Πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι ἀπευθύνουν τὴν ἐρώτηση «τί κάνεις;» χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται πραγματικὰ γιὰ τὸν ἄλλον.
Εἶναι μιὰ ἀλλόκοτη φράσις ποῦ οἱ ἄνθρωποι ἀνταλλάσουν μεταξύ τοτς σεβόμενοι ἕνα ἐθιμοτυπικὸ τελετουργικό.
Μία φράσις ποὺ λέγεται ἐπειδὴ πρέπει νὰ εἰπωθῇ.
Μία φράσις ποὺ πολλὲς φορὲς δεν ἔχει καμμιὰ σημασία καὶ ὁ σκοπός της καὶ ἡ ἀξία της μοιάζει μὲ τὴν ἀξία ποὺ ἔχει ὁ χαλκᾶς στὴν μύτη ἑνὸς νέγρου.

Φλυαρίες καὶ ἱερογλυφικὰ ἐνὸς κόσμου ποὺ κινεῖται μηχανικά, στὸν ὁποῖο σπανίζουν οἱ ἄνθρωποι που ἡ ψυχή τους ἐκδηλώνεται στὶις καθημερινές τους συναναστροφές.
Ἡ ἔκφρασις τοῦ προσώπου ψυχρή, τὸ κεφάλι σηκώνεται, ἐκφωνεῖ ἕνα «τί κάνεις; μὲ ἔναν τόνο ἐλλειπτικὸ καὶ ἀδιάφορο, συμβάλλοντας ἔτσι σὲ μιὰν ἄψυχη ἐπικοινωνία, ποὺ ἔχει πάρει τὴν μορφὴ μιᾶς προστατευτικῆς ἀσπίδας.
Μήπως χρειάζεται νά δόσουμε πίσω ξανά στὸν κόσμο ἕνα κόμματι τῆς χαμένης του ψυχῆς;
Μιὰ ψυχωμένη ματιά, λίγο περισσότερο νοιάξιμο, ἕνα χαμόγελο μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ ποὺ θὰ δημιουργήση ἕνα ῥίγμα στὰ θεμέλεια ἑνὸς κόσμου μοναξιᾶς, φόβου καὶ ἀποξενώσεως.

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία