Ξεκόβουμε ὁριστικῶς ἀπὸ τὶ …κόττες τοῦ κόσμου μας!!!

Οἱ κοινωνίες μας συγκροτῶνται, ἐδῶ καὶ  αἰῶνες, ἀπὸ ἄτομα πού, συνήθως, χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὸ …ὀλίγον. Μά, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ στὴν Φύσιν δὲν ὑπάρχει ὀλίγον (ἔγκυος, γιὰ παράδειγμα), φθάσαμε ἐπὶ τέλους στὸ σημεῖον – καμπή, ποὺ ἐὰν δὲν ἀποφασίσουμε τὸν ῥόλο μας σαφῶς, θὰ μᾶς …καταπιῆ τὸ ποτάμι τοῦ κοττο-πλήθους στὸν ἀφανισμό του.

Τί θέλω νά πῶ;
Πολὺ ἁπλῶς πὼς ἐὰν δὲν ἀποφασίσουμε νὰ ἑστιάσουμε στὴν (χαμένη, ἐν πολλοῖς) Ἀνδρεία καὶ Ἀρετή, γιὰ νὰ τὶς ἐνδυναμώσουμε καὶ νὰ τὶς ἐπανατοποθετήσουμε στὸ κέντρο τῶν Ἀρχῶν μας, μὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ τοῦ κόσμου μας, θὰ καταλήξουμε ὅλοι μας …μεζεδάκια, μὲ συνοπτικότατες διαδικασίες καὶ δίχως νὰ προλάβουμε ἀκόμη κι ἔνα …κὶχ νὰ ψελλίσουμε.

Γιατί; Μά, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ἁπλούστερα ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ στὴν Ἱστορία τοῦ Ἀνθρώπου, μόνον «Ὅσοι Καθαροὶ» (κατὰ πῶς προειδοποιοῦσε, πολὺ ἐπιμόνως, ὁ ἀείμνηστος Τᾶσος Γκολέμης) θὰ ἐπιτύχουν νὰ ἐξέλθουν τῶν σημερινῶν τελμάτων μὲ ἐπιτυχία. Τὸ «Ὅσοι Καθαροὶ» ὅμως προϋποθέτει, ὡς δεδομένον «ἐπίπεδον βάσεως», τὴν Ἁνδρεία καὶ τὴν Ἀρετή!!! Δίχως τους ἁπλῶς ἀνακυκλώνουμε ὅλων τῶν μορφῶν τὶς ἀποτυχημένες μεθόδους, ποὺ ἔως σήμερα ἔχουν χρησιμοποιηθῆ, ἀλλὰ ποὺ τελικῶς ἐπεδείνωσαν τὰ τέλματά μας καὶ τὶς παγιδεύσεις μας.

Θὰ μοῦ πεῖτε, ἴσως, πὼς σήμερα βασιλεύουν οἱ δηθενατζῆδες, οἱ τυχάρπαστοι μὰ καὶ οἱ «ὀλίγον ἀπὸ ὅλα». Ναί, σωστά. Ἔτσι εἶναι κι ἔτσι θὰ ἐξακολουθήση νὰ εἶναι ἔως τὸ Τέλος. Εἶναι ἡ …Εἰμαρμένη αὐτό. Εἶναι ἀναπόφευκτος διαδρομή, πρὸ κειμένου νὰ ἀλληλοκατασπαραχθοῦν μεταξύ τους ὅλοι αὐτοὶ οἱ «ὀλίγον ἀπὸ ὅλα». Εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ ἀνοήτου ἐπάνω σὲ δειλοὺς καὶ ἀναποφασίστους εὐφυεῖς, ποὺ ὁδηγεῖ βεβαιωμένα σὲ αὐτοχειριασμούς.
Εἶναι κατὰ βάσιν διαδρομὴ αὐτοκαταστροφῆς, ἀπὸ τὴν ὁποίαν θὰ διαφύγουν μόνον ἐκεῖνοι ποὺ θὰ «διακρίνουν» τὴν ἀλήθεια
καὶ θὰ ἐξέλθουν ἐγκαίρως ἀπὸ τὰ πλήθη, χαράσσοντας ἀτομικὲς πορείες. Εἶναι τέλος πάντων μία ἐπίπονος ἐπιλογή, ποὺ ἔχει βαρύτατα τιμήματα, σὲ κτυπήματα (κυρίως …κάτω ἀπὸ τὴν μέση) καὶ σὲ μοναξιά, στὴν διάρκεια τῆς διαδρομῆς της, μὰ καὶ μοναδικὲς ἐπιβραβεύσεις διαυγείας, ἐσωτερικῆς ἠρεμίας καὶ τελείας ἱκανοποιήσεως/εὐτυχίας, ἐνᾦ (ἐξ Ἀνάγκης ἴσως, στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων) πάντα πλέον διακρίνεται ἀπὸ Ἀνδρεία καὶ Ἀρετή.

