τῶν, ἄς ποῦμε, ἑξακοσίων λέξεων. (Εἶδες, σοῦ χαρίζω καὶ μία ντουζίνα λέξεις…!!!)

Ἔχουμε λοιπὸν ἀποτυχημένο σύστημα, προβεβλημένο ἀπὸ ἀποτυχημένους καθηγητές, διδασκόμενον ἀπὸ ἀποτυχημένους διδασκάλους,  ὑπερασπιζόμενον ἀπὸ ἀποτυχημένους διευθυντὲς,  ἐπιθεωρητὲς καὶ συμβούλους ὑπουργείων, διαφημιζόμενον ἀπὸ ἀποτυχημένους δημοσιογράφους ποὺ παράγει ἀποτυχημένους μαθητές, κι ἔρχεσαι νά μοῦ στηρίξῃς τήν λογική ὑπάρξεώς του στίς γνῶμες τῶν ἀποτυχημένων;
Γιατί; Συντάσσεσαι μαζύ τους ἤ μήπως κι ἐσύ προέρχεσαι ἀπό τήν δική τους παραγωγή κι ὡς ἐκ τούτου ὑποχρεοῦσαι νά τούς ὑπερασπιστῇς; (Κάτι ἀνάλογον μέ τό «ἔνα χέρι νίβει τό ἄλλο»… μήπως;)

Ἔχεις νά μοῦ καταδείξῃς κάποιαν ἐπιτυχία τοῦ συστήματος διδασκαλίας τῆς γλώσσης ἤ μήπως ἐπαναλαμβάνῃς αὐτά πού σοῦ ἔχουν ὑπαγορεύσῃ; Δῆλα δή, ἔχεις νά μοῦ παρουσιάσῃς μία πεπαιδευμένη γενεά παιδιῶν ἤ μήπως ἔρχεσαι κι ἐσύ, καθῶς φυσικά κι ὅλοι αὐτοί, πού αὐτοαποκαλοῦνται εἰδικοί, γιά νά κουκουλώσῃς τά λάθη, τά ἐγκλήματα καί τίς πομπές σας; 
Ἀλήθεια; Πῶς λέγεται αὐτή ἡ συμπεριφορά; Στρουθοκαμηλισμός; Μαϊμουδισμός; Σκοταδισμός; 
Θὰ ἤθελα μίαν τοποθέτησι, ἐὰν φυσικὰ μπορῇς…  (Κι ἐὰν σοῦ τὸ ἐπιτρέπουν οἱ …«εἰδικοί»!!!)
Μὲ ἀπόλυτα τεκμηριωμένες ὅμως θέσεις, ὅσον ἀφορᾷ στὶς καταστροφὲς ποὺ ἔχουν ἐπιφέρῃ οἱ «εἰδικοί», οἱ «γνῶστες» καὶ οἱ ἐντεταλμένοι. Καὶ συντόμως παρακαλῶ, διότι τὸ ἔχετε παρακάνῃ μὲ τὶς γενικολογίες καὶ τὶς ἀσυναρτησίες. Σᾶς ἔχουμε καταλάβῃ!!! 
Ἐπίσης, ἡ τοποθέτησις θὰ προτιμοῦσα νὰ ἀποδεικνύεται ἀπὸ ἀποδείξεις ἁπτές, πραγματικές, ὄχι θεωρητικές, ὑποθετικές, εὐχολόγια καὶ προσευχές. Διότι κι ἀπὸ αὐτὰ χορτάσαμε. Γιὰ τὴν ὥρα ἀποδομεῖτε, ἐπισήμως, καταστρέφετε, ἀκυρώνετε καὶ ταὐτοχρόνως, πανευτυχεῖς, γιὰ ἀγνώστους λόγους, περιφέρετε τὰ ἄχρηστα σαρκία σας, σὲ αἴθουσες καὶ χώρους, τοὺς ὁποίους ἐμεῖς πληρώνουμε, καὶ φυσικὰ ἐσεῖς τοὺς ἀπαξιεῖτε. Μᾶς δίδετε καὶ συμβουλές… Κι ἐμεῖς σᾶς ἀκοῦμε… Τρομάρα μας!!!
Ποῦ ἀκριβῶς ὑπῆρξε μεγαλυτέρα Ὕβρις ἀπό αὐτήν πού ὅλοι ἐσεῖς σήμερα προάγετε; Ἔ; 
Ποιός ἄλλος λαός στόν πλανήτη, διά χειρός τοῦ ἐπισήμου πεπαιδευτικοῦ φορέως του, ἀκυρώνει γλῶσσα, συνείδησι καί ἱστορία; 
Μᾶς δουλεύεις κύριε Παπαχρῆστε; Ἤ ζεῖς σέ κάποιον ἄλλον κόσμο ἀγνοῶντας τά πασιφανῆ;

