Ὁ Τάκης Μόσχος εἶναι ἠθοποιὸς καί, μάλιστα, βάσει τῶν γενικῶν παραδοχῶν, καλὸς ἠθοποιός. Προσωπικῶς ἀρκετὲς φορὲς ἔτυχε νὰ τὸν παρακολουθήσω, ἀλλὰ ἔως ἐκεῖ. Διότι ὁ (κάθε) Μόσχος ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι γιὰ ἐμέναν ὅ,τι εἶναι ὁ κάθε Μῆτσος, ἡ κάθε Μαρία καὶ τὸ κάθε ἀνθρώπινο ὄν (κι ὄχι μόνον) σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη καὶ οὐδὲν περισσότερο. Στὴν πραγματικότητα γιὰ ἐμέναν ὁ κάθε μόσχος εἶναι ἕνα ἔμβιο ὄν, ποὺ ἀληθῶς -κι ὄχι ψευδῶς ἢ βάσει ἐλεημοσύνης- δικαιοῦται -ἤ ὄχι- νὰ ἐπιβιώνῃ, ἐπεὶ δὴ τὸ κερδίζει κάθε στιγμή. Οὐδέποτε ἐπεὶ δὴ τοῦ …ἔτυχε. 

«Ο Τάκης σε λίγες ημέρες βγαίνει από τον «Ευαγγελισμό» και θα χρειαστεί να βρεθεί σε κέντρο αποκαταστάσεως… και όταν με το καλό τα καταφέρει, θέλει να επιστρέψει στην αγαπημένη του Σκόπελο. Όλα αυτά εύκολα διαβάζονται, αλλά δύσκολα γίνονται, αφού όπως είναι γνωστό ο Τάκης δεν έχει οικονομικούς πόρους και χρειάζονται χρήματα… Χρήματα και ένα σπίτι για να μείνει στην Σκόπελο. Όσοι φίλοι γνώρισαν τον Τάκη, οι θεατρόφιλοι που χειροκρότησαν την προσπάθειά του στον ΟΡΦΕΑ, αλλά και στην Σκιάθο και την Αλόννησο, όπου παίχθηκαν έργα με την ΕΘΟΣ και θέλουν να βοηθήσουν μπορούν να καταθέσουν οποιοδήποτε ποσό στον προσωπικό λογαριασμό του Τάκη, στην Τράπεζα Πειραιώς:

GR36 0172 1530 0051 5304 6514 954

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΟΣΧΟΣ

Δεκτή και οποιαδήποτε άλλη προσφορά για κατοικία κλπ.

Για περισσότερες πληροφορίες:

ΜΠΑΛΑΜΠΑΝΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ 6973 056 900

ΠΑΤΣΗ ΜΑΓΔΑ 6982 734 750».

πηγὴ

Ὁ Τάκης Μόσχος, ὅπως κι ὁ κάθε Τάκης Μόσχος τοῦ κόσμου μας, εἶναι ἔνας ἐπαγγελματίας καλὸς ἢ κακός, ποὺ ἐπέτυχε ἢ ἀπέτυχε λόγῳ τῶν ἐπιλογῶν του καὶ τῶν συγκυριῶν. Καλεῖται δέ, ὅπως ὅλοι μας φυσικά, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς του νὰ ἀποδείξῃ (στὸν ἑαυτόν του πρωτίστως) πὼς ναί, τοῦ ἀξίζει νὰ διαβιῇ ἐπὶ τοῦ πλανήτου. Κι αὐτό, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ἐνοχλῇ, δὲν εἶναι δικαίωμα ἀλλὰ ὑποχρέωσις ὄλων μας. Ὅσοι δὲ παραιτοῦνται τῆς ὑποχρεώσεώς τους, αὐτομάτως περνοῦν στὴν σφαίρα τοῦ σαπροφυτισμοῦ. Μὰ ἔνας πλανήτης ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἡ Ὕβρις ἐκφράζεται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν σαπροφύτων, θὰ λέγαμε πὼς εἶναι ἔνας πλανήτης νεκρός. Ὅμως οὐδόλως νεκρὸς εἶναι ὁ πλανήτης μας. Συνεπῶς γιὰ νὰ δικαιοῦται κάποιος τὴν ἐπιβίωσίν του ἐπ΄ αὐτοῦ τοῦ πλανήτου, κάθε στιγμὴ πρέπει καὶ νὰ κατακτᾷ τὰ αὐτονόητα.

