Έτσι ονομάζει τον σκιώδη καγκελάριο της οδύνης ο αρχηγός της ιταλικής αντιπολιτεύσεως, λέγοντας πως η γερμανική πολιτική είναι η συνέχιση του εθνικοσοσιαλισμού – σχεδιάζοντας να μεταβάλει τα κράτη της ευρωπεριφέρειας σε προτεκτοράτα χρέους.

«Μπορεί να σταματήσει την καταστροφή η Ευρώπη, παύοντας να δολοφονεί τους Έλληνες με στυγνό, αιμοβόρο τρόπο, παρά τις αναμφίβολες ευθύνες τους; Ασφαλώς. Μπορεί να μην εκπληρωθεί η προφητεία της καταρρεύσεως του ευρώ; Μάλλον όχι, αφού η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ η Ιταλία θα αναλάβει την σκυτάλη από την Ελλάδα πολύ σύντομα» (πηγή).

Άποψη

Η ιταλική οικονομία ευρίσκεται σε πορεία καταρρεύσεως, η οποία ενισχύεται από τις κυρώσεις εναντίον του προέδρου Putin, με αποτέλεσμα να μειωθούν οι εξαγωγές της στην Ρωσσία κατά 29% – ενώ οι επιχειρήσεις που εξάγουν παραδοσιακά εκεί, χάνουν καθημερινά 8 εκ. €, έχοντας συνολικά 2 δις € λιγότερες πωλήσεις.

Λόγω των προβλημάτων, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας εξήγγειλε φορολογικές μειώσεις, θέλοντας να σταματήσει την πολιτική λιτότητας – ενώ το δημόσιο χρέος συνεχίζει την ανοδική του πορεία (πηγή), παρά την βοήθεια της ΕΚΤ, έχοντας ξεπεράσει σε απολύτους αριθμούς το χρέος της Γερμανίας (2,28 τρις € ή 135,1% του ΑΕΠ έναντι 2,18 τρις € ή 74,4% του ΑΕΠ της Γερμανίας).

Ο αρχηγός τώρα του μεγαλυτέρου κόμματος της ιταλικής αντιπολιτεύσεως, ο οποίος θέλει την επιστροφή στην λιρέτα (άρθρο), καθώς επίσης την εθνικοποίηση των τραπεζών, θεωρεί πως η χώρα του θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το τεράστιο χρέος της ως όπλο εναντίον της Γερμανίας (πηγή) – ενώ θα πρέπει να διδαχθεί από την συμπεριφορά της καγκελαρίου απέναντι στην Ελλάδα, παίρνοντας τα μέτρα της.

Εκτός αυτού, σε ένα καθόλου ευγενικό άρθρο του (πηγή), γράφει πως η γερμανική πολιτική είναι η απ’ ευθείας συνέχεια του εθνικοσοσιαλισμού, έχοντας στόχο να μετατρέψει τα κράτη της ευρωπαϊκής περιφερείας σε προτεκτοράτα χρέους, κατά το ελληνικό παράδειγμα (ανάλυση).

Κατηγορώντας τον Έλληνα πρωθυπουργό ότι μετέτρεψε την χώρα του σε γερμανική αποικία, με την κατάσχεση ουσιαστικά της δημόσιας περιουσίας της έναντι 50 δις €, ονομάζει τον γερμανό υπουργό οικονομικών «Αδόλφο Σόιμπλε» – ενώ θεωρεί πως ο επόμενος στόχος του είναι η Ιταλία.

Οι τοποθετήσεις του Ιταλού, ο οποίος δεν είναι ο μοναδικός στην Ευρωζώνη, τεκμηριώνουν πως η νομισματική ένωση ευρίσκεται σε πορεία διαλύσεως – η οποία έχει επιταχυνθεί από την μεγάλη παγίδα που έστησε η Γερμανία στην Ελλάδα (ανάλυση), εκμεταλλευόμενη την απειρία, καθώς επίσης την απελπιστική ανεπάρκεια της κυβερνήσεώς της.

Δυστυχώς για την χώρα της δε, η καγκελάριος έκανε το λάθος να αναβιώσει τις μνήμες του ναζιστικού παρελθόντος, οδηγώντας την πατρίδα μας στο ικρίωμα – σε ένα τρίτο καταστροφικό μνημόνιο, το οποίο θα μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα αποτυχημένο κράτος (άρθρο), παρά το ό,τι υπάρχουν προοπτικές να αποφευχθεί η καταστροφή (ανάλυση).

Οι επιθέσεις τώρα που δέχεται δεν είναι μόνο από τις άλλες χώρες αλλά, επίσης, από το εσωτερικό της – όπου το Spiegel γράφει ότι ο κ. Σόιμπλε, ο «σκιώδης καγκελάριος της οδύνης», επιδιώκει πλέον την ενωμένη Ευρώπη υπό την κυριαρχία της Γερμανίας (πηγή).

Ειδικότερα, το περιοδικό αναφέρει πως ο πλέον δημοφιλής «δημοσκοπικά» πολιτικός της Γερμανίας, ταυτόχρονα ο πλέον μισητός στο εξωτερικό, δήλωσε ότι επιθυμεί την εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – μία σκοτεινή απειλή η οποία, εάν είναι ο δρόμος που προτείνει για την νομισματική ένωση, τότε «καληνύκτα Γερμανία και καληνύκτα Ευρώπη«.