Μιλᾶς γιὰ εἰδικούς.
Ποιοί εἰδικοί ἔγραψαν μέσα στά βιβλία τῆς γλώσσης πώς ὁ Παρακείμενος εἶναι παροντικός χρόνος; Ποιός λογικός ἀντιλαμβάνεται τόν παρακείμενο ὡς κάτι παροντικό; Δῆλα δή, ἐάν πῶ «ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔχει καταλάβῃ τήν Βαβυλώνα» θά τό ἀντιληφθῇ ὁ συνομιλητής μου ὡς κάτι πού συμβαίνει τώρα ἤ ὡς κάτι πού ἔχει ἤδη τελειώσῃ; Οἱ «εἰδικοί», στοὺς ὁποίους ἀναφέρεσαι κύριε Παπαχρήστου, ἰσχυρίζονται πὼς ἡ κατάληψις τῆς Βαβυλῶνος συμβαίνει τώρα, ἐφ΄ ὅσον ὁ Παρακείμενος εἶναι παροντικός. Μήπως νά μᾶς ἐξηγοῦσαν λίγο τά περί λογικῆς καί ἠλιθιότητος; Μήπως νά μᾶς ἀνέλυε κάποιος ἀπό αὐτούς τό τί δουλειά ἔχει ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος στό ἐδῶ καί τώρα; Αὐτῶν τῶν «εἰδικῶν» τήν ἄποψι σέβεσαι καί ὑπολογίζεις; 

 Σοῦ διαφεύγει ἐπίσης ἴσως πὼς ἡ κάθε γραμματικὴ ἀπευθύνεται σὲ παιδιά, τῶν ὁποίων ἡ μητρική τους γλῶσσα τυγχάνει ἡ ἑλληνική. Κάποιου παιδιοῦ, ποὺ ἡ μητρική του εἶναι ἡ ἑλληνική, τοῦ φαντάζει ἀνόητο, παράλογον, περιττόν, τὸ νὰ ἔρχεσαι στὴν Ε’ καὶ Στ΄ τάξι τοῦ δημοτικοῦ, ἀλλὰ καὶ στὶς τάξεις τοῦ γυμνασίου, καὶ νὰ τοῦ ἐξηγήσῃς τὴν ἐκφορὰ τῶν γραμμάτων. Τὸ παιδὶ αὐτό, ἐὰν φυσικὰ μὲ ἀντιλαμβάνεσαι, ἔχει μία μητέρα, ἕναν πατέρα, ἕναν παπποῦ, μία γιαγιά, ἕνα κοινωνικὸ περιβάλλον, μία μικρὴ ἤ μεγάλη κοινωνία, κι ἐκεῖ μέσα, ἀναλόγως τῶν συνθηκῶν, μαθαίνει τὶς πρῶτες του λέξεις, προτάσεις, σκέψεις. Δὲν ἔρχεται κανένας ἐκ τῶν προαναφερομένων νὰ τοῦ πῇ «παιδί μου, ἀκοῦς ὄ, ἀλλὰ ἴσως νὰ ἐννοοῦμε ὠμέγα ἤ ὄμικρον. Ἀκοῦς ἴ, ἀλλὰ ἴσως νὰ ἐννοοῦμε ἔψιλον ἰώτα, ὄμικρον ἰώτα, ὕψιλον, ἤτα, ἰώτα… Ἀκοῦς μπί ἀλλὰ γράφουμε μὶ καὶ πί. 
Κι ἀκριβῶς ἐκεῖ ποὺ τελειώνει ἡ νηπιακὴ ἡλικία, τελειώνουν καὶ τὰ φωνήματα. Ξαναρχίζουν μόνον γιὰ τοὺς «εἰδικούς», σὲ αἴθουσες ποὺ πραγματεύονται τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἤ ὄχι, νὰ ἐπιστρέψῃ ἡ νόησίς μας στὴν νηπιακὴ ἡλικία. Αὐτό δέν βρέθηκε κάποιος εἰδικός νά σᾶς τό ἐξηγήσῃ, ἐσᾶς τῶν «εἰδικῶν»; Δέν βρέθηκε κάποιος λογικός νά σᾶς ὑποδείξῃ πώς οὐσιαστικῶς ἀκυρώνετε τήν ἀντίληψι τῶν παιδιῶν; Ἤ μήπως γιά αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο σᾶς ἔθεσαν ἐκεῖ, ὡς σκυλιά-φύλακες τῆς κάθε ἀνοησίας τους;

