Ξεχνᾶμε τὴν γενοκτονία τοῦ Μελιγαλᾶ

Μελιγαλάς, 16 Σεπτεμβρίου 2012. Ἡ ὁμιλία μου στὸ μνημόσυνο στὴν 68η Ἐπέτειο τῆς Γενοκτονίας τοῦ Μελιγαλᾶ

Τὸ τέλος τῆς ὁμιλίας μου:

«Τὰ τελευταῖα χρόνια πρωθυπουργοὶ τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ἐπισκεφθῇ τὸν Ἄη Στράτη καὶ (πιστεύω) καὶ τὴν Μακρόνησο, τόπους ἐξορίας καὶ φυλακίσεως ἀριστερῶν τὴν περίοδο τῆς Κομμουνιστικῆς Ἐξεγέρσεως τοῦ 1946-49.. Παρ’ ὅ,τι πιστεύω ὅτι τὰ δύο θέματα δὲν σχετίζονται διόλου οὔτε ἐπιδέχονται συμψηφισμό, μὲ λύπη μου σημειώνω ὅτι οὐδεἲς ἀπὸ αὐτούς, οὔτε πιστεύω καὶ κάποιος ἄλλος πρωθυπουργός, ἐπεσκέφθη τὴν Πηγάδα. Ἐλπίζω κάποτε αὐτὸ νὰ γίνῃ καί, μάλιστα, νὰ προσκαλέσουν νὰ ἔλθουν μαζύ τους καὶ οἱ ἠγέτες τῆς ἀριστερᾶς. Αὐτὸ θὰ βοηθήσῃ καὶ τοὺς ἀριστεροὺς νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ λάθος τους καὶ τὴν ἠθικὴ ὀφειλή τους στὰ θύματα, καὶ νὰ προσέλθουν σὲ μίαν μελλοντικὴ ἐκδήλωση μνήμης στὴν Πηγάδα! Τότε μόνον θὰ ἔχῃ ἀρχίσῃ νὰ κλείνῃ ὁ κύκλος τῆς ἀντιπαραθέσεως! Θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι τὸ ἴδιο θὰ κάνουν καὶ οἱ ὑπεύθυνες κρατικὲς ἀρχές. Θὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀθῳώτητα τῶν θυμάτων, καὶ θὰ ἑνώσουν καὶ τὶς δικές τους εὐχὲς μὲ τὶς δικές μας, γιά: Αἰωνία τους ἡ Μνήμη!»

Ὁλόκληρο τὸ κείμενο τῆς ὁμιλίας.

Σεβαστοὶ ἱερεῖς, Κύριε Δήμαρχε, Μέλη τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, Κύριε Πρόεδρε τοῦ Συλλόγου Θυμάτων τοῦ Μελιγαλᾶ, Ἀγαπητοὶ συγγενεῖς θυμάτων, Κυρίες καὶ Κύριοι,

Γιὰ ἄλλην μία χρονιὰ εἴμαστε ἐδῶ γιὰ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη τῶν τραγικῶν θυμάτων τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1944. Τὸ μνημόσυνο ποὺ ἔγινε σήμερα, καὶ ἐπαναλαμβάνεται ἀνελλιπῶς τὰ τελευταῖα 67 χρόνια, εἶναι ἀκριβῶς αὐτό: λειτουργία γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν θυμάτων καὶ στὴν μνήμη τους. Δὲν εἶναι οὔτε πολιτικὴ σύναξις, οὔτε ἑορτή, ἀλλὰ ἐκδήλωσις ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀτυχεῖς νεκρούς. Δὲν εἶναι ὅμως οὔτε «ἑορτὴ μίσους», ὅπως ἀποκαλοῦν μερικοὶ τὸ μνημόσυνο, ἴσως ἀπὸ αἰσθήματα ἐνοχῆς γιὰ τὸ ἀνοσιούργημα ποὺ ἔγινε ἐδῶ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1944. Παρόμοιες ἀναφορὲς εἶναι μεγάλη ἀσέβεια πρὸς τοὺς ἀθῴους νεκρούς, προσβάλλει τὴν μνήμη τους, ἀλλὰ καὶ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τοὺς θυμοῦνται καὶ τοὺς τιμοῦν, ὅπως ὅλους ἐμᾶς ποὺ ἤλθαμε σήμερα ἐδῶ. Εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ προσπαθοῦν οἱ θῦτες καὶ οἱ συνοδοιπόροι τους νὰ ἐπιβάλουν τὴν λήθη τῶν θυμάτων καὶ τοῦ ἐγκλήματος μὲ ψεύδη, συκοφαντίες καὶ ὕβρεις. Συγχώρηση γιὰ τοὺς ὑπευθύνους μποροῦν νὰα ζητοῦν –τοὺς πιὸ πολλοὺς ἐξ ἅλλου τοὺς ἔχει ἤδη συγχωρήσῃ ὁ θεός- ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴν λήθη μας!

Τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ λάθη, ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τὸ ὑπέρμετρο πολιτικὸ πάθος καὶ τὴν ἐγκληματικότητα μερικῶν, ποὺ τότε εὑρέθησαν σὲ θέσεις δυνάμεως καὶ εὐθύνης, ἐχάθησαν ἐδῶ χιλιάδες ἀθῶες ὑπάρξεις, νέοι μὲ μέλλον καὶ σίγουρη προσφορὰ στὸν τόπο τους καὶ τὴν Ἑλλάδα, ἐπιστήμονες καὶ ἐπιχειρηματίες ἀπαραίτητοι γιὰ τὴν ὁμαλὴ λειτουργία τῆς τοπικῆς κοινωνίας, παραβλέπεται τελείως ἀπὸ τοὺς στρατιωτικὰ ἡττημένους τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐμφυλίου στὸν βωμὸ μιᾶς συνεχιζομένης πολιτικῆς βεντέττας. Ὅταν λέγω ὅτι τὰ θύματα τοῦ Μελιγαλᾶ, ποὺ τιμῶνται σήμερα, ἦσαν ἀθῷοι τὸ ἐννοῶ ἀπόλυτα, ἀφοῦ στὴν συντριπτική τους πλειοψηφία ἦσαν νέοι χωρὶς κάποιαν συμμετοχὴ σὲ ἐγκληματικὲς πράξεις, ἀλλὰ καὶ τὰ ὅποια παραπτώματα κάποιων, ὀλίγων, ὀφείλουμε νὰ τὰ συγχωρήσουμε, ἀπὸ τὴν στιγμὺ ποὺ ἐξετελέσθησαν χωρὶς νὰ δικασθοῦν καὶ ὄντες αἰχμάλωτοι τῶν δολοφόνων τους.

Ἡ Κατοχὴ ὑπῆρξε ἰστορικὸ γεγονὸς μεγάλης διαρκείας καὶ τεραστίου μεγέθους ποὺ ἀνέτρεψε συθέμελα τὴν ἐθνική μας ζωή. Δυστυχῶς, στὴν ταραχώδη ἐκείνην περίοδο, δὲν ἔλαμψε μόνον ἡ ἀνδρεία καὶ ὁ πατριωτισμὸς ἀλλὰ καὶ ὁ πολιτικὸς τυχοδιωκτισμός, ἡ διχόνοια, ἡ βία καὶ ἡ ἐγκληματικότης καί, ἰδιαίτερα, τὸ πολιτικὸ θράσος μίας μικρῆς μειοψηφίας, ποὺ ἐνῶ στὸν πόλεμο εἶχε συνταχθῇ μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς πατρίδος, μετὰ θέλησε νὰ χρησιμοποιήσῃ τὴν Ἀντίσταση ὡς Δούρειο Ἴππο γιὰ βιαία πολιτικὴ ἐπικράτηση. Λησμόνησαν ὅμως τὸν ἀπαράβατο κανόνα ποὺ θέλει τὴν ἄδικη δράση νὰ προκαλῇ ἀδικοτέρά ἀντίδραση καὶ τὸ ἄδικο αἷμα ποὺ χύνεται νὰ ζητᾷ ἀκόμη περισσότερο αἷμα. Στὴν καρδιὰ τῆς Κατοχῆς, τὸ 1943, ἔχουμε τὴν ἐμφάνιση τοῦ Κατοχικοῦ Ἐμφυλίου μὲ τὸ ΕΑΜ καὶ τὸν ΕΛΑΣ νὰ μάχονται τὶς ἄλλες Ἀντιστασιακὲς Ὀργανώσεις καὶ στὶς περιοχὲς ποὺ νικοῦσαν νὰ λειτουργοῦν κανονικὰ Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως ἀντιφρονούντων. Τὴν δὲ ἄνοιξη καὶ τὸ καλοκαίρι τοῦ 1944, ὅταν πλέον ἡ ἧττα τῆς Γερμανίας φαινόταν καθαρὰ νὰ πλησιάζῃ, χιλιάδες Ἕλληνες κατετάσσοντο στὰ Τάγματα Ἀσφαλείας, ποὺ ὀργάνωσε ἡ κατοχικὴ Κυβέρνησις καὶ ὅπλισαν οἱ Γερμανοί. Αὐτὰ ἦσαν τὰ προσανάμματα στὴν μεγάλη φωτιὰ ποὺ θὰ ἁνάψῃ στὴν νοτιοδυτικὴ Πελοπόννησο στὰ μέσα τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1944. Ἐνῶ οἱ Γερμανικὲς μονάδες ἀποχωροῦν καὶ κατευθύνονται βόρεια πρὸς Πάτρα καὶ Κόρινθο, τελείως ἀντουφέκιστες, οἱ ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ κινοῦνται νότια, μὲ πρόθεση νὰ λύσουν μὲ τὰ ὅπλα τοὺς πολιτικοὺς λογαριασμούς τους μὲ τὰ Τάγματα Ἀσφαλείας.

