Κωνσταντῖνος Κριάρης

 

*Ο Κωνσταντίνος Κριάρης, εικόνα από το περιοδικό «Αττικόν Μουσείον» 1884

*Ο Κωνσταντίνος Κριάρης, εικόνα από το περιοδικό «Αττικόν Μουσείον» 1884

   «…Πριν πεθάνει όμως η μοίρα έπαιξε ένα ακόμα παιχνίδι με τον καπετάν Κριάρη. Ο Τούρκος Φούσκης Σελήμ Αγάς, προσεβλήθη από μια σοβαρή πάθηση των ματιών του. Έτσι όταν έμαθε ότι ο Κριάρης ζει στην Αθήνα ταξίδεψε και τον συνάντησε. Ο Κρητικός καπετάνιος τον φιλοξένησε στο σπίτι του μέχρι να θεραπευθεί. Ο Αντωνιάδης στον επικήδειό του θυμήθηκε αυτό το περιστατικό λέγοντας:

          «Τὸν ἐφιλοξένησεν εἰς τὸν πενιχρὸν αὐτοῦ οἶκον καὶ μέχρι δακρύων συγκινούμενοι, ἔβλεπον τῶν Ἀθηνῶν οἱ κάτοικοι, τοῦτον  τῶν μαχῶν τὸν ἥρωα ὁδηγούντα ὡς μικρὸν παιδίον ἐκ τῆς χειρὸς εἰς τὸ ὀφθαλμιατρεῖον ἐκεῖνον, ὅν ἀμειλίκτως ἄλλοτε ἤθελε φονεύσῃ ἄν εἰς μάχην τὸν ἀπήντα»….» Συνέχεια

Ἡ παλαιὰ πόλις τῆς Ξάνθης

Στήν σή­με­ρα ὀνο­μα­ζό­με­νη Πα­λαιά Πό­λη πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται ὁ χῶ­ρος πού ἱστο­ρι­κά προσ­δι­ό­ρι­ζε τόν βυ­ζαν­τι­νό οἰκι­σμό καί τόν οἰκι­σμό τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­­ας.  Πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται δη­λα­δή οἱ ση­με­ρι­νές συνοι­κί­ες Μη­τρο­πό­λε­ως, Κα­βα­κί­ου (Τα­ξιαρ­χῶν), Ἀκαθίστου   Ὕμ­νου καί ἡ μου­σουλ­μα­νι­κή συνοι­κία Ἀ­κρο­πό­λε­ως (Ἀ­χρι­άν). Πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται ἐπί­σης ὁ λε­γό­με­νος Πά­νω Μα­χα­λᾶς, πε­ρι­ο­χή τμῆ­μα τῆς ὁποί­ας ἀγο­ρά­σθη­κε γύ­ρω στά μέ­σα τοῦ 19ου αἰώ­να ἀπό τούς μου­σουλ­μά­νους ἰδι­ο­κτῆ­τες της.  Ἡ ὕπαρ­ξη στήν πε­ρι­ο­χή τοῦ Πάνω Μαχαλᾶ δύο ἀπό τίς πα­λιές­ ἐκ­κλη­σί­ες τῆς Ξάν­θης μαρ­τυ­ρᾶ τήν ἐκεῖ ἀπό αἰώ­νων πα­ρου­σία χρι­στια­νῶν κα­τοί­κων.  Ἡ πε­ρι­ο­χή αὐ­τή ἀνοι­κο­δο­μή­θη­κε γιά  νά στε­γά­σει πολ­λούς ἀπό αὐ­τούς πού ἀπέ­κτη­σαν πλοῦ­το ἀπό τό ἐμ­πό­ριο τοῦ κα­πνοῦ. Ὀνο­μά­σθη­κε ἔτσι καί συνοι­κία τῶν Κα­πνεμ­πό­ρων. Στήν Πα­λαιά Πό­λη πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται, ἐπί­σης, καί ἡ συνοι­κία Σα­μα­κώβ, στήν ὁποία κα­τοί­κη­σαν οἱ πρό­σφυ­γες ἀπό τήν ὁμώ­νυ­μη πό­λη τῆς Βό­ρειας Θρά­κης. Τἐλος, στήν Πα­λαιά Πό­λη πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται καί ἡ μου­σουλ­μα­νι­κή συνοι­κία Σοῦν­νε. Εἶ­ναι δη­λα­δή ἡ Πα­λαιά Πό­λη ὁ χῶ­ρος ὁ ὁποῖ­ος προ­στα­τεύ­ε­ται νο­μο­θε­τι­κά μέ τήν ἀνα­κή­ρυ­ξή του ὡς δια­τη­ρη­τέ­ου οἰκι­σμοῦ στίς 5 Μα­ΐ­ου 1976.

