Βρωμιά, βρωμιά, βρωμιά…!!!

Ὁ διαδικτυακὸς φίλος Νῖκος Ῥούσσης συχνὰ πυκνὰ ἀναφωνεῖ: «Βρωμιὰ ῥέ!!!», οὐδόλως γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως, ἐφ’ ὅσον μὲ τὴν δημοσιογραφική του ἰδιότητα πολλάκις ἔχει «πέση» μέσα σὲ ἀπερίγραπτες βρωμιὲς τῆς (φερομένης ὡς) κρατούσης τάξεως.
Κι ἐπεὶ δὴ αὐτὴ ἡ βρωμιὰ οὐδόλως θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι …τοπική, ἐφ΄ ὅσον ἐὰν ἦταν μόνον τοπικὴ κάποιαν στιγμὴ θὰ ἔβγαινε στὴν ἐπιφάνεια καὶ θὰ ὑποχρεούμεθα ἅπαντες νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζύ της καὶ νὰ τὴν περιορίσουμε…
…εἶναι εὐκόλως ἀντιληπτὸ πὼς αὐτὴ ἡ βρωμιὰ εἶναι τόσο πολὺ καὶ τόσο καθολικῶς ἐξηπλωμένη, ποὺ τελικῶς μόνον ἔνα …μπουρλότο θὰ τὴν καθάριζε…
…κι αὐτὸ ἐάν!!!

Βέβαια αὐτὰ ποὺ σᾶς γράφω φαίνονται σὰν γενικολογίες, ἂν καὶ ὅλοι μας, λίγο ἔως πολύ, καθημερινῶς διαπιστώνουμε πὼς τὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν ἔχει ἐξ ἀρχῆς του δομηθῆ μὲ κύριο χαρακτηριστικό του τὴν βρωμιά… Τὴν ἀπόλυτο βρωμιά, ποὺ ὑποστηριζομένη ἀπὸ τὴν διαρκῆ ἀσυλία, ἐξαπλώνεται καὶ διαβρώνει τὰ πάντα… Ἀκόμη κι ἐμᾶς καὶ τὰ παιδιά μας, μὰ καὶ ὅλες τὶς ἐπερχόμενες γενεές…

Μὰ ὅμως οὐδόλως εἶναι γενικολογίες τελικῶς οἱ ἀφορισμοί μου, ἐφ΄ ὅσον ἀπὸ ὅπου καὶ νὰ πιάσουμε τὴν κρατικὴ μηχανὴ τοῦ τόπου μας θὰ ἀηδιάσουμε. Εἴτε αὐτὸ λέγεται σήμερα λοιπὸν ΕΛΣΤΑΤ, Γεωργίου καὶ βο(υ)λή, μπόχα καὶ μόνον μπόχα ἀναδύεται… Εἴτε λέγεται τοκογλύφος αὐτὸς ποὺ (ἐπισήμως) ὑφαρπάζει τοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας, εἴτε λέγεται Ἡνωμένη Εὐρώπη, εἴτε ἀκόμη καὶ ΔΝΤ ἢ Παγκόσμιος Τράπεζα, πάλι στὴν μπόζα καταλήγουμε. Μπόχα καὶ δυσωδία. Βρωμιὰ περιφρουρημένη, προστατευμένη καὶ κυρίως ἐν ἀσυλίᾳ. Διαχρονικὴ ἀσυλία…

Διότι, γιὰ παράδειγμα, κάποτε γιὰ ἕναν κοντόσταυλο ὁ λαός, ἔξω ἀπὸ τὸ παλατοσπιτάκι του, τραγουδοῦσε:

«Ὁ οἶκος σου Κοντόσταυλε
μακρόθεν ὁμοιάζει
Τρίκροτον ἐξ Ἀμερικῆς
ἐξ οὖ αὐτὸς πηγάζει…»

5 Φεβρουαρίου 1828. Οἱ πρῶτοι μας τραπεζίτες.

