Ὁ ἐπεκτατισμὸς τοῦ Ἰσραὴλ συνιστᾶ ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα

Μέρος Πρῶτον

Κυττάξτε τώρα τὸ πῶς διαστρέφεται ἡ Ἱστορία (μιλᾶμε γιὰ τὴν παραχάραξη): Θυμᾶστε τόν Τζῶν Φιτζέραλντ Κέννεντυ, Πρόεδρο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, ποὺ δολοφονήθηκε στὸ Ντάλλας τοῦ Τέξας; Αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀρχικῶς ἐθεωρήθη «αὐτουργὸς τοῦ ἐγκλήματος», ἐδολοφονήθη στὸ μάνι-μάνι ἀπὸ ἄτομο ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς, πού, στὴν συνέχεια, πέθανε λόγῳ βαρειᾶς του ἀσθενείας. Μετὰ ἀπὸ τὸν Πρόεδρο, ἐδολοφονήθη, ἐπίσης στὸ μάνι-μάνι, καὶ ὁ ἀδερφός του, ὑπουργὸς Δικαιοσύνης τῶν Η. Π.Α. καὶ στὸ πιὸ μετὰ ὁ τρίτος ἀδελφὸς Κέννεντυ ἔπαθε ἀτύχημα, κατὰ τὴν διερεύνηση τοῦ ὁποίου διεπιστώθη πὼς ὁδηγοῦσε μεθυσμένος καὶ οὕτῳ καθ’ ἑξῆς. (Ὁ τελευταῖος, αὐτὸς μὲ τὸ ἀτύχημα, δὲν σκοτώθηκε καθ’ ὅ,τι ἦταν «ἀνώδυνος» γιὰ τὴν ἀπόκρυφη κυβέρνηση [occult government] τῆς Ἀμερικῆς. Ἁπλῶς τοῦ ἐσφράγισαν τὸ στόμα – ἑρμητικῶς.) Ὁ οἱονεὶ πειρασμὸς νὰ ἐπιχειρηθῇ ἐν πρὸ κειμένῳ παραλληλισμὸς μὲ τὴν «πορεία πρὸς τὸν θάνατο» τῶν ἀδελφῶν Κέννεντυ μὲ ἐκείνη τῶν καθ’ ἡμᾶς ἀδελφῶν Παναγούλη ἤδη ἀναδύεται ἀκαταμάχητος…

Καὶ τώρα ἐρχόμεθα στοὺς useful idiots (= χρησίμους βλάκες), κατὰ τὴν προσφυᾶ ἔκφραση Νεοζηλανδοῦ διανοουμένου, ἤ, ἐὰν προτιμᾶτε, στοὺς «σανοφάγους» κατὰ τὴν ἀκόμη προσφυεστέρα διατύπωση συντελεστοῦ τοῦ ἱστοχώρου τῆς Φιλονόης μας. Οἱ ἐν λόγῳ useful idiots/σανοφάγοι λοιπόν, ἀριστεροδημοκράτες βέβαια οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ εὐσεβεῖς Ἑλληνοορθόδοξοι ἀριστεροχριστιανιστές,  κλαίουν καὶ ὀδύρονται γιὰ τὸν «δημοκράτη/ἀριστερὸ Κέννεντυ», ποὺ τὸν «ἔφαγε ἡ Μαφία» καὶ ξανὰ-μανὰ οὕτω καθ’ἑξῆς.

Ἔχουμε, λοιπόν, καὶ λέμε:

1. Ὁ Τζὼν Φιτζέραλντ Κέννεντυ ἦταν ἀπὸ τοὺς πολὺ λίγους Ἀμερικανοὺς ποὺ εἴχαν τὴν γενναιότητα δημοσίως νὰ διακηρύξουν ὅτι ἡ Δίκη τῆς Νυρεμβέργης (ναί, αὐτὴ μὲ τοὺς «Ναζὶ ἐγκληματίες») νομικῶς ἦταν ἀβάσιμος [1].
2. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Προεδρίας του εἶχε δηλώση ὅτι σκόπευε νὰ ἐφαρμόσῃ φορολογικὸ σύστημα ποὺ θὰ εὐνοοῦσε τὰ οἰκονομικῶς κατώτερα κοινωνικὰ στρώματα [2].
3. Ἐπίσης κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Προεδρίας του, ἠρνήθη νὰ συμπαραταχθῇ μὲ τοὺς Βρεταννούς, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ -ὅπως εἶχε προβλέψη ἀπὸ τὸ 1937 ὁ Franco- ἔστερξαν στὴν διάλυση τῆς δικῆς τους ἀποικιακῆς αὐτοκρατορίας, πίεζαν καὶ τοὺς Πορτογάλους νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Αὐτό, βέβαια, παρέμενε ἐκτὸς τοῦ διακανονισμοῦ τὴν ἀποκρυστάλλωση τοῦ ὁποίου εἶχε ἀναγγείλη, πάλι κατὰ τὸ 1937, ὁ ἐν λόγῳ Franco, ὅτι δηλαδὴ μόνον οἱ χῶρες μὲ κοινοβουλευτικὸ/δημοκρατικὸ καθεστὼς θὰ προχωροῦσαν στὴν «ἀπόῤῥιψη» τῶν ἀποικιῶν τους. Ἡ Πορτογαλία, ὅταν ἔπεσε ἡ Γκόα, δὲν εἶχε, βέβαια, κοινοβουλευτικὸ πολίτευμα. Οἱ Βρεταννοὶ ὅμως, γιὰ νὰ μὴν νοιώθουν «κορόιδα» (πῶς αὐτοὶ εἶχαν ἀφήση ὁλόκληρη τὴν ἰνδικὴ ὑποήπειρο καὶ οἱ Πορτογάλοι δὲν ἤθελαν νὰ ἀποχωρήσουν ἀπὸ τὴν –οὐσιαστικῶς ἀσήμαντη- πόλη τῆς Γκόα;) πίεζαν τοὺς Πορτογάλους νὰ φύγουν ἀπο αὐτὴν τὴν τελευταία. Ὁ μόνος ποὺ ἐν προκειμένῳ σθεναρῶς  ἀντετάχθη στοὺς Βρεταννοὺς καὶ συνετάχθη μὲ τοὺς Πορτογάλους, ὑπῆρξε ὁ Κέννεντυ [3] – χωρὶς ἀποτέλεσμα, ἐξυπακούεται.
4. Ἀμέσως μετὰ τὴν δολοφονία του, τὰ χρηματιστήρια ὄχι μόνο δὲν ἔπεσαν, ἀλλά… ἀνέβηκαν [4]. (Καλά, αὐτὸ καὶ μόνο ἀρκεῖ γιὰ νὰ καταδειχθῇ ἡ οὐσία τῆς ὅλης ὑποθέσεως.)
5. Ὁ μέχρι τότε Ἀντιπρόεδρος τῶν Η. Π. Α. καὶ διάδοχός του στὴν Προεδρία, Λύντον Τζόνσον, ἰδιοσυγκρασίας τελείως διαφορετικῆς ἀπὸ τὸν -μακαρίτη πιὰ- Κέννεντυ [5], εὐθὺς μετὰ τὴν δολοφονία τοῦ προκατόχου του ἔσπευσε νὰ ἐπισκεφθῇ τὸν Walter Lippmann, ἐπιφανῆ Ἰουδαῖο δημοσιογράφο, κυριολεκτικῶς «γιὰ νὰ πάρῃ ὁδηγίες» [6]. Ἐξυπακούεται ὅτι δημοσίως ἐδήλωνε πὼς δὲν ἔμελλε νὰ μεταβάλῃ τὴν ὅλη πολιτικὴ τοῦ Κέννεντυ [7] – κάτι ποὺ  ἔγινε ἐλπιδοφόρως πιστευτὸ ἀπὸ τοὺς ἀνὰ τὴν ὑφήλιο useful idiots/ «σανοφάγους».
6. Ἀμέσως στοὺς διπλωματικοὺς κύκλους τῆς πρωτεύουσας τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν παγιώθηκε ἡ ἄποψις ὅτι ἡ δολοφονία τοῦ Κέννεντυ ἦταν «ἔγκλημα ἀνεξήγητο» [8].

