Εἶχα μία συζήτησιν ἐχθὲς μὲ ἕνα παιδί.
Ὅταν ἐφθάσαμε στὸ νὰ θίξουμε τὰ ὅσα συμβαίνουν καὶ τὸ τί μέλλεται, τὸ παιδὶ ἀνησύχησε καὶ ἐφοβήθη…
Ὁ θάνατος τὸ ἐτρόμαξε… Ὄχι ἀπαραιτήτως ὁ δικός του ἀλλὰ γενικῶς…

Προβληματιζόμου…
Συνειδητοποίησα πὼς κάτι ἐχάσαμε…
Τόσα μωρὰ πεθαίνουν στὸν πλανήτη κάθε στιγμή, δίχως νὰ προλάβουν νὰ ζήσουν.
Τόσοι ὑπερήλικες κυκλοφοροῦν γύρω μας, δίχως νὰ ἔχουν κἄν ἀντιληφθεῖ τὸ τί σημαίνει ζωή…
Καὶ τόσοι νέοι, ἐλάχιστοι συνήθως, στὸν ἀνθὸ τῆς νειότης τους σβήνουν ἐπάνω σὲ μίαν …τρέλλα…!!!
Τρέλλα γιὰ ἐμᾶς, τοὺς πολλούς… Ὅμως γιά αὐτούς;

Ὅλη ἡ ζωή τους «ἐφυλακίσθη» σὲ μερικὲς στιγμές. Τόσο σπουδαῖες, τόσο πλούσιες, ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ γράψουμε τόμους βιβλίων…
Μὰ δὲν τὸ κάνουμε γιατὶ βλέπουμε τὴν ἀπώλεια…
Κι ὅμως… Τελικῶς ἡ ζωή τους ἦταν πάντα πιὸ …ζωὴ ἀπὸ τὴν δική μας.
Ἤ, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε σωστά, κάθε τους στιγμὴ ἦταν πάντα καὶ μία ὁλόκληρος ζωή.

Ἐμεῖς; Τί κάνουμε; Ζοῦμε;

Φιλονόη

φωτογραφία