Ὁ λαὸς τότε ἐγνώριζε σαφῶς πὼς ὁ Ἀλέξανδρος Κοντόσταυλος εἶχε βάλη «ἄγριο χέρι» καὶ στὰ χρήματα ναυπηγήσεως δύο φρεγατῶν, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ μία νὰ …ἐξαερωθῇ (πρὸς ὄφελός του βεβαίως βεβαίως), ἀλλὰ καὶ κατόπιν τῆς …«ἀθῳώσεώς» του νὰ ἐπιστρέψῃ γιὰ νὰ μᾶς …«ἀποσώσῃ», ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μᾶς ἀφήσῃ ἀπογόνους, ποὺ μὲ τὴν σειρά τους ἐπίσης θὰ μᾶς …«ἀπέσωζαν».

Προήρχετο ἀπὸ τὸ Βυζάντιον.
Ἐπισήμως γεννήθηκε στὴν Χίο καὶ ἦταν αὐτός, ὁ πρῶτος, φερόμενος ὡς Ἕλλην, ποὺ δημιούργησε τὸν πρῶτο ἑλληνικὸ οἶκο στὸ Λονδῖνον.

Τὸ 1823 ἔφθασε στὴν Ἑλλάδα ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Φιλελληνικοῦ Κομιτάτου τοῦ Λονδίνου.
Τὸ 1826, κι ἔνᾦ ἦδη εἶχε ἀποχωρήση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἀνέλαβε ὡς ἐκπρόσωπος τῆς προσωρινῆς κυβερνήσεως νὰ ἐπιβλέψῃ τὴν ναυπήγησιν τῶν δύο ἀτμοκινήτων φρεγατῶν, ποὺ εἶχαν παρηγγελθῆ στὴν Ἀμερική. Ἐμεῖς, ὡς κράτος, παρελάβαμεν, τελικῶς, μία μόνον φρεγάτα (Φρεγάτα «Ἑλλάς»).
Ἡ ἄλλη …χάθηκε κάπου μεταξὺ Ἀτλαντικοῦ καὶ …λήθης. Τὶς πληρώσαμε ὅμως κανονικότατα!!!

Κατόπιν τούτου, ἐπὶ Ἰωάννου Καποδίστρια, τὸ 1828, ἀνέλαβε τραπεζίτης καὶ παραλλήλως ἔλαβε ἐντολὲς νὰ ἀναζητήσῃ καὶ νὰ φέρῃ στὴν Αἴγινα, μηχανήματα νομισματοκοπῆς. Τὰ βρῆκε στὴν Μάλτα καὶ μᾶς τὰ ἔφερε, ἀλλὰ καὶ ἐδῶ κάπου …χάθηκε ἐν τελῶς ὁ λογαριασμός!!!
Πάλι κάτι σκάνδαλα ἐξαέρωσαν μεγάλο τμῆμα τῶν χρημάτων, ποὺ εἶχε διαχειρισθῆ…

Ἐπὶ Ἀντιβασιλείας, τὸ 1835, (ἀπόφασις 175, 3ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1835) κατεδικάσθη γιὰ ἐξαπάτησιν τοῦ Δημοσίου καὶ ὑπεξαίρεσιν 174.000 δραχμῶν, ποσὸν ὑψηλότατον γιὰ τὴν ἐποχή, τὸ ὁποῖον ὄφειλε νὰ ἐπιστρέψῃ!!! Διέφυγε στὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ …ἀπέφυγε τὴν πληρωμή!!!
Ὅμως μεσολάβησε ἡ «Ἐπανάστασις τῆς 3ης Σεπτεμβρίου», τὸ 1843, στὴν ὁποίαν πρωτοστάτησε ὁ ἄλλος βυζαντινὸς ἀπόγονος, Καλλέργης Δημήτριος, γιὰ νὰ ἀποφασίσῃ ὁ Κοντόσταυλος νὰ ἐπιστρέψῃ στὴν Ἀθῆνα, νὰ ἀνακινήσῃ τὴν δίκη καὶ τελικῶς νὰ …ἀθῳωθῇ!!!

