Ὑπάρχει μία κραυγαλέα περίπτωσις στὰ δικαστικὰ δεδομένα, ποὺ ἂν καὶ ὁ ἀδικούμενος δικαστικῶς ἐδικαιώθη, ἐν τούτοις οὐδέποτε ἐφηρμόσθησαν οἱ δικαστικὲς ἀποφάσεις. Πρόκειται γιὰ τὸν καθηγητὴ Ἱστορίας Δημήτριο Μιχαλόπουλο, ποὺ ἐπὶ πλέον μὲ τιμᾶ μὲ τὴν προσωπική του φιλία, ἐδῶ καὶ χρόνια.

Το 1988 προκηρύχθηκε θέση αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με γνωστικό αντικείμενο την «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος». Υποψήφιοι για τη  θέση αυτή ήταν οι Δημήτρης Μιχαλόπουλος, επίκουρος καθηγητής τότε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ο Αντώνης Λιάκος, επίσης επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τη θέση  κατέλαβε ο Αντώνης Λιάκος, αντί για τον Δημήτρη Μιχαλόπουλο. Η εκλογή  έγινε παράνομα, δηλαδή βάσει εισηγητικής εκθέσεως που είχε συνταχθεί από διμελή επιτροπή  και όχι τριμελή, όπως ρητά ορίζει ο Νόμος.

Ο Δ. Μιχαλόπουλος προσέφυγε στην Δικαιοσύνη, όπως ήταν εύλογο. Η εκδίκαση της υποθέσεως και η έκδοση της σχετικής  αποφάσεως καθυστερούσε  αρκετά. Στο μεταξύ, λόγω της καθυστερήσεως, αυτής ο Α. Λιάκος είχε ήδη προαχθεί  στην βαθμίδα του καθηγητή. Τελικά όμως ο Δ. Μιχαλόπουλος, έστω και αργά, δικαιώθηκε με την με αριθ. 3138/1996 απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας.  Η απόφαση αυτή, μεταξύ των άλλων, τόνιζε ότι «η εκλογή του [κ. Α. Λιάκου] σε θέση της βαθμίδας του καθηγητή είναι συνέπεια της κρίσεως και εξελίξεώς του στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή και συνεπώς έχει ως προϋπόθεση το νόμιμο διορισμό του στην τελευταία αυτή θέση». Αυτό άλλωστε πιστοποιείται και από την παρ. 5 του άρθρου 14 του Νόμου 1268/1982 και την παρ. 1 του άρθρου 7 του Νόμου 2083/1992. Κατά συνέπεια, το Συμβούλιο της Επικρατείας ζητούσε την ακύρωση της εκλογής του Α.Λιάκου, λόγω του παρανόμου της διαδικασίας με την οποία είχε εκλεγεί αναπληρωτής καθηγητής. Το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών λοιπόν όφειλε να εφαρμόσει αυτήν την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Έχει, μάλιστα, σημασία το ότι ο τότε Πρόεδρος αυτού του Τμήματος, για να είναι τελείως κατοχυρωμένος, απηύθυνε (μετά την έκδοση της αποφάσεως) σχετικό ερώτημα στον Προϊστάμενο του Δικαστικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνο Ντούση. Ο Κ. Ντούσης  με το υπ’ αρ. 1150/11-3-1997 έγγραφό του υπεδείκνυε την έκπτωση του Α. Λιάκου στην βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή και την επανάληψη της κρίσεως των Α. Λιάκου και Δ. Μιχαλόπουλου, με σκοπό την πλήρωση θέσεως αναπληρωτή καθηγητή.

Δυστυχώς όμως η Διοίκηση του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν συμμορφώθηκε με την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, παρά και την σύμφωνη  γνωμοδότηση του Δικαστικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο τότε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, μάλιστα, επινόησε «λύση» τελείως έκνομη, βάσει της οποίας ο μεν Α. Λιάκος θα παρέμενε, χωρίς να τον θίξει κάποιος, στην βαθμίδα του καθηγητή, ενώ ο Δ. Μιχαλόπουλος θα κρινόταν μόνος του για να καταλάβει βαθμίδα αναπληρωτή καθηγητή. Η θέση όμως αυτή,  του αναπληρωτή καθηγητή, έμελλε να δημιουργηθεί μετά την –τυχόν- εκλογή του Δ. Μιχαλόπουλου, χωρίς δηλαδή να έχει εξασφαλισθεί, αλλά ούτε καν να έχει ζητηθεί το κονδύλι για την μισθοδοτική της κάλυψη. Ήταν, με λίγα λόγια, θέση «Μαϊμού» ή, για να το πούμε διαφορετικά, η υπόθεση ήταν τελείως στημένη Ο Α. Λιάκος, πράγματι, παρέμενε ισχυρότατος. Από αυτόν (λόγω της θέσεώς του ως πρωτοβάθμιου καθηγητή) ήταν εξαρτημένες οι προαγωγές όλων, αναπληρωτών, επικούρων, λεκτόρων. Ποιος θα τολμούσε να πάει εναντίον του;

