Πρὶν ἀπὸ περίπου τρεῖς μῆνες ὁ Τσίπρας ἀπεκάλυψε τὸ νέο του σύνθημα ἐν ὄψει εὐρωεκλογῶν (καὶ ἐθνικῶν ὅπως ὑποψιάζοντο τότε οἱ πολιτικοί του ἀντίπαλοι), «Μέτωπο ἐναντίον τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ καὶ τῆς ἀκροδεξιᾶς» (sic). Τὸ σύνθημα, ἐκ πρώτης ὄψεως ἀκαταλαβίστικο, φαιδρό, ἐξωφρενικό…

Διότι ὁ νεοφιλελευθερισμός, μόνο μὲ τὴν ἀκροδεξιὰ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει συνάφεια καὶ τὸ ἀντίστροφο. Ἐξωφρενικό, διότι μιλᾶμε γιὰ δύο ἐντελῶς ἀντιφατικὰ ἰδεολογικὰ μεγέθη ποὺ χωροθετῶνται ψευδῶς στὸ ἴδιο στρατόπεδο, πρὸ κειμένου νὰ μεγαλώσῃ ὁ ἐκλογικὸς χῶρος τοῦ ΣΥ.ΡΙΖ.Α καὶ νὰ συῤῤικνωθοῦν οἱ ἀντίπαλοί του. Κατόρθωσε ἔτσι νὰ ἐγείρῃ μίαν τεχνητὴ ἀντιπαράθεση μίας ἀνυπάρκτου κόντρας ἀνάμεσα στὶς δῆθεν προοδευτικὲς δυνάμεις καὶ τὸν …μπαμπούλα. Μὲ τὴν ἀντιπαράθεση τῶν δυνάμεων «τῆς προόδου καὶ τοῦ καλοῦ» ἀπὸ τὴν μία καὶ τοῦ μπαμπούλα ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Τσίπρας προσδοκᾶ, ἀνάσταση νεκρῶν (…)

Ἡ ἐξομοίωσις τῶν ἐννοιῶν τῆς ἀκροδεξιᾶς καὶ τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, μὲ ἕναν μπαμπούλα ποὺ κυνηγᾶ νὰ πιῇ τὸ αἷμα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, εἶναι τὸ γνωστὸ παραμύθι τῆς Μεταπολιτεύσεως. Ἀπὸ αὐτὸ δὲν γλυτώνει ἡ Νέα Δημοκρατία σὲ καμμία ἐκδοχή της. Ὅσο καὶ ἐὰν δώσῃ ἐξηγήσεις, ὅσο καὶ ἂν ἀπολογηθῇ… Αὐτό, εἶναι καὶ τὸ μόνο κοινὸ ποὺ ἔχουν οἱ δύο αὐτὲς ἔννοιες, ὅτι ἀναπαράγουν τὸ «ἠθικὸ πλεονέκτημα» ποὺ δὲ λέει νὰ ἀπολεσθῇ…

Διότι, μόνον ἡ Ἑλληνικὴ κοινωνία ἔχει τὸ θλιβερὸ προνόμιο νὰ βλέπῃ τὸ ἄγος τῶν 102 νεκρῶν στὸ Μάτι νὰ ξεθωριάζῃ ἐμπρὸς σὲ ἕναν ἀνύπαρκτο ἐχθρό, σὲ ἕναν φανταστικὸ μπαμπούλα.  Μόνο ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἔχει τὸ θλιβερὸ προνόμιο νὰ ξεχνᾷ τὶς ἀγορασμένες πλειοψηφίες, τὰ ὑπουργεῖα σὲ δανεικοὺς βουλευτὲς καὶ τὴν ἀνήκεστο βλάβη τῶν ζωτικῶν Ἑλληνικῶν συμφερόντων, ἐμπρὸς σὲ ἕνα σύνθημα ποὺ ἁπλῶς εἶναι ὁμολογία ἀποτυχίας, ἀνικανότητος, δολιότητος, κυνισμοῦ καὶ τυχοδιωκτισμοῦ τῶν κυβερνώντων.

Ἀπομένει -λοιπὸν- σὲ ἐμᾶς, νὰ ἀναλύσουμε ποιὸ εἶναι τὸ πραγματικὸ δίλημμα τῶν εὐρωεκλογῶν, ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικὴ ἀντίθεσις καὶ ποιὲς δυνάμεις στέκονται ἔνθεν κακεἶθεν!