Ἂς γίνω ὅμως περισσότερο σαφής, ἐγγίζοντας …«ἀκροθιγῶς» κάποια σύγχρονά μας παραδείγματα. Γνωρίζουμε, ὅλοι μας πὼς ὁ καρκίνος ἀπὸ τὶς ἐπίσημες ἀρχές, τὴν ἐπίσημο πανεπιστημιακὴ κοινότητα, τὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ὑγείας ἀντιμετωπίζεται (λέει) μόνον μὲ χημειοθεραπείες. Τὸ ἐὰν ὑπάρχουν ἔρευνες ποὺ ἀποδεικνύουν αὐτοῦ τοῦ …«θεσφάτου» τὸ ἀληθὲς (ἢ μή), τὸ ἐὰν ἡ τοξικότης τῆς φαρμακολογίας ποὺ χρησιμοποιεῖται σκοτώνει περισσότερο, ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς καρκίνους, τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τὸ ἐὰν αὐτοὶ οἱ καρκίνοι, ποὺ διαρκῶς πολλαπλασιάζονται σὲ ἐπίπεδον πληθυσμιακῆς ἐξαπλώσεως, εἶναι ἀποτέλεσμα μίας τυχαιότητος ἢ κάποιου …σχεδίου ἀποπληθυσμοῦ, οὐδόλως συζητᾶται. Ἔχει γεννηθῆ ἕνα πρόβλημα καὶ ἡ λύσις του θεωρεῖται μονόδρομος, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ τὶς πολυεθνικὲς φαρμακευτικές.
Στὸ μεταξύ, ἐρευνητὲς ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμο, ποὺ ἀποδεικνύουν τὰ ἀντίθετα, ἢ φιμώνονται ἢ …ἐξαφανίζονται (μὲ ἐπίσης συνοπτικὲς διαδικασίες) πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἐφαρμοσθοῦν εὐρύτερα τὰ ἐπιτυχημένα ἀποτελέσματα τῶν ἐρευνῶν τους.

Ἔρευνα κατὰ τοῦ καρκίνου μὲ ἐναλλακτικοὺς τρόπους

Καί ποῦ συνετέλεσε τελικῶς ἡ δίωξις τῶν παραπάνω ἐρευνητῶν; Πολὺ ἁπλᾶ στὸ νὰ χρησιμοποιηθῇ ὡς …«ἀπειλὴ προληπτικοῦ συνετισμοῦ» γιὰ κάθε ἐπόμενον.
Κι ἔτσι, μόνον μὲ τὴν …«ἀπειλὴ προληπτικοῦ συνετισμοῦ», τοὐλάχιστον ἐδῶ στὴν χώρα μας, κρύβονται σὲ συρτάρια ἀποδείξεις ἐπὶ ἀποδείξεων, ἔρευνες ἐπὶ ἐρευνῶν, ποὺ θὰ μποροῦσαν, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀνακόψουν αὐτὴν τὴν σαρωτικὴ λαίλαπα καὶ τὸν πόνο ποὺ αὐτὴ ἡ συγκεκριμένη βιομηχανία ἐπισύρει.
Εἶναι Ἀνρείοι καί μέ Ἀρετή ὅσοι σιωποῦν; Ὄχι ἀγαπητοί μου, κόττες εἶναι. Κόττες λειρᾶτες. Κόττες ποὺ ἀρνῶνται νὰ προσφέρουν στὴν Ἀνθρωπότητα, ἀκόμη καὶ πληρώνοντας ἴσως μὲ τίμημα τὴν ζωή τους, ἕνα Ἀγαθὸ Ἀναγκαῖο. Κόττες ποὺ ἁπλῶς διαιωνίζουν τὴν ὑπάρχουσα μορφὴ Ὕβρεως, γιὰ νὰ μὴν ξεβολευθοῦν οἱ ἴδιοι καὶ νὰ μὴν στρέψουν ἐπάνω τους τὸ μένος τοῦ «θηρίου ποὺ βρυχᾶται καθ’ ὅσον χρόνο ξεψυχᾶ»… Κόττες ποὺ ὅσο παραμένουν κόττες, συνεργοῦν στὰ εἰς βάρος τῆς Ἀνθρωπότητος ἐγκλήματα.

