Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Κόκκινη Τρομοκρατία

Χασάπηδες τῆς ΟΠΛΑ στὴν Πελοπόννησο τοῦ 1943-44!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Τὸ «ἠθικὸ πλεονέκτημα τῆς Ἀριστερᾶς» καὶ εἰκόνες «Ἀντιστάσεως» τοῦ 1944.

Μία ἀπάντησις στὴν ἐρώτηση: «Ποιούς κυνηγοῦσαν οἱ παραστρατιωτικές ὀργανώσεις (οἱ λεγόμενοι Χίτες) τό 1945-46, στήν λεγομένη «Λευκή Τρομοκρατία»;».

29 Ἰουλίου 1944.
Ἡ ΟΠΛΑ ἐκτελεῖ ἕξι νέους τοῦ χωριοῦ Κοντόσταυλος (Ἀρχαῖες Κλεωνές) Κορινθίας.

Τὴν περίοδο μεταξὺ 10 Ἰουνίου καὶ 20 Αὐγούστου 1944, σχεδὸν καθημερινὰ κάποιο χωριὸ τῆς Ἀργολιδοκορινθίας ὑπέφερε μαζικὴ δολοφονία κατοίκων του ἀπὸ τὴν ΟΠΛΑ, συνήθως μὲ τὴν βοήθεια τοῦ τακτικοῦ ἢ τοῦ ἐφεδρικοῦ ΕΛΑΣ. Στὶς 29 Ἰουλίου, μία ὁμάδα τῆς ΟΠΛΑ ἐμφανίσθηκε στὸν Κοντόσταυλο, ἐνᾦ ἕνας λόχος τοῦ ΕΛΑΣ μαζὺ μὲ μία μεγάλη ὁμάδα τῆς ΟΠΛΑ ἐκινεῖτο ἐναντίον τοῦ Ἀραχναίου (Χέλι) (ἐπόμενον!). Συνέχεια →

Ξεχνᾶμε τὴν γενοκτονία τοῦ Μελιγαλᾶ

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Μελιγαλάς, 16 Σεπτεμβρίου 2012. Ἡ ὁμιλία μου στὸ μνημόσυνο στὴν 68η Ἐπέτειο τῆς Γενοκτονίας τοῦ Μελιγαλᾶ

Τὸ τέλος τῆς ὁμιλίας μου:

«Τὰ τελευταῖα χρόνια πρωθυπουργοὶ τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ἐπισκεφθῇ τὸν Ἄη Στράτη καὶ (πιστεύω) καὶ τὴν Μακρόνησο, τόπους ἐξορίας καὶ φυλακίσεως ἀριστερῶν τὴν περίοδο τῆς Κομμουνιστικῆς Ἐξεγέρσεως τοῦ 1946-49.. Παρ’ ὅ,τι πιστεύω ὅτι τὰ δύο θέματα δὲν σχετίζονται διόλου οὔτε ἐπιδέχονται συμψηφισμό, μὲ λύπη μου σημειώνω ὅτι οὐδεἲς ἀπὸ αὐτούς, οὔτε πιστεύω καὶ κάποιος ἄλλος πρωθυπουργός, ἐπεσκέφθη τὴν Πηγάδα. Ἐλπίζω κάποτε αὐτὸ νὰ γίνῃ καί, μάλιστα, νὰ προσκαλέσουν νὰ ἔλθουν μαζύ τους καὶ οἱ ἠγέτες τῆς ἀριστερᾶς. Αὐτὸ θὰ βοηθήσῃ καὶ τοὺς ἀριστεροὺς νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ λάθος τους καὶ τὴν ἠθικὴ ὀφειλή τους στὰ θύματα, καὶ νὰ προσέλθουν σὲ μίαν μελλοντικὴ ἐκδήλωση μνήμης στὴν Πηγάδα! Τότε μόνον θὰ ἔχῃ ἀρχίσῃ νὰ κλείνῃ ὁ κύκλος τῆς ἀντιπαραθέσεως! Θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι τὸ ἴδιο θὰ κάνουν καὶ οἱ ὑπεύθυνες κρατικὲς ἀρχές. Θὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀθῳώτητα τῶν θυμάτων, καὶ θὰ ἑνώσουν καὶ τὶς δικές τους εὐχὲς μὲ τὶς δικές μας, γιά: Αἰωνία τους ἡ Μνήμη!» Συνέχεια →

Φρικιαστικὲς ὁμαδικὲς ἐκκαθαρίσεις τοῦ ΕΑΜ στὸν «Ἐλεύθερο Μωριά»!!!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

26 Ιουλίου 1944. Μία ἀπὸ τὶς πιὸ φρικτὲς ὁμαδικὲς σφαγὲς τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ στὸν «Ἐλεύθερο Μωριά»!

Σφαγὴ 13 Ἑλληνοχωριτῶν στὸ γειτονικό τους χωριό Στιμάγκα, τὸν δεύτερο μεταλύτερο τόπο ἐκτελέσεων τὸ 1913-1944 στὴν Ἀργολιδοκορινθία.