Ὁ Κοντόσταυλος ἔκτισε, κοντὰ στὴν πλατεία Κλαυθμῶνος, πολυτελέστατον μέγαρον, γιὰ τὴν ἐγκατάστασιν τοῦ Ὄθωνος. (Πρόκειται γιὰ τὰ Παλαιὰ Ἀνάκτορα, ἰδιοκτησίας Κοντοσταύλου, ποὺ ἀπὸ πυρκαϊὰ κατεστράφησαν.)
Ἡ παλαιὰ βουλὴ στὴν πραγματικότητα ἦταν οἰκία του, ὅπου ὁ Ὄθων προσωρινῶς ἐφιλοξενήθη.

Κατόπιν φυσικὰ αὐτῆς τῆς ἀθῳώσεως μποροῦσε πλέον νὰ ἀναλάβῃ καὶ δημόσιες θέσεις, γιὰ νὰ μᾶς …σώσῃ ἀκόμη περισσότερο!!!
Ἐπολιτεύθη στὴν Κάρυστο καὶ  ἐξελέγη βουλευτής. Ἔγραψε μάλιστα καὶ πόνημα, τὸ  «Περὶ τῶν ἐν Ἀμερικῇ ναυπηγηθεισῶν καὶ τοῦ ἐν Αἰγίνει νομισματοκοπείου».

Ἀποκατεστημένος πλέον ἔφθασε, ἐπὶ κυβερνήσεως Δημητρίου Βούλγαρη, ἔως ὑπουργὸς τῶν Οἰκονομικῶν, ἀπὸ τὶς 5 Ὀκτωβρίου τοῦ 1855 ἔως τὸν Ἰούλιον τοῦ 1857. Διετέλεσε ἐπίσης πρόεδρος τῆς βουλῆς.

Πέθανε τὸ 1865.

Υϊός του ὁ Ἀλέξανδρος Α. Κοντόσταυλος, ὁ ὁποῖος διετέλεσε ὑπουργὸς Δικαιοσύνης, ὑπουργὸς ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν, πρέσβυς καὶ πολλὲς φορὲς βουλευτής. Ὑπῆρξε πρόεδρος τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας.
Ἡ ἐγγονή του τραπεζίτου, θυγάτηρ τοῦ Ἀλεξάνδρου Α. Κοντοσταύλου,  Κοντοσταύλου Ἀγγελικὴ ἦταν Μεγάλη Κυρία ἐπὶ τῶν Τιμῶν τῆς βασιλικῆς αὐλῆς.
Δισεγγονή του ἦταν ἡ Ἑλένη Κοντοσταύλου-Νικολοπούλου.

Ὁ ἴδιος ἄφησε ἐπίσης εὐεργετήματα πολλά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποκατασταθῇ τὸ ὄνομά του πλήρως.
Ἡ ἱστορία τῆς Νήσου Χίου τὸν ἀναφέρει συχνά, καθὼς ἐπίσης καὶ ὁ Γεώργιος Ζολώτας, στὰ περὶ τῆς Χίου γεγονότα. (Ἱστορία τῆς Χίου).

5 Φεβρουαρίου 1828. Οἱ πρῶτοι μας τραπεζίτες.

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ «ἐθνοσωτήρ», ποὺ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἦταν καὶ …«ἀθῷος»,  μὰ καὶ κατὰ πάρα πολὺ πλουσιότερος, εἴπαμε πὼς ἄφησε ἀπογόνους καὶ ἕνας ἐξ αὐτῶν ἦταν ὁ κανακάρης του ποὺ διετέλεσε, ἐκτὸς ἀπὸ βο(υ)λευτὴς καὶ ὑπουργὸς καὶ πρέσβυς, ἐπὶ πλέον καὶ πρόεδρος τῆς ἐν Ἀθήναις Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας. 
Μορφωμένος ἦταν, χρήματα εἶχε, εὐεργεσίες μποροῦσε νὰ κάνῃ, ἀρχαιολάτρης σαφῶς καὶ ἔδειχνε πὼς ἦταν, μὰ κυρίως ἦταν «ἀποκαθαρμένος» καὶ φυσικὰ …φέρελπις «ἐθνοσωτήρ». Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὸ «μῆλο κάτω ἀπὸ τὴν μηλιὰ» δὲν πέφτει πάντα, διότι μπορεῖ νὰ τὸ πάρῃ ὁ …ἄνεμος καὶ νὰ τὸ πάῃ σὲ ἄλλην γειτονιά.
Ἤ μήπως ὄχι;

