Μάλλιασε η γλώσσα μας εδώ και οκτώ χρόνια να αναδεικνύουμε την ισχύ των Rothschild.
Και μάλιστα όταν, έως σήμερα, δεν υπάρχει κάποιο συστημικό ΜΜΕ που νά τολμά να συλλαβίσει αυτό το επίθετο.
Στο παρακάτω άρθρο εξιστορείται το περίφημο επεισόδιο που προκλήθηκε κατά την επίσκεψη ενός τοκογλύφου εκ των Rothschild στην Ελλάδα επί Όθωνος. Συνέχεια
Παραδοσιακό σπίτι
Ένδοξο και ιστορικό χωριό που βρίσκεται 52 χλμ., νοτιοανατολικά των Ιωαννίνων ,της πρωτεύουσας πόλης της Ηπείρου , σε υψόμετρο 1200 μ. Είναι χτισμένο πάνω σε απότομη πλαγιά, θέση που παρέχει φυσική οχύρωση και ασφάλεια, στο όρος Περιστέρι (Λάκμος), πάνω στην οροσειρά της Πίνδου.
Στον Πίνδο, το μυθικό γιο του βασιλιά της Μακεδονίας που φθόνησαν τα αδέρφια του και αγάπησαν οι ντόπιοι. Που άφησε εδώ ψηλά την τελευταία του πνοή μαζί με το όνομά του, όταν τα αδέρφια του έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα του.
Ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης, στρατιωτικός και πολιτικός.
Ο Δημήτριος Πλαπούτας γεννήθηκε στις 15 Μαΐου 1786 στην Παλούμπα Αρκαδίας και ήταν δευτερότοκος γιος του κλεφταρματολού Νικόλα – Κόλια Πλαπούτα από τον Σουλιμά Μεσσηνίας. Νεαρότατος έγινε αρματολός και σε ηλικία 17 ετών παντρεύτηκε τη Στεκούλα Κολοκοτρώνη, ανιψιά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με τον οποίο ταύτισε τον πολεμικό του βίο και τις πολιτικές του θέσεις.
Το 1811, καταδιωκόμενος από τους Τούρκους, κατέφυγε στα Επτάνησα, όπου υπηρέτησε στον Αγγλικό Στρατό ως λοχαγός. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στο χωριό και ανέλαβε καπόμπασης στους Δεληγιανναίους. Το 1819 κατέφυγε και πάλι στα Επτάνησα, αφού κατηγορήθηκε για φόνο Τούρκου στην Αλωνίσταινα. Στη Ζάκυνθο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.
Ὁ ἐν λόγῳ πρωταγωνιστὴς τῆς ἐπαναστάσεως ἦταν κι ὀλίγον …καθαρματάκι. Ἦταν αὐτὸς ποὺ συνήργησε στὴν δολοφονία τοῦ Ὀδυσσέως Ἀνδρούτσου, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖον οὐδέποτε ἐτιμωρήθη. Παρὰ ταὔτα ὅμως ὀφείλουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε πὼς μετεῖχε καὶ στὶς πολεμικὲς πράξεις, ἀλλὰ καὶ γενικότερα στοὺς ἀγῶνες ἀπελευθερώσεως ἀπὸ τὴν τουρκοκρατία. Ἂλλως τὲ ἦταν μέσα στοὺς συντρόφους τοῦ Ὀδυσσέως στὴν Γραβιά. (Κι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ λεπτομέρεια μεγαλώνει τὸ μέγεθος τοῦ ἐγκλήματός του! Ἂλλως τὲ μαζὺ μὲ τὸν Γκούρα συνήργησε γιὰ τὸ μέγιστον αὐτὸ ἔγκλημα!!!)
Κρατᾶμε λοιπὸν μικρὸ καλαθάκι γιὰ τὸ ἦθος του, ἀλλὰ ὀφείλουμε ἐπίσης νὰ τὸν ἀναφέρουμε, ὅπως κι ὅλουτ τοὺς ἄλλους, καλοὺς ἢ κακούς.
1790-1862
Γεννήθηκε στη Δρέμισσα το 1790. Μέχρι την Επανάσταση ήταν Ιερέας στην Δρέμισσα. Τότε εγκατέλειψε τα ιερατικά του άμφια και ζώστηκε τα άρματα, για να πολεμήσει τον κατακτητή.
Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες κυρίως με την συνεργασία των Κοντογιανναίων, όπως στη Γραβιά, Προφήτη Ηλία Άμφισσας, Αετό Υπάτης, Δίστομο, Αράχωβα, Σκαρμίτα, Δομοκό, Νεβρόπολη, Βελεστίνο, Πέτρα, Πλάτανο, Αλμυρό κλπ. Επίσης μεγάλη ήταν και η συμβολή του στην επιτυχή άμυνα της Ακροπόλεως των Αθηνών, όταν Φρούραρχος ήταν ο Γκούρας.
Μετά την απελευθέρωση της χώρας ήταν από τους λιγοστούς Δρεμισσιώτες αγωνιστές που δέχτηκε να πάρει ως αμοιβή των αγώνων του, μεγάλη κτηματική έκταση στη θέση Ποταμάκια της Λαμίας.
Επί Όθωνα έγινε αντισυνταγματάρχης, αργότερα όμως περιέπεσε σε δυσμένεια. Κατά τα λεγόμενα Μουσουριανά. Συνέπεια τούτου, το 1847, κατα τη στάση του συνταγματάρχη Φαρμάκη στη Ναυπακτία στασιάζει και αυτός στη Φθιώτιδα. Τα κυβερνητικά στρατιωτικά αποσπάσματα τον κατεδίωξαν με μανία και αναγκάστηκε να καταφύγει στην τουρκοκρατούμενη ακόμα τότε Θεσσαλία.
Το 1848 δεν δέχτηκε την αμνηστία που του έδωσε η κυβέρνηση Κουντουριώτη. Ο λόγος ήταν ότι δεν αμνηστεύτηκαν και άλλοι όμοιοι του. Αργότερα μαζί με τους άλλους φυγάδες αξιωματικούς και με την βοήθεια πολλών τουρκαλβανών εισέβαλαν από την Θεσσαλία στη Φθιώτιδα και σκόρπισαν τον τρόμο στις παραμεθόριες επαρχίες. Τους υποχρέωσαν όμως να καταθέσουν τα όπλα οι οπλαρχηγοί Μαμούρης, Παπακώστας, Γρίβας Γαρδικιώτης.
Κατά την επανάσταση της Θεσσαλίας το 1854, τον βρίσκουμε να πολεμά τους τούρκους σαν αρχηγός του τμήματος Δυτικού Παγασητικού. Συνεργαζόμενος με τους Πανουργιά, Δυοβουνιώτη και Φαρμάκη οδηγεί το Πήλιο σε επανάσταση.
Πέθανε στη Λαμία το 1862.
Οι Βαυαροί, (Γερμανοί) που ήρθαν με τον Όθωνα και κυβέρνησαν την Ελλάδα απολυταρχικά επί τριάντα ολόκληρα χρόνια (1833-1862), θα περιφρονήσουν και θα αγνοήσουν και τους φτωχούς λαϊκούς αγωνιστές του ’21, που είχαν ποτίσει με ποταμούς αιμάτων το δέντρο της λευτεριάς και που τώρα ζητούσαν αποκατάσταση.
Συνέχεια
Ὁ Νικήτας ἦταν πάντα ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους μου ἥρωες. Ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ πάντα ἐθαύμαζα γιὰ τὴν ἀκεραιότητα, τὸν ἄδολον πατριωτισμό τους καὶ τὸἦθος τους.
Γνωρίζουμε φυσικὰ πὼς πέθανε πάμπτωχος. Αὐτὸ ποὺ δὲν γνωρίζουμε εἶναι τὸ ποῦ εἶναι ὁ τᾶφος του.
Ἦταν λοιπόν τόσο ἀσήμαντος ὥςτε νά μήν ἐνδιαφερθῇ κανεῖς πρό κειμένου νά βάλῃ ἕνα σημάδι; Τί στό καλό; Γιὰ τὸν Νικηταρᾶ μιλᾶμε.
Ἀναζητῶντας λοιπὸν κάποιο στοιχεῖο γιὰ τὸν τάφο τοῦ Νικήτα ἔπεσα στὸ παρακάτω ἄρθρον τοῦ Ἀγγέλου Συνέχεια
