«Ὅλοι μαζὺ μποροῦμε»…
Καὶ ἄλλα τέτοια, πολλά, εὐτράπλεα καὶ γραφικά…

Γράφει ὁ Δημήτριος Μιχαλόπουλος

Τὸ ἀνωτέρω -δῆθεν- ὑπὲρ τῆς «Ἐθνικῆς Ἑνότητος» σύνθημα εἶχε πρωτολανσαρισθῆ, ἐὰν θυμᾶμαι καλά, περὶ τὶς ἀρχὲς τῆς «ἐποχῆς τῶν μνημονίων». Τότε, πράγματι, ἦταν ὁ καιρὸς κατὰ τὸν ὁποῖο οἱ «εἰδήμονες» ἀφ’ἑνὸς «προφήτευαν» πὼς ἡ Ἑλλὰς ἔμελλε ταχύτατα νὰ ξαναπέσῃ στὴν πολὺ δύσκολη ἐποχὴ τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 (πῶς τὸ ἤξεραν;) καί, ἀφ’ἑτέρου, πρότειναν τὴν τόνωση τοῦ -κατ’αὐτοὺς μελλοθάνατου- Ἑλληνικοῦ Λαοῦ μέσῳ… διαλέξεων γιὰ τόν… Βενιζέλο καὶ τοὺς ἐπιγόνους του ποὺ εἴχαν καταφέρη «νὰ κάνουνε τὴν μικρή, φτωχὴ καὶ ταπεινωμένη Ἑλλάδα, Μεγάλη Δύναμη τῶν δύο ἠπείρων καὶ τῶν πέντε θαλασσῶν».

Τὸ κόλπο μὲ τὶς διαλέξεις (!) δὲν ἔπιασε, ἐπειδὴ ὄχι μόνο ἤταν, ἀλλὰ καὶ προδήλως φαινόταν κοροϊδία τεραστία. Ὁπότε… τσοῦπ… ἀνεφάνη (ὅπως ἔλεγαν καὶ οἱ παλαιότεροι) τὸ slogan «Ὅλοι μαζὺ μποροῦμε», μέσῳ τοῦ ὁποίου γινόταν ἐπίκλησις στὸν «ἔμφυτο πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων», μὲ σκοπό, ἐξυπακούεται, τὴν «ἀποτροπὴ τῶν συμφορῶν ποὺ ἐλλοχεύουν, ὁποτεδήποτε ἐκδηλώνονται τάσεις διχαστικὲς στοὺς κόλπους τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».

Ὁ Οscar Wilde εἶχε ἐξηγήση –καὶ προειδοποιήση- ὅτι «ὁ πατριωτισμὸς ἀποτελεῖ τὸ ἔσχατο καταφύγιο τῶν ἀπατεώνων»∙ καὶ βάσει δικῆς μου, ὀδυνηρῶς βιωματικῆς ἐμπειρίας εἶχα –καὶ ἔχω- ἀκλόνητη τὴν πεποίθηση ὅτι, ὁποτεδήποτε στὴν Ἑλλάδα γίνεται προσπάθεια ἀποφυγῆς ἑνὸς «νέου ἐθνικοῦ διχασμοῦ», ἐπιχειρεῖται ἀπόκρυψις ἤ, ἔστω, συγκάλυψις ἀπάτης τεραστίας/σκανδάλου ἰδιαιτέρως δυσώδους…

