Σκυθόπολις, τὸ ὄνειδος τοῦ χριστιανισμοῦ

Ἡ Σκυθόπολις, ἢ Μπετσηᾶν, πόλις τοῦ Ἰσραῆλ, ἄγνωστος στοὺς περισσοτέρους ἀπὸ ἐμᾶς.
Εὑρίσκεται ὀκτὼ (8) χιλιόμετρα δυτικῶς του Ἰορδάνου ποταμοῦ καὶ 28 χιλιόμετρα νοτίως της λίμνης Τιβεριάδος.

Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς λέει ὅτι οἱ Ἕλληνες τὴν ἀποκαλοῦσαν Σκυθόπολι λόγῳ τῆς καταλήψεώς της ἀπὸ τοὺς Σκύθες τὸ 631 π.χ..

Ἐκεῖ, στὴν Σκυθόπολι, λειτούργησε τὸ πρῶτο στρατόπεδο θανάτου τῆς Ἱστορίας, ἱδρυθὲν τὸ 341 π.α.χ., ἀπὸ τὸν Κωνστάντιο τὸν Β΄, δευτερότοκο υἱὸ τοῦ (Μεγάλου) Κωνσταντίνου καί, μὲ ὑπόδειξη τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας Γεωργίου. Τὸ πότε, καθὼς καὶ τὸν τρόπο λειτουργίας αὐτοῦ του χριστιανικοῦ κρεουργείου, μᾶς περιγράφει ὁ ἔγκριτος Ρωμαῖος ἱστορικὸς Ἀμμιανὸς Μαρκελλῖνος στὸν 19ον τόμο, μὲ τὸν τίτλο «RES GESTAE LIBRI XXXI», τῆς 31ενός τόμων ἱστορίας του τῶν χρόνων ἐκείνων.

Θύματα τοῦ Χριστιανικοῦ κρεουργείου ἦσαν οἱ Ἐθνικοὶ ποὺ ἠνήθησαν νὰ ἀσπασθοῦν τὸν χριστιανισμό, οἱ ὁποῖοι στὴν πλειοψηφία τους ἦσαν Ἕλληνες. Ἐπειδὴ οἱ Ἕλληνες τῆς αὐτοκρατορίας ὑπερεῖχαν συντριπτικῶς, πνευματικῶς καὶ πολιτισμικῶς, ἀπὸ ὅλους τους ἄλλους λαούς, τοὺς ἦταν ἀδιανόητο νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν θρησκεία τῶν προγόνων τους, γιὰ μίαν ἄλλην θρησκείαν ποὺ δὲν ἦταν δική τους ἐμπνεύσεως. Βεβαίως δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔλεγαν «πᾶς μὴ Ἕλλην βάρβαρος».
Πῶς λοιπόν νά ἀποδεχθοῦν τήν θρησκεία τῶν Ἑβραίων, ἑνὸς βαρβάρου λαοῦ, ὅπως ἐπίστευαν; Αὐτὴν λοιπὸν τὴν ὑπεροχή τους, τὴν ἐπλήρωσαν μὲ πολὺ αἷμα.

Ἐμπνευστὴς τῆς δημιουργίας καὶ τῆς λειτουργίας τοῦ κρεουργείου, συμφώνως πάντα μὲ τὴν μαρτυρία τοῦ Ἀμμιανοῦ στὸ 11ο κεφάλαιο τοῦ 17ου τόμου του, ἦταν ὁ διανοητικῶς διεστραμμένος ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας Γεώργιος, ὁ ὁποῖος καὶ κατάφερε νὰ ἀναῤῥριχηθῇ στὸ ὕπατο αὐτὸ ἀξίωμα, περιφερόμενος μὲ τὴν συμμορία του στοὺς δρόμους τῆς Ἀλεξανδρείας, ἐξοντώνοντας ἀνθρώπους καὶ καίγοντας τὰ πάντα.

Εἶναι σημαντικὸ ἐδῶ νὰ ἀναφέρουμε ὅτι οἱ Ἐθνικοὶ ἦσαν ἡ πλειοψηφία μεταξὺ τῶν ὑπηκόων τῆς αὐτοκρατορίας καὶ κατεῖχαν, λόγῳ μορφώσεως καὶ προϋπηρεσίας, ὅλες σχεδὸν τὶς διοικητικὲς θέσεις στὶς ῥωμαϊκὲς ἐπαρχίες. Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἐκεῖνον τὸν καιρὸ οἱ μετέπειτα (ἅγιοι) τῆς ἐκκλησίας ἐπεδίδοντο σὲ ἕνα ἀδυσώπητο ἀγώνα ἐξοντώσεως τῶν ἐθνικῶν, ὥστε νὰ ἐπικρατήσῃ ὁ χριστιανισμός.