Συνέχεια

Ἡ Ἑλλὰς μετὰ ἀπὸ τὴν συνθήκη τοῦ Λονδίνου

Αφίσα εποχής

«…Το όραμα της Μεγάλης Βουλγαρίας πήρε σάρκα και οστά το 1878, με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, μετά την λήξη του ρωσσοτουρκικού Πολέμου. Με βάση την Συνθήκη αυτή, η Βουλγαρία πήρε όλη την Μακεδονία, πλην της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, και τμήμα της Ανατολικής Θράκης. Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε στην Ρωσσία το κίνημα του Πανσλαυισμού, σύμφωνα με το οποίο η Ρωσσία έπρεπε να είναι η προστάτιδα χώρα όλων των σλαυοφώνων πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…» Συνέχεια

Νικόλαος Κεφαλᾶς, ὁ Γραικός

Ὁ Νικόλαος Κεφαλᾶς (1763/70 – 1850) γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὴν Ζάκυνθο ὃπου καὶ διδάχθηκε τὰ πρῶτα γράμματα κοντὰ στὸν Ἀντώνιο Μαρτελάο καὶ τὸν δυτικὸ ἱερωμένο Νικολὸ Ρενῶ. Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία θὰ στραφῇ στὴ θάλασσα καὶ τὸ ἐμπόριο, ἀρχικὰ ὡς ναύτης καὶ ἀργότερα ὡς καπετάνιος σὲ δικὸ του πλοῖο, πραγματοποιῶντας ἀρκετὰ ταξίδια στὴ Μεσόγειο θάλασσα.

Στὰ 1809/10 θὰ βρεθῇ στοὺς Παξοὺς –ποὺ τότε εὑρίσκοντο ὑπὸ γαλλικὴ κατοχή- σὲ μία προσπάθεια ἐκδιώξεως ἀπὸ τὸ νησὶ τῆς γαλλικῆς φρουρᾶς. Ἒχοντας παρουσιασθεῖ ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Ἂγγλου ἀρχιστράτηγου Ὂσβαλντ καὶ μὲ τὴν συνεργασία τῶν τοπικῶν ἀρχόντων θὰ καταφέρη νὰ διώξῃ τὴν γαλλικὴ φρουρὰ καὶ νὰ ὑψώσῃ τὴν ἀγγλικὴ σημαία στὴν περιοχή. Συνέχεια

Οἱ περιπέτειες τῶν Δωδεκανήσων. (1821-1948)

Οὐδέποτε μᾶς ἠρώτησαν.
Οὐδέποτε μᾶς ἐπέτρεψαν νὰ ἀντιμετωπίσουμε μόνοι μας, δίχως τρικλοποδιές, δίχως παρεμβάσεις καὶ δίχως δόλους τὸν κάθε ἐχθρό.
Οὐδέποτε μας ὑπελόγισαν…
Ἡ Ὕβρις ἐξεχείλισε…
Συνέχεια

Ἀντωνιάδης Ἐμμανουήλ. Ὁ πολεμιστὴς καὶ ὁ δημοσιογράφος.