Έτσι ο Δ. Μιχαλόπουλος δήλωσε ότι δεν ήταν υποψήφιος για την θέση αυτή, ενώ παράλληλα ο τότε Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, καθηγητής Γ. Κορρές, και ο κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής, καθηγητής Ε. Μικρογιαννάκης, δήλωσαν ότι δεν αναγνώριζαν τη διαδικασία αυτήν ως νόμιμη και πράγματι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.

Μία ἱστορία ποὺ ἀκόμη συνεχίζεται!

Λιάκος, ΕΛΙΑΜΕΠ, Μπαμπινιώτης καὶ τὸ σύστημα (ἀ)παιδείας τους.+

Θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως πὼς αὐτὰ εἶναι γνωστά.
Ναί, πράγματι εἶναι γνωστά, ἀλλὰ δὲν εἶναι γνωστοὶ οἱ πολλοὶ περισσότεροι ἀγῶνες τοῦ κου Μιχαλοπούλου, οἱ δικαιώσεις του καὶ ἡ παρανομία πολλῶν κρατικῶν μηχανισμῶν νὰ ἀρνηθοῦν ἐφαρμογὴ δικαστικῶν ἀποφάσεων ποὺ δικαίωσαν κατ’ ἐπανάληψιν τὸν κο Μιχαλόπουλο. Διότι τελικῶς, ὅπως ἀποδεικνύεται ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, ὁ κος Μιχαλόπουλος δὲν  ἦταν χρήσιμος σὲ ὅλον αὐτὸν τὸν μηχανισμὸ ποὺ ἤθελε νὰ διαχειρισθῇ τὰ πανεπιστήμιά μας ἀφελληνίζοντάς τα εἰς βάρος μας. Κι ἔτσι ὁ λιάκος ἀπολαμβάνει τιμῶν καὶ ἀναγνωρίσεως καὶ προβολῆς ἐνᾦ ὀ Μιχαλόπουλος, ἐὰν κι ὅταν ἀναφερθῇ ἀπὸ μεγάλα ΜΜΕ (ποὺ δὲν ἀναφέρεται, διότι γιὰ αὐτοὺς δὲν ὐπάρχει), λοιδωρεῖται καὶ στοχευμένως ἀπομειώνεται ἡ ἐν λόγῳ ὑπόθεσις, πρὸ κειμένου νὰ ἀτονίσῃ, ὅσο τὸ δυνατόν, στὶς μνῆμες μας καὶ στὶς συνειδήσεις μας.

Μά εἶναι μόνον ἡ ὑπόθεσις Μιχαλοπούλου πού ἀποδεικνύει, πέραν τῆς καταφανοῦς ἀδικίας, ἕναν στοχευμένο μηχανισμὸ διαβρώσεως τῆς συνειδήσεώς μας;
Ὄχι φυσικά. Εἶναι δεκάδες χιλιάδες οἱ ὑποθέσεις κακοδικίας, ἀδικίας, ἐξειδικευμένης στοχεύσεως ἀλλά, ἐπίσης εἶναι καὶ ἀρκετὲς οἱ ὑποθέσεις ἐκεῖνες ποὺ ὑπῆρξε δικαίωσις τῶν ἀδικημένων. Ἂν καὶ οἱ προσφεύγοντες ὅμως στὴν (μποῦ χὰ χὰ χά…) δικαιοσύνη ἐπέτυχαν νὰ δικαιωθοῦν, ἐν τούτοις οἱ δικαιώσεις τους παρέμειναν καὶ παραμένουν κενὸ γράμμα, ἐφ΄ ὅσον σύσσωμος ὁ κρατικὸς μηχανισμός, μὲ ὑπουργικὲς ἀποφάσεις καὶ μὲ «νομομαγειρευτικὲς» διαδικασίες, ἠγνόησαν τὸ δίκαιον τοῦ πολίτου καὶ τὸ κατεπάτησαν ἀντισυνταγματικῶς καὶ μὲ ἀπύθμενο θράσος. Τέτοιες ὑποθέσεις, γιὰ παράδειγμα, εἶναι:

• Ἡ ἀκύρωσις -τύποις- τοῦ «νόμου ῥαγκούση» στὸ ΣτΕ, ποὺ «ἐλληνοποιοῦσε» κατὰ χιλιάδες κάθε πονεμένο «ἐπενδυτή», ἀπὸ κάθε πλευρὰ τοῦ πλανήτου, πρὸ κειμένου νὰ ἀλλοιωθῇ τὸ ἐκλογικὸ σῶμα καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὰ ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα, ἀλλὰ καὶ νὰ μιγαδοποιηθοῦν οἱ κοινωνίες μας.
• Ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ ΕΝΦΙΑ ὡς ἀντισυνταγματικοῦ νόμου, ἀλλὰ ἠ ἐπιστροφή του μέσῳ ἀλλαγῆς ὀνόματός του, ἐνᾦ ἐκ παραλλήλου «νομομαγειρεύεται»  …ἡ ὑποχρωτική εἴσπραξίς του.
  
• Ἡ ἀπόδειξις τοῦ δόλου περὶ «μαγειρεύματος» στὰ περὶ «δημοσίου χρέους» τῆς ΕΛΣΤΑΤ καὶ ἡ ἐν συνεχείᾳ ὑπαγωγὴ τῆς χώρας (παρανόμως καὶ ἀντισυνταγματικῶς μὲ ψευδῆ στοιχεία) στὸ ΔΝΤ καὶ στὰ μνημόνια.
• Ἡ καταδίκη γεωργίου, τῆς ΕΛΣΤΑΤ, ποὺ διαρκῶς …ἀναιρεῖται ἀντισυνταγματικῶς καὶ παρανόμως.
• Ἡ παρανομία δομήσεως τεμένους, ποὺ ἀνεβάπτισαν σὲ τζαμί, γιὰ νὰ ἀπομειώσουν -σὲ ἐπίπεδον ἐντυπώσεων- τὸ μέγεθος τοῦ ἐγκλήματός τους εἰς βάρος μας, ἀλλὰ καὶ νὰ «παγιώσουν» τὸν ἐποικισμὸ τῆς χώρας καὶ τὴν στοχευμένη προσπάθεια ἀντικαταστάσεως τοῦ πληθυσμοῦ μας.
• Ἡ βουλευτικὴ ἀσυλία, ποὺ ἂν καὶ ἔχῃ καταπέση σὲ διάφορα δικαστήρια, ὄχι μόνον ἐξακολουθεῖ ἀλλὰ ἐπὶ πλέον χρησιμοποιεῖται καταφανῶς εἰς βάρος ὅλων μας, μὲ κάθε εὐκαιρία.

Τὰ (καθαρῶς) ἐνδεικτικῶς παραπάνω παραδείγματα εἶναι ἁπλῶς μία συνήθης εἰκόνα τῆς καθημερινότητός μας, ποὺ ἀποδεικνύει πὼς στὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν ἰσχύει ὁ νόμος τῆς πολυεθνικῆς, τοῦ τοκογλύφου καὶ τῶν σαπροφύτων καὶ πὼς κακῶς ἐμεῖς ἐλπίζουμε στὸ νὰ ἀποκατασταθῇ ἡ δικαιοσύνη στὴν χώρα ὁμαλῶς.

Δῆλα δή ὅμως; Τί κάνουμε; Σηκώνουμε τά χέρια ψηλά, σκύβοντας τό κεφάλι καί λουφάζοντας, ἐλπίζοντας σέ καλλίτερες ἡμέρες ἤ ἀντιδροῦμε; Κι ἐάν ἀποφασίσουμε νά ἀντιδράσουμε, πῶς θά τό κάνουμε; Θά ἁρπάξουμε τά ὄπλα γιά νά μᾶς κλείσουν στίς φυλακές ἤ γιά νά μᾶς ἐξοντώσουν καί φυσικῶς ἤ ὄχι;