Αὐτὸ εἶναι μία πραγματικότης ποὺ ἐὰν τὴν ἀποδεκτοῦμε, τότε ὁ κάθε Μόσχος παραμένει στὴν ἀκριβὴ ἐκείνην θέσιν ποὺ πρέπει νὰ στέκεται, δίχως νὰ καταλαμβάνῃ χώρους ποὺ δὲν τοῦ ἀνήκουν. Οὔτε δῆλα δὴ στὶς πλάτες μας οὔτε στὶς πλάτες ἄλλων θὰ μποροῦσε νὰ σταθῇ ὁ κάθε Μόσχος, ὅπως φυσικὰ (πάντα θεωρητικῶς) δὲν ἐπιτρέπεται νὰ στέκεται στὶς πλάτες ἄλλων ὁ κάθε Μῆτσος, ἡ κάθε Μαρία καὶ γενικῶς τὸ κάθε ἄλλο ἀνθρώπινο ὂν (κι ὄχι μόνον!!!). Τὰ ὁποιαδήποτε «μπαστουνάκια», ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦσαν κι αὐτὰ ποὺ ἀπεδεικνύοντο ὡς οἱ λανθάνουσες ἐπιλογές, κατὰ τὸ λαϊκὸν «ὄποιος δὲν ἔχει νύχια νὰ ξυσθῇ»…

Ὁ κάθε Μόσχος λοιπόν, ὡς ἐπαγγελματίας, ποὺ ἀπέτυχε ἢ ἐπέτυχε, σήμερα βάλλεται ἐκ τῶν γενικῶν δυσκολιῶν ποὺ ὅλοι μας βαλλόμεθα. Ἧτοι ὁ κάθε Μόσχος ἔπεσε, ὅπως κι ἐμεῖς, θύμα τῆς (ἂς ποῦμε) κρίσεως (ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα θῦμα τῆς ἐπιθέσεως ποὺ δέχεται ἀνοικτὰ καὶ ἀπροκάλυπτα ἡ χώρα. Κι ὡς γνωστὸν αὐτὴ ἡ ἐπίθεσις δὲν εἶναι οἰκονομική. Τὰ οἰκονομικὰ εἶναι τὸ  προκάλυμμα τῆς πραγματικῆς καὶ βαθυτέρας ἐπιθέσεως.). Ὅμως ἀντιμετωπίζοντας, ὁ καθεὶς μὲ τὶς δικές του δυνάμεις, τὰ (ἐκ πρώτης ὄψεως) οἰκονομικὰ κτυπήματα, ἔχει σαφεῖς πιθανότητες ἐπιτυχίας στὸ νὰ ἐξέλθῃ τῆς «κρίσεως» ζωντανός. Ὅστις βασίζεται σὲ ἐλεημοσύνες καὶ σὲ βοήθειες καὶ σὲ στηρίξεις, εἶναι βέβαιον πὼς θὰ ἀποτελέσῃ ἔνα ἀπὸ τὰ πρώτα …«ἀθώα θύματα» τῆς τελικῆς ἐπιθέσεως, ἰδιαιτέρως δὲ ἐὰν ἐπὶ πλέον πάσχῃ καὶ σὲ ζητήματα ὑγείας.

