Θὰ πληρώσουμε…

Φταίει πάντα κάποιος ἄλλος.
Τὰ νεῦρα μας τσιτώνονται ὅταν ἀκοῦμε ὅλα αὐτὰ τὰ σαπρόφυτα νὰ μονολογοῦν, πετώντας ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς ἀρλοῦμπες καὶ διαγωνιζόμενα μεταξύ τους γιὰ τὸ ποιὸ θὰ ἐκτοξεύση τὶς καλλίτερες κοτσάνες.
Ἡ αἰσθητική μας παραβιάζεται καὶ ὁ ἐκνευρισμός μας κορυφώνεται.
Δὲν ὑπάρχουν ὑπεύθυνοι… Φταίει μόνον ὁ …κακός μας ὁ καιρός!!!

Φταίει πάντα κάποιος ἄλλος…!!!

Μά εἶναι μόνον αὐτοί;
Ἔτσι δέν γίνεται σέ κάθε ἐκδοχή τοῦ κόσμου μας;
Αὐτήν τήν ἔννοια δέν ἔχει ἡ, κατὰ πῶς ἐμεῖς ἐννοοῦμε, συλλογικότης;
Ποῦ χάσαμε τήν ἀτομική μας εὐθύνη γιά νά ἀνακαλύψουμε τήν συλλογική;

Τὸ …φαίνεσθαι μᾶς μάρανε!!!
Τρομάρα μας!!!

Μὴν ἀσχολεῖσαι… Καθαρίζει ὁ …θεὸς γιὰ πάρτη σου!!!

Ἐμεῖς τί κάνουμε;
Ἕνα ἀντίγραφον εἴμαστε ὅλοι μας τῶν διπλανῶν μας. Μικρότερον ἢ μεγαλύτερον.
Ἕνα ἀντίγραφον καὶ τῶν κουδουνισμένων ἐμεῖς… Ἄλλως τέ… Καὶ τὰ κουδουνισμένα ἀπὸ τὴν δική μας κοινωνία ἀντλοῦν ἀποθέματα σὲ ὐποψηφίους νεο-«σωτῆρες»…
Σέ τί θά μποροῦσαν νά διαφέρουν λοιπόν ἀπό τούς λοιπούς;

Ἄλλοτε λιγότερο κι ἄλλοτε περισσότερο καθρέπτες τῶν γύρω μας ὅλοι μας, κρίνουμε μόνον τὰ ἀποτελέσματα, δίχως νὰ ἀναζητοῦμε τὰ αἴτια… Ὄχι τὰ αἴτια τῆς σημερινῆς τους βλακείας, ἀλλὰ τὰ αἴτια ποὺ ἔχουν ὅλους μας καθησυχάση.
Μὰ τὰ αἴτια ποὺ μετατρέπουν αὐτὰ τὰ τρισάθλια ὑπανθρωπίδια σὲ (ἂς ποῦμε) ἀνευθύνους καὶ ἀνικάνους κυβερνῶντες μας, εἶναι τὰ ἴδια ποὺ μετατρέπουν κι ἐμᾶς στὸν μικρὸ ἢ μεγάλο καθρέπτη τους.
Τὸ δικό μας βόλεμα, τὴν δική μας διασφάλισιν, τὴν δική μας ἄρνησιν ἀναλήψεως εὐθύνης ἐξυπηρετοῦν.
Πότε ἀγωνισθήκαμε γιά τό συλλογικό καλό μέ διαυγεῖς συνειδήσεις;
Πότε πολεμήσαμε, θυσιάζοντας ἀκόμη καὶ τὶς ζωές μάς, γιά νά παράξουμε ὠφέλιμον ἔργον;
Μήπως …οὐδέποτε;

Μιμούμεθα, ἀναπαράγουμε καὶ τελικῶς ἐφησυχάζουμε πολὺ εὔκολα…
Μά, κυρίως, λησμονοῦμε…
Λησμονοῦμε διότι δὲν ἀντέχουμε νὰ διατηροῦμε ζωντανὲς τὶς εἰκόνες ἐκεῖνες ποὺ θὰ μᾶς διατηροῦσαν ἐν ἐγρηγόρσει διαρκῶς.

Δὲν θὲς νὰ βλέπῃς αἷμα…

Διότι ἡ αὐτογνωσία, ἡ ὑπευθυνότης καὶ ἡ αὐτοβελτίωσις εἶναι γιὰ τοὺς …γκουροῦ ποὺ τὰ παίρνουν!!!
Μόνον ποὺ οὔτε κἂν κι ἀπὸ αὐτὸ μάθαμε…
Ἁπλῶς ἀκόμη ἀναζητοῦμε «σωτῆρες», ποὺ ὅμως κάθε φορὰ εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τοὺς προηγουμένους.

Ἀναζητώντας τὶς ὁδοὺς τοῦ χρήματος, ἀνακαλύπτουμε εὔκολα τὸ ἐὰν κάποιος μᾶς ἐπεξεργάζεται ἢ ὄχι.
Καί μήπως διαφέρουμε ἐμεῖς ὅμως σέ κάτι ἀπό αὐτούς;
Δέν ἀποτελοῦμε τό σῶμα τῶν χειροκροτητῶν τους;

Ἰδιοκτῆτες ποὺ περιφρουροῦν τὴν γῆ, τὸ νερό, τὸν ἀέρα καταντήσαμε…
Λὲς καὶ ἤλθαμε μὲ …ἀποσκευὲς σὲ ἐτοῦτον τὸν κόσμο καὶ θὰ φύγουμε μαζύ τους…

Πολὺ ἀκριβὰ θὰ πληρώσουμε…
Θὰ πληρώσουμε τὴν λήθη, τὴν ἀμνημοσύνη, τὶς ἐκπτώσεις μας…
Θὰ πληρώσουμε… Θὰ πονέσουμε πολύ…
Μὰ πρέπει…

Φιλονόη

Σημείωσις

Θυμᾶμαι μόνον κάποιες φορές, ἔτσι στὸ τυχαῖον, τὰ περὶ ἁλώσεως καὶ τὴν σφαγὴ τῆς Χίου. Σκληρὰ μαθήματα μέσα ἀπὸ τὴν Ἱστορία, ποὺ δὲν θέλουμε νὰ σκαλίζουμε.
Συβαρῖτες καταντήσαμε… Συβαρίτες…,

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Ἀπαντῆστε

Ἡ ἠλεκτρονική σας διεύθυνση δὲν θὰ δημοσιευθεῖ. Τὰ ὑποχρεωτικὰ πεδία σημειώνονται μὲ *