Εἴθισται, σὲ ἕνα περιβάλλον ὅπου μεγαλώνουν παιδιά, νὰ ξεκινοῦν οἱ ἀναπαραγωγὲς λέξεων μὲ τὸ «μαμά», «μπαμπά», «γιαγιά», παπποῦ», «νά», «πάμε», «ἔλα»… Δὲν κάνουμε γλωσσολογικὲς ἀναλύσεις. Ἐκτὸς κι ἐὰν ἐσύ, καθῶς καὶ αὐτοὶ στοὺς ὁποίους ἀναφέρεσαι στὴν ἐπιστολή σου, ξεκινᾶτε μὲ τὸ πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ γράφονται τὰ γράμματα καὶ τὸ πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ ἐκφέρονται. Φαντάζομαι πὼς στὰ δικά σου παιδιὰ ἀπαγορεύεται νὰ ἐκφέρουν λέξεις, σὰν τὶς παραπάνω, ἐὰν πρωτίστως τὰ (φουκαριάρικα) παιδάκια σου δὲν μάθουν νὰ διαχωρίζουν τὰ φωνήματα ἀπὸ τὰ γράμματα. Κι ἐπίσης φαντάζομαι πὼς πρῶτα τοὺς μαθαίνεις νὰ λέν μπ, καὶ μετά, ὅταν θὰ τελειώσουν ὅλην τὴν ἐκπαίδευσί τους, ἔως καὶ τὸ λύκειο, θὰ ἔλθῃς νὰ τοὺς ἐξηγήσῃς πὼς πολὺ πιθανὸν τὸ μπ νὰ εἶναι σύνθεσις δύο γραμμάτων, τοῦ μὶ καὶ τοῦ πί. Ἐὰν φυσικὰ ἔως τότε οἱ «εἰδικοί» σου δὲν τὰ ἔχουν καταργήσῃ. Τί λές; Κάνω λᾶθος; 

Ἤ μήπως ἔχετε ΟΛΟΙ σας καταστρατηγήσῃ τήν κοινή, κοινοτάτη λογική, πού ἰσχυρίζεται πώς ὅσο λιγότερο πεπαιδεύεται κάποιος σέ ἕνα ἀντικείμενον, τόσο περισσότερο ἀμαθής παραμένει;
Ἐκεῖνο τό «ἐπανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως» τό ἔχεις ὑπ’ ὄψιν σου; 
Ἀλήθεια, γιατί στήν ἀγγλική γλῶσσα, πού μέ τόση ἐπιμέλεια καί φροντίδα διδάσκετε στά παιδιά μας, φροντίζετε νά ἐφαρμόζεται ἡ ἐπανάληψις; Μήπως διότι οἱ Ἄγγλοι ἔχουν ἀποδείξῃ πώς ἔχουν ἐγγεγραμμένες τίς προτάσεις τῶν «εἰδικῶν» σου στά παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων τους; 
Καὶ μία ποὺ καταπιάστηκα μὲ αὐτούς… Ναί, τοὺς Ἄγγλους… Γιατί ἄρα γέ ἀπεφάσισαν νά διδάσκουν στά παιδιά τους ἀπό τήν πρώτη δημοτικοῦ τά ἀρχαῖα Ἑλληνικά; Μήπως ἀκριβῶς διότι οἱ φερόμενοι ὡς «εἰδικοί» πού μέ τόσο σθένος ὑπερασπίζεσαι καί τόσο πολύ τιμᾶς, ἔχουν περάσῃ στά …πρός ἀνακύκλωσι ὑλικά; Μήπως οὐσιαστικῶς οἱ Ἄγγλοι ἀντιλαμβάνονται πόσο ἄχρηστοι καί ἀνίκανοι εἶναι οἱ «εἰδικοί» σου καί τούς παρέκαμψαν, πηγαίνοντας στήν πηγή; Καί μήπως αὐτοί εἶναι πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένοι Ἕλληνες ἀπό ἐσέναν κι ὅλους τούς Καζάζηδες τῆς ἀπαιδείας, τήν ὁποίαν μέ τόσο σθένος ὑπηρετεῖς;
Ἀλλὰ τὶ σοῦ γράφω τώρα… Ψιλὰ γράμματα….

