Ὑπάρχει ἕνα βιβλίου τοῦ Allen Frances (ψυχιάτρου – M.D.), καθηγητοῦ καὶ τέως Προέδρου στὸ τμῆμα Ψυχιατρικῆς καὶ Ἐπιστημῶν τῆς Συμπεριφορᾶς, στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεμιστημίου Ντιοῦκ, στὸ Ντούραμ τῆς Βορείου Καρολίνας τῶν Η.Π.Α., μὲ τίτλο «Ἡ διάσωσις τοῦ φυσιολογικοῦ», (ἐκδόσεις «Τραυλός», Ἀθῆναι 2013). Ὁ Ἄλλεν Φρᾶνς διετέλεσε ἐπίσης πρόεδρος τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἐπιτροπῆς ποὺ συνέγραψε τὸ DSM-3, τὴν ἀναθεώρισίν του καὶ τὸ DSM-4, τὰ ὁποία, ἐν ὀλίγοις, εἶναι ὁ «βασικὸς ὁδηγὸς τοῦ ψυχιάτρου» ἢ ἄλλως ἡ «βίβλος τῶν ψυχιάτρων» στὶς Η.Π.Α..

Ὁ Φρᾶνς ἀντετάχθη στὸ ἐπικείμενον DSM-5, ἀρθρογραφεῖ κατὰ αὐτοῦ καὶ συμμετέχει σὲ ἀγῶνες, μὲ ὁμιλίες καὶ  ἄρθρα, ἐνημερώνοντας τὸ πλατὺ κοινὸ γιὰ τοὺς κινδύνους ποὺ ἐλλοχεύουν, ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ DSM-5, τὸ ὁποῖον εἶναι μία ἀκραία, κατὰ κάποιον τρόπο, ἀντιμετώπισις τοῦ μέσου ἀνθρώπου στὶς Η.Π.Α., ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλον τὸν κόσμο, ἐφ’ ὅσον ὅλα στὸν πλανήτη μας συμβαίνουν «ὅπως Ἀμερική». Ἐπὶ τῆς οὐσίας ὁ Φρᾶνς ἀντιτίθεται, ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς, σὲ μίαν ἐπερχομένη κοινωνία τῆς δικτατορίας τῶν ψυχιάτρων.

Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου τοῦ Φρᾶνς νομίζω πὼς λέει πολλά. Βέβαια, γιὰ νὰ ὁρισθῇ τὸ «φυσιολογικόν», ἐὰν εἶναι δυνατόν, καλὸ θὰ ἦταν νὰ ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν κοινωνικά, τοπικά, πολιτικὰ καὶ χρονικὰ (ἐποχὴ) κριτήρια, ἀλλὰ καὶ πάλι εἶναι ἰδιαιτέρως ἀσαφές, ἰδίως στὶς ἡμέρες μας. Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία, κατὰ τὸν Φρᾶνς εἶναι νὰ ἀναγνωρισθῇ στὴν ἀνθρωπότητα τὸ δικαίωμα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ καὶ τῆς αὐτοδιαθέσεως, δίχως τὶς ἐπεμβάσεις τῶν ψυχιάτρων, ποὺ τείνουν νὰ λειτουργήσουν (κι αὐτοὶ) μὲ πρωτόκολλα τέτοια, ποὺ νὰ μποροῦν κάθε στιγμὴ νὰ ἐπεμβαίνουν καὶ νὰ καταστρέφουν τὶς ζωὲς ἀνθρώπων. 

Ἂν καὶ τὸ DSM-5 τὴν περίοδο ποὺ ἔγραφε τὸ βιβλίο του ὁ Φρᾶνς ἦταν στὸ ἐπίπεδο τῆς προετοιμασίας του, ἐν τούτοις ὁ Φρᾶνς κατενόησε τὸν μηχανισμὸ ποὺ ἐγείρει καὶ μὲ ἄφθονα ἐπιχειρήματα, τεκμηριώνει τὴν ἀναγκαιότητα ἀνακοπῆς καὶ ἀκυρώσεως αὐτῆς τῆς νέας «ψυχιατρικῆς βίβλου». 

