Ἡ συνείδησις, μία πολὺ σπουδαία ὑπόθεσις, ἐπίσης κατὰ πολὺ παρεξηγημένη.
Συν-εἰδός, μᾶς λέει ὁ Δημητράκος. (Συνειδητὴ καί) συνολικὴ γνώσις μετ΄ ἄλλου, ἐπίγνωσις, συναίσθησις.

Οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, ἡ λέξις συνείδησις σημαίνει νὰ γνωρίζῳ καλὰ τὰ τοῦ ἑαυτοῦ μου.
Δῆλα δὴ πάλι καταλήγουμε στὸ ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ.
Δῆλα δὴ πάλι ἀνάποδα τὰ γνωρίζουμε.

Ὅταν γιὰ παράδειγμα λέμε: «αὐτὸς δὲν ἔχει συνείδησιν» ἤ «αὐτὸς εἶναι ἀσυνείδητος» ἐννοοῦμε πὼς δὲν γνωρίζει τὸν τρόπο νὰ ἐπικοινωνήσῃ μὲ τὸν ἑαυτόν του. Δὲν σημαίνει πὼς εἶναι ἀναίσθητος ἤ ἀδιάφορος.
Ἀλλὰ δυστυχῶς, βάσει τῆς «τυχαιότητος» μὲ τὴν ὁποίαν ὅλοι ἐμεῖς ἐκπαιδευόμεθα, ἔχουμε παρεξηγήσει ἀκόμη κι αὐτό.

Συνειδητοποιημένος ἄνθρωπος λοιπὸν εἶναι αὐτὸς ποὺ πασχίζει νὰ γνωρίσῃ τὸν ἑαυτόν του, συνήθως μέσα ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δῆλα δὴ δὲν ἀπομονώνεται, δὲν μονάζει, δὲν κρύβεται. Συναναστρέφεται, ἐπικοινωνεῖ, συνειδητοποιεῖ καὶ πορεύεται.

Φιλονόη