Πρὸ ἡμερῶν λοιπόν, ἐκεῖ ποὺ ἀναζητοῦσα κάποια ἀρχεῖα γιὰ τὴν ὀθωνικὴ περίοδο, «ἔπεσα» ἐπάνω σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πρακτικὰ (1887) τῆς ἐν Ἀθήναις Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας. Ἀφηρημένη περισσότερο ξεκίνησα νὰ τὰ …σκαλίσω, γιὰ νὰ ἐντοπίσω τὰ βασιλικὰ ὀθωνικὰ εὐεργετήματα, ὅταν οἱ …«εὐεργέτες» της ἐπέρασαν (οὐδόλως) τυχαίως ἀπὸ ἐμπρός μου. Ἐξηκολούθησα νὰ ἀναζητῶ τὶς βασιλικὲς προσφορὲς ὅταν ἔπεσα σὲ ἕνα ἄγνωστό μου ὄνομα καί, πάλι μᾶλλον ἀφηρημένη, ἀνεζήτησα (ἀπὸ συνήθεια) περισσότερες πληροφορίες στὸ διαδίκτυον.
Πρόκειται γιὰ κάποιον Honoré Théodoric d’Albert de Luynes, πού, ἐὰν διαβάσουμε τὰ τοῦ βίου ἀπὸ τὴν βικιπαίδεια (ἐδῶ), θὰ διαπιστώσουμε πὼς ἐπρόκειτο γιὰ ἕναν μανιώδη συλλέκτη ἀρχαιοτήτων καὶ δὴ νομισμάτων. Τὸ μεγαλύτερον τμῆμα τῆς συλλογῆς του
(Cabinet des Médailles) ἐκληροδοτήθη στὸ γαλλικὸ κράτος.

«…his archaeological interests ranged from ancient numismatics and ceramics, the subject of his collections, to recovering the secrets of damscening steel: he received a silver medal for his blades at the Exposition of 1844. He offered a prize of 8000 livres for the first successful process of photolithography while he was assembling at his château de Dampierre one of the finest contemporary natural history collections in France. His collection of ancient coins, medals, engraved stones and Greek vases, he donated to the Cabinet des Médailles. His archaeological interests took him as far as the Dead Sea and to Petra, in May 1864….»

Ὁ ἐν λόγῳ λοιπὸν «εὐεργέτης» μας, ποὺ παραλλήλως ἦταν καὶ μανιώδης συλλέκτης, ἀναφέρεται μὲ καμάρι ἀπὸ τὰ ἐν λόγῳ πρακτικὰ (ἀλλὰ καὶ σὲ ἀρκετὰ ἄλλα). Προφανῶς οὐδόλως σχετίζεται ἡ συλλογὴ τοῦ μανιώδους αὐτοῦ συλλέκτου καὶ μὲ τὴν ἐν Ἀθήναις Ἀρχαιολογικὴ Ἑταιρεία. Προφανῶς…

Προσέξατε ὀνοματάκια; Ὑπογεγραμμισμένα τυχαίως μερικά… Ἐν τελῶς τυχαίως…

Φαντάζομαι πὼς ὁ  Honoré Théodoric d’Albert de Luynes ἐπετύγχανε νὰ συγκεντρώνῃ ἀρχαία ἑλληνικὰ νομίσματα, σφραγιδολίθους καὶ ἀγγεία διότι ἐκεῖ ποὺ περπατοῦσε, στοὺς δρόμους τῆς Γαλλίας, στὰ χωράφια της, ἀλλὰ καὶ κάποιες περιόδους σὲ περιοχὲς τῆς Ἰταλίας, ὅλως …«τυχαίως» ἐσκόνταφτε σὲ ἀρχαιότητες. Ὅλως …«τυχαίως» λέμε. Οὐδόλως ἐπεδόθη σὲ ἀρχαιοκαπηλίες καὶ σὲ ὑφαρπαγὴ ἀρχαιοτήτων, μὲ κάθε μέσον, ἀπὸ τὶς φτωχὲς χῶρες τῆς νοτίου Εὐρώπης.
Ἤ μήπως ὄχι;

