Διαιωνίζοντας τὸ μῖσος μέσα ἀπὸ τὶς ἑορτὲς τῶν ἀριστερῶν

Οἱ ἑορτὲς τῶν ἀριστερῶν δὲν εἶναι ἑορτὲς μίσους!!!

Διοργανώνουν ἑορτὲς γιὰ τὸν μακελάρη τῆς Πελοποννήσου καπετᾶν Περδίκα καὶ δηλώνουν: 

«θὰ βγοῦμε νικητὲς καὶ ἂς εἶναι οἱ θυσίες μας βαρειές…».

Ἡ αἱματηρὴ πορεία τοῦ ἐν λόγῳ ἀντάρτου τοῦ ΕΛΑΣ καὶ τοῦ λεγομένου ΔΣΕ, εἶναι γραμμένη σὲ μίαν σειρὰ φιλικῶν του κειμένων, τὰ ὁποῖα εἶναι τόσο ἀντικειμενικὰ καὶ πλήρη, ὥστε νὰ μὴν ἀναφέρονται διόλου στὴν συμμετοχή του στὶς σφαγὲς τοῦ Μελιγαλᾶ, τῶν Γαργαλιάνων καὶ τῆς Πύλου, ἢ στὰ Δεκεμβριανὰ τῶν Ἀθηνῶν.
Εἶναι σὰν νὰ ἐξηφανίσθη μετὰ τὴν σφαγὴ τοῦ λοχαγοῦ Θανάση Οἰκονομοπούλου, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1943 στὸ Γαρδίκι γιὰ ἀντεκδίκηση, μέχρι τὴν ἀνοίξη τοῦ 1945, ποὺ φυγοδικοῦσε στὸ Μαίναλο, ἐπικηρυγμένος γιὰ 25 ἑκατομμύρια δραχμές.
Συνέχεια

Κολοκοτρώνης, ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀγωνιστής…

3 Ἀπριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843

Κολοκοτρώνης, ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀγωνιστής...1Ἡ κλέφτικη παράδοση τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καὶ τὸ περιπετειῶδες του παρελθὸν, εἶχαν δώσει καὶ ἔδιναν τροφὴ στὴν φαντασία τοῦ πελοποννησιακοῦ λαοῦ, ποὺ τὸν εἶχε ὑψώσει σὲ θρυλικὸ ἥρωα καὶ τὸν τραγουδοῦσε μὲ ἐνθουσιασμό.

Πικρὴ καὶ βασανισμένη ἡ πορεία τῆς προεπαναστατικῆς ζωῆς του, ἀλλὰ μεγάλη καὶ βαθύτατη ἡ πείρα του. Τὰ φαράγγια, οἱ πλαγιὲς καὶ οἱ ψηλὲς κορφὲς τῶν βουνῶν, οἱ πηγὲς καὶ τὰ ἀθώρητα μονοπάτια, οἱ ἄνθρωποι, Τοῦρκοι καὶ Ἕλληνες, οἱ κακουχίες, ἡ πείνα, ἡ δίψα, ἡ λέρα, τοῦ ἦταν γνωστά. Συνέχεια

Ἀντωνιάδης Ἐμμανουήλ. Ὁ πολεμιστὴς καὶ ὁ δημοσιογράφος.

σημείωσις μεταγενεστέρα ἐν εἴδει προλόγου καὶ διευκρινήσεων

Τὸ παρακάτω κείμενον -ὕμνος θὰ λέγαμε σήμερα- ἀφορᾶ σὲ πρόσωπο ποὺ ἀντεπολιτεύθη μετὰ μανίας τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια, κάτι ποὺ ἔπραξαν συνειδητῶς ἅπαντες οἱ ἔχοντες ἐξαρτήσεις, ἐντολὲς καὶ γραμμὲς ἐκ τῆς ἀγγλικῆς στοᾶς, τοῦ μέτερνιχ καί, γενικότερα τῆς τοκογλυφικῆς μαφίας-δικτατορίας ποὺ ἐπεβλήθη στὸν τόπο μας, ἔχοντας διάφορες «βιτρίνες»,  ἀπὸ ἀρχῆς δημιουργίας τοῦ (ψευδο)-κρατιδίου «Ἑλλας».
Κι ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἀθανάσιος Πολυζωΐδης, μανιώδης συντάκτης ἀντικαποδιστριακῶν κειμένων, ἔτσι κι ὁ Ἀντωνιάδης Ἐμμανουήλ, ἡ σύσσωμος μαυροκορδατικὴ αὐλή, παρέα μὲ τὰ ἐξηγορασμένα ἑξαπτέρυγα καὶ ὑπανθρωπίδια τοῦ κωλέττου, ἔδρασαν ἅπαντες μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ ἀποκλεισθῇ κάθε πιθανότης ἀπελευθερώσεως αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ τοῦ ῥαγιᾶ ἀπὸ τὰ δεσμά. Καί, τελικῶς, ἐπέβαλαν ἕνα βρωμερὸ καθεστὼς εἰς βάρος τῶν πραγματικῶν καὶ μοναδικῶν ἀγωνιστῶν τῆς Ἐλευθερίας, οἱ ὁποίοι, ἐὰν δὲν προσκυνοῦσαν, τότε ἐδιώκοντο (στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων) ἢ καὶ …ἐξηφανίζοντο (ὅπως ὁ Ὀδυσσεύς…!!!)

