Ἄλλοι χειροκροτοῦν μὲ τὴν «ἐπαναφορὰ τῆς 13ης συντάξεως» καὶ ἑτοιμάζονται νὰ ἐπανεκλέξουν τοὺς ἰδίους δημίους μας.

Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν οἱ (φερόμενοι ὡς) ψηφοφόροι θὰ εἶναι γύφτοι/ῥομᾶ/ἀθίγγανοι ἢ φουκαράδες (κι ὄχι μόνον) «ἐπενδυτὲς» ἀπὸ κάθε πλευρὰ τοῦ πλανήτου, ποὺ «φιλοξενῶνται» στὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως (hot spots) ἢ ἐὰν ἁπλῶς μία «καλὴ καὶ φιλάνθρωπος singular» θὰ μεριμνήση γιὰ νὰ …λειανθοῦν τὰ «ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα». Σημασία ἔχει νὰ λαμβάνουμε ἐμεῖς τὰ ἀναγκαία μηνύματα ἀναφορικῶς μὲ τὸ ποιὸς θὰ «ἀποφασίση» γιὰ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου.

εἰκόνα

Ἄλλοι πάλι ἀντιλαμβάνονται (εὐτυχῶς) πὼς πρόκειται γιὰ μίαν ἀκόμη προπαγανδιστικὴ μηχανή, ποὺ στήνεται κάθε φορὰ κατὰ τὰ πρότυπα τοῦ γνωστοῦ μας Καραγκιόζη, πρὸ κειμένου νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τὴν …κόττα καὶ νὰ τὸ ῥίξουμε στὸ γλέντι. Τὸ ὅτι ἔχουμε φορτωθῆ ὅλο τὸ …ἀγρόκτημα τὸ λησμονήσαμε!!!

Αὐτοί, οἱ τελευταῖοι συνήθως, στὴν πλειοψηφία τους, σήμερα ἀναζητοῦν νέους «ἐθνοσωτῆρες», ποὺ τοὺς προσωποποιοῦν ἄλλοτε ὡς κούληδες κι ἄλλοτε ὡς ψῶῤῤες. Ἄλλοτε ὡς ἀλέξηδες κι ἄλλοτε ὡς GAPατα. Δὲν ἔχουν σημασία τὰ ὀνόματα ἔτσι κι ἀλλοιῶς. Σημασία ἔχει μόνον πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ κουδουνισμένα ἕναν θεὸ ὑπηρετοῦν: τὸ χρῆμα.
Τὸ ἴδιο εἶναι ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἐφ΄ ὅσον γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ σαπρόφυτα πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα εἶναι ἡ κονόμα (τους).

Πάει λοιπὸν μίαν φορὰ ὁ Καραγκιόζης στὸν πασσὰ παραπονούμενος, διότι ἡ καλύβα του ἦταν μικρή, τὰ παιδιά του πολλὰ καὶ ἡ Ἀγλαΐα διπλάσια ἀπὸ ὅταν τὴν ἐγνώρισε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν χωροῦν ἐκεῖ μέσα.
Αἰτήθηκε λοιπὸν  ὁ φουκαρὰς μεγαλυτέρα καλύβα. 
«Πήγαινε», ἀπαντᾷ ὁ πασσᾶς, «κι ἀπὸ αὔριο θὰ σὲ τακτοποιήσω».

Φεύγει ὁ Καραγκιόζης καὶ ἐπιστρέφει ἱκανοποιημένος στὸ καλύβι.

Ἀξημέρωτα σχεδὸν τὴν ἐπομένη, κτυποῦν τὴν πόρτα του δύο τύποι. Ὁ ἕνας ἔσερνε μίαν ἀγελάδα κι ὁ ἄλλος ἕναν χοῖρο. «Ὁ πασσᾶς εἶπε νὰ τὰ κρατήσῃς ἐδῶ καὶ καὶ νὰ τὰ ταΐζῃς».  
«Μά…» πῆγε νὰ πῇ ὁ Καραγκιόζης… Ἀλλὰ δὲν ἐτόλμησε. Κατέβασε τὸ κεφάλι… 
Τὴν ἄλλην ἡμέρα, πάλι ἀξημέρωτα, τοῦ κτυποῦν τὴν πόρτα. Αὐτὴν τὴν φορὰ τοῦ ἔφεραν μία χελώνα κι ἕνα φίδι.  Τί νά κάνῃ; Τοῦ βρώμαγε, τοῦ ξύνιζε, ἀλλὰ ὁ πασσᾶς ἦταν πασσᾶς… Ποῦ νά τολμήσῃ νά ἀντιδράσῃ;
Τὴν ἐπομένη πάλι τὰ ἴδια. Αὐτὴν τὴν φορὰ τοῦ ἔστειλε ὁ πασσᾶς ἕναν ταῦρο κι ἕναν σκύλο. Τὴν μεθεπομένη μίαν γάτα καὶ ἕναν ἀρουραῖο. Τὴν παραμεθεπομένη ἕναν γάιδαρο καὶ ἕνα μουλάρι…. Τὴν παρά-παραμεθεπομένη μίαν κόττα καὶ μία γαλοπούλα.

