«Μὴ φυλακίζῃς τὰ παιδιὰ μέσα στὶς δικές σου γνώσεις, γιατί σὲ ἄλλους καιροὺς ἐγεννήθησαν»
Κινεζικὸ ῥητό..

Σχετικὰ μὲ τὶς διαμαρτυρίες καὶ καταλήψεις μαθητῶν στὴν βόρεια Ἑλλάδα, δὲν μπορῶ νὰ γνωρίζω κατὰ πόσον εἶναι μπλεγμένοι χρυσαυγῖτες στὰ γεγονότα, ἀλλὰ καὶ οὔτε μὲ ἐνδιαφέρει.

Αὐτὸ ποὺ μὲ ἐνθουσιάζει εἶναι πὼς ἐπιτέλους κάποια τμήματα τῆς μαθητικῆς νεολαίας ἄρχισαν νὰ ἐνδιαφέρονται, νὰ κινῶνται καὶ νὰ ῥισκάρουν» γιὰ θέματα «κοινά», ἐθνικὰ καὶ πατριωτικά, μιλώντας γιὰ λογαριασμὸ τῆς κοινωνίας ὡς συνόλου.

Καὶ αὐτὸ ποὺ μὲ ἐξοργίζει εἶναι πὼς ἡ πλέον «καθεστηκυΐα τάξις» τῆς χώρας καταδικάζει τοὺς νέους αὐτοὺς καὶ τὶς κινητοποιήσεις ὡς «φασιστικές», παίζοντας τὸ παιχνίδι τῶν χρυσαυγητῶν, συνεχίζοντας νὰ προξενοῦν τεράστιες ζημίες στὴν κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ δομὴ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.

Ξεχνοῦν ὅμως ἀκόμα καὶ τὰ βασικά, ἐπάνω στὰ ὁποία «ἀναδείχθησαν», ὡς ἄτομα καὶ πολιτικὲς δυνάμεις στὴν κοινωνία.

Ξεχνοῦν ὅτι ἡ ἱστορία γράφεται πάντα ἀπὸ τοὺς νέους, ἐπειδὴ οἱ μεγαλύτεροι ἔχουν εἴτε βολευθῆ, εἶτε κουρασθῆ…

Θεοφανάκης Στέφανος