Τὶς μάχες τοῦ ΕΛΑΣ μὲ τὰ Τάγματα Ἀσφαλείας τοῦ Πύργου καὶ τῆς Καλαμάτας, ποὺ προηγήθησαν ἐκείνης στὂν Μελιγαλά, ἐπηκολούθησαν βιαιότητες, λαοδικεία, ἐκτελέσεις ὁπλιτῶν καὶ ἀμάχων, ἄγριο πλιάτσικο, κλπ., ἀλλὰ σὲ βαθμὸ ποὺ δὲν ἔχουν καμμίαν σύγκριση μὲ τὴν ἀνθρώπινο τραγῳδία ποὺ θὰ ξεσπάσῃ μετὰ τὴν νίκη καὶ τὴν εἴσοδο τοῦ ΕΛΑΣ στὸν Μελιγαλά, τὴν Παρασκευὴ 15 Σεπτεμβρίου 1944.

Ἡ τιμή, ἡ ὑπόληψις, ἡ περιουσία καὶ ἡ ζωὴ χιλιάδων ἀθῴων ψυχῶν, ποὺ εἶχαν συγκεντρωθῇ στὴν πόλη μὲ ὅ,τι πολύτιμο εἶχαν, λόγῳ τοῦ φόβου ποὺ κυριαρχοῦσε, ἦταν πλέον στὴν ἀπόλυτο δικαιοδοσία τῶν νικητῶν καὶ τῶν φίλων τους. Τῶν ὑπερφανατισμένων ἀνταρτῶν τοῦ ΕΛΑΣ καὶ τῶν πολιτοφυλάκων τῆς ΟΠΛΑ, ἀλλὰ καὶ ἑκατοντάδων ἀμάχων τοῦ ἐφεδρικοῦ ΕΛΑΣ ἀπὸ τὶς γύρω περιοχές, ποὺ ἀκολουθοῦσαν γιὰ πλιάτσικο καὶ γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὸ θέαμα, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε τὸ 1821, ὅταν οἱ Ἕλληνες ἐπαναστάτες μπῆκαν στὴν Τρίπολη. Ἡ διαφορὰ εἶναι ὅτι τότε ὁ Κολοκοτρώνης καὶ μερικοὶ τοὐλάχιστον ἀπὸ τοὺς καπεταναίους προσπάθησαν νὰ σταματήσουν τὶς ἀκρότητες καὶ τὴν σφαγή. Στὸν Μελιγαλὰ ὅμως, ὁ Βελουχιώτης, ὁ Ἀχιλλέας Μπλάνας – Γραμματεὺς τοῦ ΚΚΕ Πελοποννήσου, ὁ Νῖκος Μπελογιάννης, ὁ Ἀκρίτας, ὁ Ὀρίων, ὁ Κουλαμπᾶς, οἱ δεκάδες μόνιμοι ἀξιωματικοὶ τοῦ ΕΛΑΣ καὶ οἱ λοιποὶ ἡγέτες τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, ποὺ ἦσαν παρόντες, ὄχι μόνον δὲν προσπάθησαν νὰ παρέμβουν, ἀλλὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔδωσαν τὴν διαταγὴ καὶ ὀργάνωσαν τὸ ἔγκλημα ποὺ ἐπηκολούθησε.

