Ὅταν πρὸ ἐτῶν ἔπεσε στὰ χέρια μου τὸ βιβλίον τοῦ Ἐνρίκο Ματίεβιτς μὲ τὶς ἀναφορές του στὸ Περοῦ, ἔμεινα ἄναυδος. Μοῦ ἦταν ἀδύνατον νὰ πιστεύσω τὰ εὑρήματα. Ἀπὸ τότε ἐξεκίνησε ἡ ἐξερεύνησίς μου, σὲ πολλὰ ἐπίπεδα, ἀναλόγως τοῦ ποῦ ἐστόχευα κάθε φορά.
Αὐτὸ ποὺ πιστεύω πλέον εἶναι πὼς οἱ παπποῦδες μας πῆγαν, ἐμεγαλούργησαν, ἐδίδαξαν στὴν Ἀμερική, στὴν Βόῤῤειο Εὐρώπη, στὴν Ἀσία, στὴν Ἀφρική, ἴσως καὶ στὴν Ὠκεανία. Τὰ εὑρήματα εὐτυχῶς, ὅσο σπάνια κι ἐὰν εἶναι, ἐπιβεβαιώνουν τὸν ἰσχυρισμό μου.
Παραλλήλως, ὅλο καὶ περισσότεροι ἐρευνητές, σὲ παγκόσμιον ἐπίπεδον, τοποθετοῦνται καὶ τελικῶς ὁμολογοῦν τὴν Ἑλληνικότητα πολλῶν ἀπὸ τὰ κατὰ τόπους εὑρήματα.
Συνεπῶς; Τί πρέπει νά κάνουμε; Νά ἀποφασίσουμε τήν ἀπόλυτο ἀποδοχή ὅλων τῶν πληροφοριῶν ἤ νά ἀρχίσουμε νά φιλτράρουμε.
Τὸ ὀρθόν, τὸ δίκαιον καὶ τὸ Ἑλληνικὸν εἶναι νὰ φιλτράρουμε. Δὲν μπορῶ ὅμως νὰ ἀγνοήσω τὴν παραποίησι καὶ τὴν στρέβλωσι πασιφανῶν συμπερασμάτων. Ἤ ἀκόμη καὶ τὴν καταστροφή τους, πρὸ κειμένου νὰ ὑπερισχύσῃ ἡ ἀντίθετος ἄποψις.
Σήμερα λοιπὸν θὰ σᾶς παρουσιάσω τὶς θέσεις τοῦ Νικολάου, ποὺ διαφωνεῖ …συμφωνῶντας, μαζύ μου.
Ναὶ μέν, μὲ βάσει τὶς ἀποδείξεις ποὺ μᾶς φέρνει, τὰ ἐν λόγῳ πιθάρια εἶναι …ἕνα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλην, μᾶς μεταφέρει καὶ τὴν πληροφορία πὼς ἄλλα, ἐξ ἴσου σημαντικά, ἤ καὶ σημαντικότερα εὑρήματα, ἀποκρύπτονται.

Τέλος, γιὰ τὴν Μέρτζ, ἄν κι ἔχω πρὸ ἐτῶν διαβάσει τὸ βιβλίο της «Οἴνωψ Πόντος», θεωρῶ πὼς σὲ ἀρκετὰ σημεῖα ἔχει ταυτισθεῖ μὲ τὶς φοινικικὲς δοξασίες, στὰ περὶ γλώσσης καὶ πηγῶν αὐτῆς.
Σὲ κάθε περίπτωσιν, κάθε ἔρευνα ποὺ πέφτει στὰ χέρια μας, ὀφείλουμε νὰ τὴν μελετοῦμε σὲ βάθος.

Φιλονόη.

Ἔχω ἄδικον Φιλονόη ὅταν ἀντιτίθεμαι  εἰς τὴν κακοποίησιν τῆς ἱστορίας καὶ τὴν δι’ αὐτῆς γελοιοποίησιν τῆς Ἑλληνικότητος; Τὴν φορὰν αὐτὴν ἀντικείμενον εἶναι ἡ περὶ τῶν δύο πίθων ἀνάρτησις οἱ ὁποῖοι δῆθεν εὑρέθησαν εἰς τὸν βυθὸν τοῦ Μπίμινι. Καὶ λέγω δῆθεν διότι οὐδέποτε εὑρέθη ἴχνος ἔστω πίθου εἰς τὸ Μπίμινι ἀφ’ἐνὸς, καὶ ἄν ἐπισκεφθῆς τὸ Μουσεῖον τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης θὰ ἰδῆς ἐκεῖ καὶ τοὺς δύο πίθους τῆς φωτογραφίας ἀφ’ ἑτέρου. .

