Βρώμικες σιωνιστικὲς προπαγάνδες κατὰ Παλαιστινίων

Τὶς τελευταῖες ἡμέρες ὑπάρχει μία ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια ἀπὸ φιλοϊσραηλινὲς ὁμάδες καὶ σελίδες ἀλλὰ καὶ ὀπαδοὺς – φίλους τοῦ Ἰσραηλινοῦ κράτους καὶ τῶν μεθόδων του, στὸ νὰ συνδέσουν εἰδεχθῆ ἐγκλήματα τοῦ Γερμανικοῦ στρατοῦ κατοχῆς στὴν Ἑλλάδα μὲ τοὺς Παλαιστινίους καὶ συγκεκριμένα τὴν σφαγὴ τοῦ Διστόμου.

Συνέχεια

Ἐδῶ εἶναι τὸ πικρὸ τὸ χῶμα τοῦ Διστόμου…

10 Ἰουνίου 1944. Συνέχεια

Ἡ μάχη στὴν Δόμβραινα.

Πίνακας τοῦ Γιάννη Νίκου “Ὁ Γεώργιος Καραϊσκάκης στὴ μάχη τοῦ Φαλήρου”

Σὰν σήμερα τὸ 1826, ὁλοκληρώνεται ἡ μάχη στὴν Δόμβραινα Βοιωτίας, μὲ μεγαλειώδη Ἑλληνικὴ νίκη. 
Ἡ μάχη ἀνήκει στοὺς στρατηγικοὺς ἐλιγμοὺς τοῦ Καραϊσκάκη στὰ νότα τοῦ Κιουταχῆ, ὁποῖος πολιορκοῦσε τὴν Ἀθήνα. Συνέχεια

Ἡ πολιορκία τῆς Ἀκροπόλεως.

Γεώργιος Δροσίνης
Γεώργιος Καραϊσκάκης, πολιορκία τῆς Ἀκροπόλεως

Ἀπό: Ὁ Μπάρμπα Δῆμος, Διηγήσεις Ἀγωνιστοῦ, Ἐκδ. Σύλλογος πρὸς διάδοσιν ὠφελίμων βιβλίων, Ἀθῆναι 1964.

Ὁ Καραϊσκάκης κατήγετο ἀπὸ τὴν Σκουληκαριάν, χωρίον τῆς Ἄρτας, καὶ ἐγεννήθη εἰς τὰ 1782. Πρὸ τῆς Ἐπαναστάσεως ὑπηρέτησε καὶ αὐτὸς τὸν Ἀλῆ πασσᾶν ἔπειτα ἑνώθηκε μὲ τοὺς κλέπτας. Εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς Ἐπαναστάσεως δὲν ἐφάνηκε πολὺ πρόθυμος νὰ πολεμήσῃ, κατόπιν ὅμως ἄρχισε ν᾿ ἀγωνίζεται μετὰ τῶν ἄλλων ἀρχηγῶν τῆς Ρούμελης πρὸς σωτηρίαν τοῦ Μεσολογγίου. Ἀλλὰ μόνον κατὰ τὰ τέλη τῆς Ἐπαναστάσεως ὑψώνεται ἔξαφνα καὶ γιγαντώνεται καὶ κάμνει ἐντὸς ὀλίγων μηνῶν τὸ ἓν μετὰ τὸ ἄλλο τὰ κατορθώματα ἐκεῖνα ποὺ τὸν ἐδόξασαν.

Συνέχεια

Παπακώστας Τζαμάλας.

Ὁ ἐν λόγῳ πρωταγωνιστὴς τῆς ἐπαναστάσεως ἦταν κι ὀλίγον …καθαρματάκι. Ἦταν αὐτὸς ποὺ συνήργησε στὴν δολοφονία τοῦ Ὀδυσσέως Ἀνδρούτσου, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖον οὐδέποτε ἐτιμωρήθη. Παρὰ ταὔτα ὅμως ὀφείλουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε πὼς μετεῖχε καὶ στὶς πολεμικὲς πράξεις, ἀλλὰ καὶ γενικότερα στοὺς ἀγῶνες ἀπελευθερώσεως ἀπὸ τὴν τουρκοκρατία. Ἂλλως τὲ ἦταν μέσα στοὺς συντρόφους τοῦ Ὀδυσσέως στὴν Γραβιά. (Κι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ λεπτομέρεια μεγαλώνει τὸ μέγεθος τοῦ ἐγκλήματός του! Ἂλλως τὲ μαζὺ μὲ τὸν Γκούρα συνήργησε γιὰ τὸ μέγιστον αὐτὸ ἔγκλημα!!!)
Κρατᾶμε λοιπὸν μικρὸ καλαθάκι γιὰ τὸ ἦθος του, ἀλλὰ ὀφείλουμε ἐπίσης νὰ τὸν ἀναφέρουμε, ὅπως κι ὅλουτ τοὺς ἄλλους, καλοὺς ἢ κακούς.