Κυττᾶξτε… Τὸ σύστημα διαπλοκῆς εἶναι τόσο ἐξηπλωμένο σὲ αὐτὴν τὴν χώρα ποὺ ἀκόμη κι ἐὰν δικαιωθοῦμε δικαστικῶς πάλι ἐμπρός μας θὰ ἐπανεμφανισθῆ γιὰ νὰ ἀκυρώσῃ τὶς δικαιώσεις μας, ἐμμέσως ἢ ἀμέσως. Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, συνήθως, οἱ περισσότεροι, ποὺ ἔχουν στραφῆ στὰ δικαστήρια κι ἔχουν δικαιωθῆ, σηκώνουν τὰ χέρια ψηλά, διότι ἀδυνατοῦν νὰ χρηματοδοτήσουν ἐκ νέου καινούργιους δικαστικοὺς ἀγῶνες, πού, κατὰ πάσαν πιθανότητα, θὲ καταλήξουν καὶ πάλι στὰ ἴδια. Μόνον κάτι Τσακάληδες, μὲ τὴν …«τρέλλα τοῦ ἀδικημένου», ποὺ κατ’ ἐπανάληψιν ἀδικεῖται, δύνανται νὰ τὸ προχωρήσουν ἔως τὸ τέλος, γιὰ νὰ ἀποδείξουν παραδικαστικὲς ἱστορίες καὶ νὰ στείλουν στὸ πειθαρχικὸ κακοδίκες δικαστές. Μά πόσοι Τσακάληδες ὑπάρχουν στόν κόσμο μας;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἐὰν δὲν γίνουμε ἅπαντες Τσακάληδες, μὲ τὴν «τρέλλα τοῦ ἀδικημένου» νὰ μᾶς πνίγῃ, οὐδέποτε θὰ ἀποκτήσουμε τὸ ἀναγκαῖο σθένος καὶ τὴν ἀναγκαία ἀποφασιστικότητα, πρὸ κειμένου νὰ ἀρχίσουμε, ἀκόμη καὶ σπασμοδικῶς (στὴν ἀρχή), νὰ κτυποῦμε ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρὲς τὸ (ἐκ πρώτης ὄψεως) ἀπρόσωπο θηρίον. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα. Οὔτε τὸ «θηρίον» εἶναι ἀπρόσωπο, οὔτε ἡ δικαιοσύνη μὰ οὔτε καὶ τὰ σαπρόφυτα. Κι ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἀστέριος Τσίντσιφος ἀπεφάσισε νὰ στραφῇ κατὰ «παντὸς ὑπευθύνου» στὸ ἔγκλημα ποὺ διεπράχθη στὴν ἀνασκαφὴ τῆς Ἀμφιπόλεως, ἔτσι κι ἐμεῖς ὀφείλουμε καὶ ὑποχρεούμεθα νὰ στραφοῦμε «κατὰ παντὸς ὑπευθύνου» σὲ κάθε ἔγκλημα ποὺ διενεργεῖται εἰς βάρος μας, διότι ἐὰν δὲν τὸ κάνουμε, ἐκτὸς τοῦ ὅ,τι θὰ ἐπαναληφθῇ εἰς βάρος ἄλλων, σὲ ἀκόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον θὰ μᾶς μετατρέψη σὲ κακομοίρηδες, ποὺ ἐλπίζουν σὲ κάποιαν ἐλεημοσύνη. Μὰ κακομοίρηδες καὶ ἀπελπισμένοι δὲν ἔχουν τόπο νὰ σταθοῦν στὸν κόσμο μας.

Εἴτε λοιπὸν βαλλόμεθα ἀτομικῶς (βλέπε Τσακάλη) εἶτε συλλογικῶς (βλέπε Τσίντσιφο), χρέος μας εἶναι νὰ ἀντιδράσουμε καὶ νὰ τὸ φθάσουμε ἔως ἐκεῖ ποὺ θὰ τιμωρηθοῦν οἱ κάθε λογῆς κι ἐπιπέδου ἔνοχοι. Γιὰ τὴν ὥρα, δυστυχῶς μας, ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἕνα τρισάθλιο καὶ ἀνήθικο καὶ διαπλεκόμενο σύστημα (ἀ)δικαιοσύνης, μὰ αὐτὸ εἶναι ἐπουσιώδης λεπτομέρεια, ἐφ΄ ὄσον, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἶναι τόσο βρώμικο καὶ ἀνήθικο, τὰ περιθώρια ἐπιβιώσεώς του διαρκῶς στενεύουν. Τὸ τέρας αὐτὸ οὔτως ἢ ἄλλως ξεψυχᾶ καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ ἀποφύγῃ (ἢ σκέτο νὰ τὸ παρατείνῃ), μὰ πλέον κάτι τέτοιο εἶναι ἀδύνατον. Καὶ εἶναι ἀδύνατον διότι ἡ κοινὴ πλέον διαπίστωσις, σὲ ὅλα τὰ κοινωνικὰ στρώματα, εἶναι μία: σαπίλα. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατόν νά παραμείνῃ ζωντανό καί ἰσχυρό, ὅταν ἡ ἀμφισβήτησις πρός ὅλον αὐτόν τόν μηχανισμό διαρκῶς μεγιστοποιεῖται καί ἐξαπλώνεται;

