Πρὶν ἀπὸ μία δεκαπενταετία, τὸ κόστος τῆς ἐπιχειρήσεως «Ἀθήνα 2004» ὑπερέβη τὸν προϋπολογισμὸ εἰς διπλοῦν.

Κανονικά, ἐὰν ἦταν μία ἰδιωτικὴ ἐπιχείρησις, οἱ διευθύνοντες θὰ ἔπρεπε νὰ δώσουν ἐξηγήσεις στὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο καὶ στοὺς μετόχους. Ὅμως ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ μία ἑταιρεία ποὺ διεχειρίσθη δημόσιο χρῆμα.

Γιὰ αὐτὴν λοιπὸν τὴν κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, ἡ ὁποία, λίγο μετά, ἔστειλε τὴν χώρα μας γιὰ δανεισμὸ στὶς ἀγορὲς μὲ αὐξημένη ἀνάγκη καὶ αὐξημένο ἐπιτόκιο δανεισμοῦ (πρὸ μνημονίων αὐτό), δέν θά ἔπρεπε ἄραγε νά δοθοῦν  ἐξηγήσεις ἀπό τήν διευθύνουσα Γιάννα Ἀγγελοπούλου Δασκαλάκη;

 

Ἐν τούτοις, μετὰ ἀπὸ 15 χρόνια, ἡ κυρία αὐτὴ βγαίνει ἀπὸ τὴν ναφθαλίνη καὶ ἀναλαμβάνει ξανά, μὲ ἀπ’ εὐθείας ἀνάθεση, τὴν διεύθυνση μίας νέας «ἐπιχειρήσεως» «ἑορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τῶν διακοσίων ἐτῶν ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, τὴν “Ἑλλάδα 2021».

Προφανῶς προσπερνᾶμε τὸ γεγονὸς πὼς ἡ πολυαγαπημένη μας καὶ ταλαίπωρος Πατρίς μας διοικεῖται ἀπὸ ἕνα κράτος χρεωκοπημένο, τὸ ὁποῖο ὡστόσο προτίθεται νὰ διοργανώσῃ κάποιαν πολυδάπανο φιέστα, ἐπιβεβαιώνοντας ἄλλωστε τὸ νεοελληνικὸ ῥητὸ ποὺ λέει, πὼς ὁ Ἕλλην μπορεῖ νὰ μὴν ἔχῃ λεφτὰ γιὰ μαντήλι νὰ κλάψῃ, ἀλλὰ τὴν διασκέδασή του θὰ τὴν πληρώσῃ πάσῃ θυσίᾳ.

Ὅμως, ἀκολούθως προκύπτουν κάποια ἐρωτήματα:

Κατ’ ἀρχήν, ποιό εἶναι τό πλάνο τοῦ ἑορτασμοῦ;
Ἡ ἐπίδειξις ἰσχύος καὶ ἐθνικῆς ὑπερηφανείας ἀπέναντι σὲ ἕναν, φύσει ἐπιθετικὸ καὶ ἀναθεωρητικὸ διαχρονικὰ γείτονα, μὲ συγκυρία τὴν ἐπέτειο ἀνεξαρτησίας μας ἀπὸ αὐτόν, ἢ μία πιό ἥσυχη καί φιλειρηνική διαφημιστική φιέστα, γιὰ προσέλκυση διεθνοῦς προσοχῆς, τουρισμοῦ (βαρειὰ βιομηχανία κλπ)…;

Διότι ἐὰν συζητᾶμε γιὰ τὸ πρῶτο σενάριο, θεωρῶ πὼς τὴν ὁποία φιέστα μπορεῖ νὰ τὴν ἀναλάβῃ κάποιος τελετάρχης τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, μὲ παρέλαση ἀγημάτων ἱστορικῆς ἀναβιώσεως, ἐνῶ ταὐτοχρόνως ἡ ἡγεσία τῆς χώρας θὰ κηρύσση τὴν ἐπέκταση τῆς ὑφαλοκρηπίδος, σσυμφώνως πάντα μὲ τὰ διεθνῆ ὅρια, ἀψηφώντας τὸ γειτονικὸ casus belli, ἀνακηρύσσοντας καὶ συμφωνῶντας τὴν ΑΟΖ μᾶς μὲ ὅλες τὶς γειτονικὲς χῶρες, πλὴν τῆς Τουρκίας, ποὺ δὲν τὴν ἀποδέχεται καί, φυσικὰ φροντίζοντας νὰ ὑποστηριχθοῦν ὅλα τὰ παραπάνω μὲ τὴν προμήθεια ζωτικῆς σημασίας πολεμικῶν ἐξοπλισμῶν. Σὲ αὐτὸ τὸ σενάριο χρέον θὰ ἦταν νὰ προβληθοῦν παραλλήλως, ὄχι μόνο πανελλαδικῶς ἀλλὰ γενικότερα σὲ ὁλόκληρο τὸν μείζονα ἑλληνισμό, δηλαδὴ τοὺς ἁπανταχοῦ Ἕλληνες τῆς ὑφηλίου, ἀλλὰ καὶ τοὺς συμμάχους μας, μορφὲς ζώντων Ἑλλήνων ἡρώων πολέμου, ὅπως τοῦ προδομένου ἀγῶνος τῆς Κύπρου, ἀλλὰ καὶ τῶν ἡρωικῶν ἐναπομεινάντων πολεμιστῶν τῆς Κορέας. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἐν ζωῇ συνεχιστὲς τῆς πολεμικῆς μας ἐθνικῆς κληρονομίας καὶ οἱ κρατοῦντες τὰ κλειδιὰ γιὰ τὴν ἔμπνευση ἐθνικοῦ καὶ ἀγωνιστικοῦ φρονήματος στὶς νέες γενεὲς Ἑλλήνων.

Ἐὰν πάλι συντρέχῃ τὸ δεύτερο σενάριο, ἑτοιμασθεῖτε νὰ πληρώσετε(-σουμε) μπαλέτα, μουσικούς, πυροτεχνήματα (ποὺ ἀρέσκουν τόσο πολὺ στὴν κυρία Γιάννα) καί, φυσικά, πολύ, μὰ παρὰ πολύ, ἀκριβὸ τὸ μάρμαρο μίας φιέστας ἀναλόγου μεγέθους μὲ τὴν μεταπολιτευτικὴ ἀλητεία. Δὲν θὰ ἔλεγα πὼς εἶναι ἀπίθανο νὰ προσκληθοῦν καὶ Τοῦρκοι ἀξιωματοῦχοι στὰ πλαίσια τῆς φιλίας καὶ τῆς κουμπαριᾶς ποὺ ἔχουν μὲ τοὺς ἀπέναντι οἱ Ἕλληνες νενέκοι κάθε χρώματος, ποὺ 200 χρόνια μετὰ τὸν Κολοκοτρώνη ἔφθασαν, δυστυχῶς, στὸ νὰ κυβερνοῦν τὴν χώρα.

Δαφνομήλης Εὐστάθιος