Ἡ Ἑλλὰς μετὰ ἀπὸ τὴν συνθήκη τοῦ Λονδίνου

Αφίσα εποχής

«…Το όραμα της Μεγάλης Βουλγαρίας πήρε σάρκα και οστά το 1878, με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, μετά την λήξη του ρωσσοτουρκικού Πολέμου. Με βάση την Συνθήκη αυτή, η Βουλγαρία πήρε όλη την Μακεδονία, πλην της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, και τμήμα της Ανατολικής Θράκης. Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε στην Ρωσσία το κίνημα του Πανσλαυισμού, σύμφωνα με το οποίο η Ρωσσία έπρεπε να είναι η προστάτιδα χώρα όλων των σλαυοφώνων πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…» Συνέχεια

1 Δεκεμβρίου 1913, Ἕνωσις τῆς Κρήτης με τήν Ἑλλάδα


KAI TA ΠPO AYTHΣ ΔIAΔPAMATIΣΘENTA ΓEΓONOTA

 Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε, είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν.

Μέσα στο πνεύμα της φράσης αυτής, που κινείται μεταξύ εθνικής επιταγής και εξορκισμού, θα γραφτούν λίγα λόγια μια που σήμερα συμπληρώνονται 87 χρόνια από την επίσημη Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Το Νησί μας είναι πολύμορφα σημαδεμένο από το χρόνο και την Ιστορία. Ρωμαίοι, Σαρακηνοί, Γενουάτες, Βενετοί, Τούρκοι και Γερμανοί στηριζόμενοι στη λογική της υπεροχής τους χρησιμοποιούν τους θαλάσσιους και εναέριους δρόμους και μακριά από φραγμούς και ηθικές αναστολές την καταλαμβάνουν.
Τα πέτρινα χρόνια της προτελευταίας κατοχής καλύπτουν το χρονικό διάστημα Συνέχεια

Ἡ τελευταία μάχη τοῦ ἀγῶνα γιά τήν Ἑλληνική ἀνεξαρτησία

Στίς 22 Φεβρουαρίου τοῦ 1821 ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης διαβαίνει τόν ποταμό Προῦθο καί ὑψώνει τήν σημαία τῆς ἐπαναστάσεως στό Ἰάσιο τῆς Μοδοβλαχίας, ὅπου οἱ τοπικοί ἄρχοντες ἦσαν Ἕλληνες Φαναριῶτες. Ὀκτώ χρόνια μετά ὁ ἀδελφός του, Δημήτριος ἔμελλε νά δώσῃ τήν τελευταία μάχη τοῦ ἀγῶνα γιά τήν Ἐθνική Ἀνεξαρτησία. Σάν σήμερα.

Μινώταυρος

Ἡ Μάχη τῆς Πέτρας

Ἡ Μάχη της Πέτρας υπήρξε Συνέχεια

Μυστικὴ Διπλωματία. (Σαζόνωφ.)

Σαζόνωφ: 75 χρόνια π  τν θάνατο νς Ρώσου  γγλόφιλου(;) φιλέλληνα(;)  πο   χρεώθηκε  τν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο!

«Ἡ Θεσσαλονίκη ὀφείλει  νὰ παραμείνη ἑλληνική»

Τοῦ Γιώργου Λεκάκη

Δημοσιογράφου – Συγγραφέως

www.lekakis.com

Ὁ Ἀλέξανδρος Σέργιος Δημήτριεβιτς Σαζόνωφ (Πετρούπολη  1860 – Νίκαια 1927) εἶναι ἕνας Ρῶσσος πολιτικός, ποὺ διαδραμάτισε σημαντικὸ ρόλο στὴν περιοχή μας, τὸν περασμένο ταραγμένο αἰῶνα.  Καταγόταν ἀπὸ πλούσια οἰκογένεια γαιοκτημόνων. Ἐσπούδασε  Νομικὰ στὴν Ἁγ. Πετρούπολη. Μετὰ εἰσῆλθε στὸ Πανεπιστήμιο τῆς πόλεως τῶν  Παρισίων καὶ στὸ ὑπ. Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσσίας. Τὸ 1890 προήχθη στὸν βαθμὸ τοῦ γραμματέως τῆς ρωσσικῆς πρεσβείας στὸ Λονδῖνο καὶ ἔπειτα στὴν Ῥώμη, παρὰ τῷ πάπᾳ στὸ Βατικανό. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ σύμβουλος τῆς πρεσβείας στὸ Λονδῖνο (ἕως τὸ 1909). Συνέχεια

Ἔνωσις τῆς Κρήτης μέ τήν Ἑλλάδα (1η Δεκεμβρίου 1913)

Ἤ – μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο – στίς 14 Δεκεμβρίου τοῦ 1913. Συνέχεια