Ὁ Γεώργιος λοιπόν, φαίνεται ὅτι ἔθεσε ὡς στόχο τὴν ἐξόντωση τῶν ἐθνικῶν, ἀφοῦ ἡ παρουσία τους ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο στὸν στόχο τῆς ἀπολύτου ἐπικρατήσεώς του. Προσεφέρθη στὸν αὐτοκράτορα νὰ γίνῃ ὑπερασπιστής του καί, ζητώντας τὴν συνδρομή του γιὰ νὰ καταπνίξῃ κάθε συνωμοσία εἰς βάρος του. Ὁ αὐτοκράτωρ Κωνστάντιος, ἐπικροτῶν τὴν κίνηση τοῦ Γεωργίου, ἔστειλε στὴν Σκυθόπολη τὸν ἀρχιγραμματέα του Παῦλο, τὸν ἀποκαλούμενο καὶ Τάρτατο, ποὺ ἦταν διαβόητος γιὰ τὴν σκληρότητά του, μὰ καὶ ἐπαγγελματίας ἐξολοθρευτής. Ἔτσι ἀπὸ κοινοῦ Γεώργιος καὶ Παῦλος ᾠργάνωσαν τὸ χριστιανικὸ κρεουργεῖο.

Ἡ κυρία κατηγορία ἦταν βεβαίως αὐτὴ τῆς «ἐσχάτου προδοσίας» καὶ σταδιακὰ ἄρχισε νὰ ἀπαγγέλλεται ἐναντίον ὅλων τῶν ἐθνικῶν ἀδιακρίτως. Ἐχαρακτηρίζοντο ὑπονομευτὲς τοῦ αὐτοκράτορος, μόνον καὶ μόνον ἐπειδὴ διατηροῦσαν τὶς θρησκευτικές τους παραδόσεις. Τὸ κολαστήριο ἄρχισε γρήγορα νὰ δέχεται «πελάτες», ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν Ἀνατολή, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλην τὴν αὐτοκρατορία. Γράφει ὁ Ἀμμιανὸς «Ἀπὸ ὅλον σχεδὸν τὸν κόσμο, εὐγενεῖς ἡ ἁπλοῖ πολίτες ὁδηγοῦντο ἁλυσοδεμένοι στὴν Σκυθόπολι. Μερικοὶ ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ἁλυσίδων καὶ τὶς κακουχίες ἀπέθανον πρὶν κἂν δικασθοῦν».

Ἂς δοῦμε τί γράφει ὁ Ῥοΐδης:

Οὒχ ἧττον ἐπιβαρυντικὴ εἶναι καὶ ἡ μαρτυρία τοῦ Ἀμμιανοῦ Μαρκελλίνου, ᾖν πιστῶς μεταφράζομεν:

«Ἤρκει νὰ κατηγορηθῇ τὶς ὑπὸ κακοβούλου κατασκόπου, ὅτι ἔφερε περὶ τὸν τράχηλον φυλακτήριον κατὰ τοῦ πυρετοῦ ἢ ἐφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ἢ ἐρειπίου, ἴνα καταδικασθῇ εἰς θάνατον ὡς εἰδωλολάτρης ἢ νεκρομάντης. Ἐκ τῶν ἀπωτάτων ἄκρων τῆς αὐτοκρατορίας, ἐσύροντο ἁλυσόδετοι πάσης τάξεως καὶ ἡλικίας πολίται, ὧν οἱ μὲν ἀπέθνησκον καθ’ ὁδόν, οἱ δὲ ἐν τοῖς δεσμωτηρίοις• οἱ δὲ ἐπιζῶντες ἐστέλλοντο εἰς Σκυθόπολιν, ἀπόκεντρον ἐν Παλαιστίνη Πόλιν, ὅπου εἶχον στηθῆ τὰ βασανιστήρια καὶ τὸ σφαγεῖον».