Ἐκνευρισμένη ἀπὸ τὶς παραπάνω διαπιστώσεις ἀπεφάσισα νὰ προσπεράσω ὅλες αὐτὲς τὶς …«συμπτώσεις», ἀλλά, λίγο ἀργότερα, πάντα σκαλίζοντας πρακτικά, ἄνοιξα ἕνα ἀκόμη ἀρχεῖον (1911) γιὰ νὰ διαπιστώσω, πὼς ἡ βασιλικὴ οἰκογένεια, ἔχοντας ὡς χωραφάκι της τὴν χώρα μας, ἐδώριζε ἀνασκαφὲς στὸν Γερμανὸ αὐτοκράτορα καί, ἐννοεῖται, τὰ εὐρήματα αὐτῶν. Κι ἐὰν ὄχι ὅλα, σαφῶς ἐκεῖνος θὰ ἐπέλεγε τὶ …ψίχουλα θὰ ἄφηνε πίσω του.
Σὲ γενικὲς γραμμὲς μποροῦμε σήμερα εὔκολα νὰ διαπιστώσουμε πὼς μᾶς ἄφηναν τὶς πέτρες καὶ τὰ γκρεμίδια ἐνᾦ τοὺς ἀρχαιολογικοὺς θησαυροὺς τοὺς κρατοῦσαν γιὰ τὶς ἰδιωτικὲς συλλογές τους καὶ τὰ Μουσεία τους.
Ἐδῶ τὰ σκουπίδια κι ἐκεῖ οἱ θησαυροί. Ἔγκλημα κατὰ ὅλης τῆς Ἀνθρωπότητος ποὺ τὶς διαστάσεις του ὄχι μόνον ἀγνοοῦμε, ἀλλὰ πολὺ φοβᾶμαι πὼς οὐδόλως ἄσχετον εἶναι μὲ τὴν γενικοτέρα τακτικὴ ὑπνώσεως τῶν λαῶν παγκοσμίως, ἐνᾦ ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπαναλαμβάνεται ἀλλὰ καὶ οἱ …βιτρίνες του νὰ ἐμφανίζονται σὲ ἀμέτρητες ἐκδοχές.

Ἐκεῖ ἀκριβῶς λοιπὸν ἦταν ποὺ ἀνεφώνησα πλέον ἐξοργισμένη: «Βρωμιὰ Ῥέεεεεεεεεεεεεεεεε!!! Βρωμιά!!!!».
Κι αὐτὸ διότι συνειδητοποίησα σὲ βάθος τὸν πραγματικὸ ῥόλο καὶ τῆς (κάθε) «ἐν Ἀθήναις Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας»…
Καὶ τῶν χρηματοδοτῶν της τοὺς πραγματικοὺς σκοπούς…
Καὶ τῶν διαφημιστῶν τους ἐπίσης. Βρωμιά, ναί, βρωμιά… Δίχως ἀρχή, μέσον καὶ τέλος…

Καὶ μόνον ποὺ οἱ ἀρχαιότητές μας ἐξακολουθοῦν νὰ παραμένουν σὲ ξένους τόπους, δίχως κάποιος ἐκ τῶν (φερομένων ὡς) ὐπευθύνων νὰ ἀξιώνῃ τὴν ἐπιστροφή τους, συνιστὰ διαρκὲς κατὰ τοῦ Ἔθνους ἔγκλημα.