Συνεπῶς, ἀνεξαρτήτως ἐξαιρέσεων, ποὺ εὐτυχῶς ἐπιβεβαιώνουν τὸν κανόνα, τὰ παιδιά μας ἐκπαιδεύονται στὸ νὰ μάθουν νὰ ὁμιλοῦν ἀπὸ τὰ σπίτια τους. Κι ἐκεῖ τελειώνει ἡ σχέσις τους μὲ τὰ φωνήματα. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα χρειάζονται νὰ μάθουν γράμματα!!! Μπορεῖς κύριε Παπαχρῆστε νά ἀντιληφθῇς τήν διαφορά; Γράμματα!!!! Ὄχι κραυγές, σὰν τοῦ Ταρζᾶν καὶ τῆς Τζέην. Σκέτο. 
Γιατί λοιπόν χρειάζονται ἀπό ἐκεῖ καί πέρα τά φωνήματα; Γιά νά γυρίσετε ἕξι ἤ ἐννέα χρόνια πίσω; Εἶναι ἠλίθια τά παιδιά μας ἤ πασχίζετε νά τά κάνετε διά τῆς βίας ἠλίθια;

Δῆλα δή, ὅταν θα τὰ πάρετε στὰ χέρια σας, κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ μαθαίνουν ἀνάγνωσι, γραφή, ὀρθογραφία, μαθηματικά, γεωγραφία, ἱστορία… Τὸ τὶ μαθαίνουν εἶναι πάντως ἀνύπαρκτον. Συζητῶ καθημερινῶς μὲ παιδιά, κάθε ἡλικίας, καὶ διαπιστώνω πὼς τελικῶς ξέχασαν κι αὐτὰ ποὺ ἔμαθαν στὰ σπίτια τους.

Τὸ δεύτερον στάδιον τῆς πεπαιδεύσεως τῶν παιδιῶν μας, εἶναι τὸ σύστημα ἀ-παιδείας, τοῦ ὁποίου εἶσαι ἐκπρόσωπος. Ἐκεῖ λοιπόν, ἔρχονται τὰ παιδάκια μας καὶ ξεκινοῦν νὰ μανθάνουν τὸ πῶς θὰ γράφουν τὶς λεξοῦλες, ποὺ ἔως ἐκείνην τὴν στιγμή, οὔτως ἤ ἄλλως, πλὴν παθογενῶν ἐξαιρέσεων, ἀντιλαμβάνονται, κατανοοῦν, χρησιμοποιοῦν!!! Δῆλα δὴ ἔρχονται στὸ σύστημα ἀ-παιδείας ποὺ ἐξυπηρετεῖς, γιὰ νὰ μάθουν τὴν ἱστορικὴ ὀρθογραφία τῆς γλώσσης ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως χρησιμοποιοῦν ἀπὸ τὴν πρώτη τους ἀνάσα. Ἐλπίζω αὐτὴν τὴν λεπτομέρεια νὰ τὴν ἀντιλαμβάνεσαι. Διότι ἀκριβῶς σὲ αὐτὴν τὴν λεπτομέρεια ἔρχεται τὸ ὑπουργεῖον ἀ-παιδείας γιὰ νὰ συμπληρώσῃ κι ὄχι γιὰ νὰ καταργήσῃ αὐτὰ ποὺ ἐξ ἐνστίκτου ἐπιβιώσεως ἔχει ἤδη μάθῃ ἕνα παιδί. 

Μαθαίνει λοιπὸν πλέον τὸ παιδάκι πὼς ἡ μητέρα γράφεται μὲ ἤτα, τὸ νερὸ μὲ ὄμικρον καὶ τὸ ἀγαπῶ μὲ ὠμέγα. Δὲν θὰ σὲ παραπέμψω στὰ ὅσα μελέτησε ὁ Διονύσις Σαββόπουλος, σχετικῶς μὲ τὴν ἀκουστικὴ τῶν γραμμάτων μέσα στὶς λέξεις, διότι γνωρίζω πὼς δὲν ἀντέχεις νὰ μπῇς σὲ τέτοια ἐπίπεδα. Θὰ παραμείνω στὸ βασικὸ πρόβλημα, γιὰ τὸ ὁποῖον πλατειάζεις μέν, παπαγαλίζεις δέ. 