Ἐλάχιστοι ἐγλύτωσαν – εἴτε γιατί «εἶδαν τὸ φῶς» (ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ «ἀντιφρονοῦντες» στὴν Μακρόνησο) εἴτε γιατί κατάφεραν νὰ ἀποδείξουν τὴν ἀθωώτητά τους. Αὐτοὶ ᾠδηγοῦντο στὴν ἐξορία καὶ οἱ περιουσίες τοὺς κατῄσχοντο, γιὰ νὰ τροφοδοτήσουν τὰ χριστιανικὰ κοινόβια. Τέτοιας «ἐπιεικίας» ἔτυχαν καὶ ἀπέφυγαν τὸν θάνατο (ὄχι ὅμως καὶ τὰ βασανιστήρια) ἐπιφανεῖς ἄνδρες ὅπως ὁ Σιμπλίκιος, ὁ Παρνάσιος, ὁ Ἀνδρόνικος κ.α.. Ὁ Παῦλος, αὐτὸ τὸ ἀνθρωπόμορφο κτῆνος, εἶχε σύμφωνα μὲ τὸν Ἀμμιανό, τόση ἐξουσία στὰ χέρια του, ὥστε «μὲ μίαν κίνησιν ττῆς κεφαλῆς του, μὲ ἕνα του μόνον νεῦμα ἑξαρτᾶτο ἡ ζωὴ ὅλων ὅσων περπατοῦσαν στὴν γῆ».
Ἀληθὴς πρόδρομος τῶν διοικητῶν τῶν χιτλερικῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως ὁ Παῦλος, καὶ πιστὸς ἐκτελεστῆς της ῥύσεως τοῦ Χριστοῦ «Ὅσο γιὰ τοὺς ἐχθρούς μου, αὐτοὺς ποὺ δὲν μὲ ἠθέλησαν γιὰ βασιλέα τους, φέρετέ τους ἐδῶ καὶ κατασφάξατέ τους ἐμπρό μου» (κατὰ Λουκᾶ ΙΘ, 27 ).

Ἔτσι, γιὰ περίπου εἴκοσι (20) χρόνια λειτουργοῦσε ἕνα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, μὲ θύματα πρωτίστως Ἕλληνες Ἐθνικοὺς (ἀλλὰ καὶ ἄλλους πολυθεϊστές). Ἐτοῦτο κατηργήθη τὸ 361 ἀπὸ τὸν Ἰουλιανό. Ἡ 20ετής λειτουργία ὅμως αὐτοῦ του σφαγείου ἀποκαλύπτει περίτρανα, πῶς ἀκριβῶς ἐπεβλήθη ὁ Χριστιανισμὸς στὸν ἑλληνικὸ κόσμο, ἀλλὰ καὶ γιατί ἐπηκολούθησε ὁ Μεσαίων. Ἀποκαλύπτει ἐπίσης καὶ τὴν ἔλλειψη ἀντιδράσεως ὅταν, σαράντα χρόνια ἀργότερα, ὁ Ἀλλάριχος ἀποδεκάτισε τὶς ἑλληνικὲς πόλεις, συνοδευόμενος ἀπὸ ὀρδὲς μοναχῶν. Στὰ γεγονότα ἐκεῖνα ἐξοντώθησαν ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες. Ὅσοι ἀπέμειναν, εἰσῆλθαν στὸ «ποίμνιο» γιὰ νὰ σώσουν τὶς ζωές τους, δεχόμενοι ἄκοντες – ἐκόντες τὴν ἀλλοίωση τῆς ἐθνικῆς καὶ πολιτισμικῆς τους ταὐτότητος.
Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπεβλήθη ὁ χριστιανισμὸς στὸν Ἑλληνικὸ κόσμο, καὶ ὄχι μόνον. Ἡ ἐλευθέρα σκέψις ἔσβησε γιὰ 15 αἰῶνες μέχρι ποὺ τὴν ἀνέστησαν οἱ διανοούμενοι τοῦ διαφωτισμοῦ, Βολτέρος, Ῥουσῶ, Μοντεσκιέ, κ. ἄ..

