Ἡ Σφαγὴ τῶν Ἀργείων ἀπὸ τοὺς Γάλλους στὶς 4 Ἰανουαρίου 1833.
«Τὸν Σεπτέμβριο, εἴπαμε νὰ φτιάξουμε μία ἐπιτροπὴ καὶ νὰ μοιράσουμε τοὺς ἀτάκτους, λίγους-λίγους ἀνάμεσα στὰ χωριά, νὰ εὑρίσκουν ἕνα πιάτο φαὶ καὶ νὰ μὴν γυρίζουνε ἀσύδοτοι νὰ ληστεύουνε τὸν κόσμο. Στὴν ἐπιτροπὴ ἦταν, ἐκτὸς ἀπὸ μένα, ὁ Νικολάκης ὁ Κριεζιώτης, ὁ Νότης Μπότσαρης, ὁ Δημητράκης Καλλέργης καὶ κανὰ δύο ἄλλοι, καὶ κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε γιὰ νὰ σώσουμε τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους.
Συνέχεια
Θὰ χρησιμοποιήσω τὸ πασιφανὲς ἐρώτημα ὡς τίτλο, διότι εἰλικρινῶς, ἔχω διαβάσῃ πάρα πολλά, ἀλλὰ οὐδὲ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ μὲ ἔπεισε ἀναφορικῶς μὲ τὸ ἐὰν ἦταν, ἤ ὄχι, δολοφόνοι τοῦ κυβερνήτου οἱ Μαυρομιχαλαῖοι.
Ἔχω ἀρκετὲς φορὲς καταθέσῃ ἀναφορὲς γιὰ τὶς πράξεις τοῦ Πετρόμπεη, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως πράγματι ἔκανε κινήσεις κατὰ τοῦ κοινοῦ ἀγῶνος στὴν διάρκεια τῆς ἐπαναστάσεως. Αὐτὲς ὅμως οἱ πράξεις του δὲν τὸν χαρακτηρίζουν ὥς προδότη. Ἦταν κοτζάμπασης καὶ οἱ κοτζαμπάσηδες εἶχαν συγκεκριμένο ῥόλο ἐκείνην τὴν περίοδο. Τὸ ὅ,τι κι αὐτός, ἀλλὰ καὶ τόσοι ἄλλοι ὅμοιοί του, ξεπέρασαν τὶς ὅποιες πεποιθησιακές τους καταβολὲς καὶ συνέδραμαν στοὺς ἀγῶνες εἶναι πρὸς τιμήν τους. Ἐπὶ πλέον βέβαια αὐτῆς τῆς διαπιστώσεως πρέπει νὰ συνυπολογίσουμε πὼς ὁ υἱός του ἦταν ὅμηρος στὴν Πόλι.
Τέλος, ὅλη ἡ οἰκογένεια τῶν Μαυρομιχαλαίων ἐστήριξαν μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις τοὺς ἀγῶνες.
Συνέχεια
σημείωσις μεταγενεστέρα ἐν εἴδει προλόγου καὶ διευκρινήσεων
Τὸ παρακάτω κείμενον -ὕμνος θὰ λέγαμε σήμερα- ἀφορᾶ σὲ πρόσωπο ποὺ ἀντεπολιτεύθη μετὰ μανίας τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια, κάτι ποὺ ἔπραξαν συνειδητῶς ἅπαντες οἱ ἔχοντες ἐξαρτήσεις, ἐντολὲς καὶ γραμμὲς ἐκ τῆς ἀγγλικῆς στοᾶς, τοῦ μέτερνιχ καί, γενικότερα τῆς τοκογλυφικῆς μαφίας-δικτατορίας ποὺ ἐπεβλήθη στὸν τόπο μας, ἔχοντας διάφορες «βιτρίνες», ἀπὸ ἀρχῆς δημιουργίας τοῦ (ψευδο)-κρατιδίου «Ἑλλας».