Τὴν ἐν προκειμένῳ πεποίθησή μου αὐτὴν καθοριστικῶς ἐνίσχυε τὸ ὅτι τὸ -ἀνεπανάληπτο καὶ ἀξέχαστο- «Ὅλοι μαζὺ μποροῦμε!» τὸ διετυμπάνιζε ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς, ὁ «Σαμαρᾶς, Ἑλλάς, Ἑλλὰς» κατὰ τοὺς ἐπικινδύνως ἀφελεῖς καὶ γραφικοὺς ὀπαδούς του. Τώρα… νὰ εἶχε ἐντρυφήση ὁ ἐν λόγῳ Ἀ. Σαμαρᾶς λεπτομερῶς στὸ ὅλο ζήτημα τοῦ Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ καὶ νὰ εἶχε ἐπιτυχῶς προχωρήση σὲ ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων… ἔ, εἰδικῶς αὐτὸ τὸ εὕρισκα ἀπίθανο. Ἤξερα, πράγματι, ὅτι ὁ ἰατρὸς πατέρας του τὸν εἶχε στείλη στὴν Ἀμερική, ἐπειδή, κατὰ τὴν περισσότερο λογικὴ ἐξήγηση, ἐδῶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιτύχῃ στὶς τότε εἰσιτήριες τῶν πανεπιστημίων μας ἐξετάσεις, γιὰ νὰ σπουδάσῃ καὶ αὐτὸς γιατρὸς καὶ νὰ τὸν «διαδεχθῇ». Ὁ Ἀντώνης ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ τὰ βγάλῃ πέρα μὲ τὴν Ἰατρικὴ τῶν Η.Π.Α. (πολὺ δύσκολη ἐπιστήμη ἐκεῖ), τὸ γύρισε στὴν Κοινωνιολογία ἢ σὲ κάτι ἐξ ἴσου ἀσαφές… καὶ πῆρε κάποιο δίπλωμα (= πτυχίο) ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο τοῦ Harvard, τὸ ὁποῖο, ἀντίθετα μὲ ὅ,τι παρ’ἡμῖν γενικῶς πιστεύεται, δὲν εἶναι «πανεπιστήμιο ἐγκεφάλων» ἀλλὰ πανεπιστήμιο τὸ ὁποῖο ἐκπαιδεύει τὰ «ἐκτελεστικὰ ὄργανα τῶν ἐγκεφάλων». Ἡ ἐκπαιδευτική, πράγματι, κορυφὴ τῶν Η.Π.Α. εἶναι τὸ πανεπιστήμιο τοῦ Yale, γιὰ τὸ ὁποῖο, φυσικά, δὲν μιλᾶ κάποιος. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἄλλη ἱστορία…

Τέλος πάντων. Ὁ Ἀ. Σαμαρᾶς στὸ Harvard συγκατοικοῦσε, ὡς γνωστόν, μὲ τὸν Γιωργάκη (= Jeffrey) Παπανδρέου. Τώρα, οἱ Ἀντωνάκης καὶ Γιωργάκης νὰ κατενόησαν, χάριν στὴν ἐν Harvard συγκατοίκησή τους, τὴν κρυφὴ γοητεία τοῦ ἀποσκορασκισμοῦ κάθε μορφῆς Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ… ἔ, καὶ αὐτὸ τὸ εὑρίσκω ἀπίθανο, διότι καὶ οἱ δυό τους δὲν ὐπῆρξαν ἰκανοὶ νὰ σταθοῦν εὐπρεπῶς σὲ εὐρωπαϊκὸ σχολεῖο. (Τὰ μόνα ποὺ λίγο-πολὺ ἀποτελεσματικῶς λειτουργοῦσαν, μέχρι τὸ 1981, στὴν Ἑλλάδα ἤταν ἡ Ἐκπαίδευσις καὶ ἡ Ὑγιεινή.)
Καὶ πάλι τέλος πάντων… Τὸ ἐρώτημα παρέμενε ἀμείλικτο – καὶ μὲ βασάνιζε. Ἀπὸ ποῦ καὶ ὡς ποῦ τὸ «Ὅλοι μαζύ μποροῦμε»; Σύνθημα, ὄχι βέβαια ἔξυπνο, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε πονηρό, πολὺ πονηρό! Καὶ ἡ ἀπορία μου ἔγινε ἀκόμη ὀξυτέρα, ὅταν ἐκοτσαρίσθη ὡς τωρινὸ σύνθημα καὶ τῆς Ν. Δ. τὸ ἐμβληματικό: «Ἑνωμένοι μποροῦμε»

Ἡ ἀπορία μου αὐτή, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, μοῦ ἐλύθη πολὺ πρόσφατα, ὅταν τελείως τυχαῖως, ἔπεσε στὰ χέρια μου βιβλίο γαλλικό, γραμμένο ἀπὸ Γάλλο πανεπιστημιακὸ εἰδικευμένο στὰ θέματα καὶ ζητήματα τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς. Ὡς ἐπιστήμων, λοιπόν, καὶ ὡς ἄνθρωπος, ὡς Ἕλλην καὶ ὡς Χριστιανός, σᾶς ἐρωτῶ, Συνέλληνες: Ξέρετε ἀπὸ ποῦ εἶναι copy-paste τὰ «Ὅλοι μαζύ μποροῦμε», «Ἑνωμένοι μποροῦμε» καὶ τὰ παρεμφερῆ;