Κακὰ τὰ ψέμματα… Ἡ (φερομένη ὠς) ἰσχὺς τῶν κρατούντων πηγάζει καὶ ἑδράζεται στὴν (ἄμεσο ἢ ἔμμεσο) δική μας ἀποδοχὴ καὶ ἀνοχή. Ὅσο ἐμεῖς, ὡς κοινωνίες, ἐθελοτυφλοῦμε συνειδητῶς, τόσο τὰ εἰς βάρος μας ἐγκλήματα πολλαπλασιάζονται μὰ καὶ οἱ εἰς βάρος μας πιέσεις μεγιστοποιῶνται. Δούραινες καὶ ψινάκηδες, κομματικοὶ καὶ κρατικοὶ μηχανισμοί, ἀνίκανοι καὶ ἀνεύθυνοι μᾶς δηλώνουν τὴν παρουσία τους, κουνῶντας μας ἐπὶ πλέον τὸ δάκτυλο ἀπειλητικῶς. Οἱ δεκάδες νεκροὶ στὴν Μάνδρα, στὸ Μάτι καὶ στὴν Ῥαφήνα, ἔτσι ἀορίστως καὶ ἀπροσώπως, τείνουν νὰ καταλογισθοῦν στὴν «κλιματικὴ ἀλλαγή», στὸν «ἀνίκανο κρατικὸ μηχανισμό», στὰ «κουκουρούκου» τέλος πάντων τίποτα, γιὰ νὰ μὴν θιγοῦν πρόσωπα καὶ συμφέροντα. Τὸ «Noor1» δὲν ἔχει ἐγκεφάλους, ὑπευθύνους μὰ καὶ ἰδιοκτῆτες, ὁ Μαυρῖκος «ἔπαιξε κι ἔχασε» καὶ ὅσοι ἐξενευρίσθησαν μὲ τὰ ἐν λόγῳ κουκουλώματα εἶναι συνωμοσιολόγοι καὶ πλανεμένοι. Ὁ γεωργίου τῆς ΕΛΣΤΑΤ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη «μας» καὶ ὅσοι ἀκόμη ἀναφέρονται στὸ ὄνομά του «ὑπηρετοῦν ἀλλότρια συμφέροντα», κατὰ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἑξαπατήσεως καὶ τοὺς κομματικοὺς μηχανισμούς.
Κοινῶς; Μᾶς ἐπεξεργάζονται καὶ μᾶς φτύνουν κανονικότατα κι ἐμεῖς ἀν τὶ νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ κινηθοῦμε, μαζικῶς, ἐναντίον τους, λουφάζουμε. Τί θά ἔκαναν ἄρα γέ ὅλοι αὐτοί οἱ «παράγοντες» ἐάν ἐμεῖς συγκροτούσαμε «δυνάμεις κρούσεως» καί «ὁμάδες διαμαρτυρίας», μεγάλης συμμετοχῆς, πρό κειμένου νά ἐκδηλώσουμε τήν ὀργή μας; Θά ἐξακολουθοῦσαν νά «ἀθωῴνουν» ἐγκληματίες καί νά μήν ἐντοπίζουν ἐνόχους ἤ θά ὑποχρεοῦντο νά βάλουν τίς οὐρές τους στά σκέλια καί νά ἀναδιπλωθοῦν; Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, τήν στιγμή τῆς μή ἐφαρμογῆς τῶν δικαστικῶς ἀποφάσεων πού δικαίωναν τόν Μιχαλόπουλο, πέντε ἤ δέκα ἤ τριάντα χιλιάδες ἄνθρωποι ἔσκουζαν ἔξω ἀπό τό ΕΚΠΑ τί θά ἔκανε ἡ διοίκησις τοῦ ΕΚΠΑ; Θά «νομιμοποιοῦσε» τόν λιάκο ἤ ὄχι; Τί θά ἔκανε ἐκεῖνος ὀ δικαστής πού θά εἶχε ἔξω ἀπό τήν αἴθουσα 30.000 ἄτομα γιά νά ἀξιώσουν ἀπόδοσιν εὐθυνῶν στό ἔγκλημα τοῦ «Noor1»; Τί θά ἔκανε ἡ «ἐπιτροπή διερευνήσεως» γιά τήν Μάνδρα καί τό Μάτι ἐάν ἐκεῖ γύρω ἔσκουζαν μερικές χιλιάδες θυμάτων καί συγγενῶν τους ἀλλά καί ἄλλων πολιτῶν εὐαισθητοποιημένων;
Τά πράξαμε ὅλα αὐτά; Ἤ ὄχι; Κι ἐάν ὄχι, τότε γιατί συζητᾶμε γιά διαπλοκή καί συμφέροντα καί στρατευμένες «δικαστικές ἀποφάσεις» ὅταν ἐμεῖς σφυρίζουμε ἀδιάφορα;