Περαιτέρω ότι ο υπουργός, έχοντας ταπεινωθεί από τον καγκελάριο Kohl, καθώς επίσης έχοντας εκμεταλλευθεί στυγνά από την κ. Merkel, αδυνατώντας να εκλεγεί στην θέση της επειδή ένας ψυχοπαθής τον πυροβόλησε, αναγκάζοντάς τον να μείνει εφ’ όρου ζωής στην αναπηρική καρέκλα, είναι πιο ισχυρός από ποτέ – ενώ δεν έχει να χάσει κάτι.

Έχει αναδειχθεί δε σε έναν σκιώδη καγκελάριο του πόνου, ο οποίος είναι «ο τελευταίος απελευθερωτής του πνεύματος» – κατά τον Νίτσε που τον περιέγραψε ως εξής:

«Εκείνος ο μακρύς, βραδύς πόνος, εντός του οποίου καιγόμαστε αργά όπως το χλωρό ξύλο, το οποίο χρειάζεται πολύ χρόνο για να καεί  – αυτός είναι που αναγκάζει εμάς τους φιλοσόφους να αναδυθούμε στο τελευταίο βάθος μας«.

Το βασικό ερώτημα εδώ είναι βέβαια πώς μπορεί να απελευθερωθεί από αυτόν τον πόνο ο κ. Σόιμπλε, αφού δεν είναι φιλόσοφος αλλά πολιτικός – ένας άνθρωπος που υποφέρει από πολλές παράπλευρες ασθένειες, οι οποίες τον κατασπαράζουν ψυχικά και σωματικά λόγω της μακρόχρονης αναπηρίας του, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας του Spiegel.

Ολοκληρώνοντας την αναφορά του περιοδικού, όταν γνωστός βουλευτής του γερμανικού κόμματος των πρασίνων λέει ότι, «Ο άκαρδος, κυριαρχικός και μισητός Γερμανός έχει ξανά ένα πρόσωπο, ένα όνομα, αυτό του Σόιμπλε«, τότε η θέση του κινδυνεύει – αν και αντιμετωπίζει τα πάντα με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, όπου όμως διακρίνει κάποιος πως η ψυχή του δεν είναι αμέτοχη, έχοντας μάθει να αντιμετωπίζει τον πόνο ειρωνικά. Όπως γράφει άλλωστε ο Νίτσε,

«Εμείς οι φιλόσοφοι δεν είμαστε ελεύθεροι να διαχωρίζουμε την ψυχή από τη σώμα, όπως κάνει ο λαός – ακόμη περισσότερο, δεν είμαστε ελεύθεροι να διαχωρίζουμε την ψυχή από το πνεύμα«.

Επίλογος

Δεν θέλουμε να κατακρίνουμε τον Γερμανό υπουργό, όπως οι άλλοι – πόσο μάλλον όταν αυτός τουλάχιστον αγαπάει και φροντίζει περισσότερο την πατρίδα του, από όσο όλοι οι Έλληνες πολιτικοί μέχρι σήμερα, οι οποίοι ενδιαφέρονται αποκλειστικά για το δικό τους συμφέρον.

Άλλωστε γνωρίζουμε πολύ καλά τα δικά μας σφάλματα, όπως το κλείσιμο των τραπεζών, το οποίο ασφαλώς δρομολόγησε η κυβέρνηση – προκαλώντας τον φόβο των Ελλήνων για την επικείμενη χρεωκοπία της χώρας τους, παράλληλα με την έξοδο της από το ευρώ, ενώ δεν επέβαλε ως όφειλε έγκαιρα ελέγχους στην διακίνηση των κεφαλαίων, διαπιστώνοντας εκροές χρημάτων άνω των 40 δις €.

Έτσι μετέτρεψε την κρίση ρευστότητας των τραπεζών σε κρίση φερεγγυότητας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να χρεωκοπήσουν – οπότε να χαθούν οι καταθέσεις των Ελλήνων που εμπιστεύθηκαν την κυβέρνησή της, αφήνοντας τα χρήματά τους στην Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, η υπόλοιπη Ευρώπη, κυρίως η Γερμανία και η Γαλλία, μπορεί πράγματι να βοηθήσει την Ελλάδα να αντιμετωπίσει την κρίση, χωρίς να χρειάζονται ιδιαίτερες προσπάθειες – αρκεί να αυξήσουν οι εταίροι μας τις εισαγωγές ελληνικών προϊόντων, να δημιουργηθεί δηλαδή ζήτηση στο εξωτερικό, αφού δεν υπάρχει στο εσωτερικό,  οπότε να αναβιώσει ο παραγωγικός ιστός της χώρας μας.

Απλά και μόνο η άνοδος των σχεδόν μηδενικών εξαγωγών μας κατά 20%, θα προσέθετε στο ΑΕΠ μας περί τα 8 δις €, αυξάνοντας το κατά 4% – οπότε θα αντισταθμιζόταν η κατάρρευσή του από τα μέτρα του νέου εγκληματικού μνημονίου (ανάλυση). Εάν δε βοηθούσε παράλληλα και ο τουρισμός, τότε η Ελλάδα θα τα κατάφερνε εύκολα – με την απλή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους της στα 70 χρόνια, με επιτόκια κάτω του 1%.

Όλα τα υπόλοιπα, όπως η υποστήριξη της Γαλλίας ή της Ιταλίας, είναι απλά λόγια που δεν συνοδεύονται με πράξεις – θεωρίες, οι οποίες δεν είναι καλλίτερες από την προτεσταντική ηθική και τον κυνισμό του Γερμανού, ο οποίος ονειρεύεται την δόξα των προγόνων του.

πηγὴ