Νά λοιπὸν ποὺ μεγαλοπρεπῶς ἐπιτέλλει τὸ ἐρώτημα; Γιατί σκοτώθηκε ὁ Κέννεντυ;

Ἡ ἀπάντησις, γιὰ ὅποιον ἐντρυφήση στὸ ζήτημα, δὲν παρουσιάζη δυσκολίες: Ὁ Κέννεντυ ἐδολοφονήθη, ἐπειδὴ εἶχε ἔλθη σὲ διάσταση/σύγκρουση μὲ τὸν David Ben Gurion, «ἱδρυτὴ» τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ.
Πράγματι:

• Α. Κατὰ τὸν Πρῶτο Ἀραβοϊσραηλινὸ πόλεμο (1948), οἱ Ἄραβες ἡττήθησαν. Ὁ κόσμος ὀρθῶς ἀποδίδει τὴν ἧττα τους στὴν ἔλλειψη ὀργανώσεως ποὺ γενικῶς χαρεκτήριζε τὰ ἀραβικὰ στρατεύματα καθὼς καὶ στὴν τεχνολογικὴ ὑποστήριξη ποὺ τότε ἐδέχθησαν οἱ Ἰουδαῖοι τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὶς Η.Π.Α.. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνας ἄλλος παράγων, ποὺ σταθερῶς ἀγνοεῖ τὸ εὐρὺ κοινό: Τότε, τὸ 1948, οἱ Ἄραβες οἱ ὁποῖοι ἐπετέθησαν στὸ Ἰσραήλ, ἦσαν ἀριθμητικῶς κατώτεροι ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλινούς, ποὺ -σὲ καθαρῶς θεωρητικὸ έπίπεδο- ἀμύνοντο. Οἱ δυνάμεις καὶ τῶν πέντε ἀραβικῶν Κρατῶν ποὺ ἀντετάχθησαν στοὺς Ἰουδαίους τοῦ Ἰσραὴλ δὲν  ξεπερνοῦσαν τὶς 24.000 [9], ἐνῶ οἱ Ἰσραηλινοὶ τότε ἀντεπαρέταξαν «60.000-80.000 ἄνδρες τῆς Haganah καὶ 10.000 ἄνδρες τῆς Irgun» [10].Καὶ ἀξίζει ἐν προκειμένῳ νὰ τονισθῇ ὅτι δὲν «ἐπετέθησαν οἱ Ἄραβες στὸ Ἰσραήλ», ὅπως ἀκόμη καὶ σήμερα παραμένει πιστευτὸ ἀπὸ τὸ εὐρὺ κοινό, ἀλλὰ ἀντίθετα οἱ Ἰσραηλινοὶ ἤρξαντο χειρῶν ἀδίκων· ἐπετέθησαν, πράγματι, αἰφνιδιαστικῶς στὸ χωριὸ Ντὲρ-Γιασίν, κοντὰ στὰ Ἱεροσόλυμα, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἐκεῖ θανάτωση 254 ἀνθρώπων [11]. Τὸ πῶς ἀκριβῶς, βέβαια,  ἔγιναν ὅλα αὐτὰ εἶναι θέμα ἄλλης ἀναρτήσεως – ὅπως κραυγαλέως θὰ ἔσπευδε νὰ ἐπισημάνη καὶ ἡ Φιλονόη μας.
• Β. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, μετὰ τὴν σύρραξη τοῦ 1948, οἱ Ἰσραηλινοὶ ἀνησυχοῦσαν σφόδρα. Τί θὰ γινόταν, ἐὰν οἱ Ἄραβες κατόρθωναν –παρὰ τὶς πρὸς αὐτὸ συστηματικῶς ἀντίθετες προσπάθειες τῶν βασιλικῶν τους οἰκογενειῶν- νὰ ἑνωθοῦν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ξαναρχίση ὁ πόλεμος; Ἔτσι, ἐζήτησαν τὴ βοήθεια τῶν Ἀμερικανῶν, πρὸ κειμένου νὰ ἐξουθενώσουν «μιὰ καὶ καλὴ» τοὺς Ἄραβες. Ὁ Κέννεντυ ἀρνήθηκε… καὶ προέτεινε, ἀντί γιὰ τὴν μέσῳ νικηφόρου γιὰ τοὺς Ἰσραηλινοὺς  ὁριστικὴ ἐξουθένωση (= ἐξόντωση) τῶν Ἀρἀβων, συνδιαλλαγὴ καὶ τελικὴ εἰρήνευση τῆς Παλαιστίνης καὶ γενικῶς τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς [12]. Καὶ ὅπως λέγεται [13], ὅταν τελικῶς ὁ Ben Gurion ἔφθασε νὰ τοῦ ζητήσῃ  πυρηνικὰ ὅπλα, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὴν «ἀραβικὴ ἀπειλή», ὁ Κέννεντυ ἠρνήθη…

…Καὶ ἐδολοφονήθη.

