«Δὲν ὑπάρχει κάτι πιὸ ἄνισο, ἀπὸ τὴν ἴση μεταχείριση τῶν ἀνίσων.»

Ἀριστοτέλης

Αὐτοὶ ποὺ μέχρι τώρα ἤθελαν τὰ πάντα δικά τους, τὸ μαχαῖρι καὶ τὸ πεπόνι.
Καὶ τὸ εἶχαν καταφέρη ἐπὶ ἕναν σχεδὸν αἰῶνα, σὲ βάρος ἑκατομμυρίων ἄλλων λαῶν καὶ φυλῶν.
Καὶ εἶχαν καλομάθη.

Ἐπιθυμοῦσαν νὰ μποῦν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσιν, ἀλλὰ μὲ τοὺς δικούς τους ὅρους καὶ προϋποθέσεις! Χωρὶς νὰ θέλουν νὰ δόσουν τὶς βασικὲς Εὐρωπαϊκὲς ἐλευθερίες στὶς δικές τους μειονότητες, ὅπως στοὺς Κούρδους, στοὺς Ἀλεβίτες, στοὺς Ἀρμενίους καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους λαούς, ποὺ ζοῦν στὴν Τουρκία.

Ἤθελαν νὰ μποῦν σὲ μιὰν ἔνωσιν δημοκρατικῶν κρατῶν, τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσιν, ἀρνούμενοι νὰ ἀναγνωρίσουν ἕνα κράτος μέλος της, τὴν Κυπριακὴ Δημοκρατία!

Ἠθελαν νὰ ἀνήκουν σὲ μιὰν συμμαχία δυτικῶν χριστιανικῶν κρατῶν, τὸ ΝΑΤΟ, ζητώντας τὴν ὑποστήριξή τους σὲ κάθε ἀπειλή, ὅπως τότε ποὺ κατέῤῥιψαν τὸ ῥωσσικὸ ἀεροσκάφος, ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγμὴ ἀπειλοῦσαν μὲ casus belli καὶ ἀμφισβητοῦσαν τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα ἐνὸς γειτονικοῦ κράτους, ποὺ ἀνήκει στὴν ἴδια συμμαχία, τὴν Ἑλλάδα.

Θεοφανάκης Στέφανος