Εἶδε κι ἀποεῖδε ὁ Καραγκιόζης, μαζεύει τὸ θάῤῥος του καὶ κινᾷ γιὰ τοῦ πασσᾶ. 
«Πασσᾶ μου, πασσᾶκο μου… Θὰ πνιγοῦμε ἐκεῖ μέσα… Λίγο ἡ μπόχα, λίγο τὰ ζῶα ποὺ κάθε πρωΐ μοῦ στέλνεις, λίγο τὸ καλύβι ποὺ εἶναι πιὸ στενὸ κι ἀπὸ τὸν ἀπόπατό σου… Κᾶνε κάτι πασσᾶκο μου!!! Σῶσε με!»
-«Ἐν τάξει Καραγκιόζη. Πήγαινε σπίτι σου καὶ θὰ τὸ τακτοποιήσω».

Φεύγει  ὁ Καραγκιόζης καὶ ἐπιστρέφει στὸ καλύβι του ἀνακουφισμένος. 
Τὴν ἄλλην ἡμέρα, ἀξημέρωτα, τοῦ κτυποῦν τὴν πόρτα καὶ τοῦ ζητοῦν τὴν …κόττα!!!
Χαρὰ ὁ Καραγκιόζης…
Ἀκόμη χορεύει καὶ γλεντοκοπᾷ… Τοῦ πῆραν τὴν κόττα καὶ ἀνάσαναν μέσα στὸ καλύβι…

Ἠθικὰ διδάγματα ἀπὸ τὸν …Καραγκιόζη!

Σᾶς θυμίζει κάτι αὐτό; Καί τί;

Ποιός ἄρα γέ ὅμως ἀκόμη θυμᾶται πώς κάποτε κάποια σαπρόφυτα ἀπαιτοῦσαν νά κατεβῇ ὁ μισθός στήν χώρα μας στά 300 εὐρῶ;

Ποιές εἶναι οἱ 11 πολυεθνικές πού ζητοῦν δούλους γιά νά «ἐπενδύσουν»;

Καί ποῦ εἶναι τώρα αὐτά τά νούμερα;
Καί γιατί ἐμεῖς τό λησμονήσαμε; Ἤ μήπως ἦταν ἀναγκαία ἡ λήθη μας πρό κειμένου νά μήν καταφέρουμε νά συνδέσουμε μεταξύ τους ἤδη γνωστές πληροφορίες, πού ἀφοροῦσαν εἰλημμένες εἰς βάρος μας ἀποφάσεις;
Διότι, ὡς γνωστόν, γιὰ νὰ μᾶς ἐπιβληθῇ κάτι, πρέπει πρῶτα νὰ μᾶς τὸ ἀνακοινώσουν. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς ἔπραξαν τὰ ἔμμισθα βιτρινάκια τῶν πολυεθνικῶν.

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… Θὰ κατέβαιναν, βάσει τῶν σχεδιασμῶν τους, πράγματι τὰ εἰσοδήματα (συνταξιούχων καὶ ἐργαζομένων) λίγο παραπάνω ἀπὸ τὰ 300 εὐρόπουλα, πρὸ κειμένου νὰ ἐπανέλθουν μετὰ καὶ νὰ μᾶς πάρουν τὴν …κόττα ἀπὸ τὸ σπίτι μας, γιὰ νὰ …«ἀναπνεύσουμε».
Κοινῶς ναί, πράγματι θὰ  μᾶς ἔφθαναν (ποὺ μᾶς ἔφθασαν) σὲ εἰσοδήματα τέτοια, μὲ τὰ ὁποία ἅπαντες (ἢ τοὐλάχιστον οἱ περισσότεροι) θὰ ἀδυνατοῦν νὰ ἐπιβιώσουν, ἀλλὰ οὐδέποτε στὰ 300 εὐρόπουλα, διότι αὐτὸ ἦταν, ἐξ ἀρχῆς, ὁ «κακὸς δαίμων» μας, ἤ, ἄλλως, «τὸ σύνθημα» γιὰ ξεφορτωθοῦμε τὴν …κόττα(!!!), μὰ οὐχὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ποὺ φορτωθήκαμε.

