Στὶς 20 Φεβρουαρίου τοῦ 1822 ὁ Μιαούλης πῆρε τὴν τολμηρὴ ἀπόφαση, γιὰ πρώτη φορά, ὁ ἑλληνικὸς στόλος νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὸν ἐχθρὸ κατὰ παράταξη.
Οἱ Ἕλληνες τελικὰ νικοῦν τὸν ὀθωμανικὸ στόλο στὴν Ναυμαχία τῶν Πατρῶν… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Μιαούλης-Βῶκος Ἀνδρέας
Γκρεμίζουν (καὶ) τὸ σπίτι τοῦ Μιαούλη στὴν Χαλκίδα!!!
Ἐτοῦτος ἐδῶ ὁ τόπος, ἀνέκαθεν ἔβγαζε περισσότερους Ἥρωες κι ὀλίγους Ἐφιάλτες. Τώρα πιὰ βγάζει Ἐφιάλτες μὲ τὰ τσουβάλια κι Ἥρωες μὲ τὸ σταγονόμετρο!
Συνέχεια
Ὑπάρχουμε μόνον γιατί μᾶς …δανείζουν;
Οἱ #μενουμευρώπηδες μᾶς λὲν ὅτι εἴμαστε ἕνα κράτος, ποὺ ζεῖ μὲ δανεικὰ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἐπαναστάσεως. Μάλιστα (λὲν πώς) ὅ,τι δανειστήκαμε, τὰ …..φάγαμε.
Αὐτὸ ποὺ δὲν σοῦ λὲν οἱ σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες καὶ Φαναριῶτες εἶναι τὰ ἑξῆς: Συνέχεια
ΙΣΤΟΡΙΑ. Ἡ δολοφονία Καποδιστρίου!
Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες. Ίσως αυτό ήταν και η αιτία που τόσο νωρίς, τόσο άδοξα και καταστροφικά για το έθνος κατέληξε στον τάφο. Από τη στιγμή που αποδέχτηκε να κυβερνήσει την ρημαγμένη καθόλα Ελλάδα, έθεσε όλο του το είναι στη διάθεση της Πατρίδας. Στο έργο του αυτό ήρθε αντιμέτωπος με ντόπια και ξένα συμφέροντα, τα οποία συνασπίστηκαν εναντίον του και εν πολλοίς συνεργάστηκαν στην δολοφονία του.
Ο Καποδίστριας, έχοντας να αντιπαλέψει χίλια μύρια προβλήματα , κατάφερε στα λιγότερα από τρία χρόνια της διακυβέρνησής του να αφήσει πίσω του ένα ιδιαίτερα πλούσιο έργο. Το έργο του όμως θα ανατρέπονταν εκ των έσω, με την παρέμβαση Βρετανών και Γάλλων. Συνέχεια
Μυστική σύσκεψη Μακεδόνων Ὁπλαρχηγῶν στή μονή Ἁγίου Διονυσίου Ὀλύμπου (3 Νοεμβρίου 1827)
Ἡ καταστολή τῆς ἀτυχοῦς ἐπαναστάσεως τῶν Ἑλλήνων πού ἔλαβε χώρα τόν Ἀπρίλιο – Μάιο τοῦ 1822, στή Νάουσα καί στήν περιοχή Ὀλύμπου – Πιερίων, ἀνάγκασε πολλούς Μακεδόνες ἀγωνιστές μαζί μέ τίς οἰκογένειές τους, νά καταφύγουν στό Νότο καί ἀρκετοί ἀπό αὐτούς ἐγκαταστάθηκαν στίς Βόρειες Σποράδες. Συνέχεια
Μιαούλεια καὶ τὰ …μυαλὰ στὰ κάγκελα!!!
Εἶμαι κάπως …ἀπόλυτη σὲ ἀρκετὰ θέματα. Ἴσως περισσότερο ἀπὸ ὅσο χρειάζεται, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἀποφύγω.
Εἶμαι μάλιστα ἀπολύτως ἀπόλυτη σὲ ζητήματα ἤθους. Ἀφῆστε δὲ ποὺ πιστεύω πὼς τὰ στερνὰ πρέπει νὰ τιμοῦν τὰ πρῶτα.
Διότι ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἔχει ζήσῃ τὴν ζωή του, ποὺ ἔχει τὶς ὅποιες ἐμπειρίες του, ποὺ τέλος πάντων ἔχει ἀποκτήσῃ μίαν κρίσι καλλίτερη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ εἶχε στὰ πέντε του ἤ στὰ δεκαπέντε του ἤ στὰ εἰκοσιπέντε του, εἶναι σαφῶς πιὸ ὤριμος, πιὸ μετρημένος καὶ πιὸ ἀξιοσέβαστος.
Βέβαια αὐτὰ τὰ πιστεύω ἐγώ. Ὄχι ὅλοι. Ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ Μιαούλης, ποὺ μάλλον σκοτίστηκε γιὰ τὴν ὑστεροφημία του, δίδοντας τόπο στὸ μένος του νὰ ἐκφραστῇ καταστρέφοντας τὸν στόλο μας στὸν Πόρο τὸ 1831.
Ἄν καὶ καταπιάστηκα μὲ τὸ θέμα ἀρκετὰ ἀναλυτικὰ ἐχθές, δὲν μπορῶ, λόγῳ τῆς ἡμέρας, νὰ τὸ ἀποφύγω σήμερα καὶ νὰ μὴν ἐπανέλθω.
Τιμοῦμε λοιπὸν στὰ Μιαούλεια, σήμερα, κάποιον ποὺ κατέστρεψε τὸν στόλο. Δὲν τιμοῦμε κάποιον ποὺ διέσωσε τὸν στόλο.