Παρακολουθῶντας κάποιος  ἐδῶ καὶ δυὸ μῆνες τὴν ἐπικαιρότητα, μέσα ἀπὸ τίς ἀντιδράσεις τῶν ἀσκούντων κριτικὴ στὴν νέα κυβέρνησι, μιὰν ἐντύπωσι σχηματίζει.

Ὅτι ἡ Ἑλλάδα βγῆκε τελείως ξαφνικὰ καὶ ἀπρόσμενα (καὶ κυρίως τελείως ἀπόβλεπτα) ἀπὸ μιὰ περίοδο τάξεως, εὐνομίας, ὀρθολογισμοῦ, προγραμματισμοῦ καὶ χρηστῆς διακυβερνήσεως κι ἐπέρασε σὲ μιὰ περίοδο χάους, ἀσταθείας καὶ κβαντικῆς ἀπροσδιοριστίας. Σὰν νὰ τὴν κυβερνοῦσαν ἄγγελοι καὶ τώρα τὴν κυβερνοῦν διάβολοι.

Καὶ τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ὅλος αὐτὸς ὁ θόρυβος προκαλεῖται κυρίως ἀπὸ τοὺς κατ΄ ἐξοχήν ὀπαδοὺς τοῦ σχετικισμοῦ. Ὅσους διεκήρυτταν ὅτι ἡ ψῆφος εἶναι ἡ τέχνη του μὴ χείρονος. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι τελικὰ αὐτὸ ποὺ ἀρνηθήκαμε τὸν Ἰανουάριο ἦταν ὁ παράδεισος, γιὰ νὰ προτιμήσουμε μὲ ἀφροσύνη τὴν κόλασι.

Θὰ ἤθελα νὰ δῶ ἔστω καὶ ἕνα σενάριο ποὺ νὰ περιγράφῃ τὴν κατάστασι ὅπως θὰ ἦταν σήμερα ἐὰν ἐκέρδιζε τίς ἐκλογὲς ὁ Σαμαρᾶς. Ἕνα σενάριο φτιαγμένο ὄχι μὲ ὅρους καλῆς ἢ κακῆς συμπεριφορᾶς στὰ εὐρωπαϊκὰ σαλόνια ἢ αἰσθητικῆς, ἀλλὰ μὲ ἀριθμούς. Τόσα οἱ μισθοί, τόσα οἱ συντάξεις, τόσα οἱ «μεταῤῥυθμίσεις» ποὺ οὐδέποτε ἐγίνοντο, τόσα οἱ φόροι, ποὺ διαρκῶς ἔρχονταν περισσότεροι.

Εἶναι σὰν νὰ μὴ ξέραμε ὅτι ἡ χώρα πήγαινε ὁλοταχῶς πρὸς τὸν τοῖχο. Καὶ ὅτι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ποὺ τὴν ἐφεραν σὲ αὐτὸ τὸ χάλι, ἐπένδυσαν πρόστυχα στὴν λογικὴ τῆς ἀριστερᾶς παρενθέσεως, ποὺ θὰ χρεώνονταν τὴν καταστροφὴ καὶ θὰ τοὺς ἔδιδε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπιστρέψουν ὡς νέοι σωτῆρες, πλήρως ἀδιάφοροι γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ ἀνελάμβαναν νὰ ξανὰ κυβερνήσουν θὰ ἦταν πιὰ μιὰ τριτοκοσμικὴ μπανανία, ποὺ ἔγινε τέτοια μὲ ἀποκλειστικὴ δική τους εὐθύνῃ. Αὐτὸ ποὺ τοὺς ἐνδιέφερε ἦταν μόνο τὸ ξέπλυμα τους. Κάτι πού, ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται, οἱ ἄλλοι εἶναι, δυστυχῶς, πρόθυμοι νὰ τοὺς προσφέρουν. Καὶ αὐτὸ ἄσχετα ἀπὸ τὴν διάρκεια τῆς παρενθέσεως.

Ἀλλὰ γιὰ ὅλα αὐτὰ χρειάζεται μνήμη καὶ εἶναι πράγματα ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ τὰ ζητᾷς ἀπὸ τὰ χρυσόψαρα τῆς γυάλας.

Ἕρμιππος Ἑρμιππίου

φωτογραφία