Ὡς λαὸς (ἐν τῷ συνόλῳ μας κι ὄχι κατ’ ἐξαίρεσιν κάποιες μονάδες)…

Δὲν κερδίζονται οἱ μάχες δίχως συνειδητοποιημένους μαχητές!!!

• Γλείψαμε, συμβιβασθήκαμε, ἀνεχθήκαμε τὰ πάντα, ἀλλὰ διαπιστώνουμε πὼς τὰ ἀνταλλάγματα ποὺ ἐλπίζαμε δὲν θὰ ἔλθουν.
• Ὑποχωρήσαμε, προσκυνήσαμε, ἀλλοιωθήκαμε πλήρως, ἀλλὰ κι ἔτσι ποὺ καταντήσαμε, αὐτοβούλως πάντα, πάλι κλωτσιὲς εἰσπράττουμε.
• Ἀποδεχθήκαμε τὸ ψέμμα ὡς ἀλήθεια, ἀρνηθήκαμε τὶς παραδόσεις μας, ξεφορτωθήκαμε κάθε μας συνήθεια καὶ χαρακτηριστικό, ποὺ δὲν ἐταίριαζε μὲ τὰς Ἡνωμένας Εὐρώπας μας καὶ τὴν «πεπολιτισμένη» Δύσιν, μὰ ἀκόμη γιὰ φτύσιμο, ἔως κι ἀφανισμό, μᾶς ἔχουν.
• Φορέσαμε ἕνα γελοῖο προσωπεῖο «ἀνθρωπιζμοῦ» καὶ «ἀλληλεγγύης», πιέζουμε νὰ καταργηθοῦν πλήρως τὰ σύνορά μας, φωνάζουμε γιὰ νὰ ἀκυρωθοῦν οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις, ἀλλὰ διαπιστώνουμε πὼς οἱ νταβατζῆδες μας δὲν προτίθενται νὰ μᾶς προστατεύσουν ἀπὸ τὶς τουρκικὲς ἀπειλὲς (κι ὄχι μόνον).
• Συμβιβασθήκαμε σὲ ἐπιδόματα ἐλεημοσύνης, χειροκροτοῦμε κάθε τυχάρπαστο τιποτανθρωποειδές, πιέζουμε γιὰ νὰ κομμουνιστοποιηθοῦμε πλήρως, μά, ἂν καὶ πράξαμε ὅλα ὅσα μᾶς ἐζητήθησαν, παρ’ ὅ,τι διαισθανόμεθα πὼς αὐτοκαταστρεφόμεθα,  ἐν τούτοις διαπιστώνουμε πὼς καὶ πάλι τὸ …ἀγγούρι δικό μας εἶναι. 
• Ἀρκεσθήκαμε στὰ «παχειὰ τὰ λόγια», σφραγίσαμε τὰ αὐτιὰ καὶ τὰ μάτια μας σὲ ὅσα ἡ (ἐναπομείνασα) λογική μας μᾶς ὑπαγόρευε, θάψαμε κάθε ἴχνος συνειδήσεως καὶ κάθε ἔνστικτον ἐπιβιώσεως, ἀλλά, πάλι καὶ πάλι, διαπιστώνουμε πὼς ὅλα αὐτὰ ἁπλῶς μᾶς ξεγύμνωσαν πλήρως, ἀν τί νὰ μᾶς θωρακίσουν…

Καί τώρα; Τώρα πού ἀπομονωθήκαμε πλήρως τί κάνουμε; Τώρα πού ἀφῳπλισθήκαμε ἐν τελῶς ποιός θά μᾶς σώση; Τώρα πού διαπιστώνουμε, ἐμπράκτως, πὼς «ἡ εἰρήνη γιὰ νὰ διασφαλισθῇ πλήρως ἀπαιτοῦσε τό ἑτοιμοπόλεμον», πῶς θά προλάβουμε νά διανύσουμε ὅλες τίς ἀναγκαίες ἐκεῖνες διαδρομές, πού θά μᾶς προσφέρουν κάποιες (ὅσες τέλος πάντων) ἐλπίδες;
Ἐμεῖς τώρα πιά τί κάνουμε; Σταυρώνουμε τά χέρια καί προσευχόμεθα; Κρεμᾶμε τίς ἐλπίδες μας στίς προφητείες κι ἐξακολουθοῦμε; Ἀνοίγουμε τούς τάφους μας καί ξαπλώνουμε ἐκεῖ μόνοι μας, γιά νά ἀποφύγουμε τίς διεργασίες πού, οὔτως ἢ ἄλλως, ἐκεῖ θά μᾶς στείλουν; Ἤ κάτι ἄλλο;

