Εἶναι γνωστὸν ὅτι τὸ Δίκαιον τοῦ Πολέμου ἰσχύει μόνον γιὰ ὅσους μάχονται φορῶντας στολή. Γιὰ τοὺς φανερούς.
Μόνον αὐτοὶ θεωρῶνται νόμιμοι ἀντίπαλοι καὶ μποροῦν νὰ ἀπολαύσουν, ὡς αἰχμάλωτοι, τὰ προνόμια καὶ τὴν ἀσφάλεια ποὺ προβλέπουν οἱ Συνθῆκες.

Οἱ κρυφοί, αὐτοὶ ποὺ συλλαμβάνονται νὰ πολεμοῦν μὲ ἐνδυμασία ποὺ δὲν δηλώνει εὐκρινῶς τὸ στρατόπεδον εἰς τὸ ὁποῖον ἀνήκουν, στερῶνται κάθε δικαιώματος καὶ ἡ τύχη των ὑπόκειται εἰς τὴν ἀπεριόριστο διακριτικὴ εὐχέρεια τῶν φρουτῶν των. Συνήθως δὲ θανατώνονται, Ὡς κατάσκοποι, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, μόλις συλληθφοῦν, ἢ κρατῶνται ἐν κενῷ νόμου.

Μὲ βάσι τὰ παραπάνω εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ ἐξουσία στὴν χώρα μας διεκδικεῖται καὶ ἀσκεῖται ὑπὸ συνθῆκες πολέμου, μεταξὺ θανασίμων ἐχθρῶν, ποὺ μόνον σκοπό των ἔχουν τὴν ἐξόντωσιν ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου.

Πράγματι, ἄσκησις κριτικῆς ἀπὸ οὐδετέρα θέσιν, (χωρὶς στολὴ ΝΔκράτου ἢ ΣΥΡΙΖΑίου), ἐναντίον ἑνὸς ἀπὸ τὰ δύο μεγάλα κόμματα δὲν νοεῖται καὶ θεωρεῖται μεῖζον ἔγκλημα, ποὺ ξεπερνᾶ τοὺς ἀποδεκτοὺς κανόνες ἐμπλοκῆς καὶ καταδικάζεται ὡς ἀθλία πρᾶξις κατασκοπείας.

Κριτικὴ μπορεῖ νὰ ἀσκεῖται μόνον ἀπὸ «ἐνστόλους» κομματικούς, μὲ βάσι τὰ προκατασκευασμένα τσιτάτα καὶ τὶς ἄκαμπτες «ἀλήθειες» τῶν μηχανισμῶν προπαγάνδας τῶν ἐμπολέμων. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ κριτικὴ ἀπαγορεύεται, διότι οἱ μηχανισμοὶ προπαγάνδας δὲν παράγουν σκέψι, ἀλλά, ἀντιθέτως, δουλειά τους εἶναι νὰ ἐπεξεργάζονται καὶ νὰ ἐφαρμόζουν μεθόδους ποὺ καταστέλλουν τὴν σκέψι.