Γιατί ἕνα παιδί νά μάθῃ τήν ἱστορική ὀρθογραφία; Γιατί νά μάθῃ τά γράμματα ὡς φωνήματα κι ὄχι ὡς γράμματα; Γιατί νά ἀκυρώσῃ ἀκόμη ἔνα μεγάλο τμῆμα τοῦ ἐγκεφάλου του, τό ὁποῖον θά χρησιμοποιοῦσε πρωτίστως γιά ἴδιον ὄφελος, ἐάν τὸ εἶχε, καί δευτερευόντως γιά κοινωνικό ὄφελος; Γιατί προκαλεῖς, εἶτε μέ τήν συνενοχή σου εἶτε μέ τήν σιωπή σου εἶτε μέ τήν ἀνεπάρκειά σου τήν ἠλιθιοποίησι τῶν Ἑλληνοπαίδων;

Πρὶν σοῦ ἀπαντήσω, μὲ ἐπιστημονικὸ τρόπο, κι ὄχι μὲ τὶς κραυγὲς τῶν «γλωσσολόγων» ποὺ μοῦ φέρνεις ὡς ἐπιχείρημα,  θὰ σοῦ θέσω μερικὰ ἐρωτήματα:

1. Γατί νά μήν μάθῃ τά γράμματα ἕνα παιδί, ὡς γράμματα παρά νά τά μάθῃ ὡς φωνήματα;  Σέ τί θά τό ἐξυπηρετήσῃ; Θά τοῦ λύσῃ προβλήματα ἤ θά τό κάνῃ ἐξυπνότερο; Μπορεῖς κύριε Παπαχρῆστε νά μοῦ ἀπαντήσῃς σέ αὐτό;
2. Θέλω ἕναν καλὸ λόγο,  γιὰ τὸν ὁποῖον δὲν πρέπει νὰ μάθῃς ἕνα παιδὶ τὴν ἱστορική του ὀρθογραφία. Διότι κανέναν παιδὶ σήμερα δὲν διδάσκεται ἱστορικὴ ὀρθογραφία. Ἀποδείξεις; Ἔχεις διαπιστώσῃ διορθωμένο κείμενον στά ὀρθογραφικά λάθη κύριε Παπαχρῆστε; Ἐσύ δέν εἶσαι ἀπό αὐτούς πού ὑπογράφουν καί προωθοῦν τίς ἐντολές πού ἀκυρώνουν τήν διδαχή τῆς ὀρθογραφίας; Ἤ κάνω λᾶθος;
3. Γιατί νά μείνῃ ἀμόρφωτος γλωσσικά κάποιος; Σέ ἔχει ἀπασχολήσῃ;Γιατί νά μήν μπορῇ νά ἀντιλαμβάνεται τίς ἔννοιες ὅλων τῶν ἑλληνικῶν λέξεων καί  νά τίς κάνῃ κτῆμα του; Γιατί νά μήν διδάσκεται τήν ὀρθή ὁρολογία καί τήν σωστή γραφή; Μήπως γιά νά μήν μπορῇ νά ἀγγίξῃ τήν γλῶσσα τῶν παππούδων του πού δημιούργησαν ὄλα αὐτά πού ἐσύ ἀντιλαμβάνεσαι ὡς πολιτισμό σήμερα; 

Ἔχω κι ἄλλα, πολλὰ ἐρωτήματα, ἀλλὰ γιὰ τὴν ὤρα σταματῶ ἐδῶ. 

Διευθύντριά σας, ναί, ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἔχετε κατασκευάσῃ σὲ συσκευασία τούβλου, ἰσχυρίστηκε πὼς δὲν ἔχει καμμίαν εὐθύνη (τοὐλάχιστον πέντε φορὲς σὲ μίαν ἐπικοινωνία μόνον κι ἄλλες τέσσερις φορές, σὲ ἄλλην ἐπικοινωνία!!!) γιὰ τὰ ὅσα τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ μάθουν. Ἐπίσης δήλωσε πὼς δὲν χρειάζεται νὰ μάθουμε στὰ παιδιά μας σωστὴ μυθολογία, διότι τοὺς τὴν μαθαίνει τὸ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ. 
Ὁπότε κύριε Παπαχρῆστε, ἀπὸ τὴν μία τὸ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ, ἀπὸ τὴν ἄλλην τὰ φωνήματα, ἀπὸ τὴν παράλλη ἡ πληροφορία ποὺ δὲν εἶναι γνώσις οὐσιαστική, ἀλλὰ πασάλειμμα καὶ ἀπαξίωσις τῆς πραγματικῆς γνώσεως, ἀπαλλάσσει τὸν δάσκαλο, τὸν διευθυντή, τὸν σύμβουλο ἀπὸ τὴν εὐθύνη. Ὑπεύθυνο γιὰ τὶς γνώσεις μας, στὰ τῆς μυθολογίας μας εἶναι τὸ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ.
Τότε γιατί νά σέ πληρώνω κύριε Παπαχρῆστε; Γιατί νά μήν στέλνω τά χρήματα πού ἀντιστοιχοῦν, γιὰ τήν διδαχή τῆς μυθολογίας, στούς παραγωγούς τοῦ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ; Νὰ πιάσουν καὶ τόπο. Διότι τώρα ποὺ τὰ δίδω σὲ ἐσέναν, καὶ στοὺς ὁμοίους σου, ὄχι τόπο δὲν πιάνουν, ἀλλὰ τὰ χρησιμοποιεῖτε γιὰ νὰ μᾶς ἀκυρώσετε καὶ τὴν ἐλαχίστη ἀντίληψι ποὺ διαθέτουμε, ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας, γιὰ ὅλα τὰ ὄμορφα ποὺ δόμησαν κάθε μορφὴ ἐπιστήμης, τέχνης, σοφίας στὸν πλανήτη μας. 

