Πολλὰ μποροῦν νὰ γραφοῦν γιὰ τὴν σημερινὴ ἐπέτειο τῆς ἐνάρξεως τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μπορεῖ νὰ γραφῆ, μὲ σχετικὴ εὐκολία, ὅτι κακῶς δὲν παρεχωρήθη ὁ διάδρομος γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Πρωσσία καὶ τὸ Ντάντσιχ.

Νὰ γραφῇ, ὅτι κακῶς οἱ Ἀγγλογάλλοι θεώρησαν αἰτία πολέμου τὴν εἰσβολὴ στὴν Πολωνία.

Μποροῦν ἐπίσης νὰ γραφοῦν πολλὰ ἀρνητικὰ σχόλια γιὰ τὸν Πολωνικὸ ἀναθεωρητισμὸ καὶ μεγαλοϊδεατισμὸ τοῦ μεσοπολέμου.

Αὐτὰ ὅμως δὲν ἀκυρώνουν τὴν πολωνικὴ γενναιότητα, ποὺ ἡ ἔκφρασίς της ἐξεδηλώθη σὲ ὅλα τὰ θέατρα τοῦ πολέμου, ἀπὸ τὴν Πολωνία, στὴν μάχη τῆς Γαλλίας, στὴν μάχη τῆς Ἀγγλίας, στὸ μέτωπο τῆς βορείου Ἀφρικῆς, στὴν Ἰταλικὴ ἀπόβαση, στὶς ἀκτὲς τῆς Νορμανδίας, στὴν ἐπιχείρηση Μάρκετ Γκάρντεν, στὴν μάχη τῆς Γερμανίας ἔως τὸν Ἔλβα…
Τέλος, μὲ τὴν ἡρωική τους ἀντίσταση στὴν Βαρσοβία καὶ τὸ ὁλοκαύτωμα τοῦ 1944.

Ἤπιαν δὲ τὸ πικρὸ ποτήρι τοῦ Κομμουνισμοῦ (τὸ πλέον ἀντικομμουνιστικὸ εὐρωπαϊκὸ ἔθνος) προδομένοι ἀπὸ τὸν Ῥοῦζβελτ (κυρίως) καὶ τὸν Τσῶρτσιλ.

Αὐτὸ τὸ σπουδαῖο ἔθνος ἐδίδαξε τὸν κόσμο γιὰ ἕξι (6) ὀλόκληρα χρόνια, πὼς ἀξίζει ὁ ἐλεύθερος ἄνθρωπος νὰ πεθαίνῃ….
…σήμερα δὲ καλεῖται νὰ μᾶς διδάξῃ καὶ τὸ πῶς εἶναι νὰ ζῇ…

Ἀπέραντος θαυμασμὸς γιὰ τὴν πολεμική του ἀρετὴ καὶ για τὴν ἀξία ποὺ δίδει στὸ νόημα τῆς ἐλευθερίας.

«Ἕνας»