«καὶ ἐπεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήαω ῥομφαίαν μαχητοῦ. Καὶ Κύριος ἔσται ἐπ΄  αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσαται ὡς ἀστραπὴ βολῆς».

(Ζαχαρίας Θ, 13-15)

ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ – ΠΥΡΟΒΑΣΙΑ – ΑΚΑΪΑ – ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Γράφει ο Σταύρος Ν. Βασδέκης

17/1/2011.

Έχουμε πυροβασία στην Μαυρολεύκη Δράμας. Εδώ και ημέρες αρμάτωσα την λύρα μου, έκανα τις πρόβες μου, και είμαι πανέτοιμος να τιμήσω τον Διόνυσο, έστω και με τα «χριστιανικά» του προπετάσματα, τα οποία θα προσπαθήσω να απαλείψω στην συνέχεια.

Στον παρόντα μνημόσυνο λόγο, θα επιχειρήσω να φωτίσω αρκετές πλευρές του θέματος, και κυρίως αυτές που ξεγλίστρησαν, μερικές μάλιστα εντελώς, απ’ όλους τους ερευνητές, τουλάχιστον απ’ όσο γνωρίζω. Το μνημόσυνο δε αυτό είναι χριστιανικώς παρωδιακό, διότι γίνεται επάνω από κενό τάφο. Ο τάφος αυτός σκάφτηκε προ πολλού από το χριστιανικό ιερατείο, το οποίο τον προορίζει για την ταφή των αναστεναρίων. Και είναι ακόμα κενός διότι το ιερατείο δεν κατόρθωσε ακόμα να δολοφονήσει το «τρισκατάρατο» αυτό υποψήφιο θύμα του που λέγεται αναστενάρια.

Τα πράγματα δείχνουν ότι ο τάφος αυτός θα παραμείνει κενός εσαεί.
Το ανθελληνικό ιερατείο αδυνατεί παντελώς να αντιληφτεί ότι η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ. Αν κανείς τραβήξει το χριστιανικό πέπλο – το οποίο αναγκαστικά φόρεσε το σώμα των αναστεναρίων, για να γλυτώσει το «τομάρι» του, από την χριστιανική μισαλλοδοξία – αυτό που θα αντικρύσουν τα μάτια του, δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά μια λειτουργία αποδόσεως τιμής, μνήμης και σεβασμού προς τους προγόνους των Ελλήνων και κυρίως προς το αίσθημα που έτρεφαν αυτοί προς την Αρετή της Ελευθερίας.
Ελευθερία που χάθηκε πρώτα από την κυριαρχία των Ρωμαίων (Βυζάντιο), μετά από την αντίστοιχη των Τούρκων και τέλος από την καταδυνάστευση του Ελληνικού λαού από την παπαδοκρατούμενη πολιτεία, που επικράτησε και επικρατεί μετά την «απελευθέρωση» του 1821.

Στο βιβλίο του Αλέξη Σολωμού με τον τίτλο «Ο Άγιος Βάκχος» διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων σχετικών, για τον αρχιπατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Χρυσόστομο: «δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τους τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδούν επάνω στο κάρο τους, ούτε οι κοπέλες στον αργαλειό τους, ούτε οι μανάδες νανουρίζοντας τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας Ελληνικής ζωής έπρεπε να τα αντικαταστήσουν με ψαλμούς του Δαβίδ».

Χίλια χρόνια αργότερα οι μαθητές του μισέλληνα αυτού ανθρώπου έψελναν τα εξής: «Σίγησον Ὀρφεύ, ῥίψον Ἑρμῆ τὴν λύραν, τρίπους ὁ Δελφοῖς δύνον εἰς λήθην ἔτι. Δαβὶδ γὰρ ἡμὶν πνεύματος κροών λύραν…»

Ας δούμε όμως τι έψελνε ο Δαβίδ με την λύρα του, αλλά και οι συνάδελφοί του, μεταξύ των άλλων: «καὶ ἐπεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων καὶ ψηλαφήαω ῥομφαίαν μαχητοῦ. Καὶ Κύριος ἔσται ἐπ΄  αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσαται ὡς ἀστραπὴ βολῆς».(Ζαχαρίας Θ, 13-15)

 ἑννέα ἔτη φωτός