Λοιπόν, μᾶς δουλεύουν πατόκορφα. 
Οἱ μισθοὶ θὰ κατρακυλήσουν φυσικὰ κι ἄλλο, κι ἄλλο, κι ἄλλο γιὰ νὰ φθάσουν στὸ «ταβάνι» ποὺ ἔχουν θέσῃ ἐδῶ καὶ χρόνια. Δῆλα δὴ γιὰ νὰ φθάσουν στὰ 450-550 εὐρόπουλα. Ποσὰ βέβαια μὲ τὰ ὁποῖα δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ἐπιβιώσῃ, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἄλλο θέμα. 

Τὰ 300 εὐρόπουλα ὅμως εἶναι γιὰ γέλια. Εἶναι σὰν τὴν ἱστορία μὲ τὸν Καραγκιόζη, τὴν ὁποίαν μπορεῖτε νὰ διαβάσετε ἐδῶ: 

Οἱ …«ἐξυπνούληδες»…!!!

Ἡ Ἑλλὰς κάνει πρόβα στὸν «Καπιταλιστικὸ Κομμουνισμό».

Σιγὰ μὴν κατεβάσουν τοὺς μισθοὺς στὰ 300 εὐρώ. Λαγοὺς μᾶς πέταξαν!

Οἱ ἀρλουμπολογίες ποὺ νυχθημερὸν ἐκτοξεύονται ἀπὸ τὰ κουδουνισμένα, μαζὺ μὲ τὶς ἀερολογίες τους μά, κυρίως, συνδυαστικὰ μὲ τὰ σούργελα «ὑποψηφίους», ποὺ θὰ παίξουν στὴν ἐπομένη πενταετία τὸν ῥόλο τῆς βιτρίνας τῶν τοκογλύφων, εἶναι γεγονὸς καὶ ὑφίστανται μόνον γιὰ νὰ μᾶς ἀπασχολοῦν καὶ νὰ μᾶς παραπλανοῦν, ἐνᾦ οὐδέποτε ἐγγίζουν ζητήματα οὐσιαστικά. Ἄλλοι λοιπὸν μᾶς λὲν πὼς θὰ «ἀγωνισθοῦν» γιὰ νὰ μᾶς σώσουν ἀπὸ τὸν …κακό μας ἑαυτό, ἄλλοι πὼς θὰ «θυσιασθοῦν» γιὰ νὰ μᾶς σώσουν ἀπὸ τὸν …βρώμικό μας ἑαυτὸ καὶ ἄλλοι πὼς θὰ «πολεμήσουν» γιὰ νὰ μᾶς …ἀποπρασινίσουν.
Μὰ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀσχολεῖται μὲ τὸ ἐὰν πρέπῃ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τοὺς …«σωτῆρες μας» καὶ ἀπὸ τὴν Ἡνωμένη τους Εὐρώπη καὶ ἀπὸ τὰ δίκτυα τῶν τοκογλύφων.
Ὅταν ὅμως ἐμεῖς ἑστιάζουμε στὶς παπαρολογίες τους, ἐξακολουθοῦμε τελικῶς νὰ τροφοδοτοῦμε καταχραστικῶς ὑποκλαπεῖσες ἐξουσίες, ποὺ ἀσκοῦνται εἰς βάρος μας, ἀπὸ μίαν συμμορία σαπροφύτων, ποὺ μὲ πρόσχημα τὴν δημοκρατία τους, μᾶς ἀποδουλοποιοῦν καθημερινῶς. Διότι ὅσο ἐμεῖς ἀσχολούμεθα μὲ τὶς παπαρολογίες τους, τόσο μεγαλυτέρα ἐνέργεια τοὺς δίδουμε, τόσο περισσότερο τοὺς ἀποδεχόμεθα ὡς ἐξουσία καί, τελικῶς, τόσο περισσότερο συνεργοὶ καθιστάμεθα στὰ εἰς βάρος μας ἐγκλήματα, ἐφ΄ ὄσον καταληκτικῶς νομιμοποιοῦμε κι αὐτοὺς ποὺ τὰ διαπράττουν μὰ καὶ αὐτοὺς ποὺ τὰ ἐνεπνεύσθησαν.