Ἡ μεγάλη βία ποὺ ἄρχισε ἀμέσως μὲ τὴν εἴσοδο τῶν ἀνταρτῶν στὴν πόλη, μὲ αὐτοδικίες ἐναντίον αἰχμαλώτων ὁπλιτῶν καὶ ἀμάχων καὶ ἄγριο πλιάτσικο, καθ’ ὅλα ἀπαράδεκτη, δὲν ἦταν καὶ κάτι μοναδικὸ γιὰ παρόμοιες καταστάσεις. Μία ὁμάδα αἰχμαλώτων στὸ διπλανὸ χωριὸ Μερόπη τὴν ἐτίμησαν μὲ ἐπίσκεψη καὶ ἀπάνθρωπο βία, πρὶν τὴν σφαγή τους, ὁ Βελουχιώτης μὲ τοὺς μαυροσκούφηδες σωματοφύλακές του. Αὐτὰ ὅμως ποὺ ἐπηκολούθησαν τὶς ἐπόμενες πέντε ἡμέρες οὐδέποτε ἔχουν ξαναγίνῃ στὴν Ἑλλάδα. Τὸ τονίζω, γιατὶ αὐτὸ κάνει τὸ ἔγκλημα τῆς Πηγάδας μοναδικὸ καὶ ἀνατριχιαστικό. Νὰ ἐπιλέγονται δηλαδὴ ὁμάδες ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ πλῆθος, ποὺ ἦταν κλεισμένο χωρὶς τροφὴ καὶ νερὸ στὴν πανηγυρίστρα τοῦ Μελιγαλᾶ, τὸ Μπεζεστένι, νὰ ὁδηγῶνται σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπο δεμένοι μὲ καλῴδια καὶ σύρματα, ἡμίγυμνοι καὶ νὰ ἐκτελῶνται ὑπὸ ἀπάνθρωπες συνθῆκες, πέραν κάθε περιγραφῆς καὶ φαντασίας. Ἐσφαγιάσθησαν ἀπὸ παιδιὰ ἡλικίας 14 ἐτῶν μέχρι καὶ ἡλικιωμένοι 85 ἐτῶν. Μεταξὺ τῶν θυμάτων ἦσαν μαθητὲς καὶ μαθήτριες, ἀγρότες, κτηνοτρόφοι, ἱερεῖς, ἀξιωματικοί, ἰατροί, δάσκαλοι, καθηγητές, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι. Ἑκατοντάδες οἰκογένειες εἶχαν περισσότερα ἀπὸ ἕνα μέλος τοὺς θῦμα. Τὸ σύνολομ τῶν σφαγιασθέντων ἦσαν περισσότεροι ἀπὸ 1.700, οἱ περισσότεροι ἄμαχοι, ἀφοῦ μόνον 750 ἀνῆκαν στὸ Τάγμα Ἀσφαλείας. Παρόμοιο μακελειὸ οὔτε ὁ Ἰμπραὴμ ἐπροξένησε!

Αὐτὰ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς Σφαγῆς τοῦ Μελιγαλᾶ, λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἀποχώρηση τῶν Γερμανῶν ἀπὸ τὴν Μεσσηνία καὶ ὅταν, λογικά, ὁ λαὸς ἔπρεπε νὰ ἑορτάζῃ ἑνωμένος γιὰ τὴν ἐλευθερία του, εἶναι γνωστὰ καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ ἀμφισβητῶνται ἀπὸ κάποιον. Παρὰ ταῦτα, ἠθελημένα ἢ ἀθέλητα ἡ παραποίησις εἶναι συνεχὴς ἀπὸ συγγραφεῖς καὶ δημοσιογράφους, ἀκόμη καὶ σήμερα, 68 χρόνια μετά. Φοβοῦμαι δὲ ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ἀναγνωρίσουν τὰ σφάλματά τους ἀπὸ τὸ παρελθόν, καὶ νὰ πάρουν μαθήματα πατριωτικῆς ἀγωγῆς, εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ τὰ ἐπαναλάβουν. Ἡ ῥητορία πολλῶν, στὴν παροῦσα ἐθνικὴ κρίση, αὐτὸ ἀκριβῶς μαρτυρᾶ. Ὅτι δηλαδή, ἡ πολιτικὴ παραφροσύνη καὶ ἡ ἐθνικὴ διχόνοια, ποὺ ὁδήγησαν στὸ ἔγκλημα τοῦ Μελιγαλᾶ, δὲν ἔγινε μάθημα καὶ κτυπητὸ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγή.

Τὰ πέντε ἀτελείωτα εἰκοσιτετράωρα τῆς σφαγῆς στὴν Πηγάδα, πολλοὶ ἔστρεφαν ἀλλοῦ τὰ μάτια γιὰ νὰ μὴν δοῦν. Οἱ φυσικοὶ καὶ πολιτικοὶ ἀπόγονοι τῶν δολοφόνων τὰ στρέφουν ἀκόμη μακρυά, ἀρνούμενοι νὰ παραδεχθοῦν τὸ μεγάλο ἔγκλημα. Ἡ παραποίησις τοῦ ἐγκλήματος στὴν ἀριστερὴ ἱστοριογραφία εἶναι ἀπίστευτη. Ἐπιλέγω σήμερα ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ ἕνα πρόσφατο βιβλίο, λιβελλογράφημα τοῦ 2011, στὸ ὁποῖο ὁ συγγραφεὺς γράφει καὶ τὰ ἑξῆς γιὰ τὸ ἔγκλημα τῆς Πηγάδας: «…Εἶναι τὸ πρῶτο στυγερὸ ἔγκλημα στὴν φαρέτρα τῆς προπαγάνδας….Ἡ προπαγάνδα καὶ οἱ διάφοροι ἀνεγκέφαλοι ἐθνικοφρονάδες μιλοῦν γιὰ τὴν Πηγάδα του Μελιγαλᾶ ὡς τὸ στυγερότερο ἔγκλημα τοῦ Ἄρη Βελουχιώτη, ὅμως πάντα παραλείπουν νὰ ποῦν ποιοὺς ὁ Ἄρης ἔριξε μέσα σ’ αὐτήν. Ἔριξε μέσα τοὺς γερμανοντυμένους, τοὺς γερμανοοπλισμένους, γερμανοτρεφομένους ταγματασφααλίτες, τὰ κοινωνικὰ κατακάθια, ποὺ κατὰ τὴν κατοχὴ ἔκαναν τὸν Μωριὰ νὰ βογγήξῃ… Γι’ αὐτοὺς δὲν ἀρκοῦσε μία πηγάδα, ἑκατὸ πηγάδες χρειάζονταν…». Ὅμως τὸ χειρότερο δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ ἐν λόγῳ συγγραφεύς, ἀλλὰ τὸ ποιὸς εἶναι. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔχει ἀκαδημαϊκὴ μόρφωση καθηγητοῦ πανεπιστημίου, ἐδίδασκε στὴν Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολὴ καί, γιὰ χρόνια, ἦταν σύμβουλος στὸ Κέντρο Ἐκπαιδεύσεως Μελετῶν καὶ Ἐπιμορφώσεως (ΚΕΜΕ), τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Ἀπεφάσιζε δηλαδὴ τὸ τὶ ἱστορία θὰ διδάσκονται τὰ Ἑλληνόπουλα!