ἔρευνα:
Ἰωάννης Θεοδωρόπουλος

Σημείωσις Ἱστολογίου Φιλονόη καὶ Φίλοι:

Οἱ εἰκόνες, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἀπεικονίζουν τὴν περίοδο δράσεως τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως στὴν Εὐρώπη τοῦ Μεσαίωνος, ἀλλὰ οὐδόλως ἀπέχουν, σὲ γενικὲς γραμμές, ἀπὸ τὶς συνθῆκες βασανισμῶν καὶ ἐξολοθρεύσεως, τῆς Σκυθοπόλεως.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

13 thoughts on “Σκυθόπολις, τὸ ὄνειδος τοῦ χριστιανισμοῦ

  1. Φιλονόη καὶ σεῖς παλληκάρια μου, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε μιὰ ὀλιγόλεπτη διάλεξη; Λοιπόν, ἔτσι εἶναι, ὅπως τὰ λέτε… ἀλλά, ὑπάρχει ἕνα ἀλλά, ὁπότε ἔχομεν καὶ λέγομεν: Ναζαρἐτ κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Χριστοῦ ΔΕΝ ἔχει ἀποδειχθῆ πὼς ὑπῆρχε. Κοντὰ ὅμως στὸ -οὕτως εἰπεῖν- σημεῖο τῆς Ναζαρὲτ ὑπῆρχε ἡ Σκυθόπολις. Τἰ ἦταν ἡ Σκυθόπολις; Ἡ ἀπάντηση εὐχερέστατη: Κατάλοιπο τῶν Σκυθῶν ποὺ ἐπὶ σαράντα (40) κατεῖχαν τὴν Παλαιστίνη (Ἡρόδοτος) καὶ πρωτεύουσα τῆς ἑλληνικῆς Δεκαπόλεως, δέκα δηλαδὴ ἑλληνικῶν ἤ, ἔστω, ἐξελληνισμένων πόλεων – καρφὶ στοὺς Ἰουδαίους τῆς Παλαιστίνης ἀλλὰ καὶ πολιτιστικὸ ἐφαλτήριο γιὰ αὐτοὺς τοὺς τελευταίους. Καὶ τώρα τὸ βαρύτερον (ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ἡ Φιλονόη μας, δηλαδὴ μὲ τὸ εὐφωνικὸ -ν-) : Ἡ Σκυθόπολις, πόλις τῶν -ἐξελληνισμένων πιὰ- Σκυθῶν ἦταν καὶ πρωτεύουσα τῆς Δεκαπόλεως ἀλλὰ καὶ ἡ μόνη πόλη τῆς ἐν λόγῳ Δεκαπόλεως ποὺ βρισκόταν ΔΥΤΙΚΑ καὶ ὄχι ἀνατολικὰ τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ – κοντά, μὲ ἄλλα λόγια, στὴ Ναζαρέτ, ὅποτε καὶ ἐὰν ὑπῆρξε αὐτὴ ἡ τελευταία.
    Διὰ ταῦτα:
    Α. Πολλά, πάρα πολλὰ στὴ Χριστιανικὴ Θρησκεία “μυρίζουν” Σκύθες. Καὶ τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ αὐτὰ τὰ πολλὰ εἶναι τὸ θέμα τῆς “Θεοφαγίας” (τοῦτό ἐστι τὸ σῶμα μου, φάγετε ἐξ αὐτοῦ …) μὰ ἐκεῖνο τῆς Θείας Κοινωνίας (τοῦτό ἐστι τὸ αἷμα μου), ποὺ εἶναι σαφέστατα καὶ ἀποδεδειγμένα σκυθικά.
    Β. Μιὰ χαρὰ ἐξηγοῦνται τὰ ὅσα περιγράφει ὁ Ροΐδης καθὼς καὶ ὁ συντελεστὴς τοῦ ἱστοχώρου τῆς Φιλονόης μας. Μπὲθ-Σάν, ἐὰν θυμᾶμαι καλά, στὰ ἑβραϊκὰ σημαίνει “Οἶκος τοῦ ἐχθροῦ”. Καὶ πράγματι οἱ Σκύθες τῆς Σκυθόπολης (ὤχ, μὲ συγχωρεῖς, Φιλονόη!), Σκυθοπόλεως ὑπῆρξαν οἱ τραχύτεροι ἐχθροὶ τῶν Ἑβραίων/Ἰουδαίων καί, φυσικά, οἱ θερμότεροι ὑπερασπιστὲς τῆς θρησκείας τοῦ Χριστοῦ.
    Γ. Καὶ last but not least: Ἐδῶ πλήρως θὰ συμφωνήσω μὲ τὴ Φιλονόη μας. Ἡ Ἱστορία, πράγματι, εἶναι ὅτι ἡ Ἱστορία κινεῖται φυλετικῶς καὶ σχεδὸν ἀποκλειστικὰ φυλετικῶς (ἔστω καὶ ἄν ὄχι ὅπως τὸ ἐννοοῦσαν τὸ “φυλετικῶς”οἱ Γερμανοὶ Ἐθνικοσοσιαλιστές.
    Παδιά, συγγνώμη γιὰ τὴ διάλεξη, ἀλλὰ φρονῶ ὅτι ἐπιβαλλόταν