Δουλειά μας φίλοι μου εἶναι νὰ ἀπό-ἑστιάσουμε τὸ βλέμμα μας καὶ τὴν προσοχή μας ἀπὸ ὅλους αὐτούς. Δουλειά μας εἶναι νὰ σκαλίσουμε καὶ νὰ ἀνακαλύψουμε τρόπους ἐπιβιώσεώς μας μακρὰν τῶν μοντέλων ποὺ ἔστησαν γιὰ νὰ μᾶς φυλακίσουν. Δουλειά μας εἶναι νὰ θέσουμε, ὁ καθεὶς μὲ τὶς δικές του δυνάμεις, τὰ θεμέλια ἑνὸς νέου μοντέλου, ἔξω ἀπὸ τὶς νομοτύπως ἐπιβληθεῖσες τακτικὲς τους καὶ νὰ καταφέρουμε, ὅπως ὄπως, γιὰ τὴν ὤρα, νὰ ἐπιβιώσουμε ἐμεῖς καὶ οἱ δικοί μας ἄνθρωποι. Ὅλα τὰ ἄλλα, ποὺ μᾶς κατατρώγουν χρόνο καὶ ἐνέργεια εἶναι γιὰ νὰ χρονοκαθυστεροῦμε σαχλαμαρίζοντας.

Κάτι τελευταῖο.
Ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὴν χώρα, ἐδῶ καὶ τοὐλάχιστον δύο αἰῶνες, ἔχουν καταχρηστικῶς ἐνδυθῆ τὸν μανδύα τῆς «νομοτυπίας», καλὸ θὰ ἦταν, γιὰ πρώτη μας φορά, νὰ ἀναρωτηθοῦμε γιὰ τὸ πόσο δίκαια, ἠθικὰ καὶ ἀληθῶς νόμιμα εἶναι ὅλα ἐτοῦτα. Διότι ἐὰν πατοῦν σὲ ἔνα παράνομο καὶ ψευδὲς δίκαιον, τότε ὅλα, μὰ ὅλα, εἶναι παράνομα καὶ ψευδῆ. Διότι ἐὰν ὅλα τὰ κρατικὰ δάνεια πατοῦν ἐπάνω σὲ πλαστογραφίες, τότε δὲν ὐπάρχει δανεισμός, παρὰ μόνον πρόσχημα δανεισμοῦ, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς «πείθουν» (μὲ τὸ καλὸ ἢ τὸ καό), πὼς εἴμαστε κάπου ὑπόχρεοι.
Διότι ἐὰν πλαστῶς καὶ ψευδῶς εἴμαστε κάπου ὑπόχρεοι, τότε οὐδὲν ἐκ τῶν ὅσων καθημερινῶς μᾶς ἀνακοινώνουν ἰσχύει καί, καταληκτικῶς, ὅλη αὐτὴ ἡ προπαγάνδα πραγματοποιεῖται ὄχι τόσο γιὰ νὰ μᾶς ὐφαρπάξουν γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ τὸν ἰδιωτικὸ καὶ δημόσιό μας πλοῦτο, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ἀκυρώσουν τοὺς ὁποιουσδήποτε βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας.

Ἐὰν πράγματι συμβαίνῃ, ἤ ὄχι τὸ παραπάνω, εἶναι ἕνα ἐρώτημα ποὺ μόνοι μας πρέπει νὰ ἀπαντήσουμε.
Διότι τελικῶς μᾶλλον πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε περισσότερο γιὰ τὸ πόσο κορόιδα καταντήσαμε καὶ λιγότερο γιὰ τὸ ἐὰν αὐτὰ τὰ σούργελα εἶναι ἱκανὰ κι ἄξια νὰ μᾶς κυβερνήσουν. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο καλὸ εἶναι νὰ τὸ ἐπεξεργασθοῦμε καλά, διότι ἐὰν συνειδητοποιήσουμε ἐπακριβῶς τὸ τί συμβαίνει, τότε…

Φιλονόη