Χλωμὸ τὸ βλέπω νὰ τὸ ξέρετε (οὔτε ἐγὼ τὸ ἤξερα μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες), ὁπότε σᾶς ἀπαντῶ: Εἶναι τὸ προεκλογικὸ σύνθημα τοῦ Benyamin (Bibi [τὸ καλλιτεχνικό του]) Netanyahu, πρωθυπουργοῦ τοῦ Ἰσραήλ, στὶς βουλευτικὲς ἐκλογὲς τοῦ 2008 [2] : «Μαζὺ μποροῦμε νὰ τὰ καταφέρουμε». Καὶ ὁ ἐν λόγῳ Bibi τὸ ἀντέγραψε ἀπὸ τὸ προεκλογικὸ σύνθημα τοῦ Barack Obama στὶς ἐκείνου τοῦ χρόνου προεδρικὲς ἐκλογὲς στὶς Η.Π.Α.: Υes, we can[3]. Ποιός, τώρα, εἶχε τὴν ἀρχικὴ ἰδέα τοῦ ἐν λόγῳ συνθήματος, χάριν τοῦ ὁποίου ἔγινε Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α. ὁ Barack Obama καὶ πρωθυπουργὸς τοῦ Ἰσραὴλ ὁ Bibi Netanyahu; Ἔ, ποιὸς ἄλλος; Ὁ Arthur Jay Finkelstein [4], Ἰουδαῖος βέβαια [5] καὶ ἰδιοκτήτης τῆς μεγαλυτέρας ἑταιρείας managers τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, στὶς -ἀκριβοπληρωμένες- ὑπηρεσίες τοῦ ὁποίου ὅποιος καταφεύγει ἀναπόφευκτα κερδίζει τὶς ἐκλογές. Εἴπαν δηλαδὴ οἱ Σαμαράδες καὶ ὁ Κούλης, ἐπίγονός τους: Κέρδισε ὁ Obama, κέρδισε ὁ Netanyahu, μὲ τὸ ἴδιο κόλπο θὰ κερδίσουμε καὶ ἐμεῖς.

Ὡς πρὸς τὸν Barack Obama ὅλοι ἀναμασσοῦν τὸ ὅτι εἶναι Μαῦρος, ἐνῶ οὐδεὶς μᾶς λέει ὅτι τὸ «Βarack » (Barak στὴν αὐθεντική του μορφὴ) εἶναι ὄνομα χαρακτηριστικῶς ἰουδαϊκό. Ὡς πρὸς τὴν σύζυγό του μάλιστα, τὴν «διάσημο» Michelle, λέγεται ὅτι στοὺς προγόνους της συγκαταλέγονται Φαλάσα, δηλαδὴ Μαῦροι Ἰουδαῖοι τῆς Αἰθιοπίας. Ναί! Ναί, βρὲ παιδιά, ὑπάρχουν καὶ Μαῦροι Ἰουδαῖοι ὅπως καὶ Κίτρινοι… ὁ Μάο Τσέ-τουγκ π.χ. Μὰ καὶ πάλι αὐτὰ εἶναι μιὰ ἄλλη ἱστορία.

Ὅπως καὶ νὰ εἶναι, ὅταν ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ Ἰσραήλ, στὴν οὐσία ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὶς Η.Π.Α.∙ καὶ ἐκεῖ τὸ κόλπο ἐκτυλίσσεται ὡς ἑξῆς: Τὸ «ἰσραηλινὸ λόμπυ» ἐπηρεάζει ἀπ’εὐθείας τοὺς Ρεπουμπλικανούς, ἐνῶ οἱ πολιτογραφημένοι στὴν Ἀμερικὴ Ἰουδαῖοι ψηφίζουν μαζικῶς τοὺς Δημοκρατικούς. Ὅταν λοιπὸν παραπονιέται κάποιος γιὰ τὴν στάση τῶν Ἰουδαίων στοὺς Ρεπουμπλικανούς, αὐτοὶ ἀπαντοῦν: «Ἄ, δὲν ξέρουμε! Πηγαίνετε νὰ τὰ πεῖτε στοὺς Δημοκρατικούς, οἱ ὁποῖοι ἐκπροσωποῦν τοὺς Ἰουδαίους τῷ θρήσκευμᾳ Ἀμερικανοὺς πολίτες!» Καὶ ὅταν κάνῃ κρούση κάποιος στοὺς Δημοκρατικούς, παίρνει τὴν ἀπάντηση: «Ἄ, δὲν ξέρουμε! Πηγαίνετε στοὺς Ρεπουμπλικανούς, ποὺ ἀπερίφραστα ἐκπροσωποῦν τὸ Ἰσραήλ!» Καὶ ὅταν τελικῶς ἀπηυδισμένος κάποιος «τὰ λέει» καὶ στοὺς δύο, παίρνει τὴν οἱονεὶ ἐναρμονισμένη ἀπάντηση: «Ἄ, δὲν μποροῦμε νὰ ἐπέμβουμε στὰ ἐσωτερικὰ τοῦ [ἀναλόγως μὲ τὴν περίσταση] ἄλλου κόμματος».