Ἄλλο παράδειγμα.
Συζητῶντας μὲ ὑψηλόβαθμο ὑπάλληλο τῆς ἐφορίας, πρὸ μερικῶν μηνῶν, ἔγινα ἔξαλλη, διότι, ὡς συνήθως, ἐπανελάμβανε τὸ κοινότυπον: «Καί τί νά κάνω; Μόνος μου εἶμαι». Πέραν τοῦ ὅ,τι, πολὺ ἁπλᾶ, θὰ μποροῦσε ἀξιοπρεπέστατα νὰ παραιτηθῇ (κάτι ποὺ οὐδόλως περνοῦσε ἀπὸ τὸ ἀνύπαρκτον μυαλό του!!!), ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξαν ἄλλοι κι ἄλλοι, πρὸ κειμένου νὰ ἀποσυνδέσουν τὶς ζωές τους ἀπὸ τὸν σαπροφυτισμό…

Μία συγκλονιστικὴ παραίτησις!

…ὅταν ἄρχισα νὰ τοῦ ἀπαριθμῶ τὰ ὅσα μποροῦσε νὰ κάνῃ, ὑποχρεώνοντάς τον νὰ ἀφήσῃ κατὰ μέρους τὶς δικαιολογίες καὶ τὰ βολέματα, κατέληξε νὰ μὲ ἀποκαλῇ «ῥομαντική», «ἀνόητη», «ἐκτὸς πραγματικότητος» γιὰ νὰ φθάσῃ τελικῶς στὸ σημεῖον νὰ ἀποχωρήσῃ ἐκ τῆς συνομιλίας …βράζοντας ὁ ἴδιος καὶ βλαστημῶντας ἐμέναν.

Ἐπαναλαμβάνω λοιπόν.
Εἶναι Ἀνρεῖος καί μέ Ἀρετή ὁ ἐφοριακός; Ὄχι ἀγαπητοί μου, κόττα εἶναι. Κόττα λειράτη. Κόττα ποὺ ἀρνεῖται νὰ προσφέρῃ στὸν συνάνθρωπό του μίαν μορφὴ ἀνακουφίσεως, ἀπομειώνοντας, σὲ ὅποιον βαθμό, τὰ βάρη καὶ τὶς ἐπιθέσεις τῶν τοκογλύφων. Ὄφειλε νὰ τὸ πράξῃ αὐτὸ  ἀκόμη καὶ πληρώνοντας ἴσως μὲ τίμημα τὴν ζωή του. Μὰ ὄχι μόνον ἀρνεῖται, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον συνεργεῖ, δικαιολογῶντας τὸν ἑαυτόν του γιὰ τὶς πράξεις του, κρυβόμενος πίσω ἀπὸ …«ἀδυναμία».
Κόττα ποὺ ἁπλῶς διαιωνίζει τὴν ὑπάρχουσα μορφὴ Ὕβρεως, γιὰ νὰ μὴν ξεβολευθῇ ὁ ἴδιος καὶ νὰ μὴν στρέψῃ ἐπάνω τους τὸ μένος του τὸ «θηρίον ποὺ βρυχᾶται καθ’ ὅσον χρόνο ξεψυχᾶ»…
Κόττα κι αὐτός, μὰ καὶ ὅλοι οἱ συνάδελφοί του, ποὺ βλέπουν τὸ ἄδικο ἀλλὰ σιωποῦν. Κόττες ἅπαντες αὐτοὶ οἱ σιωπηλοὶ συνεργοί, ποὺ ὅσο παραμένουν κόττες, πολλαπλασιάζουν τὰ εἰς βάρος τῆς Ἀνθρωπότητος ἐγκλήματα.