Ἀφ’ ἐνὸς εἶναι ὁ νεοφιλελευθερισμός, ποὺ ἐκφράζει τὴν ἐπικράτηση τοῦ οἰκονομικοῦ δόγματος τῆς ἀνοικτῆς διεθνοποιημένης οἰκονομίας καὶ τῆς πάλης γιὰ ἀνταγωνιστικότητα χωρὶς ἐθνικὴ προστασία, ἀφ’ ἐτέρου ὅμως εἶναι ἡ ἄνοδος τῆς «ἀκροδεξιᾶς καὶ τοῦ λαϊκισμοῦ» ποὺ ἐκφράζει τὴν δυσαρέσκεια τῶν λαῶν γιὰ τὶς ἐξελίξεις στὴν Ἕνωση, κηρύττει τὴν ἀνάγκη γιὰ μεγαλυτέρα ἐθνικὴ προστασία στὴν οἰκονομία, ἐπάνοδο στὴν ἐθνικὴ κυριαρχία, οἰκοδόμηση τείχους στὴν μαζικὴ μετανάστευση, ἀναστολὴ τῶν διαδικασιῶν τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκληρώσεως κόκ. Μά, ἐὰν ἡ πραγματικὴ ἀντίθεσις εἶναι αὐτὴ τότε ὁ ζωτικὸς χῶρος πολιτικῆς ἐκφράσεως γιὰ τὸν Σύριζα συῤῥικνώνεται δραματικὰ ἕως καὶ μηδενίζεται καὶ ἡ συνακόλουθος προοπτικὴ ἐκλογικῆς ἀνανήψεως ματαιώνεται. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δὲν θὰ εἶχε θέση στὸ νέο πολιτικὸ τοπίο καὶ θὰ ξεφούσκωνε ὅπως τὸ ΠΑΣΟΚ. Γιὰ νὰ βαδίσῃ στὰ σίγουρα ὁ Τσίπρας ἐφευρίσκει τὴν θεωρία τοῦ μπαμπούλα ποὺ τοῦ τὴν προσφέρει τὸ ἠθικὸ πλεονέκτημα. Ἐκμεταλλεύεται τὴν μηχανὴ παραγωγῆς ψεύδους σὲ ὅσα ΜΜΕ ἐλέγχει, ὀργανώνει τὶς ὀρδὲς τῶν Δημοσίων Ὑπαλλήλων, ἀγοράζει στελέχη ἀπὸ ἐδῶ κι ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἐξαγγέλλει τὸν «πόλεμο στὴν ἀκροδεξιὰ καὶ τὸν νεοφιλελευθερισμό». (Bullshit δηλαδὴ).

Τὸ σύνθημα αὐτὸ σὲ πρώτη φάση μαρτυρᾶ ἁπλῶς πανικὸ μετὰ τὴν (ἀπρόσμενο γιὰ τὰ στελέχη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ) δημοκοπικὴ κατάῤῥευση λόγῳ τοῦ Σκοπιανοῦ καὶ τῶν πανδήμων συλλαλητηρίων ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ὀργὴ γιὰ τὴν ἐκδηλωθεῖσα ἀπανθρωπιὰ στὸ Μάτι. Στὴν συνέχεια ὅμως καὶ ὅσο οἱ μεταγραφὲς πυκνώνουν καὶ ὅλοι ἔχουν στὰ χείλη τὸν ἴδιο ἐχθρό, τὸ σύνθημα μοιάζει ὁλοένα καὶ πιὸ ἀληθινό. Μόνον στὴν τριτοκοσμικὴ Ἑλλάδα τῆς ἀριστεροδημοκρατίας καὶ τῶν ἀριστερῶν(;) μὲ φωτοστέφανο, θὰ μποροῦσαν νὰ συμβοῦν αὐτά. Τὸ πρόβλημα μὲ τὴν ἀντιπολίτευση εἶναι ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ διαβάσῃ τὴν στρατηγική του Τσίπρα. Γιὰ ἄλλη μία φορὰ ὑποτιμᾶται ἡ ἀνωτερότητα τῆς Ἀριστερᾶς στὸν πολιτικὸ πόλεμο. Ὑποτιμᾶται ἡ προσήλωσίς της στὴν ἐπίτευξη τοῦ Στόχου, ἡ δυνατότης της νὰ ἑλίσσεται προπαγανδιστικὰ ἐφευρίσκοντας νέες συμμαχίες, κατασκευάζοντας φανταστικοὺς ἐχθροὺς καὶ στήνοντας περιβάλλον συνωμοσίας.