Ὅπως ἀνέφερα καὶ νωρίτερα, τὰ θύματα τῆς Πηγάδας ἦσαν ὅλοι ἀθῷοι ἄνθρωποι! Ἡ κατηγορία ὅτι οἱ ταγματασφαλίτες ἦσαν συνεργάτες τῶν Γερμανῶν δὲν ἔχει βάση στὴν ἀλήθεια. Οἱ ἐθελοντὲς ποὺ πῆγαν στὰ Τάγματα, οὔτε πρὸς στιγμὴν δὲν ἔβλεπαν τὴν κατάταξή τους ὡς συνεργασία μὲ τοὺς Γερμανούς. Τὰ Τάγματα Ἀσφαλείας ἔγιναν ὡς ἀντίβαρο στὸ ΕΑΜ καὶ τὸν ΕΛΑΣ, ὄχι γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς Γερμανούς, καὶ οὔτε ἔκαναν «τὸν Μωριὰ νὰ βογγήξῃ», ὅπως ἀθεμελίωτα γράφει ὁ πιὸ πάνω συγγραφεύς. Εἶναι καιρὸς νὰ πάψῃ νὰ χρησιμοποιεῖται αὐτὴ ἡ φαιδρὰ κατηγορία, ὡς φύλλο συκῆς, γιὰ τὸ φρικτὸ ἔγκλημα.

Διάβασα ὅμως πρὶν λίγες ἡμέρες καὶ τὸ βιβλίο ἑνὸς ἀντάρτου τοῦ ΕΛΑΣ ἀπὸ ἐδῶ κοντά. Ὁ ἴδιος προτιμᾶ τὸν τίτλο τοῦ «ἀντιστασιακοῦ» καί, δικαίως βέβαια, ἀφοῦ ἔλαβε τὸ σχετικὸ δίπλωμα. Ὁ ἀντάρτης λοιπὸν αὐτὸς ἀντιπαρέρχεται τὸ ἔγκλημα τοῦ Μελιγαλᾶ μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «..τὸ τὶ ἔγινε μετὰ τὴν μάχη, εἶναι λίγο-πολὺ γνωστό, δὲν χρειάζεται ν’ ἀσχοληθῶ καὶ δὲν εἶμαι ἱστορικός, μὰ οὔτε καὶ ὁ πλέον ἁρμόδιος..». Μὰ δὲν τοῦ ἐζήτησε κάποιος νὰ γίνῃ ἱστορικὸς γιὰ νὰ γράψῃ τὸ τὶ εἶδε καὶ νὰ τὰ κρίνῃ, ἀφοῦ λέει ὅτι μπῆκε ἀπὸ τοὺς πρώτους στὸν Μελιγαλὰ μετὰ τὴν μάχη καί, μάλιστα, παρέμεινε ἐδῶ καὶ δὲν ἀκολούθησε τὸν ΕΛΑΣ στοὺς Γαργαλιάνους. Ἄνθρωπος νὰ ἦταν ἀρκεῖ! Ὅμως ἦταν καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ  μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση διαβάζοντας τὸ βιβλίο τοῦ Βασίλακα , ὅπως τὸν ἀποκαλοῦσαν στὸ ἀντάρτικο. Περιγράφει δύο χρόνια περιπλανήσεως ἀνὰ τὴν Πελοπόννησο, τὴν συμμετοχή του ὡς ἐνόρκου σὲ πολλὰ λαοδικεία τοῦ ΕΑΜ καὶ ἀνταρτοδικεία τοῦ ΕΛΑΣ ἣ τὴν παρακολούθησή τους, ὡς θεατής, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἐκεῖνο τῆς νεαρὴς κοπέλλας Νίτσας Ῥούκου, ἀπὸ τὸ διπλανὸ χωριὸ Καλιῤῥόη.