Ἄκόμη ἕνα παράδειγμα εἶναι αὐτὸ ποὺ περιέγραψα πρὸ ἡμερῶν γιὰ τὸν στρατιωτικό.

Ὥρα ἦταν νὰ ἀποζημιωθοῦμε γιὰ τὶς …«θυσίες» μας ἀλλά…!!!

Κατὰ τὰ γνωστὰ λοιπὸν κι αὐτός, ὅπως κι ἀμέτρητοι ἄλλοι συνάδελφοί του, Κόττες λειράτες εἶναι, ποὺ συνεργοῦν σὲ ἐγκλήματα κατὰ τῆς Ἀνθρώπότητος, ἀλλὰ γιὰ νὰ μειώσουν, κάπως, τὶς ἐνοχές τους, πηγαίνουν κάθε Κυριακὴ κι ἐκκλησιάζονται. Καλοὶ χριστιανοί… Οὐδόλως ὑποκριτές… Οὐδόλως «ὀλίγον ἀπὸ ὅλα»…

Καί, ἐπ’ αὐτοῦ ἀκριβῶς, θὰ ἤθελα νὰ ἐπαναλάβω τὸν ἀγανακτησμένο λόγο μίας κυρίας, ποὺ ἀναζητοῦσε ἐναγωνίως μὴ ψεκασμένα-δηλητηριασμένα σταφύλια, κάπου στὴν Πελοπόννησο πρὸ ἐτῶν. Ἐφ΄ ὅσον λοιπόν, ἀπελπισμένη ἀναζητοῦσε μίαν, ὅσο τὸ δυνατόν, πιὸ καθαρὰ τροφή, ἔφθασε στὸ σημεῖον, ἀπελπισμένη, νὰ ἀναφωνήσῃ: «Ἀπὸ Δευτέρα ἔως καὶ Σάββατο ὅλοι αὐτοὶ φορτώνουν δηλητήρια τὴν δική μου τροφή, τὴν τροφὴ τῶν παιδιῶν μου καὶ τῶν ἐγγονῶν μου. Τὴν Κυριακὴ ὅμως, κάθε Κυριακή, ἀνελιπῶς, πηγαίνουν στὶς ἐκκλησίες, κοινωνοῦν, προσεύχονται καὶ λαμβάνουν ἄφεσιν ὅλων τῶν ἐγκληματικῶν ἁμαρτιῶν τους, ποὺ ἀπὸ Δευτέρα ἔως καὶ Σάββατο διαπράττουν. Ἁμαρτίες ποὺ διαπράττουν ἀπολύτως συνειδητῶς, ἀλλὰ ποὺ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ θὰ ἐκκλησιασθοῦν τὴν Κυριακή, τὶς …ξεφορτώνονται!!!».

Αὐτὸ ἀκριβῶς λοιπὸν πρεσβεύουν ἅπασσες οἱ Κόττες τοῦ κόσμου μας. Ὁ μέσος ἀγρότης ποὺ ψεκάζει δηλητήρια τὶς τροφές μας, οὐδόλως διαφέρει ἀπὸ τὸν μέσο ἐφοριακὸ ποὺ συνυπογράφει τὶς κατασχέσεις λογαριασμῶν καὶ περιουσιῶν, ἢ ἀπὸ τὸν μέσο στρατιωτικὸ ποὺ ἀρνεῖται νὰ μιλήσῃ γιὰ νὰ μὴν ἐκτεθῇ, ἢ ἀπὸ τὸν μέσον (τύποις) ἐρευνητὴ ποὺ κρατᾶ τὶς ἔρευνές του στὰ συρτάρια του, γιὰ νὰ μὴν στοχοποιηθῇ, ἤ ἀπὸ τὸν μέσο δικαστικὸ ποὺ ὑπακούει τυφλῶς στὶς ἐντολὲς τῶν τοκογλύφων ἢ ἀπὸ τὸν μέσο, ὁποιονδήποτε, ἄλλον ἐργαζόμενο, τοῦ Δημοσίου ἢ Ἰδιωτικοῦ τομέως, ποὺ γιὰ νὰ μὴ χάσῃ τὴν θεσούλα του, συνεργεῖ σὲ κάθε παρανοϊκότητα ποὺ οἱ ἐργοδότες του ἀπαιτοῦν.

