Μὲ τὸ νὰ ἀποφασίσω τὸ ποῦ εἶναι ὁ πραγματικός μου δρόμος.
Εἶναι παράλογον κι ἀνόητον τὸ νὰ πασκίζω νὰ παραβιάσω βασικοὺς Φυσικοὺς Νόμους, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιτύχω αὐτὸ ποὺ θέλω.
Εἶναι κι ἐγωϊστικὸ καὶ ἀποδεικτικὸν ἀνωριμότητος.
Ἡ πραγματικὴ ζωή, αὐτὴ δῆλα δὴ ποὺ μᾶς ἀξίζει νὰ ζοῦμε, κι ὄχι αὐτὴ ποὺ μᾶς ἔχουν ἐκπαιδεύσει νὰ ζοῦμε, εἶναι τελείως διαφορετικὴ κι …ἀλλοῦ.

Τὸ πρῶτο λοιπὸν ποὺ ὀφείλω νὰ γνωρίσω εἶναι τὸ ποιὸς εἶμαι καὶ κατόπιν τὸ ποιὲς ΦΥΣΙΚΕΣ δυνατότητες ἔχω.
Βάσει αὐτῶν τῶν δυνατοτήτων ἔχω ἀναπτύξει κάποιες ἱκανότητες.
Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, μὲ ὁδηγὸ πάντα τὴν ἐπίγνωσιν καὶ τὴν σαφὴ στόχευσιν, εἶναι βέβαιον πὼς ΟΥΔΕΠΟΤΕ θὰ χάσω τὸν δρόμο μου…

Μία ἀρχὴ μόνον ὀφείλω νὰ ἔχω. Ἤ ὀρθότερα, ἕνα ἐρώτημα νὰ θέτω διαρκῶς στὸν ἑαυτόν μου: Εἶναι κατά φύσιν ἡ ἐπιλογή μου;
Κι ὅλοι οἱ δρόμοι ἀνοίγουν… Εὐτυχῶς…

Φιλονόη

φωτογραφία