Ἡ πλήρης κι ἀπόλυτος διάψευσις ἐλπίδων, προσδοκιῶν καὶ ἐφησυχασμῶν μας εἶναι ἐδῶ, ἐμπρός μας, μᾶς κουνᾶ τὸ δάκτυλο κι ἐμεῖς, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀν τί νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας καί, τὴν ὑστάτη στιγμή, νὰ περισώσουμε, ὅπως ὅπως ὅ,τι περισώζεται, τρέχουμε παρακαλῶντας καὶ μυξοκλαίγοντας στὶς αὐλὲς τῶν δειναστῶν μας, ἐλπίζοντες σὲ κάποιαν ἐλεημοσύνη τους ἀκόμη. Κρυφοκυττᾶμε στὸ ΝΑΤΟ, στοὺς Ἀμερικανούς, στὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη, ἴσως ἀκόμη καὶ στοὺς Ῥώσσους, ἀπαριθμῶντας τὶς θυσίες μας, τὶς ὑποχωρήσεις μας, τὰ προσκυνήματά μας, ἀδυνατῶντας νὰ συνειδητοποιήσουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, πὼς οὐδεὶς ἄλλος θὰ πολεμήση γιὰ τὴν δική μας Ἐλευθερία, παρὰ μόνον ἐμεῖς. Μὰ ἐμεῖς, μέσα στὴν …(ψευδο)-«μακαριότητά» μας, ποὺ ὅμως εἶναι ἕνας ἀπόλυτος καὶ εὐτελισμένος ὠχαδελφισμός, ἀρκούμεθα, ἀκόμη καὶ τώρα, μόνον στὸ νὰ ἐλπίζουμε. Θὰ μείνουμε μὲ τὶς ἐλπίδες μας λοιπόν… Ἂν τί νὰ συνειδητοποιήσουμε, ἐπὶ τέλους, τὰ αὐτονόητα: ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ σωθοῦμε μόνοι μας, πολὺ ἁπλᾶ, δὲν μᾶς ἀξίζει νὰ σωθοῦμε. Ἂς σταυρώσουμε (κι ἐπισήμως) τὰ χέρια, προσευχόμενοι γιὰ ἕναν, ὅσο τὸ δυνατόν, λιγότερο ἐπίπονο θάνατο.

Ἀλήθεια… Γιατί δέν ἀποφασίζουμε, ἐπὶ τέλους, πώς τά δεδομένα εἶναι εἰς βάρος μας; Γιατί δέν συνειδητοποιοῦμε πώς ἐάν δέν μάθουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νά …«ξυνόμεθα μέ τὰ δικά μας νύχια», θά καταλήξουμε, πολὺ λογικά, τροφή θηρίων;
Γιατί δέν συνειδητοποιοῦμε, ἐπὶ τέλους, πώς οἱ μόνοι ἔχοντες δικαίωμα, μά, κυρίως, χρέος νά μᾶς ὑπερασπισθοῦν εἴμαστε ἐμεῖς καί μόνον ἐμεῖς;

Εἶναι τόσο δύσκολο νά ἀποφασίσουμε ἐμεῖς πώς πρέπει κάτι νά κάνουμε;
Εἶναι δύσκολο νά συνειδητοποιήσουμε πώς δέν ὑπάρχει πιθανότης νά ἐλεηθῇ ἕνα ὄν (ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου λαός), πού ἔχει ἀπαρνηθῆ κάθε αὐτονόητο δικαίωμα στήν ζωή; Ποιός θά συμπαθήση ἕνα ὄν πού ἔχει ἀποποιηθῆ κάθε ἐνστίκτου ἐπιβιώσεως; Ποιός θά καταδεχθῆ, ἔστᾦ καὶ νὰ κυττάξῃ, ἕνα ὄν πού ἀπηλλάγη, ἰδίᾳ θελήσει, ἀπό τίς προαιώνιες καὶ κατά φύσιν ὑποχρεώσεις του, γιὰ νὰ αὐτό-συντηρηθῇ;
Οὐδεὶς ἀγαπητοί μου… Οὐδείς…