Ὅταν ἐπὶ πλέον «ξεπλένοντας» κοντοσταύλους, μέσῳ ὅλου τοὺ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, φθάνουν ἀκόμη καὶ στὸ νὰ τοὺς διορίσουν ἔως καὶ ὑπουργούς, ἐνᾦ ἀποδεδειγμένα ἔχουν λεηλατήση ἐκτὸς ἀπὸ φρεγάτες, ἀκόμη καὶ ἀναγκαῖο γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας, ὁπλικὸ ἐξοπλισμό, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς δὲν συζητᾶμε μόνον γιὰ ἀδιστάκτους, ἀλλὰ γιὰ εἰλικρινεῖς ἀνθέλληνες.
Ὅταν μέσῳ τοῦ ἐν Λονδίνῳ κομιτάτου μεριμνοῦσαν γιὰ τὰ «δάνεια τῆς Ἀνεξαρτησίας», ποὺ ἀκόμη «χρωστοῦμε» καταλήγοντας μὲ τὸ …διάφορον στὶς τσέπες τους, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ὅλη αὐτὴ ἠ μηχανὴ δὲν ἔτυχε, ἀλλὰ ἐπέτυχε,
Ὅταν διορίζονται ὑπεύθυνοι ἀνασκαφῶν καὶ προστασίας τῆς πολιτιστικῆς κληρονομίας μας καὶ «δωρίζουν» αὐτὲς τὶς ἀνασκαφὲς σὲ Γερμανοὺς αὐτοκράτορες, σὲ γαλλικὲς κυβερνήσεις καὶ ἀγγλικὲς μασονικὲς στοές, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς τελικῶς κι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα βιτρίνα ἦταν.
Κι ἐὰν δὲν ἦταν βιτρίνα, ἂς μᾶς ἀπαντήσουν (καὶ αὐτοί, μὰ καὶ ὅλος ὀ κρατικὸς μηχανισμός), στὰ αὐτονόητα ἐρωτήματα:

  • Πῶς ἐπέτυχε ὁ (κάθε) Honore νά εὐρεθῆ μέ μίαν ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀρχαιολογικές συλλογές στὴν Γαλλία (ἀλλὰ καὶ παγκοσμίως) στοιχειοθετημένη κυρίως ἀπό ἐλληνικές ἀρχαιότητες; Τοῦ τίς ἐδώριζαν;;  Ἔκαναν …«ἀνταλλαγή» μέ τά «εὐεργετήματά» του; Ἤ κάποιοι, φανερῶς ἢ κρυφῶς, τού τίς πωλοῦσαν;
  • Πῶς ἔγινε καί πλεῖστοι, ἴσως καὶ οἱ περισσότεροι, ἑλληνικοὶ ἀρχαιολογικοὶ θησαυροί νά κατέληγαν καί νά καταλήγουν σέ ἐκτός τῆς Ἑλλάδος ἀρχαιολογικές συλλογές; Ἐξήχθησαν μόνον ἐπί τουρκοκρατίας; Ἤ μήπως ἐξηκολούθησε αὐτή ἡ τακτική τῆς ὑφαρπαγῆς ἰδίως ἐπί «ἐλευθέρου ἑλλαδικοῦ κράτους»;
  • Πῶς γίνεται ἔνας ἀπατεών ὄχι μόνον νά …«ἐξαγνίζεται» ἀλλά νά μᾶς ἐμφανίζεται ἐπί πλέον καί ὡς θεματοφύλαξ τῆς δικῆς μας περιουσίας μά καί προστάτης της;
  • Πῶς γίνεται νά συζητᾶμε γιά δικαιοσύνη στήν χώρα αὐτήν πού οἱ νόμοι προστατεύουν καί ἀθῳώνουν, κυρίως μέσῳ τῆς παραγραφῆς, ἐγκληματίες;
  • Πῶς γίνεται νά πιστεύουμε ἀκόμη στήν δικαιοσύνη, ὅταν ἀποδεδειγμένως ἔνοχοι μετουσιώνονται σέ …προστάτες μας;
  • Πῶς κατέληξαν ὅλοι αὐτοί οἱ μισάνθρωποι καί ἀνθέλληνες νά κρατοῦν τήν τύχη τῶν ζωῶν μας καί τῆς ἱστορίας μας στά χέρια τους;
  • Γιατί ἄν καί ἀμέτρητες καταγγελίες γιά τίς ἀπάτες τους εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητος, ἀλλά καταληκτικῶς, ἀκόμη καὶ μετὰ ἀπὸ ἀποδεδειγμένες -δικαστικῶς- τιμίες τους, ἀλλὰ καὶ καταδίκες τους, οὔδέποτε ἐπλήρωσαν;
  • Γιατί τό ἐλλαδικό κράτος-μόρφωμα μᾶς ἐπέβαλε ὠς …«εὐεργέτες» μας ὅλους αὐτούς πού ἀποδεδειγμένα μᾶς κατέστρεψαν καί μᾶς καταστρέφουν;