Κι ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἀθανάσιος Πολυζωΐδης, μανιώδης συντάκτης ἀντικαποδιστριακῶν κειμένων, ἔτσι κι ὁ Ἀντωνιάδης Ἐμμανουήλ, ἡ σύσσωμος μαυροκορδατικὴ αὐλή, παρέα μὲ τὰ ἐξηγορασμένα ἑξαπτέρυγα καὶ ὑπανθρωπίδια τοῦ κωλέττου, ἔδρασαν ἅπαντες μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ ἀποκλεισθῇ κάθε πιθανότης ἀπελευθερώσεως αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ τοῦ ῥαγιᾶ ἀπὸ τὰ δεσμά. Καί, τελικῶς, ἐπέβαλαν ἕνα βρωμερὸ καθεστὼς εἰς βάρος τῶν πραγματικῶν καὶ μοναδικῶν ἀγωνιστῶν τῆς Ἐλευθερίας, οἱ ὁποίοι, ἐὰν δὲν προσκυνοῦσαν, τότε ἐδιώκοντο (στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων) ἢ καὶ …ἐξηφανίζοντο (ὅπως ὁ Ὀδυσσεύς…!!!)
Ἐν τούτοις, ἀκριβῶς διότι στὸ ζήτημα τῆς τυπογραφίας, ἔστῷ καὶ ἀπὸ τὴν πλευρά του, προσέφερε κάτι στὸν τόπο, ὀφείλουμε νὰ παρουσιάζουμε κι αὐτοῦ τὸν (ἐπίσημο) βίο. Ἀνεπισήμως βέβαια τὰ πολλά, παρασκηνιακά, ποὺ ἔπραξε, ὡς ἀκόμη ἕνας πράκτωρ τῶν ξένων τοκογλύφων, οὐδέποτε θὰ τὰ μάθουμε, καθὼς ἐπίσης οὐδέποτε θὰ μάθουμε τὰ «ἔργα καὶ ἡμέρας» τῶν κάθε εἴδους ἀνθελληνίστων σκουπιδιῶν ποὺ διεφέντευσαν, πάντα μὲ τὸ ἀζημίωτον, τὸν τόπο, κυνηγῶντας μὲ πάθος καὶ μένος καὶ ὁρμὴ κάθε Ἐλευθέρα φωνή.
Σήμερα ἁπλῶς παραμένουμε αὐτήκοοι καὶ αὐτόπτες μάρτυρες τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ ἐκπεσμοῦ καὶ ξεπεσμοῦ ὅλης αὐτῆς τῆς συμμορίας ἀνθελλήνων, ποὺ λυμαίνετο τὸν τόπο ἐδῶ καὶ σχεδὸν δύο αἰῶνες.
Τέλος, στὸ τέλος, ὁ Ἀντωνιάδης ἴσως γιατί «τὰ στερνὰ (πρέπει νὰ) τιμοῦν τὰ πρῶτα», ἴσως διότι μετενόησε, ἴσως καὶ διότι πράγματι, ὡς ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Δραγούμη, κατενόησε τὸ ποιὸς ἤθελε τί, ἀπεῖχε τῶν διαφόρων ἐνεργειῶν καλλέργη, παρ΄ ὅ,τι τὸν ἐστήριζε γιὰ χρόνια. Ἴσως τελικῶς καὶ νὰ ἀντελήφθη τὸ ἐθνικὸ συμφέρον… Ἴσως… Ἴσως…
Ο Εμμανουήλ Αντωνιάδης [1] – αγωνιστής του ’21, δημοσιογράφος, μαχητής της ελευθεροτυπίας, τυπογράφος και πολιτικός -γεννήθηκε στη Χαλέπα της Κρήτης το 1791 και πέθανε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1863. Το 1814 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο. Μέλος εκ των πρώτων της Φιλικής Εταιρείας «κατελίμπανε συνεχώς τας υποθέσεις αυτού, ίνα απελλών συσκεφθή μετ΄ άλλων εταίρων τα περί του μεγάλου αγώνος» [2].