  2. Καὶ κάτι ἄλλο: Ἡ σκηνὴ τῆς μαστίγωσης τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, εἶναι copy-paste ἀπὸ κείμενο τοῦ Δίωνος Χρυσοστόμου: Οἱ Σκύθες καὶ οἱ Πέρσες, ὅταν καταδικαζόταν κάποιος σὲ θάνατο, τὸν ντύνανε μὲ ψεύτικη βασιλικὴ πορφύρα, τοῦ φοροῦσαν στέμμα ἀπὸ ἀγκάθια, τὸν ἐνέπαιζαν καὶ μετά… τὸν ἐκτελοῦσαν. Αὐτὸ ἦταν ἔθιμο ἀνύπαρκτο στοὺς Ρωμαίους.

  3. Φιλονόη μας καὶ ὅλοι σεῖς ποὺ -θετικῶς- ἐμπλέκεστε στὸν ἱστοχῶρο μας, νὰ σᾶς ἐκφράσω καὶ μία προσωπικὴ ἄποψη; Ἐὰν ναί, σᾶς δηλώνω ὅτι ὁ -ὅποιος- Θεὸς ἔχει χιοῦμορ καὶ γελάει μαζί μας. Καὶ ἰδοὺ ἡ ἀπόδειξη (διάλεξη βραχύτατη):
    Οἱ Σκύθες θεωροῦνται πρόγονοι καὶ τῶν Ρώσων ἀλλὰ ΚΑΙ τῶν Τούρκων. Λοιπόν, σὲ ἕνα ἐπιστημονικὸ συνέδριο, ἀφοῦ τεκμηρίωσαν τὴν ἄποψη αὐτὴν οἱ Τοῦρκοι συνάδελφοι, ἐγὼ πῆρα τὸν λόγο καὶ μὲ -χαρακτηριστικῶς ἑλληνικὸ- ἐνθουσιασμό, δήλωσα ὡς ἐπιστήμων καὶ ὡς ἄνθρωπος ὅτι, οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, ὁ Χριστὸς μπορεῖ, φυλετικῶς, νὰ θεωρηθῆ πρόγονος ΚΑΙ τῶν Τούρκων.
    Οἱ Τοῦρκοι συνάδελφοι φρικάρανε καὶ ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ἕνας συμπαθέστατος νεαρός, ἔτρεξε καὶ βούτηξε ἀπὸ τὸν ὦμο ἕνα δημοσιογράφο ποὺ ἔβγαινε τρέχοντας ἀπὸ τὴν αἴθουσα, γιὰ νὰ στείλη μαίηλ στὴν ἐφημερίδα του ὅτι: Νεοέλλην ἱστορικὸς ὑποστηρίζει τὴν ἀπώτερη τουρκικὴ καταγωγὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ!
    Ἡ ἐν λόγω δημοσίευση στὸν τουρκικὸ τύπο ματαιώθηκε (ὁ νεαρός, παρὰ τὶς πρὸς τὸ ἀντίθετο παρακλήσεις μου, παρέμεινε ἀμετάπειστος… ἀλλὰ ἐγὼ ἀκόμα γελάω.

  4. Βέβαιός εἰμι ὅτι περισσότερο καὶ ἀπὸ τοὺς Τούρκους θὰ φρικάρη καὶ ὁποιοσδήποτε εὐσεβής, εὐλαβής, φιλέορτος καὶ φιλακόλουθος Ἑλληνοορθόδοξος ἀριστεροχριστιανιστής, μόλις διαβάση τὰ ἀνωτέρω. Πρὸς αὐτοὺς εἰδικὰ ἔχω νὰ συστήσω τὴν παραδοσιακὴ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῶν γηγενῶν τῆς βορειοανατολικῆς Πελοποννήσου, στοὺς ὁποίους συγκαταλέγονται καὶ πρόγονοί μου: “Πήδα νὰ σοῦ περάση”.

