Ὁ Ἄδωνις, γιὸς τοῦ Κινύρα καὶ τῆς Σμύρνας, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο, βρέφος ἀκόμη, ἦταν τόσο ὄμορφος ποὺ μόλις τὸν εἶδε ἡ θεὰ Ἀφροδίτη τὸν ἔκλεψε καὶ μυστικὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους θεοὺς τὸν ἔκρυψε σὲ μία λάρνακα καὶ τὸν ἐμπιστεύτηκε στὴν Περσεφόνη.

Καθῶς, λοιπόν, ὁ Ἄδωνις μεγάλωνε κι ἔγινε ἄνδρας, ἡ Περσεφόνη θαμπώθηκε κι αὐτὴ ἀπὸ τὴν ὀμορφιά του καὶ ἀρνήθηκε νὰ τὸν στείλῃ πίσω στὴν Ἀφροδίτη. Τότε ἡ Ἀφροδίτη, ζήτησε ἀπὸ τὸν Δία νὰ ἀποφασίσῃ γιὰ τὴν τύχη του καὶ νὰ λύσῃ τὴν διαφορὰ ποὺ προέκυψε.

Ὁ Δίας κατέληξε στὴν ἐξῆς λύση: Τὸ ἕνα τρίτο τῆς κάθε χρονιᾶς ὁ Ἄδωνις θὰ συντρόφευε τὴν Ἀφροδίτη, τὸ δεύτερο τρίτο θὰ ἔμενε κοντὰ στὴν Περσεφόνη καὶ τὸ τελευταῖο τρίτο θὰ ἦταν ἐλεύθερος νὰ τὸ ξοδέψῃ ὅπως προτιμοῦσε.
Ὁ Ἄδωνις, ὡστόσο, ἐρωτευμένος μὲ τὴν Ἀφροδίτη, ἐπέλεξε νὰ τῆς ἀφιερώνῃ καὶ τὸ τελευταῖο τρίτο κάθε χρονιᾶς.

Δὲν πέρασε ὅμως πολὺς καιρὸς καὶ ὁ ζηλόφθονος Ἄρης, ἔστειλε ἕναν ἄγριο κάπρο νὰ τὸν σκοτώσῃ καθῶς ἐκεῖνος κυνηγοῦσε. Κι ἔτσι κι ἔγινε. Ἡ Ἀφροδίτη, βαρειᾶ ἐρωτοκτυπημένη, τὸν ἔκλαψε τότε ἀπαρηγόρητα. Καὶ καθῶς ἀπὸ τὸ χυμένο αἶμα τοῦ σκοτωμένου Ἀδώνιδος πρόβαλαν γιὰ πρώτη φορὰ στὸν κόσμο τὰ ρόδα, ἀπὸ τὰ ἀστείρευτα δάκρυα τῆς Ἀφροδίτης ξεφύτρωσαν οἱ ἀνεμῶνες…

Ὁ πίνακας εἶναι ἔργο τοῦ Richard Franklin (1961- 1997), ὑπὸ τὸν τίτλο “To Go Beyond”, ἐμπνευσμένος ἀπὸ σύνθεση γλυπτῶν τῆς Ἀφροδίτης καὶ τοῦ Ἀδώνιδος.

Χλόη