Τὸ κακὸν ἄρχεται ἀπὸ μίαν φωτογραφίαν εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἐνριέττας Μέρτζ ‘ΑΤΛΑΝΤΙΣ’ εἰς τὸ ὁποῖον ἀπεικονίζεται ὁ δῆθεν ἀνελκυσθεὶς ἀπὸ τὸν βυθὸν τῶν Μπαχαμῶν πίθος ὁ ὁποῖος εἰς τὴν πραγματικότητα ἐφωτογραφήθη εἰς τὸ μουσεῖον τοῦ Ἡρακλείου, ὅπως καὶ ὁ δεύτερος πίθος, ἀπὸ τὸν φωτογράφον John Kurtich. Εἰς τὴν πραγματικότητα εἰς τὸν βυθὸν τοῦ Μπίμινι εὑρέθη ἀριθμὸς περιέργων κυλινδροσχήμων ἀντικειμένων καὶ εἰς τὴν προσπάθειαν νὰ ἐξηγηθῆ τὶ ἦσαν τὰ ἐν λόγῳ ἀντικείμενα κάποιοιος ἐπρότεινεν ὅτι ἰσως ἐπρόκειτο περὶ ἑλληνικῶν πίθων. Καὶ ἐπειδὴ ὁ μέσος ἀμερικανὸς ἀναγνώστης δὲν γνωρίζει τὶ ἐστὶ ‘πίθοι’ (pithoi) ἡ Μέρτζ ἔκρινε σκόπιμον νὰ δημοσιεύσῃ μίαν εἰκόνα πίθου εἰς τὸ βιβλίον της πρὸς πληρεστέραν κατανόησιν τοῦ πράγματος. Τὸ γεγονὸς περιέπεσεν εἰς γνῶσιν κάποιων “ἑλληναράδων” ἀπὸ σχετικὰς δημοσιεύσεις τοῦ Ἰωάννου Πασσᾶ, καὶ ποῦ σὲ πονεῖ καὶ ποῦ σὲ σφάζει! Ἐδημιούργησαν λοιπὸν τὸν μῦθον ἐν γνώσει των ὅτι γελοιοποιοῦν τὴν Ἑλληνικότητα καὶ ὅτι ἐξαπατοῦν τὸν ἀναγνώστην. Σοῦ ἐπισυνάπτω τὴν φωτογραφίαν τοῦ ἐπιμάχου πίθου ἀπὸ τὸ βιβλίον τῆς Μέρτζ εἰς τὸ ὁποῖον διακρίνεται τὸ ὄνομα τοῦ φωτογράφου, ὡς καὶ τὴν σελίδα 33 εἰς τὴν ὁποίαν περιγράφεται τὸ ἱστορικὸν τῆς ἀνευρέσεως. Νὰ ἐπαναλάβω ὅτι μὲ τὰ καμώματα αὐτὰ κατερχόμεθα εἰς τὸ ἐπίπεδον ἐθνοτήτων ἄνευ περιεχομένοι – Βαραδαρσκανοί, Σιπτάριοι, Τοῦρκοι καὶ λοιποί – οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ ἐπιδείξουν κάτι ἐκ τοῦ μὴ ὄντος.

Τὸ γεγονὸς εἶχε πληροφορηθεῖ καὶ ἡ ἰδία ἡ Μέρτζ ἡ ὁποία μοῦ ἐξέφρασε τὴν λύπην της διὰ τὸ γεγονὸς κατὰ τὴν γνωριμίαν μας εἰς τὴν Νέαν Ὑὀρκην ὀλίγα ἔτη πρὸ τοῦ θανάτου της, λέγουσα ὅτι ἄν ἐγνώριζε ποῦ θὰ κατέληγε τὸ θέμα δὲν θὰ ἐδημοσίευε τὴν φωτογραφίαν αὐτήν, καὶ τοῦτο διότι οἱ μυθοπλᾶται ἐπεκαλέσθησαν τὸ βιβλίον της.

Εὐτυχῶς ὅταν μετὰ παρέλευσιν ἀρκετῶν ἐτῶν μετέφρασα -καὶ ἐσχολίασα – τὰ  βιβλία της, “Οἴνοψ Πόντος” καὶ “ΑΤΛΑΝΤΙΣ” (ἀφιλοκερδῶς ὅπως πάντα), ἡ ἀλήθεια ἀπεκατεστάθη ἀλλὰ δυστυχῶς αἱ κατσαρίδες γνωρίζουν καλῶς τὴν τέχνην τῆς ἐπιβιώσεως.

Ἐν κατακλεῖδι, σοῦ συνιστῶ ἐνθέρμως νὰ διαβάσῃς τὰ ὡς ἄνω βιβλία τῆς Ἐνριέττας Μέρτζ, τὰ ὁποῖα μὲ τὴν πρώτην εὐκαιρίαν θὰ σοῦ τὰ φέρω καὶ αὐτά.

Μέχρι τότε,

Ἔρρωσο καὶ εὐδαιμόνει κωφεύουσα εἰς τὰς μυθοπλασίας,

Νικόλαος

ΥΓ: Εἰς τὸ βιβλίον “ΑΤΛΑΝΤΙΣ” ἀπεικονίζονται πλῆθος διπλῶν πελέκεων εὑρεθέτων εἰς τὸ Γουϊνσκόνσιν καὶ τὸ Ὀχάϊο, ὡς καὶ πολλαὶ κεραμεικαὶ λεκάναι ἑλληνικῆς τεχνοτροπίας εὐρεθείσαι εἰς τὴν Ἀλαμπάμαν. Αὐτὰ μάλιστα.Ἔχουν μίαν σοβαρὰν ἀληθοφάνειαν καὶ ὡς ἐκ τούτου καθίστανται ἀντικείμενα μελέτης.

Σημείωσις

Οἱ φωτογραφίες τῶν πιθαριῶν εἶναι παρόμοιες. Δὲν πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο πιθάρι, ἐκτὸς κι ἐὰν ἔχῃ φωτογραφηθεῖ ἀπὸ ἄλλη γωνία. Ἐγὼ ὄφειλα νὰ σᾶς μεταφέρω τὴν ἄποψι τοῦ Νικολάου.

Μὰ κάτι ὁμοιότητες σὲ αὐτὰ τὰ πιθάρια…

φωτογραφία