Ἐν τούτοις, ἀκριβῶς διότι στὸ ζήτημα τῆς τυπογραφίας, ἔστῷ καὶ ἀπὸ τὴν πλευρά του, προσέφερε κάτι στὸν τόπο, ὀφείλουμε νὰ παρουσιάζουμε κι αὐτοῦ τὸν (ἐπίσημο) βίο. Ἀνεπισήμως βέβαια τὰ πολλά, παρασκηνιακά, ποὺ ἔπραξε, ὡς ἀκόμη ἕνας πράκτωρ τῶν ξένων τοκογλύφων, οὐδέποτε θὰ τὰ μάθουμε, καθὼς ἐπίσης οὐδέποτε θὰ μάθουμε τὰ «ἔργα καὶ ἡμέρας» τῶν κάθε εἴδους ἀνθελληνίστων σκουπιδιῶν ποὺ διεφέντευσαν, πάντα μὲ τὸ ἀζημίωτον, τὸν τόπο, κυνηγῶντας μὲ πάθος καὶ μένος καὶ ὁρμὴ κάθε Ἐλευθέρα φωνή.
Σήμερα ἁπλῶς παραμένουμε αὐτήκοοι καὶ αὐτόπτες μάρτυρες τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ ἐκπεσμοῦ καὶ ξεπεσμοῦ ὅλης αὐτῆς τῆς συμμορίας ἀνθελλήνων, ποὺ λυμαίνετο τὸν τόπο ἐδῶ καὶ σχεδὸν δύο αἰῶνες.

Τέλος, στὸ τέλος, ὁ Ἀντωνιάδης ἴσως γιατί «τὰ στερνὰ (πρέπει νὰ) τιμοῦν τὰ πρῶτα», ἴσως διότι μετενόησε, ἴσως καὶ διότι πράγματι, ὡς ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Δραγούμη, κατενόησε τὸ ποιὸς ἤθελε τί, ἀπεῖχε τῶν διαφόρων ἐνεργειῶν καλλέργη, παρ΄ ὅ,τι τὸν ἐστήριζε γιὰ χρόνια. Ἴσως τελικῶς καὶ νὰ ἀντελήφθη τὸ ἐθνικὸ συμφέρον… Ἴσως… Ἴσως…

Φιλονόη

Ο Εμμανουήλ Αντωνιάδης [1] – αγωνιστής του ’21, δημοσιογράφος, μαχητής της ελευθεροτυπίας, τυπογράφος και πολιτικός -γεννήθηκε στη Χαλέπα της Κρήτης το 1791 και πέθανε στην Αθήνα τον Αύγουστο του  1863. Το 1814 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο. Μέλος εκ των πρώτων της Φιλικής Εταιρείας «κατελίμπανε συνεχώς τας υποθέσεις αυτού, ίνα απελλών συσκεφθή μετ΄ άλλων εταίρων τα περί του μεγάλου αγώνος» [2].

Συνέχεια

13 Σεπτεμβρίου, τιμὲς στὴν Μεγίστη!

Σὲ λίγες ἡμέρες συμπληρώνονται  69 χρόνια ἀπὸ τὸν βομβαρδισμὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀντιτορπικοῦ, «Παῦλος Κουντουριώτης» ἀπὸ τὰ γερμανικὰ στούκας, μέσα στὸ λιμάνι τῆς Μεγίστης. (Καστελλόριζον).
Ἦταν τὸ πρῶτο ἑλληνικὸ πλοῖο ποὺ κατέπλευσε στὸ νησί!
Συνέχεια

1η Ἀπριλίου 1955.

Mε συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις, γενικές απεργίες και παθητική αντίσταση, ο άμαχος κυπριακός πληθυσμός έδινε παράλληλα με την EOKA τον δικό του αγώνα, ζητώντας μαχητικά αναγνώριση της εθνικής ταυτότητας και σεβασμό από τη διεθνή κοινότητα στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Ἔναρξις τοῦ ἀγῶνος τῶν ἀδελφῶν μας Κυπρίων κατὰ τοῦ ἀγγλικοῦ ζυγοῦ!
Ἔναρξις τοῦ αἱματοκυλίσματος!
Ἔναρξις τῆς συγγραφῆς μίας ἀκόμη ἐνδόξου σελίδας ἀπὸ τὴν ἰστορία μας! Συνέχεια

Ποῦ εἶναι ὁ τᾶφος τοῦ Νικηταρᾶ;

 

Ὁ Νικήτας ἦταν πάντα ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους μου ἥρωες. Ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ πάντα ἐθαύμαζα γιὰ τὴν ἀκεραιότητα, τὸν ἄδολον πατριωτισμό τους καὶ τὸἦθος τους. 

Γνωρίζουμε φυσικὰ πὼς πέθανε πάμπτωχος. Αὐτὸ ποὺ δὲν γνωρίζουμε εἶναι τὸ ποῦ εἶναι ὁ τᾶφος του.
Ἦταν  λοιπόν τόσο ἀσήμαντος ὥςτε νά μήν ἐνδιαφερθῇ κανεῖς πρό κειμένου νά βάλῃ ἕνα σημάδι; Τί στό καλό; Γιὰ τὸν Νικηταρᾶ μιλᾶμε. 

Ἀναζητῶντας λοιπὸν κάποιο στοιχεῖο γιὰ τὸν τάφο τοῦ Νικήτα ἔπεσα στὸ παρακάτω ἄρθρον τοῦ Ἀγγέλου Συνέχεια