Καὶ εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ ὄλους ἐκείνους ποὺ εἶδαν στὴν «κρίσιν» μίαν εὐκαιρία πλουτισμοῦ τους ἢ μὲ τοὺς ἄλλους, ποὺ δὲν ἀντέδρασαν, ὅταν διετάχθησαν νὰ ἠχογραφοῦν τοὺς πελᾶτες τῶν τραπεζῶν καὶ τῶν τηλεφωνικῶν ἑταιρειῶν ἢ μὲ τοὺς ἄλλους ποὺ τάχα μου δημοσιοκαφροῦν στοχευμένα, ἐνημερώνοντας, λέει, τοὺς συμπολίτες τους, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ τοὺς …ἐξουσιάσουν, στὴν πρώτη εὐκαιρία.

Εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ τὸν γείτονά μας ποὺ ῥουφιανεύει στὸ ἕνα ἢ στὸ ἄλλο  κόμμα τὶς ἀπόψεις συμπολιτῶν του ἢ μὲ τὸν ἄλλον γείτονά μας, ποὺ ὑπηρετεῖ σκέτο ἕνα κόμμα ἢ μὲ τὸν παράλλον συγγενή μας, ποὺ γιὰ νὰ βολευθῆ ὁ ἴδιος καὶ τὰ παιδιά του κάπου, ξεπωλεῖ ἀκόμη καὶ τὴν …μάννα του. Εἶναι τέλος πάντων ἡ σημερινή μας πραγματικότης.
Κόττες, κόττες, κόττες… Γεμίσαμε κόττες, ποὺ μαζὺ μὲ τὰ σκουλήκια, καθὼς φυσικὰ καὶ μὲ τοὺς «ἀναγκαίους προβατάρηδες-πράκτορες», συγκροτοῦν πλέον τὶς κοινωνίες μας.

Ἂς ξεκαθαρίσουμε ὅμως κάτι. Ἡ σημερινὴ κατάντια εἶναι ἁπλῶς τὸ προστάδιον τῆς …«Πύλης τοῦ Ἄδου», τοῦ σημερινοῦ μας κόσμου. Ἐὰν λίγο, ἔτσι, ἀκροθιγῶς, καταπιασθοῦμε μὲ ἱστορικὰ παραδείγματα, τὸ μόνον ποὺ θὰ διαπιστώσουμε εἶναι πὼς ἀκριβῶς οἱ ἴδιες συνθῆκες ἀναγνωρίζονται λίγο πρὸ τοῦ τέλους κάθε μεγάλης ἢ μικρῆς αὐτοκρατορίας. Ἀκριβῶς τὰ ἴδια. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ τὰ ἴδια συμπτώματα, ἕνα εἶναι τὸ μόνον ἀσφαλὲς συμπέρασμα: αὐτὸ ποὺ ᾡδήγησε ὅλα αὐτὰ τὰ ἄτομα στὸ νὰ ὑποταχθοῦν, στὸ νὰ βολευθοῦν ἢ στὸ νὰ συνεργήσουν ἀπολύτως συνειδητῶς, μετουσιώντάς τους στὶς γνωστὲς Κόττες, σήμερα καταῤῥέει, ἐνᾦ οἱ Κόττες ἔχουν πλέον ἀποδεδειγμένα σιδηροδέση τὴν τύχη τους μὲ ὅλο αὐτὸ τὸ οἰκοδόμημα πού, μὲ ἢ χωρὶς τὴν θέλησίν τους, ὑπηρετοῦν. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ καταῤῥέει ὅλο αὐτὸ τὸ οἰκοδόμημα, θὰ συμπαρασύρη στὸ τέλος του ὅ,τι δήποτε τὸ ὑπηρετεῖ συνειδητῶς ἢ λόγῳ φόβου. Εἶναι Νομοτέλεια αὐτὸ ποὺ γράφω.

