Μὲ ἀφορμὴ τὸ κείμενον:
Ὁ κόσμος μέσα μας…
Ὁ φίλος Στέφανος Θεοφανάκης μᾶς ἔφερε μίαν ὑπέροχη σύνθεσιν τοῦ δικοῦ μας, μικροῦ ἢ μεγίστου, κόσμου.
Τῆς Ἑλλάδος μας, μέσα ἀπὸ τὰ χρώματα, τὶς ἐποχές της καὶ τὶς ἰδιαιτερότητές της.
Ἕναν τόπο πανέμορφο, διαρκῶς ἐναλλασσόμενο καὶ αὐστηρῶς ἀκατάλληλον γιὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν τὸν ἀντιλαμβάνονται.
Διότι ὁ κόσμος μας, ποὺ βλέπουμε, εἶναι ἕνα μικρὸ καθρέπτισμα αὐτοῦ ποὺ ὅλο τὸ σῦμπαν διαθέτει, μὰ κυρίως αὐτοῦ ποὺ ἐμεῖς, μέσα μας κρύβουμε. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐναλλαγές, αὐτὰ τὰ χρώματα καὶ οἱ διαθέσεις, αὐτῶν ποὺ βλέπουμε, ποὺ ἀντιλαμβανόμεθα καὶ ποὺ ὑποψιαζόμεθα, δὲν εἶναι κάτι λιγότερο ἢ περισσότερο ἀπὸ στιγμιότυπα τῶν πάντων, ποὺ ἐκφράζονται βάσει συνθηκῶν, οἱ ὁποῖες ὅμως βασίζονται στὸ χαοτικό τους ἀρχικὸ μοντέλο. Τὸ χαοτικὸ μοντέλο τῆς δημιουργίας.
Τὸ φῶς, τὰ χρώματα, οἱ ἦχοι εἶναι ἁπλῶς ἐκφράσεις τῶν πάντων.
Τὸ ἴδιο κι ἐμεῖς. Παραμένουμε ἐκφράσεις τῶν πάντων. Καὶ τῶν καλῶν καὶ τῶν κακῶν. Καὶ τῶν ὡραίων καὶ τῶν ἀθλίων.
Χαοτικὲς συνθῆκες πού βάσει τυχαιότητος μᾶλλον, μᾶς προσφέρουν πάντα τὰ ἀναγκαῖα ἐρεθίσματα γιὰ τὴν προσαρμοστικότητά μας ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν κάθε μας ἀλλαγή. Συνειδητὴ ἢ μή.
Εἶναι ὑπέροχο νὰ ζοῦμε σὲ ἐτοῦτον τὸν ἱερὸ τόπο, μὰ πιὸ ὑπέροχο εἶναι νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε κάθε στιγμή, νὰ τὸ ἀπολαμβάνουμε καὶ νὰ τὸ μοιραζόμεθα… Μά, κυρίως, νὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε ὡς ἀφορμὴ γιὰ νὰ γίνουμε συνειδητῶς ἐμεῖς ὅλος ὁ κόσμος μας, πού, ἐπίσης συνειδητῶς, θὰ ἐπιδροῦμε ἐπάνω του γιὰ νὰ τὸν κάνουμε καλλίτερο.
Υ.Γ. Αὐτὸ τὸ φῶς εἶναι ποὺ «παίζει» μὲ τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες. Κι αὐτὸ τὸ φῶς πασχίζουν κάποιοι, πολὺ μεθοδεύμενα νὰ μᾶς ἀποκρύψουν.