Τὴν γλῶσσα πάλι λέω  νὰ τὴν ἀφήσετε στοὺς δημοσιογράφους, ἐφ΄ ὅσον κατὰ δικήν τους προτροπὴ καὶ συμβουλές, ὁρίζεται τὸ ποῦ θὰ στραφοῦν οἱ «εἰδικοί». (Ναί, ἔχω διαβάσῃ πρὸ ἐτῶν, ἀπὸ τὰ χέρια τῆς Ἄννας Τζιροπούλου, τὸ ἔντυπο ποὺ διεμοίρασε ἡ ΕΣΗΕΑ στὰ  μέλη της καὶ στὸ ὁποῖον βασίστηκαν οὐσιαστικῶς ὅλοι αὐτοὶ οἱ «εἰδικοί», ποὺ ἐπικαλεῖσαι, γιὰ νὰ συντάξουν «γραμματικὲς» καὶ γιὰ νὰ ἐντάσσουν λέξεις ὅπως τὸ «ἀλλουνῶν» στὰ σκουπίδια, ποὺ ἀποκαλεῖς «βιβλία».)
Ἀπαλλάσσεστε λοιπὸν κι ἀπὸ τὴν γλῶσσα. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἔχουμε τὴν τηλεόρασι. Ἐὰν ἐξαιρέσουμε τὸν Παπαδάκη, οἱ ἄλλοι, σὲ γενικὲς γραμμές, κάπως παραμένουν ἀξιοπρεπεῖς. Ἀξιοπρεπέστεροι ὁπωσδήποτε ἀπὸ αὐτὰ τὰ σκουπίδια, ποὺ πασχίζεις νὰ μὲ πείσῃς πὼς εἶναι ἑλληνικά.
Καὶ δὲν τὸ παίζουν δάσκαλοι. Θὰ βάλω λοιπὸν τὰ παιδιά μου, καθῶς κι ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ γνωρίζω, νὰ παρακολουθοῦν τὸν Χατζηνικολάου. Σαφῶς γνωρίζει περισσότερη γραμματικὴ καὶ ὁμιλεῖ καλλίτερα τὴν γλῶσσα, ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς «εἰδικούς» ποὺ ἐπικαλεῖσαι. 

Ἔχω πολλὲς προτάσεις, ποὺ θὰ σᾶς λύσουν τὰ χέρια, ἀλλὰ σκέφθηκα νὰ σοῦ τὶς παρουσιάσω σὲ ἄλλην ἐπιστολή, γιὰ νὰ μὴν σὲ κουράσω ἰδιαιτέρως σήμερα. 
Πάντως τώρα, μία καὶ πιάσαμε τὶς «γραμματικές» σας, θὰ ἤθελα νὰ σὲ ἐνημερώσω πὼς οὐδὲ ἕνα παιδί, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ γνωρίζω, ἐνδιαφέρεται γιὰ τὶς ἀνοησίες ποὺ ἀναγράφονται μέσα σὲ αὐτές. Μὲ μεγάλη μου χαρὰ εἶδα τὰ «βιβλία» αὐτά, σὲ πάρα πολλὰ σπίτια, νὰ παραμένουν λησμονημένα σὲ κάποια συρτάρια, ὁλοκαίνουργια καὶ ἀδιάφορα. Βλέπεις, ἀκόμη λειτουργεῖ τὸ ἔνστικτο τοῦ Ἕλληνος καὶ ἀκυρώνει τοὺς «εἰδικούς» σου. 
Πάντως, γιὰ νὰ τὸ δοῦμε καὶ ἐπιστημονικῶς τὸ θέμα, πραγματικῶς ὅμως, ὄχι γιαλαντζί, θὰ σοῦ παρουσιάσω δύο ἀκόμη σημεῖα, τὰ ὁποῖα, κατὰ πῶς ἀντιλαμβάνομαι ἀπὸ τὴν ἐπιστολή σου, σοῦ διαφεύγουν. 