Τὸ βιβλίον «Ἡ διάσωσις τοῦ φυσιολογικοῦ», τοῦ Allen Frances [(ψυχιάτρου – M.D.), ἐκδόσεις «Τραυλός», Ἀθῆναι 2013], εἶναι κι αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖον «δανείζομαι», χάριν τοῦ γραπτοῦ μου λόγου, τὸν τίτλο. Ἂν κι ὁ Allen Frances  προσπαθεῖ νὰ ἐπανατοποθετήσῃ σὲ σαφεῖς βάσεις τὰ «ὅρια τοῦ φυσιολογικοῦ», στὴν πραγματικότητα ἀγωνίζεται νὰ σταματήσῃ ὅλην αὐτὴν τὴν ὑπέρ-ἐξουσία κάποιων, ποὺ διαφαίνεται πὼς δομεῖται, μέσα ἀπὸ δαιδαλώδεις κρατικὲς καὶ ἰατρικὲς δομές, εἰς βάρος τῆς ἀνθρωπότητος. Μέσα ἀπὸ τὶς θέσεις του ὡς ψυχιάτρου ἀφ’ ἑνός, ἀλλὰ καὶ μέσα ἀπὸ τὸ βλέμμα ἐνὸς ἀνθρώπου ποὺ ὑπηρέτησε πιστὰ καὶ σιωπηλά, γιὰ ὄλην του τὴν ζωή, τὸν μηχανισμὸ αὐτόν, ποὺ σταδιακῶς ἔφθασε στὸ νὰ διεκδικῇ ὑπέρ-ἐξουσίες κατὰ τῆς ἐλευθέρας ἐκφράσεως καὶ ὑπὲρ τοῦ περιορισμοῦ τῆς διαφορετικότητος, ἔως κάποιαν στιγμὴ δίχως ἀντιῤῤήσεις, σήμερα ἀγωνίζεται, μὲ ἐλαχίστους συναδέλφους του, νὰ ἐπαναφέρῃ κάποιες ἀπὸ τὶς ἀναγκαῖες ἰσοῤῤοπίες. Κι ἐπεὶ δὴ πάντα «ὅπως Ἀμερική» μᾶς συνέβησαν ὅλα, καλὸ εἶναι νὰ μελετήσουμε, ὅσο μποροῦμε, αὐτὴν τὴν νέα -ὑπόγειο διαδρομὴ – μίας σαφοῦς καὶ διαρκῶς διογκουμένης ὑπέρ-ἐξουσίας τῶν ἑκάστοτε πολιτειῶν, ποὺ σκοπό της ἔχει πλέον, μέσα ἀπὸ ἄλλες δομές, νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ ἀκριβῶς ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν πρὸ χιλιάδων ἐτῶν: στὴν ἀπόλυτον μαζανθρωποίησιν.

Δὲν γίνεται νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἐὰν δὲν ἀναγνωρίσουμε τοὺς δυνάστες μας…

Γιατί ἐπανέρχομαι στό θέμα; Διότι πλέον, ἀτύπως, στὴν χώρα μας ἐφαρμόζεται τὸ DSM-5, ἂν κι ἐπισήμως οὐδόλως κάτι τέτοιο νομιμοποιεῖται ἢ θεσμοθετεῖται. Ἢδη εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ σπεύδουν νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς τακτικὲς τοῦ «ὅπως Ἀμερικὴ» καὶ στὴν μνημονιακὴ Ψωροκώσταινα, μὲ ἀποτέλεσμα σήμερα οἰκογένειες ὁλόκληρες νὰ βάλονται, μόνον καὶ μόνον διότι κάποιοι δὲν ἀρέσκονται στὶς θέσεις τους. Βέβαια ὅλο αὐτὸ συμβαίνει ἀτύπως καὶ ὑπογείως, μὲ ἐκβιασμοὺς καὶ τραμπουκισμοὺς καὶ ἐκφοβισμούς, ἀλλὰ συμβαίνει.

Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἀκριβῶς διότι οἱ ἀκούσιες νοσηλείες λαμβάνουν ὑπερβολικὰ μεγάλες διαστάσεις, ἔχει πρὸ πολλοῦ συγκροτηθῆ, ἀπὸ ψυχιάτρους, δικηγόρους, δημοσιογράφους καὶ ἀκτιβιστὲς τὸ «δίκτυον Ψ», ποὺ ἀντιμάχεται καὶ ἀντιτίθεται μὲ ἐπιχειρήματα κατὰ αὐτῆς τῆς νέας τακτικῆς τῶν κρατούντων.

πηγὴ

Δυστυχῶς ὅμως, ἀκόμη, ἡ δρᾶσις αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι εὐρέως γνωστὴ καὶ ἀπαιτεῖται νὰ γίνῃ, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσουμε, σὲ κάποια ἐπίπεδα τοὐλάχιστον, νὰ διασώσουμε μέρος τοῦ «φυσιολογικοῦ», ποὺ ἀφορᾶ στὶς δικές μας κοινωνίες.

Γιὰ τὴν ὥρα λοιπὸν θὰ ἔλεγα νὰ ἐρευνήσετε μόνοι σας τὸ ἐὰν ὑπάρχουν ὑποθέσεις συνανθρώπων μας, ἐδῶ, στὴν χώρα μας, ποὺ ἔχουν ὑποστῆ τὸ μένος τοῦ ψυχιατρικοῦ κατεστημένου, ὄχι διότι ἦσαν ἀνισόῤῥοποι, ἀλλὰ διότι κάποια ἐπιλογή τους ἢ κάποια πρᾶξις τους ἐνοχλοῦσε τὸ κατεστημένο. Δουλειά μας, ἐπὶ τοῦ παρόντος, εἶναι τὸ νὰ ὑπερασπισθοῦμε, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὶς ἐπιλογὲς ὅλων, ἀκόμη κι ἐὰν στὰ σημεῖα διαφωνοῦμε μερικῶς, διότι ἐὰν κι ἐδῶ σιωπήσουμε, οὐδεὶς ἐγγυᾶται πὼς τὴν ἐπαύριον δὲν θὰ κτυπήση τὴν δική μας πόρτα ἡ παράνοια τῆς νέας δικτατορικῆς αὐτῆς τακτικῆς.

Φιλονόη

Πληροφορίες γιὰ τὸν Φρᾶνς ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ βιβλίο καὶ τὸ ἐξώφυλλό του. Ἡ περιγραφὴ τοῦ βιβλίου, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Τραυλὸς» καὶ ἡ εἰκόνα ἀπὸ ἐδῶ.