Τὴν ὥρα ποὺ ἕνας σεισμός, μεσαίας πρὸς μεγάλης ἐντάσεως, ἀνεστάτωσε τὴν Ἀττική, δεκάδες ἦσαν αὐτοὶ ποὺ καὶ πάλι προσπέρασαν τὸ γεγονός, ὡς μὴ ὑπάρχον. Κι αὐτὸ εἴθισται στὸν κόσμο μας, ἐφ΄ ὅσον πρὸ πολλοῦ παύσαμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, νὰ «ἀναγνωρίζουμε» καὶ νὰ «ἀκοῦμε» τὰ μηνύματα τῆς Φύσεως, παραμένοντας στὴν κοσμάρα μας. Ὄχι φυσικὰ διότι αὐτὸς ὁ σεισμὸς (εἰδικῶς) ἦταν ἕνα σημαντικό, ἀπὸ πλευρᾶς «μηνυμάτων» γεγονός, ἀλλὰ διότι ὁ κόσμος μας, εἰδικῶς ἐντὸς τῶν μεγαλουπόλεων, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔχει δομηθῆ, ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ ἔχει καταῤῥεύση.

Ἡ μεγαλυτέρα Ὕβρις φυσικά, στὴν ὁποίαν καὶ συμμετέχουμε οἰκειοθελῶς, ἀπὸ τὴν πρώτη μας ἀνάσα, εἶναι ἡ παραμονή μας σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ ἡ μὴ ἀμφισβήτησίς του. Ἡ ἀγωνία μας δὲ νὰ τὸν προστατεύσουμε εἶναι τόσο μεγάλη, ποὺ καθίσταται ὀξύμωρος. Ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς (καὶ) σὲ ἕναν σεισμό, ἀνεξαρτήτως μεγέθους κι ἐντάσεως, ἐμεῖς θὰ εἴμαστε ἐγκλωβισμένοι καὶ ἀνίκανοι νὰ ἀντιδράσουμε, διότι ἔχουμε μόνοι μας παραιτηθῆ ἀπὸ τὶς ἐξόδους διαφυγῆς μας. (Γιὰ νὰ μὴν πῶ πὼς τὶς ἔχουμε μὲ τὰ χεράκια μας σφραγίση!!!)

Τὸ Μάτι καὶ  ἡ Μάνδρα ἦσαν τὰ «προμηνύματα» μίας καταῤῥεύσεως, ποὺ συμβαίνει ἤδη στὸν «ἀσφαλὴ κόσμο» μας, ἀλλά, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀντιμετωπίζονται, ἀπὸ τοὺς πολλούς, ὡς τυχαιότητες. Καὶ  εἶναι λογικὸ νὰ ἀντιμετωπίζονται ἔτσι, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἐγγίζεται ἡ δική τους, ἀτομικὴ  ἀσφάλεια. Τί στό καλό νά αἰσθανθῇ κάποιος πού διαβιεῖ στόν τρίτο ὄροφο ἑνός διαμερίσματος τοῦ Κολωνακίου ἤ στόν ἕκτο ὄροφο ἑνός διαμερίσματος τῆς Βουλιαγμένης καί τῆς Κηφισίας ἀπό προμηνύματα; Πῶς στά κομμάτια θά συνειδητοποιήση τό πόσο ἀνοήτως διαβιεῖ ὅταν ὅλα αὐτά δέν τοῦ κτυπουν τήν πόρτα; Πῶς θά νοιώσουμε τήν ἀπειλή ἀπό τήν «ἀνάσα τοῦ θανάτου» ἐάν αὐτός δέν «ξεφυσᾷ» δίπλα μας;;

Ἡ φωτιά, ἡ πλημμύρα καὶ τὰ (κατὰ τοὺς γνωστοὺς παπαγάλους) «ἀκραία  καιρικὰ φαινόμενα» εἶναι γεγονότα ποὺ πάντα συνέβαιναν στὸν πλανήτη μας. Ὅμως συνέβαιναν ὁπουδήποτε καὶ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο καὶ ὄχι μόνον περιφερειακῶς μίας ἀστικῆς περιοχῆς. Ἐμεῖς ἔχουμε τὸ τερατούργημα τῶν Ἀθηνῶν νὰ μᾶς «προστατεύῃ», κατὰ τὶς γνωστές μας …παραισθήσεις. Οὐδόλως ἀντιλαμβανόμεθα πὼς τελικῶς καταντήσαμε «ποντίκια στὴν φάκα» ποὺ πῆγαν γιὰ τὸ  τυράκι καὶ κατέληξαν …μακαρίτες!!!

Φίλοι μου… Τὰ πράγματα εἶναι σοβαρότερα ἀπὸ  κάθε ἄλλην φορά. Ὅσοι ἀρέσκονται στὸ νὰ κωφεύουν, καλῶς πράττουν καὶ καλῶς αὐτοχειριάζονται. Ὅσοι ὅμως «κάτι» βλέπουν, καλὸ εἶναι νὰ προβληματισθοῦν διπλά. Ἡ Ὕβρις ἐπερίσσευσε καὶ ὅ,τι τὴν στηρίζῃ πεθαίνει. Διαλέγουμε λοιπὸν πλευρά.

Φιλονόη.

πηγὴ εἰκόνος ἀπὸ τὴν Βουκουρεστίου ἐχθὲς