  5. Ἐφόσον κατάφερα νὰ ἀποσπάσω τὸ χαμόγελο τῆς βλοσυρῆς Φιλονόης μας, συνεχίζω ὁρμητικὸς καὶ μὲ ζῆλο. Λοιπόν, ἔχομεν καὶ λέγομεν:
    Τὰ φυλετικὰ τὰ ἀποφεύγουνε σήμερα οἱ Νεοέλληνες, προκειμένου νὰ μὴ θεωρηθοῦν people politically incorrect καὶ δὲν βροῦνε τρύπα νὰ χωθοῦνε… ὁπότε τί θὰ ἀπογίνουνε αὐτοὶ καὶ τὰ παδιά τους κ.τ.λ., κ.τ.λ… Οὐχ ἧττον:
    Α. Οἱ πιὸ Ρῶσσοι ἀπὸ τοὺς Ρώσσους εἶναι οἱ Κοζάκοι (ἔχω προσωπικὴ ἐμπειρία). Οἱ Κοζάκοι ὅμως εἶναι… Τοῦρκοι, Καζάκοι ποὺ λέμε καὶ ὅσοι μὲν ἀπὸ τοὺς ἐν λόγῳ Τούρκους/Καζάκους εἶναι Μουσουλμάνοι, λέγονται Kazaki (μὲ τόνο στὴν παραλήγουσα [Καζάκοι]), ἐνῷ ὅσοι εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι λέγονται ἐπίσης Kazaki (στὰ ρωσσικὰ τὸ ἄτονο -ο- προφέρεται ὡς -α-, ἀλλὰ μὲ τόνο στὴ λήγουσα [Καζακοί].)
    Β. Ὁ Κεμὰλ εἶχε βαθύτατη ἀντιπάθεια πρὸς τὸ Ἰσλὰμ (“τί δουλειὰ ἔχουνε οἱ Τοῦρκοι μὲ τὰ παραληρήματα ἑνὸς Ἄραβα σεΐχη;”) καὶ κρυφὴ συμπάθεια πρὸς τοὺς Χριστιανούς. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρω ὅτι κατὰ τὶς τελευταῖες φάσεις τῆς ζωῆς του, καθὼς δηλαδὴ πέθαινε ἀπὸ κίρρωση τοῦ ἥπατος (ἔπινε πολύ, παρὰ τὴν ἐν προκειμένῳ κατηγορηματικὴ ἐπιταγὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Μωάμεθ), ἐξαφανιζόταν ἀπὸ ἐκεῖ ὅπου νοσηλευόταν καὶ ἡ τουρκικὴ ἀστυνομία ἔτρεχε καὶ κυριολεκτικῶς τὸν μάζευε ἀπὸ ἑλληνικὲς ταβέρνες τῆς Κωνσταντινούπολης. Φυσικά… λέγω ἐγώ: ὁ Μωάμεθ ἦταν Ἄραβας (Σημίτης), ἐνῶ ὁ Χριστός… τὰ εἴπαμε.
    Καὶ προκειμένου νὰ κατασιγάσω (λέμε τώρα…) τὶς κραυγὲς φρίκης ἰδίως τῶν εὐσεβῶν, εὐλαβῶν, φιλέορτων καὶ φιλακόλουθων Ἑλληνοορθόδοξων ἀριστεροχριστιανιστῶν, τονίζω ὅτι ὑπάρχει δημοσιευμένη ἔνδειξη -ὄχι, βέβαια, ἀπόδειξη- ὅτι κάποια στιγμὴ πῆγε νὰ προτείνη στὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Μικρασιατῶν προσφύγων στὶς πατρογονικές τους ἑστίες, ἀλλὰ ὁ Βενιζέλος ἀρνήθηκε κατηγορηματικῶς.
    Τὸ ἠθικὸ συμπέρασμα; Ὅ,τι ἔχει ἤδη γλαφυρῶς διασαλπίσει ἡ Φιλονόη μας: Ὅλη ἡ Ἱστορία, ὅπως τὴν ξέρουμε ἕως τώρα, εἶναι γιὰ πέταμα (= γιὰ τὰ σκουπίδια).