Τὸ ἕνα ἀφορᾷ στὴν μεθοδολογία διδαχῆς, ποὺ πασχίζουν νὰ περάσουν αὐτὰ τὰ ἐκτρώματα. 

Ἡ φωνολογία παραμένει κλάδος τῆς γλωσσολογίας, σὲ πανεπιστημιακὸν ἐπίπεδον. Ἕνα ἐπίπεδον ποὺ οὐδόλως ἀφορᾷ σὲ παιδιά. Ἡ φωνολογία, τὰ φωνήματα, τὰ σύμβολα ποὺ κι ἐσὺ χρησιμοποιεῖς, ἀποδεικνύοντας τὴν ἐμπάθειά σου κατὰ τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, εἶναι σύμβολα ποὺ ἀφοροῦν σὲ μελέτη γλωσσῶν, ὄχι σὲ διδαχή. Ἀπό πότε σύμβολα πανεπιστημιακῆς ὁρολογίας μποροῦν νά γίνουν ἀποδεκτά καί κατανοητά σέ μικρά παιδιά; Ἀπό πότε περνᾶμε στήν διδαχή τῶν  ὁλοκληρωμάτων, ὅταν δέν ἔχουμε διδάξῃ στά παιδιά μας βασικές μαθηματικές ἔννοιες; 
Αὐτὸ καὶ μόνον τὸ σημεῖον καταδεικνύει τὴν μὴ εἰδικότητα τῶν «εἰδικῶν» ποὺ τόσο εὔκολα ἐπικαλεῖσαι. Ἄς παραμείνουν στὰ τῶν πανεπιστημιακῶν αἰθουσῶν τους, ἀφήνοντας τὰ παιδιά μας ἥσυχα. 

Γιὰ παράδειγμα, ἡ Φιλιππάκη εἶναι καθηγήτρια Ἑλληνικῶν σὲ μαθητὲς καὶ φοιτητὲς ποὺ ἔχουν σὰν ξένη γλῶσσα τὴν Ἑλληνική. Μέ ποιά λογική πρωτοστατεῖ σέ ἔνα τέτοιο πόνημα; Γνωρίζεις πώς τό βιβλίο τῆς «γραμματικῆς» πού διδάσκονται τά παιδιά μας στό δημοτικό εἶναι ἀπ’  εὐθείας …ἀπόγονος τοῦ ἄλλου, τοῦ «πανεπιστημιακοῦ» της συγγράματος; Πῶς εἶναι δυνατόν ὅμως ἔνα σύγγραμα πού διδάσκει ἑλληνικά σέ ἀλλοεθνεῖς, νά εἶναι ἀποδοτικό καί πρόσφορο γιά Ἑλληνόπουλα; Αὐτό ποιός φωστήρας τό δικαιολογεῖ;

Αὐτὸ λοιπὸν εἶναι τὸ ἔνα σκέλος. 
Τώρα θὰ σοῦ παραθέσω καὶ τὸν ἐπιστημονικὸ ἀντίλογο, ἀλλὰ ὄχι διὰ χειρός μου. Θὰ σοῦ παρουσιάσω μόνον αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τοὺς ἐπισήμους τίτλους γιὰ νὰ τὸ κάνουν. Διότι στὸ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διάγουμε βίον κάφρων πλέον, εἶσαι ὅ,τι δηλώσεις. Δημοσιογρᾶφος εἶσαι, δηλώνεις γλωσσολόγος. Καθηγητὴς ἰταλικῆς ἤ γαλλικῆς ἤ ἀγγλικῆς ἤ γερμανικῆς φιλολογίας εἶσαι, δηλώνεις γλωσσολόγος. Δάσκαλος ἤ νηπιαγωγὸς ἤ ψυχολόγος ἤ παιδοψυχολόγος εἶσαι, δηλώνεις γλωσσολόγος…
Γλωσσολόγοι γλωσσολόγοι, ἐλάχιστοι. Μετρημένοι στὰ δάκτυλα τοῦ ἑνὸς χεριοῦ. (Δὲν τὸ λέω ἐγώ! Οἱ τίτλοι τῶν σπουδῶν τους τὸ ἀποδεικνύουν, παρέα μὲ τὰ τμήματα ποὺ διδάσκουν.)
Ἐὰν ἦταν γλωσσολόγοι θὰ ἦταν διδάκτορες σὲ τμήματα γλωσσολογίας, φιλολογικῶν καὶ φιλοσοφικῶν σχολῶν, κι ὄχι σὲ κάποια ἄσχετα τμήματα, διαφόρων σχολῶν, ἀσχέτων μὲ τὴν γλωσσολογία. Διότι γιὰ νὰ εἶσαι γλωσσολόγος ἐπιβάλλεται νὰ γνωρίζῃς σανσκριτικά. Ποιοί ἀπό ὅλους αὐτούς, πού ἐσύ ἐπικαλεῖσαι, γνωρίζουν; 
Καὶ τέλος πάντων… Ἄς ποῦμε πὼς πράγματι ἔχουν γνώσεις γλωσσολόγου. 
Ἀπό ποῦ κι ὡς ποῦ πατοῦν πόδι μέσα στά δημοτικά καί στά γυμνάσια τῆς χώρας μας; Γνωρίζεις μήπως πώς ὁ συγγραφέας τῆς «γραμματικῆς» του γυμνασίου εἶναι καθηγητής σέ τμῆμα παιδαγωγικῆς. Διδάσκει μήπως γλῶσσα; Διδάσκει μήπως γραμματική ὅλα αὐτά τά χρόνια;  Ἤ γενικῶς ἀσχολεῖται μέ τά παιδαγωγικά καί τά …τσιγγάνικα; 

