Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ὁ Τσίπρας χαριεντίζεται μὲ τοὺς μεγάλους τοῦ κόσμου, μὲ ξένους ἡγέτες, ὅλο διαχύσεις, ἀγκαλιάσματα, κτυπήματα στὴν πλάτη καὶ ξεκαρδιστικὰ ἀστειάκια (ξεκαρδιστικὰ γιὰ τὸν ἴδιον καί, ἀναγκαστικῶς καὶ γιὰ τούς, ἀναγκεμένους, συνομιλητές του, ποὺ πρέπει κι αὐτοὶ νὰ γελάσουν γιὰ νὰ φανοῦν συνεπεῖς στὸ πρωτόκολλον καὶ στοὺς κανόνες εὐγενείας), μὲ μίαν ἀλλόκοτο οἰκειότητα, λὲς καὶ τοὺς ξέρει ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ παιδικοῦ σταθμοῦ, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον συμμετέχει σὲ events, ποὺ ὀργανώνονται πρὸς τιμὴν καὶ κολακεία τοῦ ἀξιώματός του, ὅπως τὰ γυαλιὰ εἰκονικῆς πραγματικότητος ἢ οἱ ἐπισκέψεις στὰ μνημεία, δείχνει πόσο πολὺ ἦταν ἕτοιμος ἀπὸ καιρὸ γιὰ τὴν πολιτική.

Ἕτοιμος ἀσφαλῶς γιὰ τὴν πολιτικὴ ὡς φαίνεσθαι, αὐτὴ ποὺ γίνεται γιὰ τὴν τέρψιν τῶν μαζῶν. Εἰδικῶς τῶν ἐγχωρίων μαζῶν, ποὺ δὲν ἀπαιτοῦν πρωτοτυπία, ἀκόμη καὶ στὸ καραγκιοζιλίκι τῶν στιγμῶν ποὺ τραβᾶ ἡ κάμερα, ἀλλὰ ἀρκῶνται σὲ φθηνὲς ἀπομιμήσεις ποὺ ἐγγίζουν τὴν καρικατούρα. Στὴν ἀρχιτεκτονική, τὸ ἀντίστοιχον τῆς εἰκόνος τοῦ πρωθυπουργοῦ μας στὶς ἐπαφές του μὲ τοὺς «ὁμολόγους του» στὴν Εὐρώπη καὶ τὸν κόσμο, εἶναι οἱ συμπαθεῖς ἀπομιμήσεις τῆς Ἀκροπόλεως ἀπὸ γῦψο καὶ χρυσὲς μπογιὲς σὲ κάποιες πόλεις τῆς Ἀμερικῆς.

Ὅλα αὐτὰ ἔχουν καὶ τὴν καλή τους πλευρά, ὅμως. Κάνουν τοὺς φόβους καὶ τοὺς πανικοὺς γιὰ δικτατορίες, καταλύσεις καθεστώτων καὶ πραξικοπημάτων, νὰ φαντάζουν ὑπερβολικοὶ καὶ ἀδικαιολόγητοι. Σαλτιμπάγκοι αὐτοῦ τοῦ εἴδους οὐδέποτε κάνουν πραξικοπήματα. Ἀπολαμβάνουν μόνον τὶς στιγμὲς ποὺ τοὺς ἐχάρισε ἡ ζωή, στὴν ὑγεία τῶν κορόιδων. Καὶ κάνουν τὰ πάντα γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὸ πάρτυ.  Αὐτὰ τὰ πάντα εἶναι ἀσφαλῶς πράγματα ποὺ οὐδέποτε ξεφεύγουν ἀπὸ τὶς νόρμες καὶ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν λαῶν ποὺ τοὺς ἐγέννησαν. Οὐδὲ μία ἀνησυχία λοιπόν. Ἡ πιὸ ἐπαναστατική του πρᾶξις θὰ εἶναι ἡ ἄρνησίς του νὰ φορέσῃ γραβάτα. Ἂς μὴ χαλᾶμε τὸ καλοκαίρι μας καὶ τὰ μπάνια τοῦ λαοῦ γιὰ πράγματα τόσο προβλέψιμα.

Ἕρμιππος Ἑρμιππίου

εἰκόνα