σημείωσις μεταγενεστέρα ἐν εἴδει προλόγου καὶ διευκρινήσεων

Τὸ παρακάτω κείμενον -ὕμνος θὰ λέγαμε σήμερα- ἀφορᾶ σὲ πρόσωπο ποὺ ἀντεπολιτεύθη μετὰ μανίας τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια, κάτι ποὺ ἔπραξαν συνειδητῶς ἅπαντες οἱ ἔχοντες ἐξαρτήσεις, ἐντολὲς καὶ γραμμὲς ἐκ τῆς ἀγγλικῆς στοᾶς, τοῦ μέτερνιχ καί, γενικότερα τῆς τοκογλυφικῆς μαφίας-δικτατορίας ποὺ ἐπεβλήθη στὸν τόπο μας, ἔχοντας διάφορες «βιτρίνες»,  ἀπὸ ἀρχῆς δημιουργίας τοῦ (ψευδο)-κρατιδίου «Ἑλλας».
Κι ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἀθανάσιος Πολυζωΐδης, μανιώδης συντάκτης ἀντικαποδιστριακῶν κειμένων, ἔτσι κι ὁ Ἀντωνιάδης Ἐμμανουήλ, ἡ σύσσωμος μαυροκορδατικὴ αὐλή, παρέα μὲ τὰ ἐξηγορασμένα ἑξαπτέρυγα καὶ ὑπανθρωπίδια τοῦ κωλέττου, ἔδρασαν ἅπαντες μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ ἀποκλεισθῇ κάθε πιθανότης ἀπελευθερώσεως αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ τοῦ ῥαγιᾶ ἀπὸ τὰ δεσμά. Καί, τελικῶς, ἐπέβαλαν ἕνα βρωμερὸ καθεστὼς εἰς βάρος τῶν πραγματικῶν καὶ μοναδικῶν ἀγωνιστῶν τῆς Ἐλευθερίας, οἱ ὁποίοι, ἐὰν δὲν προσκυνοῦσαν, τότε ἐδιώκοντο (στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων) ἢ καὶ …ἐξηφανίζοντο (ὅπως ὁ Ὀδυσσεύς…!!!)

Ἐν τούτοις, ἀκριβῶς διότι στὸ ζήτημα τῆς τυπογραφίας, ἔστῷ καὶ ἀπὸ τὴν πλευρά του, προσέφερε κάτι στὸν τόπο, ὀφείλουμε νὰ παρουσιάζουμε κι αὐτοῦ τὸν (ἐπίσημο) βίο. Ἀνεπισήμως βέβαια τὰ πολλά, παρασκηνιακά, ποὺ ἔπραξε, ὡς ἀκόμη ἕνας πράκτωρ τῶν ξένων τοκογλύφων, οὐδέποτε θὰ τὰ μάθουμε, καθὼς ἐπίσης οὐδέποτε θὰ μάθουμε τὰ «ἔργα καὶ ἡμέρας» τῶν κάθε εἴδους ἀνθελληνίστων σκουπιδιῶν ποὺ διεφέντευσαν, πάντα μὲ τὸ ἀζημίωτον, τὸν τόπο, κυνηγῶντας μὲ πάθος καὶ μένος καὶ ὁρμὴ κάθε Ἐλευθέρα φωνή.
Σήμερα ἁπλῶς παραμένουμε αὐτήκοοι καὶ αὐτόπτες μάρτυρες τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ ἐκπεσμοῦ καὶ ξεπεσμοῦ ὅλης αὐτῆς τῆς συμμορίας ἀνθελλήνων, ποὺ λυμαίνετο τὸν τόπο ἐδῶ καὶ σχεδὸν δύο αἰῶνες.

Τέλος, στὸ τέλος, ὁ Ἀντωνιάδης ἴσως γιατί «τὰ στερνὰ (πρέπει νὰ) τιμοῦν τὰ πρῶτα», ἴσως διότι μετενόησε, ἴσως καὶ διότι πράγματι, ὡς ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Δραγούμη, κατενόησε τὸ ποιὸς ἤθελε τί, ἀπεῖχε τῶν διαφόρων ἐνεργειῶν καλλέργη, παρ΄ ὅ,τι τὸν ἐστήριζε γιὰ χρόνια. Ἴσως τελικῶς καὶ νὰ ἀντελήφθη τὸ ἐθνικὸ συμφέρον… Ἴσως… Ἴσως…

Φιλονόη

Ο Εμμανουήλ Αντωνιάδης [1] – αγωνιστής του ’21, δημοσιογράφος, μαχητής της ελευθεροτυπίας, τυπογράφος και πολιτικός -γεννήθηκε στη Χαλέπα της Κρήτης το 1791 και πέθανε στην Αθήνα τον Αύγουστο του  1863. Το 1814 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο. Μέλος εκ των πρώτων της Φιλικής Εταιρείας «κατελίμπανε συνεχώς τας υποθέσεις αυτού, ίνα απελλών συσκεφθή μετ΄ άλλων εταίρων τα περί του μεγάλου αγώνος» [2].

Συνέχεια