Γενικὰ περιγράφει ἀπίστευτη καὶ συνεχῆ βία, συλλήψεις ἀντιφρονούντων, συνεχεῖς κλοπὲς ξένης περιουσίας ἀπὸ τὸ ΕΑΜ καὶ τὸν ΕΛΑΣ  καὶ γιὰ χωριὰ πού, δῆθεν, ὑπεδέχοντο σύσσωμα τοὺς ἀντάρτες μὲ λουλούδια, τοὺς ἄνοιγαν μὲ χαρὰ τὰ σπίτια τους καὶ ἄκουγαν μὲ μεγάλη προσοχὴ τὶς πολύωρες σοσιαλιστικὲς διαλέξεις τους. Ὅλα αὐτὰ τοῦ ἐφαίνοντο φυσιολογικά, στὸ ὄνομα τῆς ἀντιστάσεως ποὺ λέειι ὅτι ἔκανε, ἀκόμη καὶ μετὰ ἀπὸ πενῆντα χρόνια, τὸ 1990, ὅταν ἀπεφάσισε νὰ γίνῃ συγγραφεύς. Στὸ ὄνομα ὅμως αὐτῆς τῆς περιέργου ἀντιστάσεως, γράφει ὅτι ἔλαβε μέρος ἐπανειλημένως σὲ μάχες μόνον ἐναντίον ἄλλων Ἑλλήνων, ἐνῶ τὴν μόνη μάχη ποὺ ἔδωσε μὲ τοὺς κατακτητὲς ἦταν ἐκείνη ἐναντίον ἑνὸς νεκροῦ Γερμανοῦ στὸν Ἅγιο Φλῶρο, γιὰ νὰ τοῦ πάρῃ τὶς μπότες καὶ τὴν χλαίνη του, μὲ τὰ ὁποῖα ἤθελε νὰ ἐντυπωσιάσῃ τὸν καπετάνιο του Κώστα Κανελλόπουλο.

Ὅταν ὅμως ἡ περιγραφή του περνᾶ στὰ μετὰ τὴν Βάρκιζα γεγονότα, ποὺ ἡ κατάστασις ἄλλαξε καὶ τὸ ῥαβδὶ πέρασε σὲ ἄλλα χέρια – ὁμολογεῖ ὅτι δὲν βγῆκαν καὶ μαχαίρια- τότε ἄρχισε νὰ βλέπῃ καὶ νὰ καταγράφῃ βία, πόνο καὶ κακοπέραση, σὰν καλὸς ἱστορικός. Ἡ περίπτωσις αὐτοῦ τοῦ ἀντάρτου τοῦ ΕΛΑΣ καὶ συγγραφέως δὲν εἶναι μοναδική. Οἱ Ἕλληνες ἀριστεροὶ καὶ οἱ συνοδοιπόροι τους πιστεύουν ὅτι ἡ βία ποὺ ἐξασκοῦν αὐτοὶ εἶναι καλῶς καμωμένη. Ὅτι μόνον αὐτοὶ πονοῦν, μόνον τὸ δικό τους αἷμα ἔχει ἀξία ἐνῶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων εἶναι νερό, ποὺ μπορεῖ νὰ χύνεται ἄφθονο. Δὲν εἶδαν καὶ δὲν ἄκουσαν τὸ ὁ,τιδήποτε γιὰ τὰ δικά τους φρικτὰ ἐγκλήματα, ὄχι μόνον γιὰ τὴν Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ καὶ τὴν Κόκκινη Τρομοκρατία τοῦ 1943-44, ἀλλὰ γενικὰ τὸ ὁ,τιδήποτε δὲν ἀφορᾶ σὲ δικά τους βάσανα. Φοβοῦμαι ὅτι αὐτὸ εἶναι κακὴ συνταγὴ καὶ γιὰ τὸ μέλλον, ἀφοῦ δὲν φαίνεται νὰ ἐδιδάχθησαν κάτι ἀπὸ τὸ παρελθόν.