Εἴμαστε μόνοι μας ἐμπρὸς στὶς ἀπειλὲς τῆς Τουρκίας, ἐμπρὸς στὶς ἀπειλὲς τῶν «ἐπενδυτῶν», ἐμπρὸς στὶς ἀπειλὲς τῶν κάθε εἴδους τρωκτικῶν τοῦ πλανήτου. Ὅλα τὰ σαρκοβόρα τοῦ κόσμου μας εἶναι ἐδῶ, κατασπαράζουν λίγο-λίγο τὶς σάρκες μας, ἀλλὰ ἐμεῖς πονᾶμε τόσο ὅσο νὰ …ἀντέχουμε!!! Προφανῶς, ἐὰν δὲν ἀποφασίσουμε νὰ ἀντιδράσουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, θὰ καταλήξουμε σὰν τὸ σιγοβραζόμενο βατραχάκι τῆς παραβολῆς, ποὺ κατέληξε …μεζές ἐλπίζοντας.

Εἴμαστε ἀκόμη πιὸ μόνοι μας ἀπὸ ὅσο μποροῦμε νὰ διανοηθοῦμε. Γιατί; Μά, διότι, πάντα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ὅταν κάποιος ξεκινᾷ γιὰ τὸν πόλεμο, πρῶτος αὐτὸς πρέπει νὰ πιστεύῃ πὼς θὰ ἐπιστρέψη νικητὴς μά, κυρίως, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ζωντανός. 

Εἴμαστε ἐμεῖς ζωντανοί; Ἤ μήπως ἁπλῶς συντηροῦμε ψευδαισθήσεις περί τοῦ τί σημαίνει ζωντανός ἐνᾦ στήν πραγματικότητα κρυβόμεθα πίσω ἀπό ἕναν καλά στημένο ὑποκριτικό σαπροφυτισμό;
Καὶ ναί… Δεν ἀναφέρομαι στὰ μεμονωμένα ἄτομα, ἀλλὰ στὰ σύνολα, διότι αὐτὰ καὶ μόνον αὐτὰ καθορίζουν καὶ τὶς ὁποῖες πιθανότητες ἐπιβιώσεως τοῦ ἀτόμου.
Τὰ σύνολα ὅμως, τοπικὰ κι εὑρύτερα, διαβιοῦν σὲ μίαν «γυάλα» ἐφησυχασμοῦ, ἀναβλητικότητος καί, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ἀρνήσεως ἀναλήψεως τῆς ἀτομικῆς -καί, κατ’ ἐπέκτσαιν συλλογικῆς- εὐθύνης ποὺ τοὺς ἀντιστοιχεῖ. Μεταθέτουμε, πάντα ὡς σύνολα, στὸ αὔριο τὰ πάντα, ὀνειρευόμεθα ἀερο-ἀρλουμπολογίες καὶ καταλήγουμε νὰ αὐτό-παρηγορούμεθα μὲ ἐλπίδες, τὴν ὥρα  ποὺ ὅλοι καὶ ὅλα μᾶς κρούουν, ὄχι πλέον κώδωνες κινδύνου, ἀλλά, τὰ ἴδια μας τὰ …κεφάλια!!!