Εὐνόητο -ἐὰν ὄχι αὐτονόητο- παραμένει ὅτι ὁ διάδοχός του στὴν Προεδρία τῶν Η.Π.Α., Λύντον Τζόνσον, ἔσπευσε νὰ δώσῃ στρατιωτικοῦ χαρακτήρα βοήθεια στὸ Ἰσραήλ [14]· καὶ τὴν πολιτικὴ αὐτὴν –κάτι ἐπίσης αὐτονόητο- συνέχισαν ὅλοι οἱ ἑπόμενοι Πρόεδροι τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, ἀπειλώντας μάλιστα, ὑπὸ τὴν πίεση τοῦ Χένρυ Κίσσινγκερ, ἀκόμα καὶ ἀμερικανικὴ στρατιωτικὴ ἐπέμβαση στὴν Παλαιστίνη – ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ, ἐξυπακούεται [15].

Δημήτριος Μιχαλόπουλος

Ὅλη ἡ ἑνότης τῆς συγκεκριμένης ἐρευνητικῆς σειρᾶς ἄρθρων ἐδῶ

Παραπομπὲς

[1] Τζὼν Φ. Κέννεντυ, Σκιαγραφία τῶν Γενναίων. Μετάφραση στὰ ἑλληνικά: Βασ. Λ. Καζαντζὴς (Ἀθήνα: «Γαλαξίας», 1967), σ. 212.

[2] Ἱστορικὸ καὶ Διπλωματικὸ Ἀρχεῖο τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν (Ἀθήνα [στὸ ἑξῆς:AYE]), 1963, 24.12,  “President Kennedy’s Message” (βγῆκε στὴν δημοσιότητα στὶς 14 Ἰανουαρίου 1963).

[3] ΑΥΕ, 1966, 12.10,  Γ. Καψαμπέλης, πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος στὴν Πορτογαλία, πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, ἀρ. 33 /Α/3, Λισσαβώνα, 8 Ἰανουαρίου 1962.

[4] ΑΥΕ, 1963, 24. 12, Ἀλέξανδρος Μάτσας, πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος στὶς Η.Π.Α., πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, κρυπτογράφημα ἀρ.  4220, Οὐάσινγκτων, 2 Δεκεμβρίου 1963.

[5] Αὐτόθι.

[6] Αὐτόθι.

[7] Αὐτόθι.

[8] Αὐτόθι.

[9] Νίκου Ί. Γαλανόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Πρόβλημα (Ἀθήνα, 1991 [ἰδιωτικὴ ἔκδοση]), σ. 45.

[10] Λεωνίδα Γ. Παπαδόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Ζήτημα. Συμβολὴ στὴν ἔρευνα τοῦ Προβλήματος (Θεσσαλονίκη, 1983 [διδακτορικὴ διατριβή]), σ. 40.

[11] Νίκου Ί. Γαλανόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Πρόβλημα, σ. 45.

[12] AYE, 1963, 28.3, Γεώργιος Γ. Παπαδόπουλος, διπλωματικὸς ἀντιπρόσωπος τῆς Ἑλλάδος στὸ Ἰσραήλ, πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, ἀρ. 66/Κ/3 (ἐμπιστευτικό), χωρὶς ἡμερομηνία· ὁ ἴδιος πρὸς τὸ ἴδιο, ἀρ. 1861/Ι/7, Ἱεροσόλυμα, 31 Δεκεμβρίου 1962· ὁ ἴδιος πρὸς τὸ ἴδιο (χωρὶς ἀριθμό), Ἱεροσόλυμα, 2 Ἰανουαρίου 1963· ὁ ἴδιος πρὸς τὸ ἴδιο, ἀρ. 1018/Κ/3, Ἱεροσόλυμα, 24 Ὀκτωβρίου  1963.

[13] Συζητήσεις τοῦ συγγραφέως μὲ στελέχη τοῦ ἑλληνικοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν.

[14] Λ. Γ. Παπαδόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Ζήτημα…, σ.141.

[15] Αὐτόθι.