Φιλονόη

1790-1862

Γεννήθηκε στη Δρέμισσα το 1790. Μέχρι την Επανάσταση ήταν Ιερέας στην Δρέμισσα. Τότε εγκατέλειψε τα ιερατικά του άμφια και ζώστηκε τα άρματα, για να πολεμήσει τον κατακτητή.
Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες κυρίως με την συνεργασία των Κοντογιανναίων, όπως στη Γραβιά, Προφήτη Ηλία Άμφισσας, Αετό Υπάτης, Δίστομο, Αράχωβα, Σκαρμίτα, Δομοκό, Νεβρόπολη, Βελεστίνο, Πέτρα, Πλάτανο, Αλμυρό κλπ. Επίσης μεγάλη ήταν και η συμβολή του στην επιτυχή άμυνα της Ακροπόλεως των Αθηνών, όταν Φρούραρχος ήταν ο Γκούρας.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας ήταν από τους λιγοστούς Δρεμισσιώτες αγωνιστές που δέχτηκε να πάρει ως αμοιβή των αγώνων του, μεγάλη κτηματική έκταση στη θέση Ποταμάκια της Λαμίας.
Επί  Όθωνα έγινε αντισυνταγματάρχης, αργότερα όμως περιέπεσε σε δυσμένεια. Κατά τα λεγόμενα Μουσουριανά. Συνέπεια τούτου, το 1847, κατα τη στάση του συνταγματάρχη Φαρμάκη στη Ναυπακτία στασιάζει και αυτός στη Φθιώτιδα. Τα κυβερνητικά στρατιωτικά αποσπάσματα τον κατεδίωξαν με μανία και αναγκάστηκε να καταφύγει στην τουρκοκρατούμενη ακόμα τότε Θεσσαλία.

Το 1848 δεν δέχτηκε την αμνηστία που του έδωσε η κυβέρνηση Κουντουριώτη. Ο λόγος ήταν ότι δεν αμνηστεύτηκαν και άλλοι όμοιοι του. Αργότερα μαζί με τους άλλους φυγάδες αξιωματικούς και με την βοήθεια πολλών τουρκαλβανών εισέβαλαν από την Θεσσαλία στη Φθιώτιδα και σκόρπισαν τον τρόμο στις παραμεθόριες επαρχίες. Τους υποχρέωσαν όμως να καταθέσουν τα όπλα οι οπλαρχηγοί Μαμούρης, Παπακώστας, Γρίβας Γαρδικιώτης.
Κατά την επανάσταση της Θεσσαλίας το 1854, τον βρίσκουμε να πολεμά τους τούρκους σαν αρχηγός του τμήματος Δυτικού Παγασητικού. Συνεργαζόμενος με τους Πανουργιά, Δυοβουνιώτη και Φαρμάκη οδηγεί το Πήλιο σε επανάσταση.
Πέθανε στη Λαμία το 1862.

πηγή

φωτογραφία

Ἡ «ἐφιαλτικὴ» ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες Ἀντιμετώπισις τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ 1821

Οι Βαυαροί, (Γερμανοί) που ήρθαν με τον Όθωνα και κυβέρνησαν την Ελλάδα απολυταρχικά επί τριάντα ολόκληρα χρόνια (1833-1862), θα περιφρονήσουν και θα αγνοήσουν και τους φτωχούς λαϊκούς αγωνιστές του ’21, που είχαν ποτίσει με ποταμούς αιμάτων το δέντρο της λευτεριάς και που τώρα ζητούσαν αποκατάσταση.
Συνέχεια