Οἱ πέντε ἀπὸ αὐτοὺς ἀνῆκαν στὴν οἰκογένεια Μπουγᾶ*.  Τὸ ζευγάρι Κωνσταντῖνος καὶ Σοφία Μπουγᾶ, ἀλλὰ καὶ τρεῖς υἱοί τους!
 Τὸ πιὸ πιθανὸ «ἔγκλημα» τῶν Μπουγαίων ἦταν ὅτι ἕνα ἄλλος υἱός, ὁ ὁποῖος ἦταν ταγματάρχης Πεζικοῦ, ἐνᾦ ἐκλήθη δὲν κατετάγη στὸν ΕΛΑΣ, ἀλλὰ διέφυγε στὴν Ἀθήνα. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ ἕνα ἀκόμη υἱός, Εὔελπις.
(Σημειωτέον ὅτι καὶ οἱ δύο, ὅπως ἠρνήθησαν τὸ νὰ καταταγοῦν στὸν ΕΛΑΣ, ἠρνήθησαν τὴν κατάταξή τους καὶ στὰ Τάγματα Ἀσφαλείας!).
Συνέχεια →

Ὑπάρχει τελικῶς οἰκογενειακή εὐθύνη;

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Οἰκογενειακὴ εὐθύνη τῶν ἀδελφῶν Μπελογιάννη.

Συνέχεια →

Γιὰ νὰ μὴ πέσῃ στὰ χέρια τοῦ Βελουχιώτη

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

24 Σεπτεμβρίου 1944, στὸ Κάστρο τῆς Πύλου.
Αὐτοκτονία τοῦ ταγματάρχου Παναγιώτη Στούπα.
Τέλος τῶν Ταγμάτων Ἀσφαλείας (ΤΑ) στὴν Μεσσηνία!

Ὁ Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας

*Ἐλιθάσθησαν, ἐπριονίσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον”
(Ἄπ. Παύλου πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολή)

Μετὰ τὴν ἧττα τοῦ Τάγματος Ἀσφαλείας στοὺς Γαργαλιάνους στὶς 22 Σεπτεμβρίου, γύρω στοὺς 250-300 ὀπλίτες διέφυγαν μέσῳ Σφακτηρίας στὴν Πύλο, στὸ Κάστρο της, ὅπου ἡνώθησαν μὲ τὸν ἐκεῖ λόχο τοῦ Τάγματος, δυνάμεως 250 περίπου ἀνδρῶν. Σὲ συσκέψεις μεταξὺ τῶν ἀξιωματικῶν τοῦ Ταγμάτων Ἀσφαλείας καὶ προσωπικοτήτων τῆς πόλεως, ἡ πλειοψηφία ἐτάχθη κατὰ τῆς συνεχίσεως τῆς μάχης μὲ τὸν ΕΛΑΣ. Τὴν ἑπομένη, 23ην Σεπτεμβρίου, Ἐπιτροπὴ κατοίκων τῆς Πύλου συνηντήθη στὸ χωριὸ Γλυφάδα μὲ καπετάνιους τοῦ ΕΛΑΣ καὶ ἠγέτες τοῦ ΕΑΜ Μεσσηνίας καὶ συνεφώνησαν ὅτι ἐὰν «τὸ Τάγμα Ἀσφαλείας δὲν προβάλῃ ἀντίσταση, παραδίδοντας τὰ ὅπλα του, δὲν θὰ γίνουν ἐκτελέσεις ταγματασφαλιτῶν ἢ ἀμάχων, οὔτε πλιάτσικο ἢ ἐμπρησμοὶ σπιτιῶν στὴν Πύλο». Συνέχεια →

Διαιωνίζοντας τὸ μῖσος μέσα ἀπὸ τὶς ἑορτὲς τῶν ἀριστερῶν

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Οἱ ἑορτὲς τῶν ἀριστερῶν δὲν εἶναι ἑορτὲς μίσους!!!

Διοργανώνουν ἑορτὲς γιὰ τὸν μακελάρη τῆς Πελοποννήσου καπετᾶν Περδίκα καὶ δηλώνουν: 

«θὰ βγοῦμε νικητὲς καὶ ἂς εἶναι οἱ θυσίες μας βαρειές…».

Ἡ αἱματηρὴ πορεία τοῦ ἐν λόγῳ ἀντάρτου τοῦ ΕΛΑΣ καὶ τοῦ λεγομένου ΔΣΕ, εἶναι γραμμένη σὲ μίαν σειρὰ φιλικῶν του κειμένων, τὰ ὁποῖα εἶναι τόσο ἀντικειμενικὰ καὶ πλήρη, ὥστε νὰ μὴν ἀναφέρονται διόλου στὴν συμμετοχή του στὶς σφαγὲς τοῦ Μελιγαλᾶ, τῶν Γαργαλιάνων καὶ τῆς Πύλου, ἢ στὰ Δεκεμβριανὰ τῶν Ἀθηνῶν.
Εἶναι σὰν νὰ ἐξηφανίσθη μετὰ τὴν σφαγὴ τοῦ λοχαγοῦ Θανάση Οἰκονομοπούλου, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1943 στὸ Γαρδίκι γιὰ ἀντεκδίκηση, μέχρι τὴν ἀνοίξη τοῦ 1945, ποὺ φυγοδικοῦσε στὸ Μαίναλο, ἐπικηρυγμένος γιὰ 25 ἑκατομμύρια δραχμές. Συνέχεια →