Συνεπῶς; Συνεπῶς, καλὸ εἶναι, γιὰ ἀρχή, νὰ ἀπομακρύνουμε ἀπὸ τὶς ζωές μας ὅλων τῶν εἰδῶν, τὶς μικρὲς ἢ μεγάλες Κόττες, διότι τὸ μόνον ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς δώσουν, εἶναι οἱ μολυσματικοὶ φόβοι τους, οἱ διαβρωτικές τους αὐτό-δικαιολογίες καὶ ἡ ἐπίπλαστος «ἄφεσις ἁμαρτιῶν τους». Αὐτὰ ὅλα, μαζὺ μὲ ὅλους τοὺς μηχανισμοὺς ποὺ χρησιμοποιοῦν, καταλήγουν νὰ προσβάλουν καὶ νὰ διαβρώνουν τὴν λογική μας, μὰ κυρίως τὸ ἴδιο τὸ ἔμφυτο, σὲ ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα, Ἔνστικτον Ἐπιβιώσεως. Μποροῦμε νὰ τοὺς λυπούμεθα, μποροῦμε νὰ τοὺς σιχαινόμεθα, μποροῦμε τέλος πάντων ἀκόμη καὶ νὰ τοὺς μισοῦμε, ἀλλὰ προέχει νὰ παραμείνουμε πολὺ μακρυά τους, διότι εἶναι κάτι ποὺ ἔχει κοντινὴ ἡμερομηνία λήξεως.

Ναί, σαφῶς κι αὐτοί, ὄπως κάποιοι ἄλλοι ποὺ δὲν τοὺς μιμοῦνται, κατὰ βάθος γνωρίζουν. Ἔχει ὅμως σημασία τό ὅτι γνωρίζουν, ἐφ΄ ὅσον ἀρνῶνται νά δράσουν;
Νομίζω πὼς ὄχι. Τὴν σήμερον μία ἐπιλογὴ ὑφίσταται καὶ αὐτὴ εἶναι ὁ ἀπόλυτος μονόδρομός μας.

Φιλονόη

Σημείωσις

Ἕνας πολεμιστής, ὁποτεδήποτε καὶ ὁπουδήποτε, γιὰ νὰ κερδίσῃ τὸ  δικαίωμα τῆς ἐπιβιώσεώς του, δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ πολεμήσῃ, λόγῳ συνθηκῶν, ἀλλὰ νὰ πολεμήσῃ ἀπολύτως ἀποφασισμένως καὶ συνειδητοποιημένως καὶ στοχοποιημένως. Διότι, πολὺ ἁπλᾶ ἐὰν δὲν εἶναι ἔτσι ὅπως ἡ Ἀνάγκη τοῦ ὀρίζει νὰ εἶναι, πολὺ πιθανὸν νὰ κερδίσῃ κάποιαν/κάποιες μάχες, ἀλλὰ τὸν πόλεμο στὸ τέλος θὰ τὸν χάσῃ. Ἀπὸ τέτοιων εἰδῶν μάχες ἡ Ἀνθρωπότης, αἰῶνες τώρα, ἐχόρτασε, μὲ τὰ γνωστά, σημερινά, ἀποτελέσματα τοῦ «ὀλίγον». Ἐὰν ἡ Ἀπολυτότης δὲν μᾶς χαρακτηρίζῃ, λυπᾶμαι ἀλλὰ δὲν θὰ προλάβουμε νὰ …παίξουμε. Θὰ ἔχουμε χάση πρὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἐπερχομένου Γύρου.

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Ξεκόβουμε ὁριστικῶς ἀπὸ τὶ …κόττες τοῦ κόσμου μας!!!

  1. Ἀκριβῶς! Καὶ ἡ συνήθης ἀρλούμπα ποὺ ἐκτοξεύεται εἶναι: “Πολιτικὴ εἶναι ἡ τέχνη τοῦ ἐφικτοῦ”. Τὸ ἐφικτὸ ὅμως τὸ κάνουμε καὶ μόνοι μας αὐθωρεὶ καὶ παραχρῆμα. Τὸ ἀνέφικτο εἶναι ὅ,τι πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε -μέσα σὲ κλῖμα “ἀπολυτότητας”- γιὰ νὰ πετύχουμε.

Leave a Reply