Ὁ κάθε Μόσχος λοιπὸν «ἔπαιξε κι ἔχασε». Ὅπως ἀκριβῶς «ἔπαιξαν κι ἔχασαν» ἀμέτρητοι συμπολῖτες μας, ποὺ εἴτε κατέληξαν αὐτόχειρες, εἴτε πεινασμένοι κι ἄστεγοι ἐπαίτες, εἴτε ἐπιδοματοῦχοι ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ ἐπιβιώσουν. Καί, ἔως ἕναν βαθμό, ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, σπεύδουμε κατὰ περίπτωσιν νὰ βοηθήσουμε, ὄταν κι ἐφ΄ ὅσον μποροῦμε, ὅταν κάποιος κινδυνεύῃ. (Καὶ πολὺ καλῶς κάνουμε, ἀλλά…)
Ἁπλῶς ἐπεὶ δὴ οἱ «Μόσχοι» τοῦ κόσμου μας εἶναι ἀμέτρητοι, μὰ κυρίως …«ἀνώνυμοι» ὅλα αὐτὰ δὲν δημοσιεύονται καὶ δὲν τυγχάνουν τόσης προπαγάνδας. Οἱ …«ἀνώνυμοι» «Μόσχοι» εἶναι πολλοὶ περισσότεροι, πάσχουν πολλὰ παραπάνω καὶ οὐδὲ μίαν ἐλπίδα ἔχουν νὰ τύχουν τέτοιας προσοχῆς καὶ φροντίδος. Βλέπετε τὸ ἐπίπεδον τῆς «ἐπωνυμίας» χαρακτηρίζει καὶ τὸ ἐπίπεδον τῆς φιλεζπλαχνίας μας, τοῦ «ἀνθρωπιζμοῦ» μας μὰ καὶ τελικῶς τῆς βοηθείας ποὺ θὰ λάβη κάποιος, ἐὰν κι ἐφ΄ ὄσον ἀπαιτηθῇ, δίχως ὅμως ἀπαραιτήτως νὰ μᾶς «ἀδειοδοτῇ» στὸ νὰ «ἐπιλέξουμε» τὸ ποιὸς εἶναι περισσότερο ἀναγκαῖος γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ.
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… Ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὑπάρχουν «γνωστοὶ μόσχοι» στὸν κόσμο μας, ἀγνοοῦμε (ἢ κάνουμε πὼς ἀγνοοῦμε), περισσότερο σημαντικοὺς καὶ σπουδαίους καὶ ἀναγκαίους «μόσχους» τοῦ κόσμου μας.

Ἐν τούτοις, ὅλοι αὐτοὶ οἱ «ἀνώνυμοι» συμπολῖτες μας, ποὺ σὲ κάθε γωνιὰ τῶν πόλεών μας στήνουν τὰ …τσαντίρια τους, ἐὰν δὲν ἔχουν πρὸ πολλοῦ παραιτηθῆ, σὲ οὐδὲν σημεῖον διαφέρουν ἀπὸ τὸν κάθε Μόσχο. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα…  Ἡ «ἀνωνυμία» ποὺ διακρίνει τοὺς πολλοὺς δὲν τοὺς κάνει διαφορετικοὺς ἀπὸ τοὺς (φερομένους ὡς) «ἐπωνύμους», ἐφ΄ ὄσον ὅλοι μας ἕνα ὄνομα καὶ ἕνα ἐπίθετον τὸ διαθέτουμε. Ἀφῆστε ποὺ τελικῶς μέσα σὲ αὐτούς, τοὺς ἑκατοντάδες (ἢ καὶ χιλιάδες) «Μόσχους» τοῦ  κόσμου μας πολὺ πιθανὸν νὰ κρύβονται σημαντικότερα καὶ χρησιμότερα καὶ ἀναγκαιότερα γιὰ τὶς κοινωνίες μας πρόσωπα. Αὐτὸ ὅμως δὲν θὰ τὸ μάθουμε, διότι δὲν θὰ δημοσιευθοῦν ἀνάλογες ἐκκλήσεις γιὰ τὸν κάθε ἄλλον ποὺ δεινοπαθεῖ. Βλέπετε αὐτῆς τῆς εἰδικῆς ἀντιμετωπίσεως καὶ «προστασίας» δὲν τυγχάνουν οἱ «ἀνώνυμοι».

