Βλέπω ὅτι εἶστε πολλοὶ ποὺ συζητᾶτε σοβαρὰ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ γίνῃ ἡ Ἀκρόπολις πασαρέλλα. (Γιὰ τοὺς Τούρκους στὴν Ἁγια-Σοφιὰ ποὺ ἔκαναν τὸ ἴδιο, καὶ τοὺς Ἄγγλους ποὺ ἔκαναν τσιμπούσια στὴν αἴθουσα τῶν κλοπιμαίων, φωνάζαμε, ἔτσι;)
Τί νά πῶ!
Ἄντε, καὶ τὴν Τσικνοπέμπτη, σήμερα, στὴν Ἀκρόπολι ῥὲ παιδιά! Ἄλλωστε τὸ ἔχουμε ξανακάνει. Γιὰ νὰ «διαφημισθοῦμε» στοὺς ξένους πάντοτε. Παρθενῶνα ἔχουμε νὰ πουλήσουμε· τί ἄλλο ἔχουμε;… Συνέχεια
Στίς 22 Φεβρουαρίου τοῦ 1821 ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης διαβαίνει τόν ποταμό Προῦθο καί ὑψώνει τήν σημαία τῆς ἐπαναστάσεως στό Ἰάσιο τῆς Μοδοβλαχίας, ὅπου οἱ τοπικοί ἄρχοντες ἦσαν Ἕλληνες Φαναριῶτες. Ὀκτώ χρόνια μετά ὁ ἀδελφός του, Δημήτριος ἔμελλε νά δώσῃ τήν τελευταία μάχη τοῦ ἀγῶνα γιά τήν Ἐθνική Ἀνεξαρτησία. Σάν σήμερα.
Ἡ Μάχη της Πέτρας υπήρξε Συνέχεια
Ὁ Νικήτας ἦταν πάντα ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους μου ἥρωες. Ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ πάντα ἐθαύμαζα γιὰ τὴν ἀκεραιότητα, τὸν ἄδολον πατριωτισμό τους καὶ τὸἦθος τους.
Γνωρίζουμε φυσικὰ πὼς πέθανε πάμπτωχος. Αὐτὸ ποὺ δὲν γνωρίζουμε εἶναι τὸ ποῦ εἶναι ὁ τᾶφος του.
Ἦταν λοιπόν τόσο ἀσήμαντος ὥςτε νά μήν ἐνδιαφερθῇ κανεῖς πρό κειμένου νά βάλῃ ἕνα σημάδι; Τί στό καλό; Γιὰ τὸν Νικηταρᾶ μιλᾶμε.
Ἀναζητῶντας λοιπὸν κάποιο στοιχεῖο γιὰ τὸν τάφο τοῦ Νικήτα ἔπεσα στὸ παρακάτω ἄρθρον τοῦ Ἀγγέλου Συνέχεια