  6. Καὶ προκειμένου καὶ πάλι νὰ ἀποφευχθοῦν οἱ παρεξηγήσεις: Ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε, ἡ παραδοσιακὴ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῶν γηγενῶν τῆς βορειοανατολικῆς Πελοποννήσου συνίστατο στὴν προτροπή : “Πήδα νὰ σοῦ περάση”. (Ἡ ἀγωγὴ αὐτὴ ἔχει ἀποδειχθῆ θαυματουργὸς διὰ μέσω τῶν αἰώνων ἰδίως σὲ περιπτώσεις τοῦ τύπου : “Μάνα, πεινάω!”, “Μάνα, ἔχω λύπη!”, “Πατέρα, δὲν ἔχω φράγκο!” κ.λπ., κ.λπ.) Ἐπειδὴ ὅμως μπορεῖ νὰ προκύψη παρεξήγηση, τὸ “πήδα” ἐν προκειμένῳ ἑρμηνεύεται κυριολεκτικῶς (= κόβε σάλτους) καὶ ὄχι μεταφορικῶς (= συνουσιάσου).
    Τὸ περίεργο εἶναι ὅτι ἡ ἴδια -θαυματουργὸς- θεραπευτικὴ μέθοδος ἐντοπίζεται καὶ στὴν Κάτω Ἰταλία/Μεγάλη Ἑλλάδα, σὲ πιὸ ἐξευρωπαϊσμένο στύλ, ὅμως: Balla e canta, ca ti passa! (= Χόρεψε, τραγούδα, νὰ σοῦ περάση!)
    Μήπως -λέω: μήπως- εἶναι κοντὰ ἡ ὧρα νὰ τὴν ξαναθυμηθοῦμε ἀναφορικῶς μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔχουνε, σήμερα, στὶς μέρες μας, “κατάθλιψη”, “στρές”, “φοβίες” καὶ οὕτω καθ’ἑξῆς;
    Ἐρωτῶ – ὡς ἐπιστήμων καὶ ὡς ἄνθρωπος, ὡς Ἕλλην καὶ ὡς -ὄχι, βέβαια, Ἑλληνοορθόδοξος ἀριστεροχριστιανιστὴς- (ἁπλὸς) Χριστιανός…

  7. Φιλονόη, εἶδα τὸ ἄρθρο ὅπου μὲ παρέπεμψες. Δεδομένου ὅμως πὼς ἔχω μιὰ εὐαισθησία σὲ αὐτὰ τὰ θέματα (ποὺ δὲν μοῦ περνάει οὔτε κἄν μὲ τὴ -θαυματουργὸ- θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῶν γηγενῶν τῆς βορειοανατολικῆς Πελοποννήσου καὶ τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος), δὲν ἄντεξα νὰ τὸ διαβάσω μέχρι τέλος. Πάντως, τὸ γενικὸ πλαίσιο εἶναι ἀπολύτως ὀρθό: Πολὺ καλὸς χαρακτηρισμὸς τοῦ Κεμάλ… Γιὰ τὸν Σκεῦο Ζερβὸ ἤξερα μόνο ὅτι “ἀγωνιζόταν” γιὰ τὰ Δωδεκάνησα – στὴν Ἀθήνα, ἐννοεῖται. (Δὲν τὸν τσουβαλιάζανε κάποια στιγμὴ οἱ Ἰταλοί, νὰ ἡσύχαζε αὐτὸς καὶ νὰ γλυτώναμε κι ἐμεῖς; Ὡραῖο φασισμὸ εἴχανε καὶ αὐτοί. Τί νὰ εἴπω, τί νὰ εἴπω…)
    Τὸν Βορονὼφ πρώτη φορὰ τὸν ἀκούω. ΑΛΛἈ… ὑπάρχει ἕνα μεγάλο “ἀλλά”: Ὁ Μιχαὴλ Μπουλγκάκωφ ὁ -κατὰ τὴν ἄποψη τῆς μετριότητός μου- μεγαλύτερος συγγραφέας τοῦ 20οῦ αἰώνα (ὤχ! συγγνώμη, Φιλονόη μου!) αἰῶνος, πέρα ἀπὸ τὸ ἀριστούργημα “Ὁ Μαὶτρ καὶ ἡ Μαργαρίτα”, ἔγραψε καὶ τὴν “Καρδιὰ τοῦ Σκύλου”. Σὲ αὐτὸ τὸ δεύτερο περιγράφει ἐκτενῶς τέτοια πειράματα (ἤτανε γιατρὸς ὁ ἴδιος) ποὺ γίνονταν στὴν κομμουνιστικὴ Ρωσία πρὶν ἀπὸ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ὅθεν… πολὺ πιθανὸ νὰ ἔγιναν καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὸν Κεμὰλ καὶ τὸν Βορονώφ.

Leave a Reply to ΦιλονόηCancel reply