Βέβαια, ἀπὸ μίαν πλευρὰ δὲν ἔχουν καὶ πολὺ ἄδικο νὰ βλέπουν ἔτσι τὴν πρόσφατο ἱστορία μας. Παρατηροῦν πὼς ἀντεμείφθησαν καὶ πῶς τιμῶνται οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ἐγκλήματος τοῦ Μελιγαλᾶ καὶ συνεχίζουν τὴν ἄενηση καὶ τὴν παραποίηση. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ὑπευθύνους οὐδέποτε ἐδιώχθησαν, οὔτε ποινικὰ ἀλλὰ οὔτε κἂν ἠθικά! Στὸν Βελουχιώτη ἔστησαν ἄγαλμα καὶ πολλοὶ τὸν προσκυνοῦν ἀκόμη ὡς ἥρωα, ἐνῶ συστηματικὰ ἀποκρύπτουν τὴν εὐθύνη του γιὰ τὴν σφαγή, ἀκόμη καὶ τὴν παρουσία του, ἐπὶ 48 τοὐλάχιστον ὦρες, στὸν Μελιγαλά. Στὸ ὄνομα τοῦ Νίκου Μπελογιάννη, ὁρκίζονται καὶ γράφουν μυθιστορήματα γιὰ τὴν δράση του, ποὺ προβάλλονται ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ τηλεόραση. Σημειωτέον ὅτι ὁ Μπελογιάννης, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν συμμετοχή του καὶ τὴν εὐθύνη του στὸ ἔγκλημα τῆς Πηγάδας, ἦταν αὐτὸς ποὺ ἐφήρμοσε στὴν Πελοπόννησο τὴν «ἀρχὴ τῆς οἰκογενειακῆς εὐθύνης» καὶ ἔγινε ἔτσι ὁ ἠθικὸς αὐτουργὸς χιλιάδων ἐκτελέσεων ἀθῴων ἀνθρώπων τὴν περίοδο τῆς Κόκκινης Τρομοκρατίας τοῦ 1943-44.

Ἀπὸ μαρτυρίες αὐτοπτῶν γνωρίζουμε ὅτι μεταξὺ αὐτῶν ποὺ πρωτοεστάτησαν σὲ αὐτοδικίες στὸν Μελιγαλὰ ἦσαν καὶ δύο καπετάνιοι τοῦ ΕΛΑΣ, ὁ Μῆτσος Γιαννακούρας, γνωστὸς ὡς Πέρδικας καὶ ὁ ἐδῶ κοντοχωριανὸς Κώστας Κανελλόπουλος. Ὁ Κανελλόπουλος ἔτρεχε μὲ τὸ ἄλογό του στοὺς δρόμους τοῦ Μελιγαλᾶ καὶ ἀνάμεσα στοὺς αἰχμαλώτους στὸ Μπεζεστένι κι ἐμοίραζε, καβάλλα, αὐτόματο δικαιοσύνη, ἀλλὰ λιβανίζεται ὡς ἥρως τῆς Ἀντιστάσεως. Τοὐλάχιστον αὐτός, ἐξ ἀνάγκης, χρησιμοποιοῦσε τὸ πιστόλι, ἐνῶ ὁ Πέρδικας τὸ μαχαίρι, τὸ ὁποῖο χρησιμοποίησε ἐκτεταμένα καὶ στὴν συνέχεια στοὺς Γαργαλιάνους καὶ στὴν Πύλο. Στὸν Πέρδικα πρόσφατα ἔστησαν προτομὴ στὸ χωριό του, παρὰ τοῦ ὅτι ὅλοι οἱ ἱστοριογράφοι του φαίνεται ὅτι γνωρίζουν τὴν φρικιαστικὴ δράση του στὴν Μεσσηνία καὶ τὴν συγκαλύπτουν. Οὐδέποτε ἀναφέρουν κάτι γιὰ τὴν παρουσία του στὶς μάχες τοῦ Μελιγαλᾶ καὶ τῶν Γαργαλιάνων, ἢ γιὰ τὰ γεγονότα τῆς Πύλου. Καταφεύγουν στὴν συγκάλυψη, ὅπως ἀκριβῶς γιὰ τὸν Βελουχιώτη καὶ τὸν Μπελογιάννη, ποὺ ἀποκρύπτουν τὴν παρουσία τους στὸν Μελιγαλά. Αὐτοί, εἶναι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς κορυφαίους ἥρωες μιᾶς μειοψηφίας Ἑλλήνων, ποὺ ὅμως προβάλλονται συχνὰ καὶ ἀπὸ τὰ κρατικὰ μέσα πληροφορήσεως.

Εἶναι ἰδιαίτερα τραγικὸ ὅτι αὐτὸ τὸ φοβερὸ ὁμαδικὸ ἔγκλημα σχεδιάσθηκε καὶ ἔγινε ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τὴν ἴδια ὥρα διεκήρρυταν στὸν Ἑλληνικὸ λαὸ ὅτι ἤθελαν νὰ στήσουν μίαν νέα κοινωνία, τὴν σοσιαλιστική. Οὐδεὶς ἀνάμεσά τους δὲν τοὺς εἶπε ὅτι κοινωνίες καὶ καθεστῶτα δὲν στήνονται μὲ σφαγὲς καὶ Πηγάδες. Παρόμοια καθεστῶτα, ἀκόμη καὶ ἂν ἐπικρατήσουν, γρήγορα γκρεμίζονται σὰν τοὺς ἀμμολόφους ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴν διχόνοια ποὺ ἐξαπολύουν. Αὐτὸ ἂς εἶναι τὸ δίδαγμα τοῦ Μελιγαλᾶ, στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ πάλι περνᾶ ἡ Ἑλλάς.