Ὅλοι ξαφνικὰ ἀπὸ τὸν ἀπολιτὶκ Πέτρο Κόκκαλη μέχρι τὸν «ἀρχηγὸ» (Θεοχαρόπουλο) ἑνὸς ἀνυπάρκτου σὲ ποσοστά, κόμματος-αἱρέσεως, υἱοθέτησαν ὡς διὰ μαγείας τὴν ἐκλογικὴ πεποίθηση ὅτι ἡ μάχη τῶν εὐρωεκλογῶν εἶναι ἐνάντια στὸν νεοφιλελευθερισμὸ καὶ τὴν ἀκροδεξιά. Ὅσο ἀκόμη ἡ λαϊκὴ ἀγανάκτησις γιὰ τὴν Προδοσία τῶν Πρεσπῶν ἦταν νωπή, ἡ προοπτικὴ ἐκλογικῆς ἀνακάμψεως τοῦ ΣΥ.ΡΙΖ.Α φαινόταν ὄντως ἀπίθανος καὶ τὸ ἐγχείρημα κεντροαριστερᾶς(πασοκικὴς) συστρατεύσεως ἐπάνω σὲ αὐτὴν τὴν στρατηγικὴ τῆς τεχνητῆς πολώσεως, φαινόταν ὄντως καταδικασμένο. Ἀλλὰ ἔτσι φαινόταν μόνο στὴν ἀρχή. Ἔτσι φαινόταν μόνο σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἀναγνώσουν μίαβ γραμμὴ ἀριστερᾶς προπαγάνδας. Σιγὰ σιγὰ ἡ ῥητορικὴ αὐτὴ ἄρχισε νὰ πιάνῃ τόπο.

Ἡ Ἀριστερὰ ἀντλεῖ ἀπὸ τὴν παράδοση τῆς ἡγεμονίας της μεγάλη αἰσιοδοξία γιὰ ἀλλαγὴ σκηνικοῦ ἀκόμη κι ὅταν εὑρίσκεται πλήρως ἀπομονωμένη, μὲ τὴν πλάτη στὸν τοῖχο. Πάντοτε μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ μείνη πιστὴ στὶς ἀπαράβατες ἀρχές της: Τὴν ἀπανθρωπιὰ καὶ τὸ ψεῦδος. Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἤδη ἡ Ἀριστερὰ εἶχε διαψεύση πρωτύτερα ἕνα ἄλλο σὲ βάρος της σενάριο: Αὐτὸ τῆς προρώρου πτώσεως τῆς κυβερ;νησεως καὶ ἐπισπεύσεως τῶν ἐκλογῶν μέσα στὸν Ἰανουάριο λόγ{β ἀδυναμίας σχηματισμοῦ πλειοψηφίας κατὰ τὴν κύρωση τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Βουλή. Ὁ Τσίπρας τελικὰ ὄχι μόνον ηὗρε 153 νὰ ψηφίσουν τὶς Πρέσπες ἀλλὰ ἀνανέωσε τὸν πολιτικὸ χρόνο τῆς θητείας τοῦ ἀφοῦ ἐνετόπισε καὶ 151 νὰ τοῦ παράσχουν ἐμπιστοσύνη γιὰ νὰ συνεχίσῃ χωρὶς τὸν κυβερνητικό του ἑταῖρο, πράγμα ἀδιανόητο γιὰ ὁποιανδήποτε ἄλλη κυβέρνηση συνεργασίας στὸν κόσμο.

Θὰ ἤθελα νὰ μάθω, γιατί ὑποτιμᾶται τόσο πολὺ ἡ γνωστὴ ἀπὸ παλαιά, δυνατότης τῆς ἀριστερᾶς νὰ ἀναδιπλώνεται, νὰ φεύγῃ ἀπὸ τὶς εὐθύνες της, νὰ κατασκευάζῃ ἐχθρούς, νὰ ὀρθώνῃ ψευδοδιλήμματα καὶ νὰ στήνῃ δικαστήρια ψευδοκατηγόρων μὲ τὸ κύρος τῆς πλειοψηφίας πάντα νὰ τὴν συνοδεύῃ. Διότι εἰλικρινά, δὲν γνωρίζω.

Δημήτριος Δρούκας