Καί, φυσικά, ὡς γνωστόν, οὔτε πρόκειται τελικῶς ὅλοι οἱ «Μόσχοι» τοῦ κόσμου μας νὰ ἐπιβιώσουν, ἐφ΄ ὅσον, ἐπίσης ὡς γνωστόν, ὁ πλανήτης μας εἶναι ἔνας πλανήτης ἀκράτου βίας καὶ δικαίωμα ἐπιβιώσεως ἔχουν μόνον ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ πολεμήσουν, κάθε στιγμή, γιὰ νὰ ὑπαρασπίζονται αὐτὸ τὸ δικαίωμα.

Τὶς πρὸ ἄλλες λοιπὸν τὸν εἶδα νὰ κατεβαίνῃ μίαν ἀπότομη κι ἐπικίνδυνη σκάλα κι ἔτρεξα νὰ τὸν βοηθήσω.  «Φύγε, φύγε. Ἄσε με!!!! Πρέπει νὰ κατεβῶ μόνος μου!», μοῦ φώναξε.
Σχεδὸν ἀπελπισμένος. Δὲν ἦταν μόνον ἡ ὑπερηφάνια του. Ἦταν περισσότερο ἡ φωνὴ μέσα του ποὺ τὸν διέταζε νὰ ἐπιβιώσῃ αὐτάρκης, δίχως νὰ σέρνεται. Ἦταν ἡ ἴδια ἡ ἀνάγκη διαβιώσεως, ἡ ζωή, ποὺ τόσο εὔκολα τόσοι καὶ τόσοι πλέον ἐγκαταλείπουν. Καὶ ἦταν ἀπόλυτος ὁ κυρ-Ἀποστόλης. «Φύγε γιὰ νὰ κατεβῶ μόνος μου. ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ!!!»

«Ἄφησέ με… Πρέπει νὰ κατεβῶ μόνος μου!»

Αὐτὸ ὅμως τελικῶς ποὺ κάνει (ἢ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κάνῃ) τὴν διαφορά, σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, δὲν εἶναι τὸ πόσο γνωστὸς εἶναι κάποιος, ἀλλὰ τὸ ἐὰν οἱ πράξεις του, οἱ τοποθετήσεις του καὶ οἱ ἐπιλογές του ὑπηρετοῦσαν, ἤ ὄχι, κάτι. Κι αὐτὸ τὸ «κάτι» λανθασμένως πιστεύουμε πὼς εἶναι τὸ ὑπάρχον σαπροφυτικὸ καθεστώς. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἐὰν αὐτὸ τὸ «κάτι» ἔπαυσε νὰ εἶναι τὸ κοινὸ καλό, τότε, ὅσο κι ἐὰν μᾶς τρομάζῃ, οἱ κάθε λογῆς μόσχοι τοῦ κόσμου μας ἁπλῶς λαμβάνουν μικρὲς (τεχνητὲς) «ἀναπνοές», πιστώσεις χρόνου θὰ λέγαμε, λίγης ἀκόμη παραμονῆς τους ἐπὶ τοῦ πλανήτου καὶ οὐδέποτε «ἐν λευκῷ ἀδειοδοτήσεις» ἐξακολουθήσεως αὐτοῦ ποὺ πρεσβεύουν.

Στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ μᾶς χαρακτηρίζει, ὅλους, ἀδιακρίτως, εἶναι τὸ ἐὰν δικαιούμεθα ἢ ὄχι δικαίωμα ζωῆς ἐπὶ τοῦ  πλανήτου, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐρμηνειῶν, τῶν διαπλοκῶν καὶ τῶν -ἀκόμη ὑπαρχουσῶν- ἀλληλοεξυπηρετήσεων. Κι αὐτό, τὸ δικαίωμα, κακῶς τὸ θεωροῦμε ἀδιαπραγμάτευτον, μόνον καὶ μόνον διότι …ἔτυχε νὰ γεννηθοῦμε. Τὸ δικαίωμα κατοχυρώνεται μόνον γιὰ τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ τοὺς πολεμιστὲς τοῦ δικαιώματος-χρέους στὴν ζωή, ἀλλὰ οὐδέποτε γιὰ τὰ σαπρόφυτα. Κι αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἐγώ, ἀλλὰ τὸ ἀποδεικνύει, μὲ τὶς πράξεις του, μὲ τὶς ἐπιλογές του καὶ μὲ τοὺς καθημερινούς του ἀγῶνες ὁ κάθε «κυρ-Ἀπόστολος» τοῦ κόσμου μας, ποὺ κάθε στιγμὴ πολεμᾶ (κυριολεκτικῶς) γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ καὶ νὰ παραμείνῃ ὄρθιος. Κι ἐὰν δὲν μάθουμε, ἐπὶ τέλους, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ λειτουργοῦμε καθημερινῶς ὡς Ἀπόστολοι, τότε, λυπᾶμαι, συντόμως καὶ ἀπροειδοποιήτως ὁ πλανήτης, «ἀνακουφισμένος», θὰ ἀπαλλαγῆ (ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως) ἀπὸ τὸν σαπροφυτισμό μας.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Μέ ἐνοχλοῦν οἱ «μόσχοι» τοῦ κόσμου μας, ἰδίως ἐάν πολλῶν ἐπιπέδων ἀτυχίες τούς κτυπήσουν; Ὄχι, εἶναι κι αὐτοὶ ἀναγκαῖοι γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ διακρίνουμε τὸ ἀσήμαντο ἀπὸ τὸ σημαντικό. Ὅπως ἐπίσης εἶναι ἀναγκαῖον τὸ νὰ παραμένουμε (μὲ κεφαλαῖον) Ἄνθρωποι κάθε μας στιγμή.
Οὐδόλως ὅμως νὰ μετατρεπόμεθα σὲ μέσα ἰσχυροποιήσεως τοῦ σαπροφυτισμοῦ. Τὸ νὰ ἔχῃ κάποιος μία ἀτυχία ἢ μίαν κακὴ στιγμὴ (ἢ πολλὲς ἀτυχίες, ἐὰν θέλετε), εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε ὡς κοινωνία νὰ ἀντιμετωπίσουμε, ἀρκεῖ μόνον νὰ μὴν καταλήγουμε στὸ νὰ μετατρέπουμε τὸν ἀτυχήσαντα σὲ «πασσᾶ» κι ἐμᾶς σὲ κορόιδα.
Ποιό εἶναι τό σημεῖον τοῦ διαχωρισμοῦ; Ἡ στάσις ζωῆς τοῦ κυρ-Ἀποστόλη. Ἐὰν ἀκόμη καὶ ὑπὸ τὶς πλέον ἀτυχεῖς συγκυρίες δὲν μᾶς προκύπτῃ, κάθε στιγμή, ἔνας «πολεμιστὴς» Ἀπόστολος, ἀλλὰ ἐπαυξάνεται τὸ βόλεμα, τότε ἀφήνουμε τοὺς «μόσχους» τοῦ κόσμου μας στὴν τύχη τους.
Ἄλλως τέ, ὠς γνωστόν, ἐὰν πράγματι θέλουμε νὰ βοηθήσουμε κάποιον, δὲν τοῦ προσφέρουμε καθημερινῶς τὸ …ψαράκι του, παρὰ τὸν μαθαίνουμε νὰ ψαρεύῃ μόνος του.