* * *

Ποιὸ εἶναι τὸ ἠθικὸν δίδαγμα ὅλων αὐτῶν; Τοῦτο: Τὰ τσιπροκούλια προκλητικῶς καὶ πασιδήλως δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ μοιράσουν «δυὸ γαϊδουριῶν ἄχερα». Πλαισιώνονται ὅμως ἀπὸ εἰδήμονες, ἐμπειρογνώμονες κ.τ.λ., οἱ ὁποῖοι, ἐδῶ καὶ δεκαετίες (γιὰ νὰ μὴ πῶ αἰῶνες) συστηματικῶς παρακολουθοῦν τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ξέρουν μιὰ χαρὰ ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ π.χ. τοῦ ἐλαιολάδου τῆς ἀνατολικῆς Πελοποννήσου ἀπὸ ἐκεῖνο τῆς δυτικῆς καὶ τί φασολάκια προτιμοῦν νὰ τρῶν οἱ κάτοικοι τῶν περιχώρων τῶν Ἀθηνῶν. Αὐτὸ κάνει ὁ μέντωρ τους, ὁ προειρημένος Arthur Jay Finkelstein, στὶς Η.Π.Α., ὁ ὁποῖος, παρὰ τὸ ὅτι ἐπισήμως εἶναι σύμβουλος (consultant) τῶν Ρεπουμπλικανῶν, δέχεται νὰ «παράσχῃ τὶς ὑπηρεσίες του» καὶ σὲ «ἀξιολόγους Δημοκρατικούς». Τὸ κόλπο μάλιστα, εἰδικὰ στὶς ἡμέρες μας, παίζεται (ὅπως πρώτη, νομίζω, ἐπεσήμανε ἡ Φιλονόη μας) ὡς ἑξῆς: Ἐπειδὴ οἱ λαοὶ ἔχουν ἀρχίση νὰ σιχαίνονται τὴν Ἀριστερά, παραδοσιακὸ πολιτικὸ χῶρο τῶν Ἰουδαίων, ἐπιχειροῦν τώρα νὰ συστήσουν μία φιλοϊουδαϊκὴ Δεξιά, πού, βέβαια, λογικῶς δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ, ἐπειδὴ Δεξιὰ καὶ Ἰουδαῖοι εἶναι ἔννοιες ἀσυμβίβαστες. Ἔτσι, λοιπὸν καὶ στὴν Ἑλλάδα: Ἐπιχειροῦν νὰ ἀναζωπυρώσουν τὶς –λέμε τώρα!- «μνῆμες τοῦ Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ», ὥστε νὰ ἔλθῃ «αὐτοδύναμος» στὴν ἐξουσία ὁ Κούλης μὲ τὴν «μετριοπαθῆ Δεξιά του», ἡ ὁποία γρήγορα θὰ ἀποδειχθῆ μία καθόλου μετριοπαθὴς Ἀριστερά. Καὶ βέβαια, καὶ στὴν Ἑλλάδα μας θὰ ὑπάρχη (ἐπάνω στὸ ἀμερικανικὸ πρότυπο) μία Ἀριστερὰ ὑποχείρια τῶν Ἰσραηλινῶν καὶ μία δῆθεν Δεξιά, ὄργανο τῶν ἐντόπιων, Ῥωμανιωτῶν, ὅπως αὐτοαποκαλῶνται, Ἰουδαίων. Τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα; Ἕνα καὶ μόνο – ἐκεῖνο δηλαδὴ ποὺ [σὲ ἐλαφρῶς ἐλεύθερα μετάφραση] ἤδη κατὰ τὸν 19ο αἰώνα εἶχε ἐπισημάνη ὁ Ἐρνέστος Ρενάν:
Ὁπουδήποτε ἐπεκράτησε ὁ Ἰουδαῖος, ὁ ἄλλος δὲν μπόρεσε νὰ ζήσῃ.

Καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἁπλῶς φληναφήματα…

 

[1] Jean-Pierre Filiu, Main basse sur Israёl. Netanyahou et la fin du rêve sioniste, Παρίσι: La Découverte, 2019

[2] Αὐτόθι, σ. 133.

[3] Aὐτόθι.

[4]  Αὐτόθι, σσ. 67, 130, 173.

[5] https://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_J._Finkelstein (1η Ἰουλίου 2019).