Κατ’ αὐτὴν τὴν λογικὴ καὶ ὀπτικὴ λοιπὸν ἂς ξανά-κυττάξουμε τὰ (φερόμενα ὡς) ὅπλα, ποὺ προσωρινῶς δυνάμεθα νὰ χρησιμοποιήσουμε, ἐφ΄ ὅσον σαφῶς εἶναι καὶ «σημαδεμένα» καὶ παγιδευμένα. Ἔως ἐκείνης τῆς στιγμῆς ποὺ πράγματι θὰ λειτουργήσῃ ἡ δικαιοσύνη, ὀψέποτε, ὀφείλουμε ἐμεῖς νὰ τὴν κάνουμε νὰ λειτουργῇ, ἀκόμη καὶ διὰ τῆς πιέσεως. Κι ὅσο ἐμεῖς βγάζουμε τὴν οὐρίτσα μας ἔξω ἀπὸ καταστάσεις καὶ γεγονότα, πιστεύοντας λανθασμένως πὼς δὲν μᾶς ἀφοροῦν οἱ ξυλιὲς στὰ πισινὰ ἄλλων, πλάνην πλανώμεθα μεγίστην.

Τὸ ἔγκλημα στὴν Μάνδρα, τὸ ἔγκλημα στὸ Μάτι, τὸ ἔγκλημα στὴν Ῥαφήνα, τὸ ἔγκλημα στὸν Νέο Βουτζᾶ, τὸ ἔγκλημα στὴν Ἠλεία, τὸ ἔγκλημα τοῦ «Noor1», τὸ ἔγκλημα τῆς ΕΛΣΤΑΤ, τὸ ἔγκλημα τοῦ γεωργίου, τὸ ἔγκλημα τοῦ λαθρονόμου, τὸ ἔγκλημα τοῦ ΤΑΙΠΕΔ, τὸ ἔγκλημα τῆς Α.Α.Δ.Ε., τὸ ἔγκλημα τῶν μνημονίων, τὸ ἔγκλημα τοῦ Δ.Ν.Τ., τὸ ἔγκλημα τῆς λεηλασίας μας, τὸ ἔγκλημα τῆς δουλοποιήσεώς μας, τὸ ἔγκλημα τῆς ἀπαιδείας μας, τὸ ἔγκλημα τῶν Πρεσπῶν, καθὼς καὶ ἀμέτρητα ἄλλα, θὰ παραμένουν ἀτιμώρητα ὅσο ἐμεῖς θὰ ἀδιαφοροῦμε. Ἅπαξ καὶ συνειδητῶς ἐγείρουμε καὶ ὁρίζουμε σαφεῖς ἀξιώσεις καὶ θέσεις αὐτοπροσδιορισμοῦ τέτοιες, ποὺ νὰ θεωροῦμε δικαίωμα καὶ χρέος μας τὸ νὰ ὑπηρετήσουμε τὸ δίκαιον, τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Ἐλευθερία, αὐτομάτως τότε μετουσιωνόμεθα σὲ ἐκεῖνον τὸν μοχλὸ πιέσεως ποὺ θὰ ἐπιβάλη τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ δικαίου καὶ ὅλων αὐτῶν, ποὺ καθημερινῶς ἀπομειώνονται στοχευμένως.
Διότι τελικῶς εἴμαστε τόσο θύματα ὅσα ἀντέχουμε.

Φιλονόη