Τελειώνοντας, ὀφείλω νὰ συγχαρῶ τὸ συμβούλιο καὶ τὰ μέλη τοῦ Συλλόγου Θυμάτων τοῦ Μελιγαλᾶ, διότι παρὰ τὶς δυσκολίες καὶ τὰ ἐμπόδια, οὐδέποτε ἔχουν λησμονήσῃ τὰ θύματα. Ἡ τιμὴ ποὺ τοὺς ἀνήκει εἶναι ἀκόμη μεγαλυτέρα, γιατὶ εἶναι οἱ μόνοι στὴν Μεσσηνία ποὺ τιμοῦν τὴν μνήμη τῶν θυμάτων τοῦ ΕΛΑΣ τὸ 1944. Ἡ Μεσσηνία, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Πηγάδα, ἐπλήρωσε μὲ ἑκατοντάδες θύματα στὴν Καλαμάτα καὶ στοὺς Γαργαλιάνους. Στὴν Πύλο καὶ στὴν πλατεῖα τῆς Καλαμάτας συνέβησαν τὰ ἀποτρόπαια σχεδιασμένα λυντσαρίσματα, ἐνῶ ὁμαδικὲς σφαγές, κυρίως νέων, ἔγιναν στὸ Κουτσουβέρι Γαργαλιάνων, στὸ Λεζάκι καὶ στὴν Βέργα Κορυφασίου. Οἱ ἀριθμοὶ μπορεῖ νὰ μὴν πλησιάζουν αὐτοὺς τῆς Πηγάδας, ἀλλὰ ὄλες οἱ ἐκτελέσεις ἦσαν ἐξ ἴσου ἄδικες καὶ ἀποτρόπαιες καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ ξεχασθοῦν ἔτσι. Τὰ θύματα νὰ μνημονεύονται καὶ οἱ πράξεις νὰ παρουσιάζονται ὡς παραδείγματα ἐμφυλίου μίσους πρὸς ἀποφυγήν.

Τὰ τελευταῖα χρόνια πρωθυπουργοὶ τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ἐπισκεφθῇ τὸν Ἄη Στράτη καὶ (πιστεύω) καὶ τὴν Μακρόνησο, τόπους ἐξορίας καὶ φυλακίσεως ἀριστερῶν τὴν περίοδο τῆς Κομμουνιστικῆς Ἐξεγέρσεως τοῦ 1946-49.. Παρ’ ὅ,τι πιστεύω ὅτι τὰ δύο θέματα δὲν σχετίζονται διόλου οὔτε ἐπιδέχονται συμψηφισμό, μὲ λύπη μου σημειώνω ὅτι οὐδεἲς ἀπὸ αὐτούς, οὔτε πιστεύω καὶ κάποιος ἄλλος πρωθυπουργός, ἐπεσκέφθη τὴν Πηγάδα. Ἐλπίζω κάποτε αὐτὸ νὰ γίνῃ καί, μάλιστα νὰ προσκαλέσουν νὰ ἔλθουν μαζύ τους καὶ οἱ ἠγέτες τῆς ἀριστερᾶς. Αὐτὸ θὰ βοηθήσῃ καὶ τοὺς ἀριστεροὺς νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ λάθος τους καὶ τὴν ἠθικὴ ὀφειλή τους στὰ θύματα, καὶ νὰ προσέλθουν σὲ μίαν μελλοντικὴ ἐκδήλωση μνήμης στὴν Πηγάδα! Τότε μόνον θὰ ἔχῃ ἀρχίσῃ νὰ κλείνῃ ὁ κύκλος τῆς ἀντιπαραθέσεως! Θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι τὸ ἴδιο θὰ κάνουν καὶ οἱ ὑπεύθυνες κρατικὲς ἀρχές. Θὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀθῳώτητα τῶν θυμάτων, καὶ θὰ ἑνώσουν καὶ τὶς δικές τους εὐχὲς μὲ τὶς δικές μας, γιά: Αἰωνία τους ἡ Μνήμη!

Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν τιμὴ νὰ πὼ σήμερα αὐτὰ τὰ λίγα λόγια καὶ ἑγὼ στὴν μνήμη τῶν νεκρῶν.

Ὁ θεὸς ἂς ἀναπαύῃ τὶς ψυχές τους.

Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ ποὺ μὲ ἀκούσατε!

Ἰωάννης Μπουγᾶς

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Ξεχνᾶμε τὴν γενοκτονία τοῦ Μελιγαλᾶ

  1. Ἡ οἰκογένεια Σημίτη, βασικὴ ὑπεύθυνος τῆς σφαγῆς (μαζὶ μὲ Βρεταννοὺς πράκτορες, ἐξυπακούεται) παραμένει ἀτιμώρητη – καὶ συνεχίζει νὰ κυβερνᾶ τὴν Ἑλλάδα.

Leave a Reply