Σὲ κούρασα κύριε Παπχρῆστε. 
Παρακάτω σοῦ παρουσιάζω κείμενα τῶν Ἀντωνίου Ἀντωνάκου, καθηγητοῦ φιλολόγου-ἱστορικοῦ, τῆς Εἰρήνης Μαυροπούλου, ἐπίσης φιλολόγου  PhD, MSc, τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Ἀντωνίου Κουνάδου, καθῶς καὶ πολλῶν ἄλλων, ποὺ κατέχουν ΟΛΟΥΣ ἐκείνους τοὺς ἐπιστημονικοὺς τίτλους σπουδῶν, ποὺ σοῦ χρειάζονται, πρὸ κειμένου νὰ ἀναγνώσῃς τὸν λόγο τους. 

Κείμενα ἐπιστημόνων, ποὺ κατέχουν τὸ ἀντικείμενον καὶ δὲν εἶναι «ἐπιρρεπεῖς» σὲ μόδες καὶ κομματικὲς γραμμές, μπορεῖς νὰ διαβάσῃς μὲ ὅλην τὴν ἄνεσί σου λοιπόν.

Συμπληρωματικὲς νύξεις περὶ προφορικοῦ λόγου.

Νὰ τελειώνουμε τέλος πάντων μὲ τοὺς «γλωσσολόγους».

Συγκριτικὴ γλωσσολογία κι ἀσύγκριτη Ἑλληνικὴ γλῶσσα.

Νέο βιβλίο γραμματικῆς.

Σημεῖα καὶ τέρατα στὴν Παιδεία

Ποιός ἔδωσε ἐντολή νά ἀποτολμηθῇ τέτοιο ἀνοσιούργημα;

Ἡ νέα «γραμματική».

Ἡ νέα «γραμματικὴ» τῆς Ε’ καὶ Στ’ Δημοτικοῦ.

Καὶ πλῆθος ἄλλων ἐδῶ, παρέα μὲ ἀποδείξεις γιὰ τὸ ποιὰ ἀκριβῶς εἶναι ἡ γλῶσσα μας.

Ἀμφιβάλλω φυσικὰ γιὰ τὸ ἐὰν θὰ μπορέσῃς νὰ ἀνταπαντήσῃς, διότι ἔχεις ἤδη λάβῃ τὶς ἐντολές σου. Ἄλλως τε μέσα στὴν ἀπάντησίν σου μοῦ ἐπισυνάπτεις τὴν ἀπάντησι Καζάζη, ἑνὸς ἀτόμου ἀπ’ εὐθείας διορισμένου ἐκ τῆς κατ’ ἐξοχὴν ἀποδομητρίας τῆς παιδείας μας. Αὐτὸ ἀπὸ μόνον του καταδεικνύῃ τὶς πραγματικές σου προθέσεις. Δὲν θέλησες νὰ μελετήσῃς καὶ νὰ ἐρευνήσῃς. Νὰ παπαγαλίσῃς θέλησες.

Εὐχαριστῶ γιὰ τὸν χρόνο σου. 

Φιλονόη.

Κι ἐδῶ ἡ ἀπάντησις Παπαχρήστου:

φωτογραφία