Μὲ ἀφορμὴ τὸν διαρκῶς ἐξαπλούμενο (καὶ ὑπὸ κρατικὴ μέριμνα κι ἐπιχορηγήσεις) ἐσωτερικὸ λαθρο-ἐποικισμό, ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν Τουρκία, συζητοῦσα πρὸ ἡμερῶν γιὰ τὴν ἀτομική μας εὐθύνη μὲ ἕναν στρατιωτικό. Κι ἐνᾦ αὐτός, γκρινιάζοντας, μοῦ ἔλεγε πὼς «ἔχει δεμένα τὰ χέρια του» καὶ «ἀδυνατεῖ νὰ ἀντιδράσῃ», ἐγὼ ἐπέμενα στὸ νὰ τοῦ τονίζω πὼς ὑπάρχουν ἀμέτρητα πράγματα ποὺ δύναται νὰ πράξῃ, ἔξω ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία του καὶ δίχως νὰ στοχοποιηθῇ, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον τὸ θελήσῃ. Ἀπὸ τὸ πολὺ ἁπλό, ποὺ λέγεται ὀργάνωσις τοπικῆς πολιτοφυλακῆς, ἔως ἄλλα, λιγότερο «ἐπικίνδυνα», τὰ ὁποία σχετίζονται μὲ τὴν αὐτάρκειά του, τὴν ἀσφάλειά του, ἀλλά, στὴν ἐσχάτη, μὲ τοὺς τρόπους ἐπιβιώσεώς του. Μὲ κυττοῦσε σὰν νὰ ἢμουν …ἐξωγήινη, ὁμολογῶντας παραλλήλως πὼς ναί, ἦσαν σωστὰ κι ἁπλᾶ ὅλα αὐτὰ ποὺ τοῦ  ὑπεδείκνυα, ἀλλά, γιὰ λόγους ἀναβλητικότητος, ὅλο κι ἀμελοῦσε νὰ ξεκινήσῃ, ἂν καὶ τὰ εἶχε σκεφθῆ.
Ἐπαναλαμβάνω πὼς ἐπρόκειτο γιὰ στρατιωτικό, ἐν ἐνεργείᾳ, ποὺ ὄχι μόνον ἀντιλαμβάνεται περισσότερο ἀπὸ τὸν κάθε μέσον πολίτη τὴν ἀνάγκη ἐνεργοποιήσεώς μας, ἀλλὰ ἀπολύτως συνειδητῶς ἀποφεύγει νὰ ἀναλάβῃ τὴν εὐθύνη ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ.
Ἐὰν λοιπὸν αὐτός, ποὺ γνωρίζῃ σὲ βάθος, ἀρνεῖται, τί νά σοῦ κάνῃ ὁ μέσος πολίτης;

Κάτι ἀκόμη, ἴσως περισσότερο ἐπικίνδυνο, ἀπὸ ὅλους τοὺς ὁρατοὺς (κι ἀοράτους) ἐσωτερικοὺς κι ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς: τὸ κυριότερον, ἀλλὰ ἴσως καὶ τὸ χειρότερον, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν, εἶναι πὼς εἴμαστε μόνοι μας ἀπέναντι στὸ ἐπερχόμενον δεινὸν τῆς ἀπολύτου ἐξαθλιώσεως, διότι ὄχι μόνον ἀρνηθήκαμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν κρατικὴ λαίλαπα τῶν ἐπιδρομῶν, πρὸ κειμένου νὰ συντηρήσουμε, ὅπως ὅπως, στοιχειώδεις βαθμοὺς αὐταρκείας, μὰ καὶ «δέσαμε τὴν Μοίρα μας» μὲ ὅ,τι καλλιεργοῦσε τὴν ἀδράνεια καὶ τὴν τεμπελιά. Ἡ δημιουργικότης ἐξῳβελίσθη καὶ ἡ εὐρηματικότης κατεδικάσθη ὡς …«ῥατσιστική»!!! Κι ὅσο γιὰ τὴν ἐπαφή μας μὲ τὴν γῆ καὶ τὴν παραγωγὴ τροφῆς…
…εἶναι κάτι πρὸ πολλοῦ ξεπερασμένο πλέον, ποὺ δὲν ἀξίζει νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζύ του, ἐφ΄ ὅσον μία λαϊκὴ ἀγορὰ ἢ ἕνα πολυκατάστημα κάπου κοντά μας σίγουρα ὑπάρχει γιὰ νὰ καλύψῃ τὶς ἀνάγκες μας. Ἤθελα ὅμως νὰ μᾶς δῶ ἐμπρὸς σὲ ἕνα ἀκραῖο γεγονὸς (φυσικὴ καταστροφή, πόλεμος) γιὰ τὸ τί θὰ κάνουμε, ὅταν θὰ διαπιστώσουμε πὼς ὅλα αὐτὰ ἦσαν αὐτοκτονικὲς δικαιολογίες.

Καί, τώρα, ποὺ φθάνουμε στὸ τέλος, κραυγάζουμε ἀπελπισμένοι, διαισθανόμενοι τὸ τέλος μας, ἐνᾦ ἤδη τὰ ἐξειδικευμένα κοράκια τοῦ ἐφησυχασμοῦ μας καὶ τῆς παραπληροφορήσεως ἔχουν ἀναλάβη νὰ μᾶς ἀποπροσανατολίζουν τόσο, ὥστὲ νὰ μὴν ἀντιληφθοῦμε τὸ μέγεθος τῆς καταστροφῆς πού, ὁσονούπω, θὰ σκάση ἐπάνω στὰ κεφάλια μας. Ἴσως μάλιστα νὰ ἐπιχειροῦν νὰ κερδίσουν χρόνο γιὰ νὰ διαφύγουν, τὴν ὥρα ποὺ ἐμεῖς θὰ τρῶμε τὶς σάρκες μας. Ἴσως βέβαια καὶ νὰ ἔχουν ἤδη διαφύγη, οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δὲν ἔχει τόση σημασία τὸ τί πράττουν αὐτοὶ οἱ ἀπόπατοι, ἀλλὰ τὸ τί πράττουμε, ἤ δὲν πράττουμε, ἐμεῖς. Κι ἐμεῖς, βεβαιωμένα, εἶναι καιρὸς πιὰ ποὺ πράττουμε …τίποτα!!!