Φίλοι μου… Ἔνα μόνον ἀντιλαμβάνομαι πλέον… Ἐπερίσσευσε ἡ βρωμιὰ καὶ πρέπει μὲ κάθε τρόπο καὶ κόστος νὰ καθαρισθῇ.
Μὲ αἷμα μας πληρώνουμε κάθε μικρὴ ἢ μεγάλη ἀναβολὴ ἐφ΄ ὅσον ὅλοι αὐτοὶ ἔχουν δηλητηριάση τὰ πάντα.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Εἴτε λοιπὸν λέγεται δικαστικὸς κλάδος, εἴτε λέγεται ὑπουργεῖον Χί, Ψὶ κι Ὠμέγα, εἴτε λέγεται ὑποψήφιος «ἐθνοσωτὴρ» εἴτε (σὲ γενικὲς καὶ μόνον γραμμές, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων) εὐεργέτης, πάλι μπόχα ἀναδύεται καὶ πάλι στὴν βρωμιὰ καταλήγουμε.
Εἴτε τελικῶς κυττᾶμε ἁπλῶς στὰ σκάνδαλα, ποὺ διαρκῶς ἐπαναλαμβάνονται, εἴτε κυττᾶμε στὸ παρελθόν, εἴτε πίσω ἀπὸ τὶς βιτρίνες, μόνον σὲ βρωμιά, μπόχα, ἀλητεία, ἀνθελληνισμό, χρηματισμὸ καὶ δυσωδία καταλήγουμε.
Κι αὐτὸ δὲν ἀντέχεται πλέον!!!

Τὸ ἐὰν πράγματι κάποιοι ἀρχαιολόγοι καὶ ἐρευνητὲς ἤθελαν ἀληθῶς νὰ ἀναδείξουν, νὰ προστατεύσουν καὶ νὰ ἀναστηλώσουν τὶς ἑλληνικὲς ἀρχαιότητες, οὐδόλως ἀλλάζει κάτι στὶς παραπάνω διαπιστώσεις, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ὁ καθεὶς βγάζει τὰ δικά του συμπεράσματα. Τὸ «ξέπλυμα» ὅμως καὶ μόνον τῶν κοντοσταύλων καὶ τῶν μαυροκορδάτων ἀπαντᾶ σὲ πάρα πάρα πολλὰ ἐρωτήματα. Πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὄσο διανοούμεθα.

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

3 thoughts on “Βρωμιά, βρωμιά, βρωμιά…!!!

  1. Φιλονόη, μοῦ ἐπιτρέπεις μία βραχύτατη γλωσσολογικὴ διάλεξη; (Προεξοφλῶ τὴ θετική σου ἀπάντηση καὶ συνεχίζω:) Ἡ λέξη “βρῶμα”, οὐδέτερου γένους, σημαίνει κυριολεκτικῶς “φαγητό”. Ἐπειδὴ ὅμως -στὶς κηδεῖες νομίζω- ἀκούγεται στὴν ἐκκλησία ἡ φράση ἡ σχετικὴ μὲ τὸ πτῶμα τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὸν τάφο: “βρῶμα σκωλήκων καὶ δυσωδία”, κατέληξε τὸ “βρῶμα” νὰ γίνη συνώνυμο τῆς λέξης “δυσωδία” καὶ ἀπὸ οὐδέτερο νὰ γίνη θηλυκό, ἡ “βρώμα”.

Leave a Reply to Δημήτρης ΜιχαλόπουλοςCancel reply