Ἀποτελέσματα αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ εἴδους σαπροφυτικῆς διαβιώσεως εἶναι ὅλες οἱ «ἐπώνυμες» προσωπικότητες ποὺ σιτίζονται εἰς βάρος μας καί, ἐνίοτε, μᾶς κουνοῦν καὶ τὸ δάκτυλο. Κι ἔτσι βλέπουμε κάποιαν, ὁποιανδήποτε (μὴν στέκεστε στὸ ὄνομα) «μυρσίνη λοΐζου» ποὺ τῆς ἔτυχε νὰ ἔχῃ πατέρα δημιουργό, νὰ διαβιῇ πατῶντας ἐπάνω στὰ δημιουργήματα τοῦ πατρός της καὶ ποὺ σήμερα, ὡς ἀπόλυτο δείγμα αὐτῆς τῆς παρανοίας, ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς …«ἀποσώσῃ» μέσα ἀπὸ τὴν εὐρωβουλευτική της ὑποψηφιότητα.

εἰκόνα ἀπὸ «ἰδιῶτες»

“Απέτυχα παταγωδώς σε ό,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, φταίει ο πατέρας μου που διείδε την ανικανότητά μου και με εξασφάλισε, παρακαλώ ψηφίστε με για Ευρωβουλευτή” pic.twitter.com/JN0DTjHfXj

— ₯ AlexV (@amenalien) 13 Μαρτίου 2019

#Ευρωεκλογές Για όσους βαριούνται να διαβάσουν ολόκληρο το βιογραφικό και την σχετική ευχαριστήρια δήλωση αποδοχής της υποψήφιας Ευρωβουλευτή με τους #syriza_xeftiles Μυρσίνης Λοΐζου με το ανενεργό (πλέον) προφίλ @mirsiniloizou , ορίστε μια συνοπτική εκδοχή λόγων και σκέψεων: pic.twitter.com/QPctoDVoHB

— Genie (@Genie58893911) 13 Μαρτίου 2019

Παλιά παρακολουθούσα τον λογαριασμό της κόρης του Λοίζου. Έβριζε τους πάντες χυδαία, με απόγνωση και μίσος, μαζί και την μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είχε πλάκα πλέον, την έκοψα φοβούμενος ότι θα καταλήξει σε αυτοκτονία ή ψυχιατρείο. Τελικά κατέληξε σε ευρωψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ

— Ο Αξιολογητής (@100_axiologisi) 12 Μαρτίου 2019

Στὴν σφαίρα τοῦ παραλόγου κόσμου τῆς σημερινῆς κομμουνιστικοποιημένης Ἡνωμένης Εὐρώπης μας, ὅπου οἱ (πραγματικοὶ) δημιουργοὶ ἀληθῶν, χρησίμων καὶ ἀναγκαίων ἔργων ἐξαφανίζονται, ἐνᾦ προωθῶνται καὶ προβάλλονται οἱ κάθε λογῆς, τύπου κι ἐπιπέδου καραγκιόζηδες, δὲν νοεῖται ἀληθὴς ἀριστεία.

Διότι τὸ δικαίωμα στὴν τεμπελιὰ εἶναι ἱερόν!!!

Διατὶ ἡ ἀργία ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένῃ μήτηρ πάσης κακίας…

Πρόσωπα λοιπὸν μὲ γνωστὸ «ὀνοματεπώνυμο» ἰσχυρίζονται πὼς δικαιοῦνται ἰδιαιτέρας μεταχειρίσεως. Καὶ σαφῶς θὰ συμφωνήσω μαζύ τους, ἀλλὰ ὄχι ὡς πρὸς τὸ εἶδος τῆς μεταχειρίσεως.

Γιατί λοιπόν πρέπει νά ταΐζουμε «μόσχους»;  Διότι πρέπει νὰ τοὺς δοθῇ μία ἀκόμη εὐκαιρία γιὰ νὰ ἀποδείξουν πὼς πράγματι εἶναι χρήσιμοι. Ἐὰν ὅμως δὲν τὴν ἐκμεταλλευθοῦν σωστά, τότε ἁπλῶς τοὺς ἀφήνουμε νὰ ἀπολαύσουν τὶς ἐπιλογὲς τῆς παραιτήσεώς τους.