Λίγο πρὸ τοῦ τέλους λοιπὸν σκούζουμε ἀπελπισμένοι, ὑπενθυμίζοντας διαρκῶς τὶς θυσίες μας, ἀλλά, ὅσο καὶ νὰ σκούζουμε, ἀκόμη πιὸ ἐγκαταλελειμμένοι καὶ μόνοι μας παραμένουμε. Καί, δυστυχῶς ἢ εὐτυχῶς, ἀρχίζουμε, ἐπὶ τέλους, λίγο – λίγο νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς μόνον μὲ τὰ δικά μας …νύχια θὰ καταφέρουμε νὰ …ξυσθοῦμε. Ἤ θὰ ἀποκτήσουμε λοιπὸν …νύχια δικά μας, γιὰ νὰ …ξυνόμεθα ὅποτε κι ὅταν θέλουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, ἢ, κατὰ πῶς ὁδεύουμε…
…χαιρέτα μου τὸν …πλάτανο!!!

Φιλονόη. 

Σημειώσεις

Γιὰ νὰ λέω τὴν ἀλήθεια μέσα μου χαίρομαι πού, ἐπὶ τέλους, τὸ ῥημάδι τελειώνει. (Ὅπου ῥημάδι βλέπε Ἑλλαδοκαφριστάν!!!)
Κι ὄχι μόνον χαίρομαι, μὰ ἀδημονῶ ἀλλὰ καὶ βοηθῶ, ὅσο μοῦ ἐπιτρέπουν οἱ δυνάμεις μου, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθοῦν οἱ διαδικασίες ταχύτερα, πρὸ κειμένου, ἐπὶ τέλους, νὰ ξεκινήσουμε νὰ κτίζουμε μὲ νέα, γερά, θεμέλια, τὴν χώρα μας ἀπὸ τὴν ἀρχή..
Γνωρίζω ὅμως ἐπίσης πὼς γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ πρέπει νὰ ματώσουμε τόσο, ὅσο ἢ νὰ σηκωθοῦμε στὰ πόδια μας (ἐπὶ τέλους) ἢ νὰ αὐτοκτονήσουμε ὁμαδικῶς. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ δὲν πρόκειται νὰ αὐτοκτονήσουμε ὁμαδικῶς… Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ σὲ αὐτὸν τὸν τόπο ἀμέτρητοι κατακτητὲς ἐπάτησαν, ἀλλὰ οὐδεὶς ἔμεινε (πλήν ὀλίγων ὀλιγίστων ποὺ κατ’ ἐντολὴν τῶν ἀφεντικῶν τους παρέμειναν γιὰ νὰ μᾶς ἐλέγχουν «μὲ πόνο ψυχῆς»)… Κι ἀκριβῶς διότι κι αὐτῶν ἡ «ὥρα ἔφθασε»…
…στὴν πραγματικότητα ὄχι μόνον δὲν μᾶς φοβᾶμαι, ἀλλὰ βαθειὰ μέσα μου γνωρίζω πὼς ἀκόμη καὶ τὴν ὑστάτη στιγμή, ὅπως ὅπως, θὰ τὰ καταφέρουμε. Μόνον ποὺ γιὰ νὰ φθάσουμε ἐκεῖ εἴπαμε, θὰ παρά-ματώσουμε τόσο, ὅσο οὐδέποτε στὸ παρελθόν μας. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι στὰ ἑλληνοτουρκικά, ποὺ οἱ περισσότεροι βλέπουν, ἢ στὰ λαθρο-ἐποικιστικά. Σὲ ἄλλα, πιὸ οὐσιώδη ἀναφέρομαι… Ἀλλὰ καλλίτερα ὅλα νὰ γίνουν στὴν ὥρα τους…